บทที่ 2 สวนรัตติกาล

พวกเขามาถึงประตูที่ซ่อนอยู่หลังกลุ่มไม้เลื้อย เคลเปิดมันออก เผยให้เห็นสวนรัตติกาลภายใต้แสงจันทร์ สวนดูเหมือนจะมีแสงส่องประกาย ดอกไม้หลากหลายชนิดที่บานเฉพาะตอนกลางคืนแย้มรับแสงจันทร์ พืชพรรณแปลกใหม่ที่มีใบเรืองแสงดูเหมือนจะเต้นรำตามสายลมอ่อน ๆ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย็นของดอกมะลิและดอกไผ่กลางคืน สวนนี้เป็นซิมโฟนีของสีสันและกลิ่นหอม เป็นโอเอซิสที่มีเวทมนตร์กลางใจเมือง

สวนรัตติกาลไม่ใช่แค่สถานที่ที่สวยงามเท่านั้น แต่ยังเป็นแหล่งพลังงาน สวนนี้มีเวทมนตร์ที่ช่วยปกป้องเมืองจากพลังมืดและสร้างความสมดุลในอาราเลีย กล่าวกันว่ารากของสวนแผ่ลึกลงไปในดิน เชื่อมโยงกับหัวใจของอาราเลีย และพลังงานของมันไหลผ่านเมืองเหมือนเส้นชีพจร

รินก้าวเข้ามาในสวนด้วยความประหลาดใจ สวนดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาเมื่อรินปรากฏตัว ดอกไม้บานอย่างมีชีวิตชีวา กลิ่นหอมของดอกไม้ชัดเจนขึ้น และบรรยากาศที่ดูเหมือนจะรายล้อมไปด้วยพลังงาน ราวกับว่าสวนสื่อสารกับรินได้และกำลังต้อนรับเขากลับบ้าน

“ว้าว” รินพูดเบา ๆ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “ที่นี่มหัศจรรย์จริงๆ”

เคลยิ้ม แม้จะมีความสงสัยอยู่ในใจ “นี่คือที่พักพิงของผม ผมมาที่นี่เพื่อหาความสงบ”

รินเดินไปรอบ ๆ สัมผัสกลีบดอกไม้ที่เรืองแสง “มันสวยงามมาก ขอบคุณที่แบ่งปันกับผม”

“มันมีมากกว่าความสวยงาม” เคลพูดเบา ๆ “สวนนี้มีประวัติ มีความเชื่อมโยงกับครอบครัวของผม มันเป็นสถานที่แห่งการรักษา”

ก่อนที่รินจะตอบ พวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอันสดใสและเปี่ยมด้วยพลัง “เคล คุณอยู่ที่นี่เอง ผมสงสัยว่าคุณไปที่ไหน”

นั้นคือเอร่า วินสโลว์ เพื่อนสนิทและที่ปรึกษาของเคล นักวิจัยสมุนไพรที่มีความสามารถ เอร่าเป็นคนที่อยู่เคียงข้างให้กำลังใจให้เคลมาโดยตลอด เอร่ามีผมสั้นสีแดงและดวงตาสีฟ้าส่องประกาย สวมเสื้อกันหนาวสีเขียวอบอุ่นและกางเกงยีน

“เอร่า นี่คือริน เขาเป็นศิลปินที่ผมเจอวันนี้ ริน นี่คือเอร่า เพื่อนสนิทของผม”

“ยินดีที่ได้พบคุณริน เพื่อนของเคลก็เหมือนเพื่อนของผม” เอร่ายิ้มอย่างอบอุ่น ดวงตาของเขาส่องประกาย

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” รินตอบ รู้สึกอุ่นใจจากการต้อนรับของอีกฝ่าย

“งานของคุณยอดเยี่ยม ริน ผมอยากฟังเรื่องแรงบันดาลใจของคุณบ้างจัง” เอร่าเพิ่งเดินผ่านภาพจิตรกรรมฝาผนังก่อนทางเข้าสวนมาพอดี

“แค่สิ่งที่ผมทำ มันทำให้ผมมีสติ” รินยักไหล่ ยังรู้สึกเกร็งเล็กน้อย

เอร่าแลกเปลี่ยนสายตากับเคล “เรายินดีให้คุณเข้าเยี่ยมชมสวนได้ทุกเมื่อ มันเป็นที่ที่เราทุกคนพบความสงบ”

ขณะที่ค่ำคืนดึกสงัด ทั้งสามคนได้นั่งข้างบ่อน้ำเล็กๆ ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทร์ พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเมือง ชีวิต และความฝัน รินรู้สึกถึงการเป็นส่วนหนึ่งของสวน เป็นที่ของเขา มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมานาน

ทันใดนั้น แมวสีส้มก็วิ่งเข้ามาในสวนแล้วหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเอร่า เขาตกใจเกือบจะตกลงไปในบ่อน้ำ สองแขนแกว่งอย่างบ้าคลั่งเพื่อรักษาสมดุล เคลและรินเห็นดังนั้นก็พากันหัวเราะออกมา

“โว้ว เจ้าหนูนี่!” เอร่าพูดออกมา ในที่สุดก็สามารถยืนตัวตรงได้ แมวสีส้มจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีเขียวสดใส ไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“นี่คือจินเจอร์” เขาอธิบายขณะอุ้มแมวขึ้นมา แล้วเกาคอของมัน “เขาพบผมที่ถนนและตัดสินใจที่จะอยู่ด้วย”

“จินเจอร์นายรู้วิธีการแนะนำตัวได้น่าสนใจจริงๆ” เอร่าเลิกคิ้ว

จินเจอร์ร้องเสียงดังราวกับจะยืนยัน แล้วทันใดนั้นก็พยายามปีนขึ้นตักของเอร่า เอร่าดันแมวออกไปเบา ๆ

“โอเค โอเค นายชนะ แต่อย่าทำให้ฉันตกลงไปในบ่อน้ำแล้วกัน”

รินยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน “จินเจอร์มีวิธีทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนอยู่บ้านไม่ว่าจะไปที่ไหน”

เคลมองดูเหตุการณ์ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ลอยอวลไปทั่วสวนยามค่ำคืน ทุกอย่างทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย แม้จะมีความสงสัยในตอนแรก แต่เคลก็รู้สึกว่าการพารินมาที่สวนเป็นทางเลือกอันถูกต้อง

“อาราเลียอาจเป็นที่ที่ยากลำบาก แต่ก็เป็นที่ที่เริ่มต้นใหม่ได้”

รินพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง “บางทีนี่อาจเป็นการเริ่มต้นสิ่งดีๆ”

เคลยิ้ม “ผมเชื่ออย่างนั้น”

ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ มนตร์เสน่ห์ของสวนรัตติกาลเริ่มทำงาน สวนดูเหมือนจะหายใจ ดอกไม้โยกเยกอย่างเบา ๆ เหมือนกระซิบความลับ รินรู้สึกถึงการเชื่อมต่อที่แปลกแต่สบายใจกับที่นี่ เหมือนมันต้อนรับเขาเข้าสู่อ้อมกอดของมัน เคลสามารถรู้สึกถึงพลังของสวนที่ห่อหุ้มพวกเขา เป็นพลังปกป้องและผ่อนคลายที่ทำให้เขารู้สึกทั้งเต็มไปด้วยพลังของอัศวินและสบายใจในเวลาเดียวกัน

“รู้สึกเหมือนสวนนี้...มันมีชีวิตเลย” รินพูดเบา ๆ

เคลพยักหน้า “มันเป็นเช่นนั้น สวนนี้มีจิตวิญญาณ มันเป็นที่พักพิงมาหลายชั่วอายุคน และตอนนี้ มันเป็นของคุณด้วย”

รินมองไปที่เคล ดวงตาส่องแสงด้วยความรู้สึกขอบคุณและบางอย่างที่แฝงความนัย “ขอบคุณนะเคล สำหรับทุกสิ่ง”

เอร่าสัมผัสได้ถึงความรู้สึกพวกนั้น ก่อนจะยิ้มแย้มซุกซนและกระทุ้งเคลด้วยศอก

“ดูนายสิ เคล จริงจังและมีเสน่ห์ ฉันรู้ว่าข้างในตัวนายเป็นคนอ่อนโยน” แล้วหันไปหารินด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น ริน เราดีใจจริงๆ ที่คุณมาอยู่ที่นี่”

ขณะที่พวกเขาออกจากสวน เคลและเอร่าแลกเปลี่ยนสายตากัน ทั้งคู่รู้สึกว่าการมาของรินเป็นการเริ่มต้นบทใหม่ ไม่เพียงแต่สำหรับริน แต่สำหรับพวกเขาด้วย ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่า เงาในอดีตและความลึกลับของสวนรัตติกาลจะพาพวกเขาไปพบกับชะตากรรมที่ไม่คาดคิดได้อย่างไร