บทที่ 37 มิใช่ข้าคนเดียว [2]

“ต้วนชิงเจา ออกมา” กายหนาหยุดยืนหน้าประตูห้องหนึ่งของจวน ซึ่งจะเป็นห้องใครไปไม่ได้นอกเสียจากท่านหมอหลวงผู้มากฝีมือ

“คารวะท่านอ๋อง มิทราบว่าเสด็จมาหากระหม่อมถึงจวน มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ” หมอชราที่แต่งกายยังไม่เรียบร้อยเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ลนลานรีบออกมารับหน้า เสด็จมาตั้งแต่ไก่โห่เช่นนี้ ผู้ใดจะออกมาต้อนรับได้กัน ช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจเสมอต้นเสมอปลายโดยแท้

“ไหนเจ้าบอกว่าหนิงเซียนจะเหม็นข้าไม่นาน รู้หรือไม่กล่าวเท็จกับเชื้อพระวงศ์มีโทษสถานใด” เหลียงเฟิงชักกระบี่ออกจากฝัก ปลายกระบี่แหลมคมเงาวับจ่อเข้าที่คอหมอหลวงอย่างว่องไว

“กระหม่อมวินิจฉัยตามอาการพ่ะย่ะค่ะ มิได้พูดเท็จอย่างแน่นอน กระหม่อมกล้าเอาหัวเป็นประกัน สตรีแต่ละคนอาการแพ้ท้องไม่เหมือนกัน ที่อนุหนิงเป็นอยู่ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปที่มักพบเห็นในสตรีตั้งครรภ์ จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่สภาพร่างกายของแต่ละคนพ่ะย่ะค่ะ” ตั้งแต่ที่เขาได้ไปตรวจอาการของอนุหนิงครั้งนั้น นี่ก็ผ่านมายังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ เป็นท่านอ๋องใจร้อนเองหรือไม่ ต้วนชิงเจาถึงกับปาดเหงื่อ เขาไม่ชินกับการรับมืออ๋องเอาแต่ใจผู้นี้เอาเสียเลย อนุหนิงช่างน่านับถือนัก ที่สามารถทนท่านอ๋องได้

“มียาแก้อาการเหม็นกลิ่นข้าหรือไม่” ชายหนุ่มยอมลดกระบี่ลง ที่เขาถ่อมาถึงเมืองหลวงก็เพราะหวังว่าจะมีวิธีที่ทำให้สามารถเข้าใกล้นางได้

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ ทำได้เพียงแค่ยาบรรเทาอาการเท่านั้น เมื่อพ้นช่วงอายุครรภ์สามเดือนไปก็มักจะหายไปเอง หรือบางคนก็อาจจะมีอาการแพ้ท้องไปจนกว่าจะคลอดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปจัดยาให้เดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” ท่านหมอหลวงลนลานรีบไปจัดยาให้เหลียงอ๋องทันที ก่อนจากไปยังไม่ลืมที่จะให้พ่อบ้านนำทางเหลียงอ๋องไปนั่งพักผ่อนให้สบาย เพื่อที่ว่าเขาจะได้ใจเย็นลงไม่มากก็น้อย

รอไม่นานต้วนชิงเจาก็ได้หอบเอายามากมายเข้ามาในโถงรับรอง การที่เหลียงอ๋องบุกมาเช่นนี้ไม่ดีเอาเสียเลย ทำให้คนแก่แบบเขาแทบจะหัวใจวาย

“ในห่อผ้ามียาแก้แพ้ท้องและยาบำรุงครรภ์พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจัดไว้ให้สำหรับหนึ่งเดือน หากหมดแล้วส่งคนมารับที่จวนกระหม่อมได้ทุกเมื่อพ่ะย่ะค่ะ” เพราะความเหนื่อยทำให้มือเหี่ยวย่นสั่นเล็กน้อย อีกทั้งยังมีเหงื่อซึมตามกรอบหน้า

