ตอนที่ 9 นางทาส 2022

                       วันนี้เป็นวันเสาร์ เพชรน้ำผึ้งโดนอัคคีโทรศัพท์ตามให้มาทำหน้าที่แจ๋วแต่เช้า หญิงสาวจึงเลือกใส่ชุดทะมัดทะแมงเพื่อสะดวกต่อการทำงาน คือเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว กับกางเกงเลกกิ้งสีชมพูขาสั้นสูงจากเข่าไปหนึ่งคืบ เธอมัดผมรวบสูงเป็นหางม้ามีผ้าคาดผมมัดผูกเป็นโบเล็กๆสีเดียวกันกับกางเกง วันนี้เธอไม่แต่งหน้าเลยยิ่งทำให้เธอดูเด็กลงไปเป็นสิบปี

                       เลขาสาวพ่วงตำแหน่งแม่บ้าน กำลังก้มๆ เงยๆ ทำความสะอาดห้องรับแขกอย่างขะมักเขม้น เขามีปัญญาจ้างแม่บ้าน แต่มาบีบบังคับใช้งานเธอแบบนี้เพราะต้องการกลั่นแกล้ง เธอรู้ดี

                       เมื่อทำความสะอาดพื้นเสร็จแล้วจึงหยิบผ้าผืนน้อยมาเช็ดตามโต๊ะต่างๆ ที่จริงห้องเขาไม่ได้สกปรกอะไรเลย เหมือนมีคนมาทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลาด้วยซ้ำ แต่คุณชายก็ยังจะปลุกหล่อนแต่ไก่โห่มาใช้งาน

                       เธอมองค้อนไปที่ปะตูห้องนอนเขา นี่คงตื่นมาเพื่อโทรเรียกเธอมาใช้งานแล้วนอนต่อสินะ เงียบกริบไม่มากวนโมโหเธอเลย คิดพลางหยิบกรอบรูปตั้งโต๊ะที่ด้านในมีภาพใบหน้าชายหนุ่มหล่อส่งยิ้มมีเสน่ห์มาให้เธอ เห็นแล้วก็ให้หมันไส้คนในรูปนัก ทำอะไรตัวจริงไม่ได้ ขอระบายอารมณ์กับรูปแล้วกัน ว่าแล้วจึงหยิบผ้าสะอาดผืนน้อยมาเช็ดแรงๆ ที่รูปภาพบริเวณใบหน้าของเขา

                       “นี่แน่ะ ไอ้โรคจิต นี่แน่ะๆๆ”

                       “ให้พรผัวตัวเองแต่เช้าเลยนะครับ”

                       เพชรน้ำผึ้งสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปมองยังต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มคนเดียวกันกับในรูป ยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องนอนด้วยท่าทางสบายๆ จะต่างจากในรูปก็ตรงผมที่ไม่ได้เซ็ทเป็นทรง ที่กำลังแห้งหมาดๆ ทำให้เขาดูเด็กลงกว่าในรูปเป็นไหนๆ ลำตัวท่อนบนเปลือยเปล่าอวดลอนกล้ามท้องที่ชัดเจนทุกลูก กางเกงทรงสปอร์ตขาสั้นที่เขาจงใจดึงเอวกางเกงเสียต่ำโชว์ร่องกระดูกเชิงกรานลึกเสียจนเธอหัวใจแทบวาย จนต้องลดอาการตื่นเต้นหายใจติดขัดด้วยการกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอดังเอื๊อก เธอตะลึงงันยืนถือกรอบรูปส่วนตาก็จ้องเขาค้างนิ่งอยู่นาน จนชายหนุ่มต้องเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า หยิบกรอบรูปและผ้าผืนน้อยออกจากมือเธอไปวางที่โต๊ะ

                       “อะไรกัน ถึงกับตะลึงตาค้างเลยหรอครับ จับได้นะ”

                       ว่าแล้วก็ดึงมือน้อยของเธอมาลูบไล้ซิกแพคของตนลงต่ำมาจนกึงขอบกางเกงที่มันต่ำลึกไปถึงไหนๆ หญิงสาวสติกลับคืนร่างทันใด รีบชักมีออกจากลอนซิกแพคและการกอบกุมของมือเขา

                       “บ้า คุณทำไมไม่แต่งตัวให้มันเรียบร้อยก่อนออกจากห้อง จะแก้ผ้าออกมาทำไมเนี่ย โรคจิต”

                       “แก้ผ้าที่ไหนกันที่รัก ผมใส่กางเกงอยู่นะ ตอนผมแก้ผ้าเป็นแบบไหนคุณก็เคยเห็นแล้วนี่”

                       หญิงสาวแก้มแดงไปจนถึงใบหู กับการหยอกเย้าหื่นห่ามของเขา

                       “ลามก ฉันจำไม่ได้หรอกนะ ไม่ได้สนใจด้วย”

                       “งั้นผมแก้ผ้าให้คุณดูอีกซักรอบดีกว่า คุณจะได้จำได้ ดีไหม”

                       “ไม่ดีค่ะ เชิญคุณไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วอย่ามาเกะกะ ฉันจะทำงาน”

                       “คร้าบบบบบ เมียจ๋า ข้างนอกสะอาดแล้ว ไปเอากางเกงชั้นในผมมาซัก แล้วทำความสะอาดห้องนอนต่อด้วยครับ อ่อ ผมลืมบอกไปเครื่องซักผ้าพังนะครับ วันนี้คุณคงต้องใช้มือซักกางเกงในให้ผมก่อน”

                       “ห๊ะ โอ๊ย นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย มือไปจับซิกแพคคุณแล้วยังต้องมาจับกางเกงในคุณอีก ต้องล้างน้ำยาฆ่าเชื้อกี้ครั้งกันละเนี่ย”

                       บ่นปึงปังหัวเสียเดินเข้าห้องน้ำเพื่อซักกางเกงชั้นในของคนเจ้าปัญหา

                       เธอละลายผงซักฟอกลงกะละมังใบน้อยแล้วใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคีบกางเกงชั้นในเขาออกมาจากตะกร้าใบเล็ก

                       “อี๋ เกิดมาเพิ่งเคยซักกางเกงในผู้ชาย พ่อก็ไม่ใช่ พี่ก็ไม่ใช่ ทำไมต้องมาซักให้ด้วยนะ”

                       “ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่ แต่เป็นผัวนะครับ”

                       เขาตามมารุกรานเธอถึงในห้องน้ำ

                       “ผัวก็ไม่ใช่ค่ะ”

                       ว่าแล้วก็ค่อยๆ คีบกางเกงชั้นในของเขาทีละตัวมาใส่กะละมังที่ตีฟองผงซักฟอกไว้รอแล้ว

                       “ของผมสะอาดนะครับ ไม่ต้องรังเกียจขนาดนั้นหรอก”

                       เห็นท่าทางเธอแล้วก็กลั้นขำในลำคอ

                       “สะอาดที่ไหน มั่วผู้หญิงไปทั่ว ติดเชื้ออะไรบ้างหรือเปล่าไม่รู้”

                       บ่นอุบอิบเบาๆ แล้วใช้สองมือขยี้ชั้นในเขาอย่างใส่อารมณ์

                       “สะอาดสิครับ ผมไม่ได้มั่วไปทั่วนะ แล้วผมก็ป้องกันทุกครั้ง มีแค่กับคุณเนี่ยที่ผมสด ไม่ได้ป้องกันเลย”

                       ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก นึกสนุกที่ได้เย้าแหย่ให้เธอโมโหและเขินได้ในเวลาเดียวกัน

                       “ไอ้บ้า คุณออกไปเลยนะ อย่ามากวนประสาท งานฉันยังอีกเยอะ”

                       “คร้าบ เสร็จแล้วก็ออกมาทำอาหารเช้าให้ผมกับคุณด้วยนะครับ แล้วค่อยมาทำความสะอาดห้องนอนกับห้องน้ำต่อ”

                      “เจ้าค่ะ นายท่าน”

                       เธอกระแทกเสียงตอบกลับไปอย่างนึกหงุดหงิดใจ เขาจงใจกลั่นแกล้งและใช้งานเธออย่างหนัก นี่มันสมัยไหนกันนะ เขาเลิกทาสกันไปตั้งนานแล้ว แต่เธอนี่มันนางทาส 2022 ชัดๆ อย่าให้ถึงทีของเธอบ้างนะ จะเล่นงานให้ร้องเลย

                       ไม่นานนัก อาหารเช้าแบบง่ายๆ ก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง หญิงสาวตักข้าวต้มกุ้งใส่ชามให้เธอและเขา ซึ่งมานั่งรอที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว

                       ข้าวต้มกุ้งตัวโตๆ หน้าตาน่ารับประทาน กลิ่นหอมเตะจมูกมาวางอยู่ข้างหน้าชายหนุ่ม จนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ในขณะที่เขากำลังพิจารณาอาหารในชามของเขานั้น เพชรน้ำผึ้งก็ตักข้าวต้มในชามของเธอทานอย่างเอร็ดอร่อย เขาจึงตักข้าวต้มจนเต็มช้อนเป่าไล่ความร้อนนิดหน่อยแล้วส่งช้อนเข้าปากเขาบ้าง

                       “แค่ก แค่ก แค่ก”

                       ทันทีที่ข้าวต้มเข้าไปอยู่ในปาก ประสาทรับรสทุกส่วนตื่นเพริด ชายหนุ่มคายข้าวต้มลงชามตัวเอง เขาสำลักหน้าดำหน้าแดง แล้วรีบดื่มน้ำเปล่าจนหมดแก้วเพื่อล้างปาก ไม่รู้ว่าเธอทำเกลือทั้งกระปุกหกลงไปในหม้อหรือเปล่า ทำไมมันถึงได้เค็มจนชาลิ้นขนาดนี้ แล้วทำไมดูเธอถึงได้กินอย่างเอร็ดอร่อย เธอไม่มีประสาทรับรสเค็มหรืออย่างไร คิดแล้วก็ถึงบางอ้อ เธอคงจงใจแกล้งเขาสินะ ถ้าเดาไม่ผิด คงมีแค่ของเขาชามเดียวที่มีรสเค็มจัดขนาดนี้ ในชามของเธอกับในหม้อนั่นมันคงไม่ได้เค็มหรอก

                       “น้ำผึ้ง คุณแกล้งผมหรือ”

                       “แกล้งอะไรกันคะ”

                       “คุณตั้งใจทำเกลือหกลงมาในชามผม”

                       “อุ๊ย หรือคะ ฉันขอโทษนะคะ เดี๋ยวไปตักให้ใหม่ค่ะ”

                       “ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจัดการเอง”

                       เขาลุกขึ้นไปหยิบชามใบใหม่ในตู้ แล้วมาตักข้าวต้มในหม้อ ทำทุกขั้นตอนด้วยตัวเอง เพราะไม่ไว้ใจเธออีกแล้ว แล้วเดินลงเท้าปึงปังมานั่งที่เดิม

                       คราวนี้ข้าวต้มกุ้งที่ตักเข้าปาก มันอร่อยล้ำเกินบรรยาย รสชาติกลมกล่อมกำลังดี หวานและหอม กุ้งก็ตัวโตเนื้อสดเด้ง จนเขาต้องขอต่อชามที่สอง

