ข้ามภพมากินตับ [2]

รุ่งเช้าท่ามกลางเสียงโวกเวกโวยวาย ผู้คนเดินไปมา สลับวิ่งจนพื้นไม้ภายในบ้านสั่นสะเทือน ปวรุตม์รู้สึกว่าถูกรบกวนจากการนอนแสนสบาย จึงลืมตาปรือตื่น หันมองว่าร่างของแม่ข้างๆ หายไป คงจะสมทบกับญาติ ซึ่งกำลังทำอะไรสักอย่าง

“เร็วๆ เข้า!!! อุ้มคุณแม่ขึ้นรถ!!!” เสียงของผู้หลักผู้ใหญ่กำลังวุ่นวาย กับการนำร่างของคุณยายซึ่งเริ่มหายใจช้าลง หลับตาโดยไม่มีการตอบสนอง ครอบครัวญาติฝ่ายแม่ตกใจมาก

พวกเขาพาร่างของคุณยายขึ้นรถ ออกตัวจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงญาติทุกๆ ต่างคนกลับไปที่รถของตัวเอง ต่างขับรถแห่ไปทีละคันจนหมดบ้าน...เหลือไว้เพียงเขายังยืนงงอยู่ภายในบ้านคนเดียว

“ไปกันหมดเลย” ปวรุตม์ไม่อาจจะพูดถามใคร ในช่วงเวลาอันฉุกละหุกได้เลย ว่าเขาควรทำตัวอย่างไร พ่อแม่เขาค่อนข้างวุ่นวายกับการพาร่างของคุณยายขึ้นรถ และรีบพาไปร.พ. ในขณะที่ญาติๆ คนอื่นๆ ต่างแยกย้ายขับรถตามไป

“กลิ่นจันทร์ไปกับเขาด้วยหรือเปล่านะ?” ปวรุตม์ยังคงนึกถึงสาวเมื่อคืนนี้ หากไม่อยู่ในพุ่มไม้มืด เขาอาจจะจำหน้าเธอได้ชัดกว่านี้ ตะวันในเช้านี้ทอแสงนวลแผ่วเบา แต่ท้องเขานี่สิ ร้องออกมาอย่างหิวโหย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเหลืออะไรใหเขากินได้บ้าง

******

ชายหนุ่มเดินไปทั่วบ้าน ไม่พบใครเลยนอกจากความเงียบสงัด และสายลมแทรกเข้ามากลบความเงียบให้ดังขึ้น ปวรุตม์พยายามเดินหาห้องครัว ซึ่งเดินไปเปิดตู้ไม้ หวังเพียงว่า เขาจะพบอาหารที่หลงเหลืออยู่ แต่กลับเป็นจานเปล่า ซึ่งยังไม่ได้เก็บล้างทำความสะอาด

ปวรุตม์ค่อนข้างผิดหวัง เมื่อเช้านี้ไม่มีอาหาร คงจะต้องแต่งตัวสวมเสื้อผ้า ต้องเดินทางออกไปนอกหมู่บ้านสินะ หากเดินตามถนน คงจะเจอร้านอาหารซื้ออะไรมากินฝากท้องได้บ้าง...

เมื่อคิดเช่นนั้นชายหนุ่มจึงดำเนินตามสิ่งที่คิด เพื่อเดินใส่รองเท้าหุ้มส้นคู่เดียว ออกไปเพียงลำพัง

ยังจะต้องเดินผ่านบริเวณหน้าบ้าน ซึ่งด้านข้างมีบ่อน้ำเก่าๆ คงไม่ได้ทำความสะอาดมานาน ... ครั้นเห็นเงาไหวๆ บนผิวน้ำ ปรากฏร่างของหญิงสาวหน้าหวาน สวมเสื้อลายลูกไม้นุ่งผ้าถุงสีชมพู แววตาเธอมองเขาผ่านใต้บ่อน้ำเก่านี้

“เอ๊ะ...นั้น...” ปวรุตม์เหลือบสายตาไปเห็นเงาของหญิงสาว เกือบจะคล้ายเมื่อคืน เขาคิดจะวิ่งไปหาเธอ เพื่อถามเสียหน่อยว่า ใช่กลิ่นจันทร์เมื่อคืนหรือเปล่า... เขาอยากให้เธอช่วยเหลือ เรื่องอาหารเช้าวันนี้เสียหน่อย...

