ไออุ่นแห่งรัก [3]

ชายหนุ่มกลับมาพร้อมกับกาแฟในมือสองแก้ว แก้วหนึ่งเป็นคาปูชิโน่เย็นพร้อมหลอดยังไม่แกะห่อพลาสติก และอีกแก้วหนึ่งเป็นกาแฟร้อนชงยกล้อแบบอาโกโบราณ ชวกรชอบดื่มเหมือนคนสูงอายุ เพราะเป็นลักษณะส่วนตัวเขา

“จะดีกว่านี้นะคะ ถ้าจะบอกพยาบาลให้ปลดเชือกฉัน เพื่อจะดื่มได้สะดวก” หญิงสาวกล่าวเชิงขอร้อง เป็นคนปกติก็ว่าลำบากแล้ว เป็นคนป่วยมันยิ่งลำบากเข้าไปอีก

“ผมจะป้อนให้ก็แล้วกัน จนกว่าหมอพยาบาลจะมาปลดให้คุณเองนะ”

“เห็นฉันพูดไม่น่าเชื่อถือรึไง?”

“ก็เห็นอยู่ว่าเมื่อวานคุณทำตัวงี่เง่าพอสมควรนะ พอฟื้นก็ดึงดันจะพยายามลงจากเตียง แล้วมาบอกผมว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่...” ชวกรพยายามหยุดตัวเองระหว่างป้อนกาแฟให้ แต่หญิงสาวไม่ได้สนใจคำพูดเขานอกจากหลอดในมือ กำลังส่งกาแฟเข้าปากเธอ

ชายหนุ่มแอบลอบมองหญิงสาวดูดกลืนกาแฟด้วยความหิวโหยมาก เธอดูดมันอย่างรวดเร็วเมื่อริมฝีปากห่อเข้าหาหลอดกาแฟ ชวกรเผลอจินตนาการตอนที่จิตสุภาเคยดูดกลืนองคชาตเขาเต็มปาก รูดเข้าออกอย่างสนุกพร้อมกับอีกมือรูดขึ้นลง ชวกรเผลอมีอารมณ์ตื่นตัวจนต้องหนีบขาตัวเองอย่างลืมตัว

“ชื่นใจจริงๆ ขอบคุณนะคะ คุณ...” กชนันลืมชื่อเขาทันที โดยไม่เกินชม.นี้ ชายหนุ่มจึงย้ำชื่อเขาอีกครั้ง

“ชวกรครับ คุณกชนันท์” กาแฟเย็นในมือเขาหมดในทันที เขาจึงวางกาแฟออกให้ห่าง หญิงสาวหอบหายใจอย่างโล่งใจ เมื่อได้คาเฟอีนสมใจ

******

“ทำไมคุณชวกร ต้องมาดูแลฉันด้วยคะ?” ในที่สุดเธอต้องถามคำถามที่สงสัยอยู่นานหลายชม. คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอมึนงง หลงๆ ลืมๆ กว่าจะนึกคำถามออก ก็หลังจากได้คาเฟอีนช่วยกระตุ้นความจำนี่แหละ

“คุณรู้ตัวมั๊ยว่าเมื่อวานคุณถูกรถชน และผมก็เป็นคนขับรถคนนั้น โชคดีนะครับที่คุณยังไม่ตาย” ชวกรเล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้กชนันท์ทราบ เธอตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ เพราะนั้นเป็นความต้องการของเธอตั้งแต่ทีแรก และไม่คิดว่าชวกรจะเป็นคนขับ พร้อมพาเธอมาส่งร.พ.แบบนี้

“ฉันตั้งใจค่ะ... ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณต้องลำบากแบบนี้” กชนันท์รู้สึกผิดที่ทำให้ชวกรต้องมาวุ่นวายกับเธอ ความจริงหากเธอจะประสงค์ให้เขาไปเสีย และแอบดอดไปดาดฟ้าเพื่อกระโดดลงมา มันจะได้จบโดยไม่มีใครเดือดร้อนเพราะเธออีก

“ทำไมคุณถึงพยายามฆ่าตัวตายครับ? บอกผมได้มั๊ย? แล้วญาติๆ ของคุณรู้บ้างหรือเปล่าครับ?” ชวกรถามคำถามที่ควรถาม ทำให้กชนันท์นิ่งเงียบ ครุ่นคิดอยู่พอสมควรว่าจะบอกเขาดีหรือเปล่า เธอมีเหตุผลที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่...

“ฉันพึ่งไปงานศพมา... เผาเขาไปแล้ว ฉันไร้ที่พึ่งพิง และก็เริ่มจะไม่มีบ้าน... ไม่มีกำลังใจจะอยู่ต่อแล้ว...” กชนันท์เปรยออกมา แทบจะหมดแรงลมหายใจเสียด้วยซ้ำ เสียงชีพจรหัวใจเธอก็ดังช้าลงและกลับมาถี่อีกครั้งหนึ่ง

“ทำไมครับ? เกิดอะไรขึ้นกับงานศพที่นั้น?” ชวกรถามต่อไป เขายังไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอถึงคิดสั้นเพียงนี้

“มันเป็นงานศพของสามีฉันเองค่ะ เขาหัวใจล้มเหลวเพราะทำงานหนักเกินไป เสียชีวิตกะทันหัน และฉันก็เสียบ้านเพราะถูกธนาคารยึดไป เนื่องจากฉันไม่มีอาชีพ ตอนทำงานศพโชคดีที่ยังมีเพื่อนร่วมงานของธารินทร์ช่วยเป็นเจ้าภาพ และจ่ายค่างานศพให้ แต่ฉันไม่มีเงินพอจะเลี้ยงตัวเอง เริ่มต้นก็ไม่ได้...”

“ผมช่วยหางานดีมั๊ยครับ?”

“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเป็นเด็กกำพร้า และมีเอกสารที่ไม่สามารถรับรองการทำงานได้ หากไม่มีธารินทร์เป็นผู้ค้ำประกัน เขาตายไปแล้ว ก็เท่ากับพาฉันตายไปด้วย แต่ฉันก็ยินดีที่จะตาย... ถ้าหากจะได้พบเขาอีก...” กชนันท์ก็อยากจะบอกชวกรว่า เธอได้พบเขาแล้วจริงๆ ความฝันเมื่อเช้านี้...

“แล้วคุณมีญาติที่ไหนอีกหรือเปล่า?” ชวกรรู้สึกว่า เจอเรื่องลำบากใจสุดๆ เข้าให้แล้ว

“ไม่มีค่ะ ยังคิดอยู่ว่า ค่ารักษาพยาบาลที่นี่จะทำยังไงดี คุณอย่าพยายามจ่ายค่ารักษาให้ฉันเลยนะคะ อย่าพยายามรับผิดชอบ เพราะฉันจะเป็นคนแบกรับมันเองค่ะ” กชนันท์ไม่อยากทำให้ชวกรต้องลำบากใจอีกคน แค่เธอบาดเจ็บโดยไม่ตายคาที่ มันก็ผิดมากที่เป็นภาระสำหรับเขา

“คุณต้องอยู่ต่อนะครับ คุณกชนันท์ ทุกอย่าง...มันเริ่มต้นใหม่ได้นะครับ” ชวกรไม่อยากให้กชนันท์พยายามคิดฆ่าตัวตายอีก มันจะไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอเอง หากจะคิดในแง่ของโลกจิตวิญญาณ

“ฉันบอกแล้วยังไงคะ? ว่าฉันไม่มีบ้าน ไม่มีที่ไป ฉันเป็นเด็กกำพร้า และไร้คนค้ำประกันเรื่องเอกสาร” กชนันท์ถอดใจ ไม่รู้จะอยู่ต่อยังไงดี แม้กระทั่งเรื่องทำมาหากิน หรือเรื่องปากท้องยามนี้ เธอตัวคนเดียว...

“คุณจะต้องรักษาตัวนะ ถ้าไม่รู้จะไปไหน อยู่บ้านกับผมก่อนก็ได้ ในฐานะแม่บ้าน” เขาไม่ได้ตั้งใจจะหาแม่บ้านตั้งแต่ทีแรกหรอก เขาสงสารเธอ และไม่อยากให้เธอต้องพยายามฆ่าตัวตายอีก เขารู้สึกแย่เมื่อได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้น

“หมายความว่าคุณจ้างฉัน?” กชนันท์เริ่มเสียงสูง หลังจากชวกรเชิญเธอไปอยู่กับเขา รู้สึกเกรงใจมากหากว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว มันจะทำให้เธอคิดมากเรื่องกชนันท์หรือเปล่า?

“ครับ มาทำงานที่บ้านผมก่อน เผื่อคุณคิดออกว่าจะทำอะไรต่อ ก็แค่บอกผม...” ชวกรคิดว่าพยายามช่วยเหลือเธอไปก่อน เขาจะไม่รู้สึกผิดอีกเลย หลังจากขับรถชนเธอไปแล้ว

“ขอบคุณมากๆ นะคะ รบกวนคุณจริงๆ ภรรยาคุณคงจะไม่มีปัญหาอะไรกับคุณใช่มั๊ย?” เธอเดาว่าเขาอายุประมาณสามสิบกว่า อาจจะมีเมียแล้วก็ได้ เลยอยากจะคุยกันตรงนี้ให้เข้าใจกันไปก่อน

“ผมเพิ่งเลิกกับเธอครับ รายละเอียดขอไม่พูดนะครับ” ชวกรตอบไปตามตรงอย่างน้อย กชนันท์อาจจะสบายใจขึ้นก็ได้ เมื่อไม่มีภรรยาเขาทำให้เธอลำบากใจเข้าไปอีก

“ถ้างั้นแปลว่า...”

“ไม่ต้องห่วงนะครับ... ผมจะแยกห้องนอนของคุณกับผม จะไม่มีอะไรทำให้คุณไม่สบายใจอีก พร้อมจะย้ายเข้า หรือย้ายออกเมื่อไหร่ บอกผมก็แล้วกัน” ชวกรคิดว่า การให้ความช่วยเหลือครั้งนี้ อาจจะทำให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้าง

“กว่าฉันจะออกจากร.พ.ก็หลายเดือนอยู่นะ แถมไปอยู่บ้านคุณ... จะทำงานบ้านให้คุณไหวหรือเปล่า ก็ยังไม่แน่ใจเลยขาซ้ายฉันก็หัก” กชนันท์เริ่มจะหัวเราะ นี่เธอทำบุญด้วยอะไรมา... อยากตายแต่ไม่ได้ตาย ทำไมสวรรค์กลั่นแกล้งเธอแบบนี้

“งานที่ไม่ต้องยืนทำก็มีนะครับ”

“งานอะไรบ้างล่ะคะ?”

“คัดแยกเอกสารให้ผมไง กำลังอยากได้มาช่วยพอดี” ชวกรพูดแก้ขัด ทั้งๆ ที่มันไม่ได้มีงานอะไรแบบนั้น อย่างน้อยตอนกชนันทัหัวเราะ มันทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของเขาเริ่มสดชื่น ปลอดโปร่งโล่งใจ

“คุณไม่เปลี่ยนใจแน่นะคะ ถ้าคุณล้อเล่นฉันล่ะก็... รับรองเลยว่าฉันจะบินขึ้นสวรรค์ทันที”

“ผมต้องฉุดนางฟ้าเข้าเฝือกเอาไว้ก่อนล่ะครับ อย่าเพิ่งรีบกลับสวรรค์สิ” ชวกรยิ้มกริ่ม ก่อนจะรับปากกับเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า เขาจะรับผิดชอบเธอ จนกว่าเธอจะพร้อมบอกเขาอีกครั้งว่า จะเอายังไงกับชีวิตที่ยังมีอยู่...

******

ชวกรให้การกับตำรวจว่า ได้ข้อมูลอะไรจากกชนันท์บ้าง และทางแพทย์ผู้รักษาก็รับทราบรายละเอียดแล้ว เวลาผ่านไปกว่าสองเดือนครึ่ง เธอเปลี่ยนจากเฝือกแข็ง เป็นเฝือกอ่อนหลังจากชวกรไปเยี่ยมเธอบ่อยๆ ทุกวันหลังเลิกงาน อาการของเธอก็ดีขึ้นตามลำดับรวดเร็วมาก จนแพทย์ตกใจ...

ชวกรซื้อบ้านใหม่ตกแต่งภายในเรียบร้อยแล้ว เขาขับรถไปรับกชนันท์กลับไปบ้านกับเขา เพื่อพาเธอไปอยู่ด้วยกัน ในฐานะจ้าง –แม่บ้าน-

ชวกรพากชนันท์ไปซื้อเสื้อผ้าที่สวยงาม แม้ว่าเธอจะเดินค่อนข้างลำบาก ทำให้ใครต่อใครที่ได้พบเห็น คิดว่าหญิงสาวซึ่งบาดเจ็บอยู่เป็นแฟนกับชวกรกันเสียส่วนใหญ่ แม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานยังคิดว่าชวกรลืมจิตสุภาได้ง่ายดาย เพราะมีแฟนใหม่นี่เอง...

ชายหนุ่มมักจะปฏิเสธเพื่อนเสมอ แต่ไม่อาจจะลบล้างความคิดเหล่านั้นไปได้ ถึงจะพยายามบอกไปเท่าไหร่ว่าเป็นแค่แม่บ้านมาทำงาน แต่สิ่งที่เขาทำไม่ต่างกับคู่รักเขาทำกัน...

“เสื้อผ้าสวยจังเลยค่ะ” กชนันท์ชื่นชอบมาก ทั้งกางเกง กระโปรงสั้นและยาว แม้กระทั่งชุดชั้นใสเธอได้เลือกอย่างที่ชอบ ทำให้รู้สึกปลื้มชวกรไม่ต่างกับตอนที่อยู่กับธารินทร์

“ขาดเหลืออะไรก็บอกผมนะ ได้เวลากลับบ้านแล้วครับ” ชวกรจึงจับแขนเธอเอาไว้ ช่วยพยุงเวลาเดิน ในขณะที่หญิงสาวใช้ไม้คั้นพากายเดินไปกับเขา มองดูชายหนุ่มถือถุงกระดาษมากมาย ซึ่งใส่เสื้อผ้าของเธอทั้งหมด

หญิงสาวยิ้มออก แอบลอบมองชวกรอย่างซึ้งใจ หากไม่ได้เขาขับรถชนตาย และเป็นรถสิบล้อในวันนั้น เธอคงได้พบกับธารินทร์ตอนหมดลมหายใจไปแล้ว... อย่างน้อยตอนยังมีชีวิตอยู่ เธอมีชวกรซึ่งดูแลเธอไม่ต่างกับธารินทร์

******