                       ชายหนุ่มคิดคาดโทษแม่สาวแสบในใจ ทีใครทีมัน ทีเขาอย่ามาร้องแล้วกัน

                       แล้ววันนั้นทั้งวัน เพชรน้ำผึ้งก็ถูกใช้งานเยี่ยงทาสในเรือนเบี้ย เธอทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูทุกห้องจนเงาวับ มื้อเที่ยงเธอก็ต้องทำอาหารให้เขาทาน หลังจากนั้นเขาก็หาเรื่องมาใช้งานเธอไม่หยุดหย่อน ทั้งจัดเสื้อผ้าในตู้ใหม่ ทั้งๆที่มันดีอยู่แล้ว จัดระเบียบข้าวของในห้องแต่งตัว รวมไปถึงเครื่องประดับนาฬิกาทุกชิ้นต้องเอาออกมาทำความสะอาด จนเวลาล่วงเลยมาบ่ายคล้อยเต็มทีเขาจึงเข้ามาดูผลงานว่าแม่ตัวแสบทำงานไปถึงไหน หรือสลบคากองงานไปหรือยัง

                       ภาพตรงหน้าที่ปรากฏแก่สายตาเขา ทำเอาเขาใจอ่อนยวบ ภาพเธอนอนตะแคง ขวางอยู่ตรงช่วงปลายเตียงของเขา เธอคงหมดแรงแล้วมานอนพักสายตา ชายหนุ่มเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างหน้าเธอ มือแกร่งยื่นมาเขี่ยผมที่หล่นปิดบังใบหน้างามไปทัดหู อดใจไม่ไหวจนต้องก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆไปหนึ่งที ตอนเธอนอนหลับหมดฤทธิ์ไม่พยศกับเขาแบบนี้ เธอช่างน่ารักน่าทะนุถนอม แต่ตอนเธอมีฤทธิ์เถียงเขาฉอดๆ ก็น่าหมันเขี้ยวจนอยากจับมาจูบฟัดแรงๆ

                       หญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ ก็เห็นเขามานั่งด้านหน้าแล้วใช้มือลูบแก้มเธออยู่ เธอตกใจดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

                       “คุณ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

                       “แอบอู้งานหรอครับ”

                       “เปล่าซักหน่อย ฉันทำงานเสร็จหมดแล้ว เหนื่อยจะตายแล้วด้วยค่ะ”

                       เธอบ่นอุบอิบเสียงเบา

                       “นี่ก็เย็นมากแล้ว คุณลงไปหาซื้ออาหารเย็นข้างล่างขึ้นมาทานกันเถอะ มื้อนี้ไม่ต้องทำแล้ว เงินอยู่ที่โต๊ะทานข้าวนะครับ”

                       เขาเห็นใจที่เธอเหนื่อยล้าเพราะการกลั่นแกล้งของเขา จึงลดงานให้เธอหนึ่งอย่าง

                       “คุณอยากทานอะไรคะ”

                       “เอาที่คุณอยากทานเลยครับ ผมทานได้หมด”

                       ได้ เอาที่เธออยากทานใช่ไหม นางทาส 2022 คนนี้จัดให้

                       ชายหนุ่มนั่งจ้องจานอาหารสามสี่อย่างตรงหน้าเขา หน้าตาก็ดูได้ สีสันจัดจ้าน แต่กลิ่นของมันนี่เขาสุดทนจริงๆ อย่าคิดว่าเพิ่งตื่นนอนแล้วจะหมดฤทธิ์ ที่ไหนได้ เธอเล่นงานเขาอีกจนได้ เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยกินปลาร้าและกินเผ็ดไม่เก่งนัก แต่ดูอาหารที่เธอจัดมาดินเนอร์ในคอนโดหรูของเขาสิ

                       “ทานสิคะ อร่อยนะ”

                       เธอชวนเขาพร้อมตักส้มตำปูปลาร้าพริกยกสวนนั่นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ แบบไม่มีท่าทีเผ็ด

                       “ผมไม่เคยกินปลาร้า กลิ่นมันแรงเกินไป”

                       เขาพูดพร้อมย่นจมูกใส่อาหารเลิศรสของเธอ

                       “อะไรกัน ของอร่อย ใครๆ เขาก็กินกันทั้งนั้น คุณนี่เหมือนเด็กน้อยเลือกกินเลยนะคะ กินเป็นไม่กี่อย่างบนโลกนี้”