เป็นเพราะความเปียกชื้นน้ำค้างเมื่อคืน หรือเป็นโคลนเปียก ปวรุตม์เกิดลื่นถไลตกบ่อน้ำเก่า อีกทั้งมันลึกจนเท้าเขายืนไม่ได้ ชายหนุ่มเริ่มจะว่ายน้ำขึ้นมา แต่ลืมไปว่าเขาว่ายน้ำไม่เป็น

ยามนี้เขาร้องเรียกขอความช่วยเหลือ แต่ลืมไปว่าเขาอยู่บ้านเพียงลำพัง ทำให้ร่างของชายหนุ่มค่อยๆ จมลงไปใต้บ่อน้ำ สติสัมปะชัญญะเริ่มจางหายไป เขาคงจะต้องจมน้ำขาดอากาศหายใจ ตายภายในบ่อน้ำนี้แน่นอน...

“ผมยังไม่อยากตาย...!!!” จิตสำนึกของเขาดังออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมดสติไป เขาคิดว่าถึงคราวที่เขาอาจจะตายที่บ้านนอกนี่ ไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กรุงเทพฯ ...

******

เพียงรู้สึกถึงความอบอุ่นทั่วร่างกาย ปวรุตม์เริ่มได้สติพบว่าตัวเขามาฟื้นอยู่ข้างบ่อน้ำใส่สะอาด เต็มไปด้วยดอกบัว และปลาเล็กปลาหมอ รวมไปถึงปลาสวยงามมากมายในนั้น... ปวรุตม์รู้สึกตกใจเมื่อพบว่าเขามาอยู่ในบ้านใครกัน

“ที่นี่... มันที่ไหนวะ?” ชายหนุ่มรู้สึกสับสนเมื่อเห็นว่าสภาพรอบด้าน มีแต่ต้นไม้และพื้นดิน ถนนปูด้วยยางมะตอยหายไป พบแต่ทางถนนเต็มไปด้วยดินโคลนและหินทราย บริเวณรอบด้านมีแต่ต้นไม้หลายชนิด และท้องนา

อีกทั้งกลิ่นเหม็นแปลกๆ มีแต่วัวและควาย พร้อมเกวียน... ปวรุตม์พยายามนึกคิดว่า ก่อนเขามาที่นี่จำได้ว่าไม่มีเกวียน มันเหลือแต่ล้อเกวียนซึ่งแขวนอยู่ตรงราวระเบียงบ้าง แถมยังใหม่ราวกับเพิ่งซื้อมาใหม่

สายตาชายหนุ่มเริ่มจะสับสน นี่เขาตายแล้วใช่มั๊ย หรือว่าเขามาโผล่ที่ไหนกันแน่ ก้นบึงของบ่อน้ำเก่านี่หรือ? เขาจึงคลานไปมองที่บ่อน้ำใส เต็มไปด้วยบ่อบัว... และก็พบกับเงาสาววัยแรกรุ่น ในชุดไทยลายลูกไม้ เขาพยายามนึกว่า มันเป็นชุดสมัยร.๕

“นั้นเธอเป็นใคร? เข้ามาในบ้านฉันได้อย่างไรกัน?” หญิงสาวมองชายหนุ่มแปลกหน้า พร้อมกับสำรวจเสื้อผ้าผิดกับยุคสมัย แววตาของเธอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ แต่ท่าทางเขาทำให้เธออยากถามมากกว่า เขามาจากไหน

“เอ่อ... ขอโทษครับ... ผมชื่อ ปวรุตม์ มาจากกรุงเทพฯ” เขาตอบตามปกติทุกครั้งที่ถาม หญิงสาวทำหน้าสับสน เพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“กรุงเทพฯ ... มาเสียไกลขนาดนั้น เดินทางมาที่นี่ได้อย่างไร ต้องการมาพบใครรึ?” หญิงสาวถามอย่างสุภาพ หวานนุ่ม ชวนน่าฟัง อากัปกิริยามารยาทเรียบร้อยสุภาพ ทำให้ปวรุตม์อยู่ในอารามขัดเขิน

