บทที่ 30

อีกแล้ว...

สตรีเลือดผสมทำให้เขาไขว้เขวอีกแล้ว

เธอทำให้เขาไขว้เขวจากทุกสิ่งทุกอย่างจนเผลอเดินตรงมาหาทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องคุย แล้วก็ทำให้เขาที่ผ่านโลกมาไม่น้อยเกิดนึกอะไรไม่ออกจนต้องยกเรื่องท่านหญิงคนโตของคฤหาสน์มาพูด จากนั้นก็ดึงให้เธออยู่ใกล้ๆ ด้วยการขอร้องแกมบังคับให้ช่วยนำทางแบบนี้

ไร้สาระสิ้นดี ไซรัสถอนหายใจอย่างหนักหน่วง อดตำหนิตัวเองไม่ได้ ที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรเสียเวลาสนใจเรื่องนอกเหนือเป้าหมาย และรู้ทั้งรู้ว่าควรจะวางตัวเป็นมิตรกับเธอกว่านี้ ควรจะปฏิบัติตัวดีต่อเธอเหมือนที่ปฏิบัติต่อคนอื่นๆ เพื่อให้ทำงานของตัวเองได้อย่างราบรื่น แต่เขากลับโดนประกายชวนฝันซ่อนร้ายในตาเธอปลุกความรู้สึกอยากเอาชนะจนเผลอเข้าใกล้ด้วยท่าทีชวนหาเรื่อง

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาสูญเสียความเยือกเย็น

น่าขันสิ้นดี ชีวิตเขาเจอผู้หญิงมาตั้งไม่รู้เท่าไหร่ อย่างท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายวัยแรกแย้มดอกนี้น่ะ ก็แค่จัดว่างดงามทรงเสน่ห์ ในสังคมเวเนเซียท่านหญิงรายนี้อาจจะเป็นหญิงสาวเต็มตัว อยู่ในช่วงวัยที่เหมาะสมจะออกเรือน สัดส่วนอุปนิสัยเองก็ดูเป็นผู้ใหญ่เสียยิ่งกว่าคนอายุมากกว่าหลายๆ คน แต่เทียบกับเขาแล้ว เธอยังอ่อนเยาว์มากนัก

พ่อค้าหนุ่มเหลียวมองอัยน์นาเมื่อนึกได้ว่าตัวเองเผลอถอนหายใจเสียดัง เขาไม่ประหลาดใจนักที่หญิงสาววัยแรกแย้มผู้เดินนำหน้าเขายังคงวางตัวนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้ตั้งแต่วันแรกที่พบเธอแล้ว ว่าเธอคนนี้ช่างวางตัวได้สุภาพเรียบร้อยและสง่างามสมเป็นท่านหญิงเสียยิ่งกว่าท่านหญิงตัวจริงเสียอีก

“หลังจากคืนนั้น...ได้ข่าวว่าคุณล้มป่วย” ไซรัสเลือกทำลายความเงียบอย่างระมัดระวัง

เขาไม่อยากให้หญิงสาวอ่อนวัยรายนี้ตั้งแง่ใส่...อย่างน้อยๆ ก็เฉพาะตอนนี้ ตอนที่เขาอาจต้องใช้ ‘เจ้ากรมการเมือง’ ต่างบันไดทอดยาวไปหาเป้าหมาย

“ค่ะ” เธอตอบด้วยท่าทีสำรวม ดูระมัดระวังเสียยิ่งกว่า

“ท่านเจ้ากรมการเมืองทราบเรื่องที่คุณโดนปองร้ายแล้วหรือยัง” พอพูดเรื่องนี้ พ่อค้าอัญมณีก็นึกถึงคืนค่ำย่ำน้ำค้างแสนวาบหวามขึ้นมา

คืนนั้น เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวผุดผาด...เหมือนวันนี้

“...ยังค่ะ” น้ำเสียงนุ่มนวลจากปากเธอ ดึงเขากลับสู่ปัจจุบัน “ดิฉันไม่อยากให้คุณพ่อท่านทราบ คุณก็รู้...ถ้าคุณพ่อรู้เข้า เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่” คุณหนูคนใหม่เม้มริมฝีปากกระจุ๋มกระจิ๋มแต่ดูอิ่มสวยก่อนเอ่ยประโยคถัดไป “เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว...ช่วยลืมมันไปได้ไหมคะ”

“เอาเป็นว่า ผมสัญญาว่าจะไม่บอกท่านเจ้ากรมการเมือง” เขาเลือกที่จะประนีประนอมในข้อนี้

“ขอบคุณค่ะ”

“คุณพอจะนึกออกบ้างไหม ว่าใครทำเรื่องแบบนี้”

เจ้าหล่อนก้าวพลาดในวินาทีนั้น

จะด้วยเพราะตั้งใจด้วยหวังผลบางอย่าง เพราะรู้สึกอับอาย เพราะเกิดขุ่นเคือง เพราะกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ในใจ หรือเพราะเหตุสุดวิสัยก็ไม่ทราบ หลังโดนถามแบบนั้น เจ้าของร่างอ้อนแอ้นในชุดสีขาวก็ก้าวพลาด เผลอทำตัวเองสะดุดก้อนอิฐชำรุด จนเสียหลักล้มไปข้างหน้า