                       นั่นไง เธอรู้จริงๆ ว่าเขากินและไม่กินอะไร น่าจับมาตีก้นงอนๆ นั่นนัก

                       ว่าแล้วเธอก็ตักส้มตำปูปลาร้าสีแดงฉานนั่นใส่จานให้เขา พร้อมทั้งส่งข้าวเหนียวและไก่ย่างให้ เอาวะ ลองก็ลอง เอาใจสาวหน่อย เดี๋ยวเธอจะหาว่าเขาเป็นลูกคุณหนู แค่ปลาร้าก็ไม่กล้าลอง เผื่อจะมีคะแนนนำไอ้แฟนหนุ่มของเธอขึ้นมาบ้าง

                       ชายหนุ่มกลั้นใจตักส้มตำมฤตยูนั่นเข้าปาก ทันทีที่สัมผัสกับลิ้น ชายหนุ่มรับรู้ถึงรสชาติเปรี้ยว เค็ม เผ็ด และมีกลิ่นแรงๆ ของปลาร้าอบอวลอยู่ในปาก เขาไม่สามารถเคี้ยวและกลืนสิ่งนี้ได้จริงๆ จึงรีบวิ่งไปคายทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ

                       เมื่อเขาเดินกลับมานั่งที่เดิม ก็ได้เห็นความขบขันสะใจในแววตาเธอ หน็อยแน่ แม่ตัวดี เรื่องนี้เขาจะยอมให้ก่อน คิดแล้วก็หยิบข้าวเหนียวไก่ย่างมากิน มันช่วยชีวิตเขาได้ในมื้อนี้เพราะอีกสองจานที่เหลือบนโต๊ะเขาไม่กล้าแตะต้องลิ้มลองอีกเลย

                       หลังมื้ออาหารจบลง เธอก็เก็บกวาดล้างจานจนสะอาดเอี่ยม แถมด้วยการฉีดสเปรย์ปรับอากาศดับกลิ่นไม่พึงประสงค์ของอาหารสุดโปรดของเธอ จากนั้นก็ขอตัวกลับห้องของเธอทันที ชายหนุ่มไม่อยากให้กลับแต่ก็ยังคิดแผนการอะไรที่จะยื้อเธอไว้ไม่ออก เพราะปลาร้ามันทำลายระบบประสาทและสมองของเขาไปหมดแล้ว

                       เพชรน้ำผึ้งเดินออกจากห้องน้ำหลังจากชำระล้างคราบเหงื่อไคลจากการทำงานหนักมาทั้งวัน หญิงสาวทาโลชั่นกลิ่นดอกไม้หอมหวานแล้วแต่งกายด้วยชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวสีขาวยาวแค่เข่า สายเสื้อกว้างหนึ่งนิ้วมีชายระบายอ่อนหวานน่ารัก หญิงสาวปล่อยผมสยายคาดผมด้วยผ้าคาดผูกโบด้านบนสีเดียวกันกับชุดยิ่งดูน่ารักน่าทะนุถนอม เธอกำลังเดินไปเปิดทีวีดูข่าวสารบ้านเมืองก็ได้ยินเสียงกดออดหน้าประตูจึงเดินไปดู คิดว่าคงจะเป็นพี่ชายของเธอเพราะมีแค่เขาที่เคยมาที่ห้องนี้ จึงไม่ได้แต่งกายให้เรียบร้อยนัก แต่เมื่อเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจ เพราะที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นคืออัคคีที่ยืนกุมท้องตัวงอพิงผนังห้องของเธออยู่

                       “คุณอัคคี เป็นอะไรคะ”

                       “ผมปวดท้อง แสบกระเพาะมาก คุณมียาไหม”

                       “มีค่ะ คุณเข้ามาก่อน”

                       เธอรีบพยุงเขาเข้ามานอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขกแล้วเข้าไปหยิบยาลดกรดรักษาแผลในกระเพาะมาให้กิน ชายหนุ่มกินยาอย่างว่าง่ายแล้วทิ้งตัวลงนอนกุมท้องโอดโอย

                       เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเพราะอยากแก้แค้นเขาจึงซื้อส้มตำปูปลาร้าเผ็ดจัดพริกยกสวนมาให้เขากิน ถึงแม้เขาจะกินไปแค่คำเดียวและยังคายทิ้ง แต่คนไม่เคยกินปลาร้าและไม่กินอาหารรสเผ็ดจัดอย่างเขาร่างกายคงรับไม่ไหวเป็นแน่

                       เพชรน้ำผึ้งนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เขา  ในตอนนี้ชายหนุ่มนอนหลับตานิ่ง หัวคิ้วที่ย่นเข้าหากันบ่งบอกว่าเขายังไม่หลับและคงกำลังข่มอาการเจ็บปวดอยู่ เธอเดินเข้าห้องนอนไปเอาผ้ามาห่มให้ร่างหนา แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นอยู่หน้าโซฟาที่เขานอนอยู่ คืนนี้เธอคงต้องดูแลเขาทั้งคืนเพราะไม่รู้ว่าเขาจะอาการกำเริบปวดท้องขึ้นมาอีกหรือไม่ แต่ความเพลียจากการถูกเขาใช้งานมาทั้งวันทำให้เธอฟุบหน้าลงที่โซฟาตรงหน้าเขาแล้วหลับไปในเวลาไม่นาน

                       อัคคีค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ว่าหญิงสาวที่ฟุบหน้าอยู่นั้นหลับไปแล้ว เขาเอามือเขี่ยผมเธอมาทัดหูแล้วลูบแก้มเธอเบาๆ จ้องมองหญิงสาวที่หลับตาอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยนนัก วันนี้เขาคงแกล้งเธอแรงไป แต่เธอก็แสบไม่เบาที่แกล้งเขากลับได้หลายครั้ง

                       เขาลุกขึ้นมาช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมานอนบนโซฟาตัวเดียวกับเขา ทันทีที่ชายหนุ่มล้มตัวนอนเคียงข้าง เธอก็ขยับเข้าหาความอบอุ่นของร่างหนาแล้วนอนซุกซบแนบอกแกร่ง ชายหนุ่มอมยิ้มมุมปากแล้วกอดกระชับร่างบางแนบอก ก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างเต็มรัก เขาคิดตั้งนานว่าจะหาโอกาสให้เธอมานอนกับเขาได้อย่างไร จนคิดแผนนี้ขึ้นมาได้ คิดแล้วก็ขำตัวเองนัก แค่อยากมานอนกอดสาวต้องลงทุนยอมกินยาที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย แต่สำหรับเขาแล้ว มันคุ้มเกินคุ้ม

                       ดวงตากลมโตค่อยๆ เปิดปรือเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างภายในห้อง เพชรน้ำผึ้งเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าตัวเองมานอนซุกซบอยู่กับอกแกร่งของเขา เธอเงยหน้าก็พบว่าเขาจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว จึงดีดตัวออกจากอ้อมกอดเขาลงไปยืนอยู่ที่พื้นทันที

                       “คุณ เป็นอย่างไงบ้างคะ หายดีหรือยัง”

                       “ผมยังปวดท้องอยู่เลย”

                       พูดพลางลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย

                       “ไปหาหมอดีไหมคะ”

                       “ไม่ดีกว่าครับ ผมกินยาแล้วนอนพัก อีกสักหน่อยคงหาย”

                       “งั้นคุณกลับห้องไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปทำอาหารเช้าให้ คุณจะได้กินยา”

                       “เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงมากินข้าวที่ห้องคุณแล้วกันครับ คุณไม่ต้องขึ้นไปทำที่ห้องผมหรอก คุณยังไม่ได้ทำงานบ้านของคุณเลยนี่”

                       “เอางั้นก็ได้ค่ะ”

                       แล้ววันนี้อัคคีก็ขลุกตัวอยู่ที่ห้องเพชรน้ำผึ้ง ทำตัวเจ็บป่วยออดอ้อนให้เธอดูแลเขาทั้งวัน