ข้ามภพมากินตับ [1]

ในความเงียบภายในรถยนต์ ระหว่างเดินทางออกมาตจว. นอกเขตเมือง สู่ชนบทในท้องนา ภาพบรรยากาศของตึกราบ้านช่องหายไปจากสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนหนุ่มสมัยใหม่ อาศัยอยู่ในเมือง

เขาจำใจต้องเดินทางมากับพ่อแม่ เพื่อไปบ้านของยายแสงดาวซึ่งอยู่ตจว. เขาเบื่อมากกับการไปอยู่บ้านนอก โบราณ คนแก่หัวเก่าๆ ซึ่งมันไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับเขาเลย

ปวรุตม์ (ปะ-วะ-รุด) หยิบมือถือสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อแชทกับเพื่อน และนัดกันว่ากลับบ้านจากญาติแล้ว จะไปดื่มเหล้าเที่ยวผับ ควงสาวมาฟันให้สนุกแก้เบื่อเสียเลย เขายิ้มเงียบๆ โดยมิให้พ่อซึ่งกำลังขับรถหันมาดุได้อีก

แม่ของเขานั่งอยู่หน้ารถ กำลังชี้ทางบอกไปทางคุณยาย คือคุณแม่ของเธอค่อนข้างมีอายุมากแล้ว พวกเขาทั้งครอบครัวถูกเรียกให้มาบ้านญาติตจว. เพื่อให้มารับทราบว่า คุณยายใกล้จะไปสบายดีแล้ว ญาติคนอื่นๆ เรียกพ่อแม่และปวรุตม์ ให้มาดูใจกันครั้งท้าย ก่อนคุณยายจะเสีย

“ทำตัวดีๆ นะแกไอ้รุตม์ เดี๋ยวจะไม่ได้รับมรดกกันพอดี” คุณพ่อของเขา เป็นลูกเขยของญาติข้างแม่ ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบสองปี ทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตัวเรียบร้อย อย่างน้อยเขาอยากจะกลับเมือง มากกว่านอนค้างอยู่บ้านนอก

ตจว.แบบนี้ ไร้ผู้คน ห่างไกลความเจริญ สีหน้าปวรุตม์เบ้ขยะแขยง รู้สึกไม่อยากอยู่บ้านกันดารในท้องที่ชนบทแบบนี้เลยจริงๆ

พวกเขาลงจากรถยนต์ ต่างพากันเดินตามหลังแม่ของปวรุตม์ เพื่อไปเยี่ยมคุณยายซึ่งนอนป่วยอยู่บนบ้าน คุณยายเป็นผู้หญิงร่างเล็ก และป่วยมาหลายวันแล้ว เธอต้องการนอนตายอยู่ที่บ้าน มากกว่าจะไปรักษาตัวอยู่ที่ร.พ.

******

“คุณแม่คะ... หนูมาแล้วค่ะ” แม่ของปวรุตม์ รุดหน้าเข้าไปหาแม่ ซึ่งนอนป่วยอยู่คนเดียว รายล้อมด้วยพี่น้องซึ่งกำลังหิวโหยทรัพย์มรดกมากมาย ซึ่งคุณยายถืออยู่

“ยัยหนูมาได้เสียที ยายอยากเจอหน้าหลานด้วย” คุณยายเหลือบสายตาเหี่ยว ผ่านริ้วรอยแห่งกาลเวลาอันยาวนาน พยายามมองหาหลานชาย เพื่อเรียกมาเจอหน้าสักครั้ง

“รุตม์ มาหาคุณยายเร็วๆ” หญิงสาวเกือบวัยกลางคน กวักมือเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เพื่อเข้าไปกราบคุณยายตามคำขอของผู้สูงอายุ

“สวัสดีครับ คุณยายแสงดาว” ปวรุตม์ทำตามคำสั่งแม่ และพยายามทำตัวให้เรียบร้อยเพื่อมิให้ผู้หลักผู้ใหญ่ มองเขาแย่ๆ ต่อหน้าพ่อแม่

