ตอนที่ 6 ตั้งครรภ์อีกครั้ง

เหล่าซือเฒ่าโอบอุ้มสตรีในดวงใจ กับเจ้าก้อนแป้งน้อยที่อยู่ในย่ามใหญ่กลับเรือนหลังเล็กด้วยใบหน้าฉาบสีแดงก่ำ จากบุรุษม่ายกลับกลายเป็นหัวหน้าครอบครัวใหญ่ที่มีทั้งฮูหยิน และเจ้าก้อนแป้งทั้งสองหน่อในชั่วข้ามคืน

เขาเฝ้าดูแลหลิวจิ่นอิงกับเด็กน้อยอาซูจนถึงเช้า กระทั่งนางฟื้นจากอาการเป็นลมด้วยกลิ่นหอมฉุยของโจ๊กปูฝีมือของเหล่าซือเฒ่า

ด้านเจ้าหนูน้อยอาซูที่เคล้าคลออยู่ไม่ห่างจากมารดาก็ถูกเขาป้อนน้ำนมวัวจนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

“เจ้าฟื้นแล้วหรือจิ่นอิง ไม่สบายตรงไหนบ้างหรือไม่?”

“ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณเหล่าซือที่ดูแลเราสองคนแม่ลูกนะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นข้าขอกลับสำนักก่อนนะ ยาบำรุงกับโจ๊กปู ข้าเคี่ยวไว้ในครัวแล้ว ถ้าเจ้าหิวก็ตักกินได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงอาซูนะ ข้าป้อนนมวัวให้เขาจนอิ่มแล้ว กว่าจะตื่นก็คงอีกหลายชั่วยาม”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หลิวจิ่นอิงมองตามหลังบุรุษเฒ่าด้วยความตื้นตัน คล้อยหลังจากเขาออกไปเพียงชั่วครู่ ลี่จือสหายคนสนิทของนางก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง มาที่เรือนหลังเล็กติดเชิงเขาเพื่อบอกเล่าข่าวลือของนางที่กระจายไปทั่วเมือง

“จิ่นอิง เจ้ายังเห็นข้าเป็นสหายอยู่หรือไม่? เหตุใดจึงไม่ยอมบอกว่าเจ้าตบแต่งเป็นฮูหยินของเหล่าซือซุนเหว่ยแล้ว”

“เจ้าพูดเรื่องอันใด?”

” ก็ข่าวลือของเจ้าที่ตลาดน่ะสิ คนงานที่โรงหมอบอกว่าเหล่าซือซุนเหว่ยพาฮูหยินที่กำลังตั้งครรภ์ไปหาหมอ ลักษณะของฮูหยินผู้นั้นก็เหมือนเจ้าไม่มีผิดเพี้ยน”

“ข้ากำลังตั้งครรภ์หรือ??”

หญิงสาวรีบผลุนผลันเข้าไปในครัว นางเปิดดูเทียบยาของหมอเทวดา ก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเป็นยาบำรุงสำหรับสตรีที่กำลังตั้งครรภ์ ลี่จือประคองนางนั่งที่โต๊ะก่อนจะตักโจ๊กกับยาบำรุงที่ต้มแล้ว มาให้นางอย่างละถ้วย

“เจ้าเองก็รีบกินเสีย!! ร่างกายจะได้แข็งแรง”

“ลี่จือเหตุใดเจ้าต้องดีกับข้าถึงเพียงนี้?”

“เพราะข้าเป็นสหายเจ้าน่ะสิ! เอาล่ะ! ดูแลตัวเองดีๆ นะ ข้าขายของเสร็จจะแวะมาเยี่ยมเจ้าใหม่”

“...อืมม!”