“ดี ดูเจ้าจะไม่ค่อยสบายนะ พักผ่อนบ้างก็ดี” ชายหนุ่มหยิบห่อผ้ามาถือไว้ พร้อมกับเตรียมจะเดินทางกลับ

“ขอบคุณที่เป็นห่วงกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เพราะใครกันเล่าทำให้เขาเป็นเช่นนี้ ต้องวิ่งตั้งแต่ห้องปรุงยามาถึงที่นี่เพื่อทำเวลาให้เร็วที่สุด ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่สะดุดล้มหัวร้างข้างแตกไปเสียก่อน ความเอาแต่ใจของเหลียงอ๋องในแต่ละครั้ง รู้สึกเหมือนทำให้อายุเขาสั้นลงสักสิบปี

แต่ก่อนที่เหลียงเฟิงจะก้าวพ้นประตูไป ก็ได้มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายมาจากสวนดอกไม้ข้างเรือนที่พัก พานทำให้เขารู้สึกรำคาญ ทว่าเหตุการณ์ตรงหน้าก็ทำให้เขาสนใจไม่น้อยเช่นกัน

“โอ๊ยยยย เมียจ๋า ปล่อยมือเถิด ประเดี๋ยวหูข้าก็ยานกันพอดี”

“ข้าบอกท่านกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบกลิ่นน้ำปรุง แต่ท่านก็ยังจะประโคมพรมทั่วทั้งตัวอีก”

“ตะ... แต่ เมื่อวานเจ้าบอกว่าหอม ชอบมากมิใช่หรือ”

“นี่ท่านกล่าวหาว่าข้าเป็นคนสับปลับหรือ”

“โอ๊ยยยย ไม่ ๆ เป็นข้าเองที่ไม่ดี ปล่อยเถิดข้าเจ็บบบบ”

หนึ่งบุรุษโก่งตัวตามแรงดึงพร้อมกับร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด หนึ่งสตรีใบหน้าบึ้งตึงบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์ในตัวสามีเท่าใดนัก พร้อมกันนั้นก็ยังออกแรงดึงใบหูของสามีเต็มแรงด้วยเช่นกัน

“หมอหลวงต้วน เกิดอะไรขึ้นกับบุตรชายเจ้าหรือ”  ชายหนุ่มหันกลับไปกระซิบหมอชราที่ยืนทำหน้าเอือมระอาอยู่ข้างกาย โดยปกติแล้วเขาจะไม่สนใจเรื่องของชาวบ้าน หากไม่เพราะเหลือบไปเห็นหน้าท้องของลูกสะใภ้ต้วนชิงเจาเข้าพอดี

“ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง เรื่องปกติของสตรีมีครรภ์ที่มักจะอารมณ์แปรปรวน” ต้วนชิงเจาตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด สิ่งที่ท่านอ๋องเจอถือว่ายังน้อย หากเทียบกันกับบุตรชายเขาต้องพบเจอในแต่ละวัน

“อืม เป็นเช่นนี้เองหรือ ที่แท้ก็ไม่ใช่ข้าคนเดียว” ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองเสียงเบา หากหนิงเซียนอารมณ์ร้ายเช่นลูกสะใภ้ของต้วนชิงเจา เขาคงรับมือไม่ไหวแน่ให้นางเป็นอย่างที่เป็นอยู่ยังดีเสียกว่า

กายหนาจากไปโดยไม่ได้สนใจความวุ่นวายภายในจวนหมอหลวงอีก ในหัวเขาก็เอาแต่คิดหาวิธีรับมือภรรยาคนงาม หากว่านางเกิดแพ้ท้องแล้วอารมณ์ร้ายขึ้นมาเช่นนี้จริง เขาจะได้มีวิธีรับมือได้ถูกต้อง ก่อนจะควบม้าคู่กายจากไป ก็มิวายหันกลับไปมองบุตรชายหมอหลวงอีกครั้ง

เจ้าช่างเป็นบุรุษที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอ