บทที่ 23 การมาถึงของคนเก่าแก่

รุ่งอรุณของสวนรัตติกาลถูกแต่งแต้มด้วยความหอมหวานที่อบอวลในอากาศ รินและเคลนั่งอยู่ใกล้กันใต้ต้นไม้ใหญ่ ดวงตาของทั้งคู่สะท้อนแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านใบไม้ลงมา ใบหน้าของรินระเรื่อเล็กน้อยเมื่อนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมา แต่เขาก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นเคลยื่นมือมาสัมผัสแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา

“เมื่อคืน...คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญที่สุดในโลก” รินพูดเบา ๆ สายตาสองคู่ประสานกัน ความอบอุ่นในคำพูดทำให้หัวใจของเคลเต้นรัว

“ใช่เพราะคุณเป็นจริงๆ ริน ไม่ว่าจะเมื่อไรก็ตาม ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ” เคลยิ้มอ่อนโยน พลางลูบแก้มรินด้วยปลายนิ้ว

“คุณรู้ไหมว่าคุณพูดแบบนี้แล้วผมจะไม่อยากลุกไปไหนเลย คุณทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว” รินหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับพิงไหล่ของเคล

“งั้นเราจะนั่งตรงนี้ทั้งวันก็ได้” เคลแซวกลับพร้อมหัวเราะ รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ

“นี่คุณทำให้ผมกลายเป็นคนติดหวานไปแล้ว คุณคิดว่ามันจะดีเหรอ?” รินมองหน้าเคลแล้วยิ้มขำ ๆ

“งั้นเราก็ข้ามข้าวเช้าไปเลยดีไหม?” เคลยักคิ้วแกล้ง แต่คำพูดนั้นก็ทำให้รินหัวเราะจนตัวโยก

“เคล! ผมพูดจริง ๆ นะ!” รินอดที่จะยิ้มไม่ได้ พลางตีแขนเคลเบา ๆ

“โอเค งั้นเราก็ไปหาอะไรกินกันก่อน แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าทุกคำพูดที่ผมพูดกับคุณ มันมาจากหัวใจ” เคลหัวเราะพร้อมจับมือรินมากุมอีกครั้ง

“ผมรู้ และผมก็รู้ว่าผมโชคดีแค่ไหนที่มีคุณ” รินมองหน้าเคลแล้วพยักหน้าน้อย ๆ

ทั้งคู่ยืนขึ้นพร้อมกัน แต่ก่อนจะก้าวเดิน รินยื่นมือไปจับมือของเคลอีกครั้ง “คุณต้องสัญญานะ ว่าคุณจะอยู่กับผมแบบนี้ตลอดไป”

“ผมสัญญา ริน ไม่ว่าชีวิตจะพาเราไปเจออะไร ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ” เคลยิ้มพร้อมกุมมือรินไว้แน่น

บทสนทนาที่อบอวลไปด้วยความรักของทั้งคู่ถูกหยุดชั่วคราว เมื่อเสียงขำของเอร่าดังขึ้นจากด้านหลัง

“พระเจ้า นี่ผมพลาดไปกี่ฉากแล้วเนี่ย? หรือเราควรเปลี่ยนชื่อสวนนี้เป็น 'สวนแห่งความรัก' ดี?”

เอร่าที่เพิ่งกลับมาพร้อมจินเจอร์ ยืนพิงต้นไม้ข้าง ๆ พร้อมทำท่ากอดอก จินเจอร์ที่นั่งอยู่ข้างเท้าชายหนุ่มมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่เหมือนจะพูดว่า ไหวไหมเนี่ย?

ทั้งรินและเคลหันไปมองพร้อมรอยยิ้มเขินอาย เอร่าที่เดินมากับจินเจอร์ยังคงหัวเราะต่อไม่หยุด “ว่าแต่ ไปหาอะไรกินเถอะ ผมว่าคุณสองคนควรเพิ่มสารอาหารอย่างอื่นเข้าไปในชีวิตแทนที่จะกินของหวานจากกันและกัน!”

“แต่ว่าริน คุณช่วยบอกแฟนคุณหน่อยว่า อย่ามองผมเหมือนจะกินผมเป็นอาหารเช้าแทนได้ไหม?”

รินหัวเราะลั่น พร้อมเดินไปคว้ามือเคล “ไปกันเถอะ ก่อนที่เอร่าจะบ่นจนเราหมดแรง”

ทั้งสามเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมจินเจอร์ที่เดินตามต้อย ๆ ความอบอุ่นในเช้าวันนั้นเติมเต็มสวนรัตติกาล ราวกับจะเป็นพยานให้กับความรักและมิตรภาพที่แข็งแกร่งของพวกเขา

เอร่านั่งลงที่โต๊ะอาหาร สายตามองข้ามไปยังเคลและรินที่กำลังนั่งอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่แลกเปลี่ยนรอยยิ้มหวานให้กันจนบรรยากาศรอบ ๆ ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีชมพู

“เมี้ยว” จินเจอร์ที่นั่งอยู่บนตักของเขาร้องเบา ๆ เหมือนจะเห็นด้วยกับความหวานที่อบอวลอยู่รอบตัว

“เอาจริงนะ จินเจอร์” เอร่าเอ่ยขึ้นขณะตักข้าวเข้าปาก “ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าข้าวจะเปลี่ยนเป็นน้ำตาลได้เร็วขนาดนี้”

จินเจอร์ร้องเหมียวตอบกลับอีกครั้ง ขยับตัวเหมือนจะพยักหน้าเห็นด้วย เอร่าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาใหม่ ตักแกงกะหรี่บนจานแล้วพูดต่อ

“นี่มันหวานเกินไปแล้ว ฉันว่าความหวานพวกนี้มันกำลังทำให้ฉันเป็นโรคเบาหวานแบบไม่รู้ตัว ค่าน้ำตาลในเลือดของฉันคงพุ่งกระฉูดตั้งแต่นาทีแรกที่พวกเขานั่งลงแล้ว”

“ดูนั่นสิ จินเจอร์ เขาส่งช้อนให้กันเหมือนว่าอีกคนเป็นเด็กเล็กที่ต้องป้อนข้าวเอง รินก็ยิ้มราวกับว่าการกินข้าวครั้งนี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิต” เขาชี้ไปที่เคลที่กำลังคอยปรนนิบัติริน

จินเจอร์กระโดดลงจากตักของเอร่า แล้วเดินไปถูขาโต๊ะ เหมือนกับจะประท้วงว่าแมวตัวเล็ก ๆ อย่างมันไม่ควรต้องทนอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ เอร่ายิ้มกว้าง ยื่นมือไปลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน “ใช่ ฉันก็คิดเหมือนกัน บรรยากาศแบบนี้มันทำให้ข้าวมื้อนี้หวานเกินไปจริง ๆ”

แล้วเอร่าก็หันไปตะโกนข้ามโต๊ะ “เฮ้! เคล ริน ถ้าพวกนายจะหวานกันขนาดนี้ ฉันว่าคงต้องเพิ่มเมนูอะไรเปรี้ยว ๆ มาเบรกหน่อยละ! หรือไม่ก็ชวนจินเจอร์กับฉันไปร่วมด้วยสักหน่อย จะได้ไม่รู้สึกเหมือนเรานั่งอยู่ในโลกคนละใบ”

เคลเหลือบตามามอง พลางหัวเราะเบา ๆ “เอร่า นายก็ชอบแซวอยู่แบบนี้แหละ ฉันว่าถ้าไม่ไหวก็กินของหวานเพิ่ม เผื่อจะได้ตัดขาไปเลย”

“ถ้าฉันกินขนมเพิ่มเข้าไปจริง ๆ ฉันคงต้องเตรียมอินซูลินไว้ข้างตัวด้วยแน่ ๆ” เอร่ากลอกตา

