บทที่ 69 แขกไม่ได้รับเชิญ [2]

“เรียนท่านอ๋อง ท่านเต๋อคังแห่งจวนเสนาบดีขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” หลงจู๊ยืนรอรับคำสั่งอยู่หน้าประตู เพียงแค่นายท่านรับสั่ง เขาก็พร้อมที่จะไล่หรือเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือนได้เสมอ

“ให้เข้ามาได้” แม้เหลียงเฟิงจะหงุดหงิดไม่น้อยที่มีแขกไม่ได้รับเชิญมาในยามนี้ กระนั้นเขาก็ไม่อยากจะทำให้ภาพลักษณ์อ๋องผู้ถูกบิดาชิงชังและไร้อำนาจ ที่ตนสั่งสมมานานเสียไป จึงได้แต่จำยอมอนุญาตให้อีกฝ่ายเข้ามาได้

หนิงเซียนเมื่อได้รู้ว่าผู้มาขอเข้าเฝ้าคือผู้ใดนางก็อดที่จะแปลกไม่ได้ หลังจากเหลียงอ๋องตาย เสนาบดีเต๋อคังผู้นี้เป็นตัวละครที่ไม่อาจจะมองข้ามไปได้ เพราะว่าเขาคือตัวละครสำคัญที่เป็นผู้ชักนำมือที่สาม ให้มาทำลายความรักของคู่พระนาง

หากเมื่อความสัมพันธ์อันดีระหว่างสองตระกูลใหญ่ขาดสะบั้นเมื่อใด ก็เท่ากับว่าเขาได้ตัดขั้วอำนาจขององค์รัชทายาทไปได้ หลังจากนั้นก็จะสามารถกำจัดองค์รัชทายาทลงจากตำแหน่งได้สำเร็จ องค์ชายห้าที่เขาเป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังก็จะได้ขึ้นสู่ตำแหน่งนั้นแทน

นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหามันอยู่ที่ตอนนี้ท่านอ๋องก็มิได้มีใจให้เยว่สือแล้ว ที่สำคัญท่านอ๋องก็ยังไม่ได้ตายตามเนื้อเรื่อง เต๋อคังที่ให้การสนับสนุนองค์ชายห้า ไม่มีทางที่จะเข้าหาท่านอ๋องอย่างแน่นอน แล้ววันนี้เขามาเพื่อจุดประสงค์ใด

“คารวะท่านอ๋อง ขออภัยที่กระหม่อมเข้ามารบกวนเวลาสำราญของพระองค์” เฒ่าเต๋อคังแอบไม่พอใจอยู่เล็กน้อย ที่ไม่ได้มีท่านอ๋องอยู่คนเดียวอย่างที่คิด ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจให้เห็นแต่อย่างใด กลับทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดูสุขุมนุ่มลึกน่าเกรงขามได้เป็นอย่างดี

“เชิญนั่ง ท่านเสนาเต๋อมาหาข้ามีเรื่องอะไรเช่นนั้นหรือ” ชายหนุ่มเชื้อเชิญตามมารยาท อยากจะรีบคุยธุระให้จบ ๆ ไป ไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าไปมากกว่านี้

“กระหม่อมเพียงแค่เข้ามาทักทายตามประสาคนคุ้นเคยกันเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” สายตาเขามองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าอ๋องผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย อีกทั้งข่าวกรองที่ตนเพิ่งได้รับมาเมื่อไม่นานนี้ มีสิ่งที่น่าตกใจไม่น้อย

เหลียงอ๋องผู้ถูกฝ่าบาททอดทิ้งไร้ซึ่งอำนาจทางการเมือง จะกลายมาเป็นเจ้าของร้านรวงกว่าครึ่งของเขตการค้าสำคัญ แม้มารดาเขาจะเป็นเพียงสามัญชนต่ำต้อยก็ไม่เป็นไร หากสามารถดึงเข้ามาเป็นพวกได้ละก็ ตำแหน่งพ่อตาฮ่องเต้องค์ต่อไปจะไปไหนเสีย องค์ชายห้านั่นหรือเบี้ยหมากที่ไร้ประโยชน์ทิ้งไปก็ไม่เสียดาย

“ข้าไม่เห็นจำได้ว่าเราคุ้นเคยกันนะท่านเสนา” แม้เขาจะอยู่ในบทบาทอ๋องผู้ถูกทอดทิ้งไร้ซึ่งอำนาจ แต่ก็ใช่ว่าจะให้ผู้ใดเข้ามาฉกฉวยโอกาสได้เช่นกัน อีกทั้งภรรยาคนงามนั่งอยู่ด้วยทั้งคน ตาเฒ่าผู้นี้กลับไม่กล่าวทักทายสักคำ โทษทัณฑ์ครั้งนี้เขาจะนับเป็นหนึ่งข้อ

“ท่านอ๋องล้อข้าเล่นแรงเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ โอ้ นั่นชายารองที่เพิ่งได้รับแต่งตั้งใช่หรือไม่ เป็นเหมือนดั่งที่ผู้คนเล่าลือมิมีผิด” ปากแย้มยิ้มทว่าดวงตาเหี่ยวย่นกลับไม่ยิ้มตาม เต๋อคังจ้องมองหนิงเซียนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ยอมรับว่าหน้าตางดงามแต่ก็อวบอ้วนเกินไป เมื่อเทียบกับซิงเอ๋อร์บุตรสาวของเขาแล้ว มันห่างกันคนละชั้น

“พูดว่าเช่นใดหรือเจ้าคะ” หน็อยแน่ตาเฒ่าลิ้นสองแฉก อย่าให้ถึงทีข้าบ้างนะ แม่จะจิ้มให้ตาบอดไปเลย หนิงเซียนได้แต่ก่นด่าเสนาบดีเฒ่าในใจ ทว่าใบหน้ากลับยิ้มแย้มราวกับแยกเขี้ยวในสายตาเหลียงอ๋อง

“โอ้ ไม่มีอะไรมากหรอกชายารอง ท่านอย่าได้ใส่ใจ เป็นแค่คำเปรียบเปรยน่ะ ว่าท่านงดงามราวกับนางจิ้งจอกท่านอ๋องจึงได้ลุ่มหลง”