“โตเป็นหนุ่มแล้วนะ... ชอบที่นี่หรือเปล่า?” คุณยายซึ่งนอนป่วยอยู่ ถามด้วยความเอ็นดู หลานชายจึงหันไปมองหน้าแม่ของตน เพื่อคิดก่อนจะตอบให้ถูกใจ

“ที่นี่สวยครับ และก็อากาศดีมาก น่าอยู่ดีครับ” เขายอมรับในสองประโยคแรก แต่สำหรับประโยคสุดท้าย เขาไม่อยากอยู่ที่นี่หรอก ห่างไกลความเจริญ แสงสีเสียง และเพื่อนฝูงอีกมากมาย สาวๆ ในเมืองยังต้องการเขาอยู่

“ยายอยากให้หลานอยู่ที่นี่นานๆ นอนค้างก่อนกลับก็ได้นะ” คุณยายนอนป่วย พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แบบว่าใกล้จะหมดลมหายใจ อยากจะพูดอะไรก็พูด...

“คุณแม่คะ... พักผ่อนเถอะค่ะ ทานยาและนอนนะคะ คุณแม่จะต้องหายป่วยนะคะ” แม่ของปวรุตม์ยังคงคาดหวังว่า ผู้ป่วยสูงอายุจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้ว่าญาติพี่น้องต่างกระหายให้คุณยายตายเสียที เพื่อรับทรัพย์สมบัติ และมรดกหลายร้อยล้าน

ทรัพย์สินมากมาย ซึ่งคุณยายแสงดาวรับดูแลอยู่ ... มันไม่ใช่ของคุณยายมาตั้งแต่เริ่มแรก เป็นแต่ของคุณยายทวดของทวด ซึ่งเอกสารเหล่านั้นเขียนลายลักษณ์อักษรเอาไว้ แต่ไม่มีใครได้ครองไปเสียที แต่ตกทอดเรื่อยมาโดยไม่มีใครได้ไป

เรื่องนี้เหล่าญาติทั้งหลายพยายามจะโกงมาเสียให้ได้ แต่ไม่เคยทำได้เสียที เพราะคุณยายแสงดาวไม่ได้เป็นเจ้าของ เป็นเพียงแค่ได้รับหน้าที่ดูแล จนกว่าเอกสารเหล่านั้นจะปรากฏ โดยลูกหลานและญาติมากมายต่างสงสัยว่า ทำไมต้องทำเรื่องง่ายๆ ให้มันยุ่งยากแบบนี้

ยังไงเสีย... ระหว่างที่ทุกๆ คนภายในเครือญาติ ต่างหันหน้าเข้าหากัน คุยเรื่องสุขภาพของคุณยายซึ่งนอนป่วย และบางคนได้พบปะพี่น้องระหว่างแยกย้ายไปหลายแห่ง ทำให้ปวรุตม์เดินแยกตัวออกมาจากเหล่าบรรดาผู้ใหญ่สูงอายุทั้งนั้น

******

ในยามเย็นตามตจว. เขายอมรับว่า สภาพอากาศดีมาก ได้กลิ่นเขียวขจีของต้นหญ้า และกลิ่นท้องนาเคล้ากับรวงข้าวอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เมื่อถึงเวลาโพล้เพล้ เป็นเวลาใกล้พลบค่ำเกือบมืด บรรยากาศที่สวยงามเริ่มหายไป

บรรยากาศของความน่ากลัวในยามค่ำคืน ไร้แสงหลอดไฟ ทำให้ปวรุตม์รู้สึกกลัวขึ้นมา ทำให้ความคิดของเขาฟุ้งซ่านว่า จะมีผีและบรรยากาศก็เย็นเยือกจนหนาวไปถึงสันหลัง

ไม่คิดเลยว่าตจว.บ้านนอกกรุง เวลามืดค่ำจะน่ากลัวได้เพียงนี้ แค่เวลาทุ่มกว่าๆ ปวรุตม์มองมือถือดูเวลา ก็มองอะไรไม่เห็นอีกแล้ว นอกจากทุกๆ คนภายในบ้าน ต่างจุดเทียนกางมุ้ง

แยกย้ายกันไปอาบน้ำ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ยกมือไหว้พระสวดมนต์ ต่างเข้านอนกันห้องใครห้องมัน ชายหนุ่มก็เช่นกันที่ต้องพยายามปรับตัวให้เข้ากับบ้านญาติของแม่

