ตอนที่ 15
3/3
"อื้ม"
เขาใช้มือขยี้ศีรษะมัดหมี่เบา ๆ เป็นจังหวะที่ลลินาได้ยินเสียงตอบตกลงแล้วมองมาพอดี เธอกะพริบตาติดกันถี่ ๆ เพื่อกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล ยอมสะกดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้หวังไปตายเอาดาบหน้า ต่อให้เจ็บเจียนจะขาดใจตายก็อย่าให้น้ำตาไหลออกมาเชียว ลลินาย้ำกับตัวเองแบบนี้
เขาให้สถานะมัดหมี่ง่าย ๆ แต่กับเธอที่เคยร้องขอไปแล้วหลายครั้งกลับไม่เคยได้รับสิทธิ์นี้เลย มันน่าเจ็บใจไหมล่ะ ?
ตั้งแต่เธอเดินออกไปจากชีวิตเขาเขาก็ไม่เคยติดต่อมา ไม่เคยออกตามหา ไม่มีสักครั้งที่จะได้ยินเสียงของเขาโทร.มาขอให้กลับไป
ท่ามกลางเสียงอื้ออึงด้วยความยินดีของคนอื่น ๆ สิ่งที่ลอยมากระทบโสตประสาทการได้ยินของลลินาฟังไม่ได้ศัพท์ เห็นเพียงภาพที่มัดหมี่หอมแก้มนัยน์แล้วทำท่าเขินอายจนตัวลอย ลลินารีบสลัดไล่ความคิดที่กำลังหมุนเวียนในหัวสมองทิ้ง ยัดมือถือที่กำลังอัดวิดีโอใส่มือ
ตอนที่ 161/3หลังจากกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานลลินาก็ถูกเรียกตัวเข้าพบ เธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของนัยน์ด้วยสีหน้าปกติ นัยน์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกำลังจดจ่อกับจอคอมพิวเตอร์ ทันทีที่เห็นหญิงสาวเขาก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมผายมือเชิญให้เธอนั่ง"นั่งก่อนสิครับ"ลลินานั่งลงรอฟังที่เขาจะพูด ชายหนุ่มวางมือประสานกันแล้วค่อยชี้แจงถึงเรื่องที่เรียกเธอเข้าพบ"ครบกำหนดสามวันแล้วครับ""ค่ะ"ลลินาเข้าใจดีว่าครบกำหนดสามวันที่เขาหมายถึงเกี่ยวข้องกับการเรียกเธอมาอย่างไร ซึ่งมันก็ตรงกับระยะเวลาที่อาทิตย์สมควรติดต่อกลับมาว่าจะเซ็นสัญญาหรือไม่เซ็น ทว่าความรู้สึกของลลินาคือเลิกคาดหวังไปแล้ว"ผมได้รับอีเมลตอบกลับจากคุณอาทิตย์แล้วนะ เขาตกลงว่าจะเซ็นสัญญาต่อ"ลลินาอึ้งไปสักพัก แต่ลึก ๆ ก็ดีใจที่ตนเองทำสำเร็จจนได
ตอนที่ 153/3"อื้ม"เขาใช้มือขยี้ศีรษะมัดหมี่เบา ๆ เป็นจังหวะที่ลลินาได้ยินเสียงตอบตกลงแล้วมองมาพอดี เธอกะพริบตาติดกันถี่ ๆ เพื่อกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล ยอมสะกดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้หวังไปตายเอาดาบหน้า ต่อให้เจ็บเจียนจะขาดใจตายก็อย่าให้น้ำตาไหลออกมาเชียว ลลินาย้ำกับตัวเองแบบนี้เขาให้สถานะมัดหมี่ง่าย ๆ แต่กับเธอที่เคยร้องขอไปแล้วหลายครั้งกลับไม่เคยได้รับสิทธิ์นี้เลย มันน่าเจ็บใจไหมล่ะ ?ตั้งแต่เธอเดินออกไปจากชีวิตเขาเขาก็ไม่เคยติดต่อมา ไม่เคยออกตามหา ไม่มีสักครั้งที่จะได้ยินเสียงของเขาโทร.มาขอให้กลับไปท่ามกลางเสียงอื้ออึงด้วยความยินดีของคนอื่น ๆ สิ่งที่ลอยมากระทบโสตประสาทการได้ยินของลลินาฟังไม่ได้ศัพท์ เห็นเพียงภาพที่มัดหมี่หอมแก้มนัยน์แล้วทำท่าเขินอายจนตัวลอย ลลินารีบสลัดไล่ความคิดที่กำลังหมุนเวียนในหัวสมองทิ้ง ยัดมือถือที่กำลังอัดวิดีโอใส่มือ
ตอนที่ 152/3เช้าวันรุ่งขึ้นลลินามาทำงานตามปกติ วันนี้มัดหมี่มาถึงออฟฟิศก่อนคนอื่น ตามมาด้วยสายป่าน และพนักงานในแผนกเดียวกันอีกสี่ห้าคน ส่วนปรินทร์ยังคงคอนเซปต์เดิมคือสแกนนิ้วก่อนเวลาเข้างานหนึ่งนาทีสำหรับเขาคือไม่สายปรินทร์ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร เพราะถ้าหากไม่เกินแปดโมงเช้าก็จะไม่ถูกหักเงินเดือน นัยน์ไม่ได้จ้ำจี้จ้ำไชพนักงานที่ทำงานเป็น ปรินทร์เป็นคนเก่งคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่สำหรับมัดหมี่ไม่ว่าปรินทร์จะเก่งสักแค่ไหนเธอก็ไม่เคยมองเขาในแง่ดี เพราะในสายเธอเห็นปรินทร์เป็นเพียงผู้ชายเซอร์ ๆ ปากสุนัข และชอบหาเรื่องแขวะเธอเป็นประจำ"ป้าแหม่ม เอาตามที่เราคุยกันไว้เมื่อวานนะคะ เราเข้าไปรอในห้องทำงานพี่นัยน์กันเลย เมื่อกี้นี้มัดเดินไปปิดมู่ลี่กันแสงเข้าแล้วค่ะ""อีกไม่ถึงห้านาทีคุณนัยน์น่าจะเดินมาถึง""ค่ะ มัดมองลงไปข้างล่างเห็นรถพี่นัยน์มาแล้ว ตอนนี้คงกำลังอยู่ในลิฟต์"มัดหมี่ถือเค้กรสช็อกโกแลตขนาด
ตอนที่ 151/3เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางท่าเรือ มือหนาชี้นิ้วไปยังเรือที่จอดเทียบอยู่ท่าเรือทั้งสองลำ"คุณว่าระหว่างเรือสินค้าสองลำนั้น ลำไหนจะออกจากท่าเรือก่อน""คุณนัยน์ต้องแอบดูตารางเดินเรือมาแล้วแน่ ๆ พนันแบบนี้ใครจะกล้าเล่นด้วย มีแต่แพ้กับแพ้"พูดจบลลินาก็กระดกเบียร์เย็น ๆ ขึ้นดื่มอย่างลืมตัว เธอตั้งใจว่าจะมอมเขา ไป ๆ มา ๆ กลับกลายเป็นว่าเผลอดื่มเข้าไปจนพร่องกระป๋องเสียเอง เลือดลมกำลังสูบฉีดพวงแก้มทั้งสองข้างแดงปลั่ง"ผมยังไม่ได้ดูตารางเดินเรือของเดือนหน้าจริง ๆ นะ สาบานได้เลย""แล้วคนแพ้พนันจะโดนอะไรคะ อย่าบอกนะว่าให้ไปเขียนใบลาออก""เอาไว้รู้ผลแพ้ชนะแล้วผมค่อยบอกก็แล้วกัน"เขายกขาขึ้นนั่งท่าไขว้ห้างจิบเบียร์เบา ๆ หลังจากกระป๋องแรกหมดไปก็ต่อด้วยกระป๋องที่สอง ไม่เพียงเท่านั้นยังอาสาเปิดฝากระป๋องแล้วยื่นให้เธออีกด้วย เป็นการบังคับให้ลลินาต้องดื่มแข่งกับเขา แต่ไม่ว่าอย่