เขายื่นมือเข้าฉวยเอวเธอทันที แล้วสุภาพสตรีที่เกือบล้มหน้าคว่ำก็กลับหลังหันมามองเขาสีหน้าตกใจ ทำให้ทั้งคู่ตกอยู่ในสภาพใกล้ชิดเกินงามเป็นครั้งที่สองของวัน

ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นเพราะความบังเอิญหรือจงใจ แต่ครั้งนี้ ก็เป็นอีกครั้งที่ไซรัสรู้สึกถึงกลิ่นกุหลาบหอมชวนฝัน

หนก่อนหน้านี้เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วยเขาถึงต้องวางตัวให้เหมาะสม แต่ตอนนี้...นอกจากแม่สาวสายเลือดซาเมียร์จอมพยศแววตาซ่อนร้ายคนนี้กับเขา...ที่นี่ไม่มีใครทั้งนั้น

“เอ่อ...” หญิงสาวชื่อแปลกหูดันตัวเขาเบาๆ เหมือนต้องการผละจากไป เธอคงคาดหวังให้เขาปล่อยแล้วกล่าวคำขอโทษอย่างสุภาพ เขาเองก็คาดหวังว่าตัวเองจะปล่อย แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำแบบนั้น

“ผมเพิ่งนึกได้ว่าเราคุยเรื่องนึงค้างเอาไว้” ไซรัสเอ่ยอย่างแผ่วเบาหลังจากที่นิ่งอยู่นาน ความปรารถนาอยากเอาชนะและอารมณ์เริ่มต่อยตีกับเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล

“ร...เรื่องอะไรกันคะ”

น้ำเสียงสั่นๆ กับท่าทีหวาดๆ ที่เธอแสร้งทำ ทำให้ความปรารถนาและอารมณ์เป็นฝ่ายชนะ

“เรื่องดอกไม้ในทุ่งหญ้า” เขาบอกเรียบๆ ทว่าความแข็งแกร่งของชายชาตรีกลับอัดแน่นในน้ำเสียง “คุณรู้ดี ว่าผมหมายถึงอะไร”

“คุณพูดอะไร” เธอมองเขาตาโต  

“เรื่องที่คุณรู้อยู่แก่ใจ”

 “ปล่อยค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” คนร่างเล็กกว่าพยายามดันร่างเขาออกไป แต่นั่นกลับช่วยให้พ่อค้าหนุ่มกอดกระชับเจ้าหล่อนได้แนบแน่นยิ่งขึ้น

เนื้อนุ่มนิ่มที่บดเบียดเข้ากับแผงอกแกร่ง...

ริมฝีปากเล็กๆ แต่อิ่มสวยกับแววตาที่ไหวระริก...

กลิ่นกุหลาบรัญจวนใจที่เลื้อยรัดรอบกายเขา...

ทุกสิ่งทุกอย่าง กระทั่งสัมผัสแผ่วเบาจากเส้นผมเธอ ไม่ต่างอะไรไปจากน้ำมันชั้นดีที่ราดรดให้เพลิงในใจเขายิ่งลุกโชน

“ปล่อยหรือ” เขาถาม นัยน์ตาวาบวับ “รู้อะไรไหม ถ้าคุณอยากให้ผมปล่อย ก็ควรแสดงตัวตนที่แท้จริง ใช้น้ำเสียงที่แท้จริง จากใจ ไม่ใช่ใช้ท่าทีกับน้ำเสียงที่ชวนให้อยากกอดแบบนี้”

“ดิฉันไม่ได้...”

“ไม่ได้แกล้งทำหรือ” เขาจ้องลึกลงในตาเธอเพื่อควานหาร่องรอยความพยศที่เคยเห็น แต่กลับไม่พบสิ่งนั้น

บางทีเธออาจจะไม่ได้เสแสร้งตั้งแต่ต้น...

หรือไม่ บางทีตอนนี้การกระทำของเขาอาจทำให้เธอกังวลขึ้นมาจริงๆ เธอถึงได้จ้องลึกลงในตาเขาเหมือนพยายามจะค้นหาความนัยที่ซุกซ่อนอยู่ให้รู้ชัดว่าเขากำลังเย้าแหย่หรือเอาจริง

คิดในแง่ที่ร้ายที่สุด เธออาจจะอยากเชือดคอเขาอยู่ก็ได้... แต่เพราะไม่อยากจะเผยตัวจริงโดยไม่จำเป็น เจ้าของร่างหอมกรุ่นเนื้อนวลนิ่มเลยได้แต่ระงับสติอารมณ์ ฝืนทนอยู่ในสภาพติดหล่มแบบนี้

ในช่วงที่ความคิดมากมายแล่นพล่านแต่ไร้แก่นสารอย่างที่ไม่ควรเป็น จู่ๆ สาวใช้นางหนึ่งก็เดินผ่านมา

เสียงเคร้งคร้างดังขึ้นในวินาทีนั้น ดูเหมือนทันทีที่เห็นเขากับเธอเต็มสองตา เจ้าหล่อนจะตกใจถึงขั้นทำถาดที่ถือมาอย่างยากลำบากหลุดมือ ข้าวของตกแตก กระจัดกระจาย