บทที่ 27 ข่าวลือ [1]

หลังจากพ่อตัวร้ายไม่อยู่หนิงเซียนเอาแต่ก่นด่าเขาอยู่หลายวัน ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดั่งเดิมได้เสียที นางเกือบจะต้องตายด้วยน้ำมือสามีตัวร้ายแล้วแท้ ๆ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ดูเหมือนจะไม่เป็นที่พอใจ กว่าจะหาวิธีเอาตัวรอดมาได้ก็แสนจะยากเย็น

ตั้งแต่นางเข้ามาสวมร่าง ดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องบางบทบางตอนได้เปลี่ยนไปไม่เหมือนต้นฉบับ อย่างเช่นบ่อน้ำวิเศษเดิมทีนางเอกของเรื่องจะต้องค้นพบมันแล้ว กลายเป็นว่าเวลาล่วงเลยไปนานเยว่สือก็ยังไม่มาที่หมู่บ้านหนานชุน รวมไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวร้ายตกหลุมรักนางเอกก็มิได้เกิดขึ้น

หนิงเซียนหยิบมะยมดองเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวนั่งอ่านทบทวนสมุดจดบันทึกความทรงจำ นางใช้หมึกสีดำขีดทับเหตุการณ์ที่ควรจะเกิด แต่มิได้เกิดขึ้นตามช่วงเวลาของเนื้อเรื่องออกไปทีละข้อ ยังดีที่นางและท่านอ๋องยังไม่ได้ร่วมหอกันอีกครั้ง นางจึงไม่ได้ตั้งครรภ์ การที่อ๋องเหลียงเฟิงกลับไปก่อนเวลา ก็เท่ากับว่าได้ผ่านช่วงที่จะต้องร่วมเตียงไปแล้ว เหตุการณ์หลังจากนี้ก็จะเป็นการแย่งชิงความสนใจจากนางเอก เยว่สือ บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านราชครู

“มีอะไรที่เปรี้ยวกว่ามะยมดองไหมนะ” หญิงสาวได้แต่บ่นงึมงำอย่างขัดใจ เมื่อมะยมดองแสนเปรี้ยวที่นางเคยบ่นหนักหนาว่าดองผิดสูตร บัดนี้แม้ความเปรี้ยวของมันไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ว่าตอนนี้มันยังเปรี้ยวไม่มากพอ

หนิงเซียนพับสมุดจดบันทึกเก็บไว้ใต้หมอนที่เดิม ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวค้นหาของในตะกร้าอยู่สักพักจึงได้สิ่งที่ต้องการ นางหยิบมะนาวออกมาถึงสี่ลูกใหญ่ ก่อนจะจัดการปอกเปลือกแล้วหั่นเป็นลูกเต๋า จากนั้นปรุงรสด้วยพริกป่น เกลือ น้ำตาล คลุกเคล้าให้เข้ากันก็เป็นอันเสร็จ เสียดายก็แต่ไม่มีน้ำปลาร้า ยำมะนาวคงจะรสชาติดีกว่านี้เป็นไหน ๆ เพราะเกลือที่นี่ราคาแพงมากเกินไป ไม่สามารถใช้ทีละมาก ๆ ได้ การทำปลาร้าไว้ทานเองจึงเป็นอันต้องล้มเลิก

“ซี้ดดดด เปรี้ยวมาก แต่ก็อร่อย” หญิงสาวตักชิมไปหนึ่งคำก็ถึงกับซู้ดปาก ถูกใจรสเปรี้ยวจนเข็ดฟัน หลังจากนั้นนางก็เอาแต่ตักยำมะนาวเข้าปากไม่หยุด ภายในชั่วพริบตายำมะนาวเต็มถ้วยก็หมดไปไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

 หนิงเซียนได้แต่มองมะนาวที่เหลืออยู่ในตะกร้าตาละห้อย เพราะมันเหลือเพียงหนึ่งลูกเท่านั้น และนางก็อยากจะกินมันอีก จึงตัดสินใจไปเก็บมาเพิ่ม ซึ่งกว่าจะเดินลัดเลาะไปถึงชายป่า ที่นางบังเอิญเจอต้นมะนาวเมื่อหลายวันก่อนก็ไกลเกินไป เห็นทีต้องชำกิ่งเพื่อนำมาปลูกไว้กินเองในภายภาคหน้าจะดีกว่า

“ชำกิ่งมาปลูกด้วยเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเดินไปไกลไปเก็บอีก หนิงเซียนเจ้านี่ช่างฉลาดเป็นเลิศจริง ๆ” หญิงสาวหัวเราะคิกคักชอบใจ ชื่นชมในความคิดอันชาญฉลาด หรือจะเรียกว่าหลงตัวเองก็แทบจะแยกไม่ออก

ร่างบางหิ้วตะกร้าไม้สานพร้อมกับมีดเล็กหนึ่งเล่มไปด้วย ก่อนออกจากบ้านก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้แน่นหนา มองกระท่อมน้อยทีไรก็ให้ได้ปวดใจเสียทุกครั้ง มิรู้ว่าจะทนแดดทนฝนไปได้สักกี่เดือน ตำลึงเงินที่จะเก็บไว้ใช้ในอนาคต คงต้องนำมันมาทำบ้านใหม่ก่อนกระมัง ซึ่งก็มิรู้ว่าจะเพียงพอสำหรับการปรับปรุงบ้านหรือไม่ แต่อย่างน้อยนางก็ตัดเรื่องทำรั้วบ้านไปได้หนึ่งอย่าง