ตอนที่ 143/3"แค่ครั้งหน้าคุณนีลมาทานข้าวกับผมอีกก็พอแล้ว แบบนั้นได้มั้ยครับ" ภูตะวันหัวเราะแล้วยิ้มจนตาหยีเมื่อได้ยินแบบนั้นลลินาก็โล่งใจและกำลังจะตอบตกลง ในเมื่อนัยน์ไปที่ไหนเธอก็ติดตามเขาไปด้วยตลอดอยู่แล้ว ทำไมแค่มานั่งทานข้าวกับพาร์ทเนอร์ของบริษัทอีกสักครั้งจะเป็นไปไม่ได้ แต่แล้วเสียงของเจ้านายหนุ่มก็ดังขึ้นก่อนที่เธอจะได้อ้าปากพูดเสียอีก"อันที่จริงงานที่บริษัทแม่ค่อนข้างยุ่งใช้ได้เลยครับ วันนี้กว่าผมจะลากตัวคุณนีลออกมาได้ก็ต้องรอให้สะสางงานให้เสร็จก่อน รอบหน้าอาจจะเป็นคุณสายป่านที่มาแทน น่าเสียดายจังเลยนะครับ""น่าเสียดายจริง ๆ ด้วยครับ" ภูตะวันทำหน้าจ๋อยงานแต่ละวันแทบจะต้องร้องขอทำ แล้วจะเอางานจากไหนมายุ่งได้อีก เมื่อเช้านี้เธอยังไปของานจากปรินทร์มาทำอยู่เลย ลลินาหุบยิ้มลงทันที เขาพูดขนาดนี้คงอยากหาเรื่องให้เธอไม่ได้งานแล้วบีบบังคับให้ลาออกแน่ ๆ ลลินาไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังหึงหวงอยู่หรอก บอก
ตอนที่ 142/3จุดประสงค์หลักในการมาท่าเรือสาขาสองของนัยน์ไม่ใช่มาเพื่อแก้ปัญหาภายในเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาดูตารางงานของวันนี้แล้วทราบมาว่าภูตะวันลูกชายของอาทิตย์จะเดินทางมาดูตู้สินค้าที่จะออกจากท่าเรือด้วยตัวเอง นัยน์จึงอยากทำความรู้จักกับภูตะวันให้มากขึ้น เพราะคิดว่าเขาอาจมีประโยชน์ต่อมีดีจริงกรุ๊ปในภายภาคหน้า ถึงแม้ว่าการเจรจาต่อสัญญากับอาทิตย์จะสำเร็จหรือไม่ก็ตามกว่าการประชุมแก้ปัญหาภายในจะจบสิ้นก็กินเวลามาจนถึงช่วงบ่าย หลังจากออกจากห้องประชุมแล้วนัยน์พาลลินาเดินออกมาที่ท่าเรือ หนึ่งในชายหนุ่มที่ยืนโดดเด่นกว่าทุกคนคือภูตะวัน ดูจากลักษณะท่าทางยังหนุ่มยังแน่น ใบหน้าคมคาย รูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทน อายุก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับนัยน์"ใช่คุณภูตะวันไหมครับ" นัยน์เดินเข้ามาหาแล้วถามราวกับว่าไม่รู้จักคน ๆ นี้มาก่อนทั้งที่พยายามสืบหาข้อมูลมาดีแล้วระดับหนึ่ง"ครับ คุณคือ...""ผมนัยน์ ชัชวาลเกียรติ์ครับ"