“ผมมาเยี่ยมยายแสงดาวครับ ท่านป่วยหนักไม่สบายมาก และเท่าที่ผมจำได้ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของยายแสงดาว และผมก็ลื่นตกบ่อน้ำจนหมดสติไป...” ปวรุตม์พยายามบอกให้เธอเข้าใจว่า ที่นี่เป็นบ้านยายเขา...

“ที่นี่... ไม่มียายชื่อแสงดาวนะ... มีแต่ยายฉันชื่อกล้วยไม้ แกไปสบายแล้วจ๊ะ ปู่ฉันชื่อสุบรรณ บวชเป็นพระที่วัดโน้น... พ่อฉันเป็นเจ้าขุนเข้าเมืองไปเดือนก่อน และแม่ฉันกำลังทำกับข้าวอยู่...” หญิงสาวยิ้มแย้มแล้วบอกอธิบายให้ชายหนุ่มแปลกหน้าให้เข้าใจว่า เขามาผิดบ้านแล้ว...

“ไม่จริงหรอกครับ ผมจำไม่ผิด... ทำไมเขาจะจำไม่ได้ เพราะต้นไม้และบ่อน้ำนี้ มันยังอยู่ที่เดิม แต่ทำไมมันดูเล็กและสะอาดกว่าตอนมันรก... คงมีใครทำความสะอาดมั๊ง...” ปวรุตม์รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

“สงสัยคงได้สติกลับมาไม่ครบ ถ้างั้นลองเข้าไปคุยกับแม่ฉันดูก่อนมั๊ย? เผื่อท่านจะช่วยอะไรเธอได้บ้างนะ คุณปวรุตม์” เธอใช้คำสุภาพมาก ให้เกียรติชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างเขา

ทำให้ใจชายปวรุตม์รู้สึกแอบชื่นชมหญิงสาวชาวบ้านขึ้นมา เธอดูน่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้มขนาดนี้ แทบทำให้หัวใจเขาสั่นไหว ไปกับคำพูดนุ่มนวล ให้อบอุ่นหัวใจ

“เอ่อ... ขอบคุณครับ... คุณ...” เขาจำได้ว่าถามเธอแล้ว แต่เธอเลี่ยงไม่บอกเขาทีแรก ครานี้ อยากถามชื่อของเธออีกสักครั้ง... เพื่อว่าจะไม่อยู่รบกวนอีกต่อไป

“ฉันชื่อ กลิ่นจันทร์ จ๊ะ ตามฉันเข้ามาสิ...” เธอตอบเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ค่อนข้างเขินอาย เพราะคุยกับผู้ชายแปลกหน้าไปหลายคำ นึกแอบใจเต้นแรง เพราะไม่ค่อยได้คุยกับใครอื่น หากไม่ใช่คนในครอบครัว...

“หา!!!” ปวรุตม์ตกใจเมื่อได้ทราบชื่อ ทำไมชื่อเดียวกับสาวในความมืดค่ำนั้น

“เป็นอะไรไปรึ?” สีหน้าของเธอหันกลับมา ถามเขาอย่างสงสัย มีอะไรทำให้เขาตกใจกับชื่อของเธอ

“ปะ...เปล่าครับ... ขอบคุณครับที่ช่วยเหลือ...” ชายหนุ่มชาวกรุง ผู้มาจากกรุงเทพฯ ตอบเธอตะกุกตะกัก แล้วเดินตามเข้าบ้านไปด้วยกัน

เขาเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่า เธอจะเป็นคนๆ เดียวกัน หรือว่าคนละคนที่บังเอิญชื่อเดียวกันนะ... ชายหนุ่มพยายามทำใจเก็บอาการ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในบ้าน เพื่อขอคุยกับแม่ของกลิ่นจันทร์

******