ทั้งเคลและรินหัวเราะพร้อมกัน ขณะที่เอร่าส่ายหน้าอย่างปลงตก

“ชีวิตฉันจะทนกับความหวานขนาดนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันเนี่ย” เขาพูดพลางลูบจินเจอร์ที่มองดูเจ้านายของมันด้วยความงุนงง ทั้งห้องอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบรรยากาศอบอุ่น ถึงจะบ่นแต่เอร่าเองก็แอบยิ้มอยู่ในใจ

หลังจากมื้อเช้าที่อบอวลด้วยความหวานจบลง เอร่าอาสาพาจินเจอร์ไปเดินเล่นรอบสวน ขณะที่เคลและรินกำลังตรวจสอบแปลงดอกไม้ใหม่ที่กำลังจะปลูก ทว่าท่ามกลางบรรยากาศสงบสุขนั้น เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เริ่มก่อตัวขึ้น

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ แว่วมาจากทางเดินด้านนอก เอร่าที่กำลังเดินเล่นกับจินเจอร์ชะงัก จินเจอร์ที่เดินเคียงข้างร้องขู่เบา ๆ ดวงตาสีเหลืองอำพันของมันจับจ้องไปยังเงาเคลื่อนไหวในพุ่มไม้ เอร่าเพ่งมอง และสิ่งที่เห็นคือชายคนหนึ่งที่มีท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ กำลังพยายามหลบเลี่ยงอะไรบางอย่าง

“ใครน่ะ?” เอร่าตะโกนออกไป น้ำเสียงเข้มขึ้นกว่าปกติ ชายคนนั้นหยุดกึก หันมามองด้วยแววตาเหนื่อยล้าและดูระมัดระวัง

“ผมไม่ได้มาทำร้าย” ชายคนนั้นพูดพร้อมยกมือขึ้น “ผมแค่...ตามหาคน”

“หาใคร? และคิดยังไงถึงเข้ามาที่นี่แบบนี้?” เอร่าก้าวเข้าไปใกล้ เสียงกังวานของเขาทำให้สถานการณ์ตึงเครียดขึ้น

จินเจอร์กระโดดเข้าไปใกล้ พร้อมส่งเสียงร้องขู่ชายแปลกหน้าที่ก้าวถอยหลังเล็กน้อย เขายังไม่ตอบแต่กลับชูบางสิ่งที่อยู่ในมือขึ้น ภาพวาดเล็ก ๆ ที่ดูเก่าคร่ำคร่า แต่ใบหน้าบนกระดาษนั้นกลับดึงสายตาของเอร่าให้หยุดนิ่ง

“คุณได้สิ่งนี้มาจากไหน?” เอร่าถามเสียงแข็งกว่าเดิม ขณะที่ชายคนนั้นรีบพูดต่อ

“ได้โปรด ฟังผมก่อน ผมไม่ได้มาทำร้ายใคร ผมกำลังตามหาเขา ไอเดน เขาเป็นน้องชายของผม”

“น้องชาย? คุณคิดว่าผมจะเชื่อแค่คำพูดง่าย ๆ แบบนี้หรือไง?” เอร่าไม่เชื่อใจง่าย ๆ แม้ว่าคำพูดของชายคนนี้จะฟังดูจริงใจ

เอร่ากระชากแขนชายแปลกหน้าเพื่อพาไปหาเคล เสียงขู่ฟ่อจากจินเจอร์ทำให้สถานการณ์ดูเหมือนจะดุเดือดขึ้น ชายคนนั้นสะบัดแขนเล็กน้อย พยายามอธิบาย

“ได้โปรด ผมไม่ได้มีเจตนาร้าย!”

“นั่นน่ะไม่สำคัญ!” เอร่าตะคอกกลับ ก่อนจะหยิกแขนเขาแรง ๆ แบบไม่จริงจังนัก “คุณกล้าบุกรุกพื้นที่นี้ แถมยังใช้ข้ออ้างที่ฟังดูเหมือนนิทานก่อนนอน ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง!”