หลังจากสหายสนิทลากลับไป นางก็เริ่มกินโจ๊กปูที่อยู่ในถ้วยอย่างเอร็ดอร่อย ที่แท้เหล่าซือเฒ่าที่อยู่ตรงหน้านางเป็นยอดฝีมือด้านการทำโจ๊กอย่างหาตัวจับยาก

หญิงสาวครุ่นคิดเรื่องทำการค้าในขณะที่ดื่มยาบำรุงครรภ์จนหมดหม้อ ก่อนจะลุกไปเตรียมแป้งทำเซาปิ่งเพื่อทำขายในวันรุ่งขึ้น

เมื่อถึงต้นยามโหว่ (17.00-19.00) เหล่าซือเฒ่าก็ลงจากยอดเขามารับอาหารที่เรือนหลังเล็กดังเช่นเคย หลังเปิดประตูบ้านก็พบกลิ่นหอมฉุยของอาหารนานาชนิด วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะใหญ่ หญิงสาวหน้าตาแช่มช้อยเชื้อเชิญเขานั่งลงบนโต๊ะสำรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“เย็นนี้ข้าขอเลี้ยงเหล่าซือเพื่อตอบแทนบุญคุณ ที่เมื่อวานท่านช่วยเหลือข้ากับลูกนะเจ้าคะ”

“อย่าคิดมากเลย วันนี้ก็นับเป็นบุญปากของข้าที่ได้มีโอกาสลิ้มรสอาหารฝีมือเจ้า”

“ข้าอยากขอโทษที่ทำให้เหล่าซือเสื่อมเสียชื่อเสียง เรื่องที่พาข้าไปโรงหมอเมื่อเย็นวานเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะไปบอกกับท่านหมอว่าข้ามิใช่ฮูหยินของท่านดังที่เขาเข้าใจผิดเจ้าค่ะ”

“อย่าลำบากเลย! เจ้าเองก็มิได้รอชายผู้นั้นให้รับเจ้าเข้าจวนมิใช่หรือ?”

“ข้ามิเคยรอเขาเจ้าค่ะ!!”

“เช่นนั้นก็ปล่อยให้ข้าเป็นบิดาของเด็กสองคนนี้เถิด! ข้าเองก็มิได้รังเกียจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย!”

“เหล่าซือช่างดีต่อข้ากับลูกยิ่งนัก! เช่นนั้นท่านช่วยถ่ายทอดเคล็ดลับการเคี่ยวโจ๊กปูให้ข้าได้หรือไม่เจ้าคะ? ข้าอยากตั้งแผงขายให้ศิษย์ของท่านในสำนักตอนเปิดเรียนเจ้าค่ะ?”

“ย่อมได้ ข้าจะถ่ายทอดสอนเจ้าจนหมดสิ้น แต่เจ้าต้องตั้งแผงเพิ่มหลังจากคลอดบุตรแล้วเท่านั้น!! ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจงมอบให้ข้าที่เป็นสามีเจ้าเป็นผู้ดูแล เข้าใจหรือไม่?”

“เข้าใจเจ้าค่ะ!”

แล้วทั้งสองก็เริ่มทานข้าวเย็นกันเงียบๆ ท่ามกลางความอบอุ่นที่กำลังแผ่นซ่านอยู่ในหัวใจของคนทั้งคู่

ในเวลาเดียวกันด้านหูฮูหยินเมื่อได้ยินข่าวลือเรื่องการตั้งครรภ์ของหลิวจิ่นอิง นางจึงตั้งใจมาสืบความจริง ว่าเด็กในครรภ์เป็นบุตรที่เกิดจากสามีของตนหรือไม่? เพื่อที่นางจะได้หาทางกำจัดสองแม่ลูกมิให้เกิดปัญหากับนางและบุตรสาวในภายหลัง

รถม้าของจวนผู้ว่าเดินทางมาหยุดที่บ้านหลังเก่าของหลิวจิ่นอิง สตรีสูงศักดิ์เดินเข้าไปในบ้านเพื่อตามหาเด็กสาวแต่ก็พบกับความว่างเปล่า

นางจึงเดินต่อไปยังทุ่งนาข้างบ้านที่เขียวขจี ตัดกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าในยามเย็น จนพบกับบุรุษชาวนาวัยสี่สิบห้า ที่กำลังตื่นนอนบนกระท่อมหลังเล็กที่ถูกสร้างอยู่ปลายนา

หลังจากรีบเร่งทำนาทั้งวันจนเสร็จสิ้นแล้ว หลิวเส้าเหิงก็งีบหลับลงในกระท่อมเล็กจนบ่ายคล้อย หลังจากกวงฮูหยินกลับบ้านไปเยี่ยมมารดาที่เมืองอื่นนานหลายวัน แก่นกลางกายเขาก็พลันประท้วงด้วยแรงกำหนัดที่สะสม

มือสากใหญ่รูดลำลึงค์ไปมาพร้อมกับลมหายใจหอบถี่ ในขณะที่เขากำลังปรนเปรอตนเองจนจวนจะถึงฝั่งฝัน จู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าบนยอดหญ้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาจึงหยุดให้ความสำราญบุตรชายเบื้องล่างแล้วออกมาสำรวจผู้มาเยือน

สายตาเหยี่ยวทอดมองสตรีสูงศักดิ์ที่กำลังเดินตรงมายังกระท่อมกลางผืนนา เจ้าท่อนลำกลางกายที่แข็งตึงอยู่แล้วยิ่งคับแน่นใต้ร่มผ้าจนเขาเจ็บจุก หลิวเส้าเหิงกระโจนเข้าขวางทางสตรีเบื้องหน้า ก่อนจะเริ่มต้นเจรจาเพื่อเกี้ยวพานาง

“ฮูหยินผู้ตรวจการ มิทราบว่าท่านเดินทางมาถึงที่นี่ มีธุระอันใดให้ข้ารับใช้หรือขอรับ?”

“เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ?”

“คนทั้งเฮยจิวจู่ล้วนแต่รู้จักสตรีงามล่มเมืองเช่นฮูหยินทั้งนั้นแหละขอรับ!”

“งั้นดียิ่ง! ข้ามาสอบถามข่าวคราวของหลิวจิ่นอิง นางเคยเป็นแม่นมของจวนข้า ท่านพอรู้จักครอบครัวของนางหรือไม่?”

“ท่านมาหาถูกคนแล้วขอรับ ข้าเป็นบิดาของนางเอง เช่นนั้นเชิญท่านมาพูดคุยในกระท่อมเถิดขอรับ”

หูฮูหยินนั่งลงบนแคร่ไม้ในกระท่อมหลังเล็ก นางสอบถามหลิวเส้าเหิงถึงความสัมพันธ์ของหลิวจิ่นอิงกับเหล่าซือของสำนักศึกษา เขาพูดจาหว่านล้อมจนนางวางใจว่าบุตรในครรภ์ของหญิงสาวหาใช่สายเลือดของสามีตนไม่

ในขณะที่นางกำลังจะกลับ เท้าที่ก้าวลงคันดินกลับลื่นไถลลงผืนนา เอวคอดกิ่วถูกโอบกอดจากมือสากของบุรุษชาวนา ก่อนที่นางจะล้มลงทับเขาบนทุ่งข้าวฟ่างที่กำลังชูช่ออยู่เต็มพื้นที่ บั้นท้ายอวบของสตรีสูงศักดิ์สัมผัสได้ถึงความแข็งตึงของแก่นกายใหญ่ที่ดุนดันเข้าถูไถบั้นท้ายขาวผ่านร่มผ้า

“เจ้าคิดจะทำอันใด? สามีข้าเป็นถึงผู้ตรวจการของเมืองนี้ เข้าใจหรือไม่!!?”

“ฮูหยินขอรับ! แค่มองตา ข้าก็รู้ว่ากายท่านปรารถนาสิ่งใด เรื่องในวันนี้จะมิมีใครรู้เห็นนอกจากท่านกับข้า แล้วท่านไม่อยากลองเปลี่ยนรสชาติใหม่ๆ ดูบ้างหรือขอรับ!!?”

“แต่ที่นี่!! มัน”

“มันตื่นเต้นดีนะขอรับ!”

หลิวเส้าเหิงบรรจงวางนางลงบนคันดินแล้วประคองคางเรียวเล็กมารับจูบแทนคำตอบ ลิ้นของนางกับเขาต่างเข้ารัดรึงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เขาใช้มือสากคว้ากางเกงในตัวบางจนหลุดติดมือ ก่อนจะมุดหน้าเข้าไปในกระโปรงไหมเพื่อมอบความสำราญให้กลีบกุหลาบฉ่ำน้ำของสตรีสูงศักดิ์

“อ๊าาส์!! เจ้าไม่กลัวคนอื่นมาพบหรือ?”

“เขาไม่ยุ่งกับพวกเราหรอก นอกเสียจากท่านอยากให้เขาร่วมสำราญด้วยเท่านั้น!!”

ชุดผ้าไหมราคาแพงถูกปลดเปลื้องออกจากร่างของสตรีสูงศักดิ์ เหลือเพียงร่างอวบอัดที่เนียนนุ่มน่ากัดกิน หลิวเส้าเหิงมองหญิงสาวใต้ร่างด้วยแววตาหื่นกระหาย นอกจากมารดาของหลิวจิ่นอิง ก็มีสตรีสูงศักดิ์ผู้นี้ที่ปลุกเร้าไฟกำหนัดของเขาให้ร้อนเร่าปานบุรุษหนุ่มวัยเยาว์

ลิ้นสากใหญ่เข้าดูดดึงปลายถันสีคล้ำจนชูชันและฉ่ำชื้น ท่อนขาเรียวเข้าเกาะเกี่ยวบนบ่าแข็งของบุรุษบนร่าง ก่อนที่แก่นกายใหญ่จะลุกล้ำเข้าในช่องทางแคบจนเต็มลำ เขากดร่างอ่อนนุ่มให้รองรับแรงตอกตรึงจากแก่นกายใหญ่ที่กระแทกเข้าชนจุดเสียวกระสันของนางครั้งแล้วครั้งเล่า

ชาวนาร่างใหญ่โอบอุ้มเรือนกายเปล่าเปลือยขึ้นจากคันดินด้านล่าง โดยที่ท่อนล่างของนางกับเขายังสนิทแนบแน่น คนทั้งคู่ยืนอิงแอบแนบต้นไม้ใหญ่โดยที่แขนเรียวบางค้ำยันกับต้นไม้ด้านหน้าหน้าเพื่อรองรับแรงกระแทกของบุรุษชาวนาจากด้านหลัง

จมูกคมสันสูดดมตามซอกคอขาว ในขณะที่มือหยาบใหญ่กำลังเคล้นคลึงเต้าอวบขาวของสตรีสูงศักดิ์ เสียงกระทบกันของบั้นท้ายอวบกับหน้าขาแกร่ง ดังสะท้านไปทั่วท้องทุ่งเคล้ากับเสียงครางกระเส่าของสตรีสูงศักดิ์ที่สุขสมจากการบรรเลงรักแบบดิบเถื่อน

หลิวเส้าเหิงเกร็งกระตุกไปหนึ่งครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำข้นเหนียวเข้าสู่กลางกายของฮูหยินผู้ตรวจการ ผนังเนื้อนุ่มตอดรัดแก่นกายใหญ่สั่นระริกราวกับเด็กสาวที่ยังไม่อิ่มในรสรัก เขากระซิบเบาๆ ที่ใบหูของหญิงสาวก่อนจะขบเม้มมันด้วยความเสียวกระสัน

“ยังไม่อิ่มใช่ไหม?”

“...อืมมม!?”

บุรุษร่างใหญ่อุ้มสตรีสูงศักดิ์ตรงไปที่เรือนหลังเก่าของเขา ก่อนจะเริ่มบรรเลงรสรักอันเร่าร้อนของบุรุษบ้านป่าลงบนร่างนวลเนียนของฮูหยินผู้สูงศักดิ์

เสียงครางกระเส่าสลับกับเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นในเรือนหลังเล็กของบุรุษชาวนาอีกครั้ง สะโพกขาวร่อนรับแก่นกายใหญ่ที่ตอกตรึงเข้ามาในกายนางอยู่หลายชั่วยาม จนน้ำข้นเหนียวที่ปลดปล่อยลงช่องทางแคบเลอะล้นลงต้นขาเรียวของฮูหยินสูงศักดิ์

หูฮูหยินก้าวขึ้นรถม้ากลับจวนผู้ตรวจการด้วยเรือนกายสั่นสะท้าน ในขณะที่หลิวเส้าเหิงกำลังยิ้มกริ่มด้วยความพึงใจ ที่วันนี้สวรรค์เปิดโอกาสให้ตนได้ลิ้มรสฮูหยินของผู้ตรวจการ เขามองรถม้าเคลื่อนจากไปด้วยสุขสมก่อนจะกลับเข้าเรือนอีกหลังเพื่อรอคอยกวงฮูหยินกลับมาในเช้าวันรุ่งขึ้น