จึงห่มผ้าขาวม้า เดินไปอาบน้ำตามตุ่ม ตักขันสาดน้ำเข้าหากายผิวขาวนวล เพื่อชำระล้างร่างกาย ในความมืดแค่ตอนทุ่มกว่าๆ ก็ชวนให้เขาคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นาๆ ว่าจะมีผีมาแอบดู ดักทำร้ายฆ่าเขาเพื่อกินเนื้อมนุษย์อันแสนโอชะ

แววตาของปวรุตม์รู้สึกหวาดหวั่นสั่นกลัว จึงรีบอาบน้ำลวกๆ วางขันน้ำได้รีบสาวเท้าพยายามเดินกลับไปขึ้นบ้าน ระหว่างทางก่อนถึงตัวบ้าน ภายใต้ความมืดเขาพบว่ามีหญิงสาวใส่เสื้อลูกไม้สีขาว หลบอยู่ใต้ความมืดเพื่อเรียกเขา

“นี่นาย... มาจากไหน? ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน” น้ำเสียงเธอเล็กหวาน แฝงไปด้วยน้ำเสียงกึ่งดุเล็กน้อย ราวกับเขาไปรบกวนเธอ

“มาจากกรุงเทพฯ จ้า กลางค่ำกลางคืนไม่เข้าบ้านล่ะ แมลงยุงก็เยอะนะ จะโดนกัดเป็นแผลบวมเสียเปล่าๆ” ปวรุตม์ตอบพลางทักทาย เขามาอยู่ได้แปบเดียวยังโดนยุงกัดทั่วแขน ทั่วตัวเลย

“รีบเข้าบ้านไปเถอะ ตอนกลางคืนถ้าเดินไม่ระวัง มันจะอันตรายนะ” เธอยังหลบอยู่ในความมืด รีบดุให้เขากลับเข้าบ้านในทันที ปวรุตม์มิได้เอะใจ นึกว่าจะเป็นญาติฝ่ายแม่ ฟังจากเสียงอายุไม่น่าจะมาก อาจจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขา หรือรุ่นน้อง

“ขอบคุณนะครับ เธอก็เช่นกันนะ ว่าแต่... เธอชื่ออะไรล่ะ?” ปวรุตม์ถามกลับ ทำให้เธอช่างใจอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนจะตอบเขาอีกครั้ง...

“ฉันชื่อ กลิ่นจันทร์...” หญิงสาวภายใต้ความมืดรู้สึกขัดเขินที่แนะนำตัว ทำให้ชายหนุ่มมิได้คิดอะไร เขาหันเรือนหน้าไปทางบ้าน พลางหันกลับมาอีกครั้ง เธอก็หายไปจากสายตาเขาแล้ว

“อ้าว... ยังไม่ทันถามอะไรเลย หายไปซะแล้ว สงสัยแมลงตอมยุงกัดล่ะมั๊ง... ช่างเหอะ” ปวรุตม์จึงรีบชักเท้าออกจากจุดนั้น มาในเขตแสงสว่าง เพื่อขึ้นบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า...

******

“แม่... วันนี้ผมคุยกับญาติแม่ด้วยนะ อย่างกับเธอเป็นพวกถ้ำมองตอนผมอาบน้ำแน่ะ” ปวรุตม์เล่าเรื่องให้แม่เขาฟัง หลังจากพ่อของเขา ไปร่วมดื่มเหล้ากับญาติฝ่ายแม่ ทำให้เขาต้องมานอนห้องเดียวรวมกับแม่ตอนหัวค่ำใกล้สี่ทุ่ม

“หรอ? ญาติคนไหนข้างแม่ ไปถูกใจลูกล่ะ?” หญิงกลางคนถามด้วยความสนใจ น้อยคนนักจะให้ความสนใจแก่ลูกชายเธอ

“น่าจะรุ่นผมนะ... เธอบอกว่าชื่อกลิ่นจันทร์... แม่รู้จักหรือเปล่าล่ะ? ว่าเป็นลูกหลานฝ่ายแม่คนไหน?” ปวรุตม์ถามมารดาด้วยความสนใจ คิดว่าคบญาติไว้สักคนซึ่งอยู่ตจว.ก็ไม่เลว เผื่ออาจจะชวนไปเที่ยวกรุงเทพฯ หรือไม่แวะมาผูกมิตรบ้างก็ไม่เลว

“กลิ่นจันทร์... แม่ไม่แน่ใจนะ ว่าเป็นลูกสาว หลานใครบ้านไหน เอาไว้พรุ่งนี้แม่ค่อยถามหาอีกทีล่ะกัน” เธอจำไม่ได้ว่ามีญาติชื่อนี้ จะว่าไปก็มีแต่ญาติชื่อคล้ายๆ อย่าง จันทร์เพ็ญ, ดวงจันทร์, หรือ มีหลานสาวคนหนึ่งชื่อ จันทร์เจ้า...

เธอขมวดคิ้วพลางทิ้งตัวเอนลงนอน ก็ยังนึกหน้าคนชื่อกลิ่นจันทร์ไม่ได้เสียที หรือว่าเลือนหายไปจากความทรงจำ

“อย่าบอกนะ ว่าแม่ไม่รู้จักญาติคนนี้?” ปวรุตม์แซวถาม ทำให้แม่ของเธอรู้สึกหงุดหงิดที่นึกหน้าญาติคนนี้ไม่ออก

“จะซอกแซะอะไรกับญาติคนนี้นะ สนใจอะไรเขารึ? ปวรุตม์...” หญิงกลางคนขอโอกาสถามเสียเลย ว่าทำไมปวรุตม์ให้ความสนใจกับหญิงสาวชื่อ กลิ่นจันทร์ มากมายเพียงนี้

“ตั้งแต่ผมมาถึง ไม่มีญาติคนไหนมาคุยกับผมนิครับ แต่พอผมจะไปอาบน้ำตอนหัวค่ำ กลิ่นจันทร์มาทักผมหลังอาบน้ำก่อนจะเข้าบ้าน เป็นผู้หญิงที่ใจกล้านะครับ ดึกดื่นขนาดนี้กล้าออกไปคนเดียวได้ ถ้าเป็นเพื่อนผมในกรุงเทพฯ วิ่งแหกปากร้องกลัวผีไปนานแล้ว” ปวรุตม์เล่าเรื่องส่วนตัวให้แม่ฟัง จนแม่ง่วงนอนเพราะเดินทางมาไกล แถมเหนื่อยอีก

เธอง่วงนอนและหาวไปหลายตลบ คิดว่าไม่อยากจะฟังเรื่องฝืดไร้สาระจากลูกชาย จึงหันกายนอนไปอีกด้านหนึ่ง ไม่สนใจลูกชายพูดถึงผู้หญิงชื่อ กลิ่นจันทร์อีกเลย

“ช่วยผมได้มากเลยนะแม่...” ปวรุตม์หลับตาลงนอน ภายใต้มุ้งกางครอบร่างของพวกเขาไว้ เพื่อกันแมลงสัตว์กัดต่อย...

หลังจากพวกเขานอนหลับใหลไป... ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนเดียวกับเมื่อตอนหัวค่ำ กลิ่นจันทร์ยืนมองปวรุตม์อยู่ในห้องเดียวกัน เธอเข้ามาได้โดยไม่ต้องเปิดประตู ไม่ต้องเดินให้เกิดเสียงดัง แววตาเธอมองเขาอย่างห่วงหา เพราะไม่ได้พบกันเสียนาน เขาคงจำเธอไม่ได้...

“ในที่สุด เราก็ได้พบกันเสียทีนะ ปวรุตม์...นานเหลือเกิน เมื่อเธอทิ้งฉันไปในวันนั้น...” กลิ่นจันทร์เปรยเสียงเยือกเย็น เธอรอคอยเขามานาน

หลังจากเขาเข้าไปในชีวิตเธอ ทำให้เธอหลงรักและหายไปตลอดกาล ... ครานี้เธอจะทำให้เขาจดจำ รำลึกได้เสียทีว่าเธอกับเขาเคยได้พบและรักกันยังไง...

******