จินเจอร์ที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี รีบพุ่งตัวไปทางชายคนนั้น มันกระโดดอย่างกล้าหาญตั้งใจจะโจมตีด้วยการ “กระโดดแตะหน้า” ท่าไม้ตายอันทรงพลังของมัน แต่ด้วยพุงกลม ๆ และน้ำหนักที่ไม่เบาเลย การกระโดดของมันดูเหมือนจะเป็นแค่การถลามากกว่า ชายแปลกหน้าจึงยื่นมือรับมันไว้อย่างอัตโนมัติ

“แมว...?” เขามองจินเจอร์ในมือด้วยความงง ก่อนที่มันจะร้องขู่ใส่เขาเบา ๆ พร้อมยกอุ้งเท้าตะปบหน้าเขาแบบไม่ได้เจ็บอะไรจริงจัง

“โอ้! โอเค! ผมยอมแพ้แล้ว!” เขาร้องลั่น

“จินเจอร์! ดีมาก!” เอร่าหัวเราะลั่นพร้อมกับปรบมือ “นายคือตัวช่วยที่ดีที่สุดของฉันเลย! ดูสิ นายทำให้คนแปลกหน้ายอมแพ้ได้โดยไม่ต้องใช้ดาบด้วยซ้ำ!”

จินเจอร์กระโดดลงมาและวิ่งกลับไปยืนอยู่ข้างเอร่า ร้องเหมียวเหมือนจะยืนยันในความเก่งกาจของตัวเอง เอร่าหันไปยิ้มเยาะชายคนนั้น “ดูสิ แมวของผมยังดูจริงจังกว่านายอีก”

ชายคนนั้นถอนหายใจหนัก พยายามปรับตัวให้สงบก่อนพูดขึ้น “ผมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกิน ผมแค่อยากพบไอเดน ผมแค่...ขอคุยกับเขาสักครั้ง”

“แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น นายต้องผ่านฉันก่อน! มาเลย จินเจอร์!” เอร่าหรี่ตามอง ย่อตัวลงเตรียมพร้อมเหมือนจะต่อสู้จริงจัง แต่ในมือเขากลับหยิบดอกไม้แห้งขึ้นมาปาใส่ชายคนนั้นเล่น

“นี่มัน...อะไร?” ชายคนนั้นหลบเล็กน้อยด้วยสีหน้าสับสน

“ผมว่าผมไม่ต้องใช้กำลังจริงจังหรอก ดูเหมือนนายจะเหนื่อยแฮะ และถ้าผมเอาจริงนายก็สู้ไม่ได้แน่นอน! งั้นจะพานายไปหาเคลเลยแล้วกัน!” เอร่าหัวเราะร่า

ไม่รอให้ชายแปลกหน้าพูดอะไร เอร่าก็หยิกแขนเขาเบา ๆ อีกครั้งและพาเดินไปตามทาง ขณะที่จินเจอร์เดินตามไปอย่างสง่าผ่าเผย พุงกลม ๆ ของมันโยกไปมาจนชายคนนั้นเผลอหัวเราะในลำคอ

“เคล! เราได้ผู้บุกรุกที่แปลกที่สุดในประวัติศาสตร์สวนรัตติกาลมาส่งให้นายแล้ว แถมเขายังแพ้จินเจอร์อย่างราบคาบอีกด้วย!” เมื่อมาถึงลานกว้าง เอร่าก็รายงานติดตลก

เคลหันมามองชายคนนั้นด้วยแววตาคมกริบ แม้จะมีบรรยากาศตลกขบขันระหว่างเอร่าและจินเจอร์ แต่เคลกลับไม่ได้คลายความระมัดระวัง

“นายเป็นใคร? และคิดยังไงถึงได้กล้าเข้ามาที่นี่?”

ชายคนนั้นสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า “ผมชื่อเคียแรน และผมมาที่นี่เพื่อหา...น้องชายของผม เขาชื่อไอเดน”

ทันใดนั้น บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทันทีจากความสนุกสนานกลายเป็นความเงียบงัน เอร่าหันไปมองเคลและจินเจอร์ร้องเหมียวเบา ๆ เหมือนรับรู้ถึงสิ่งสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้น