บทที่ 35 ณ เมืองหลวง

บทที่ 35

ณ เมืองหลวง

            เมืองหลวงกับเมืองอู่เฉิงห่างกันไม่มาก ใช้เวลาเดินทางเพียง 4 วันก็ถึงแล้ว

            สำหรับยุคที่เดินทางด้วยรถม้าถือว่าเร็วมาก  

            เมื่อมาถึงเมืองหลวง ทุกคนมองถนนอันคราคร่ำด้วยผู้คนด้วยแววตาตื่นเต้น

            เสี่ยวซิน เสี่ยวกวางและอาฉี ถึงกับร้อง ว้าว! ออกมาเลยทีเดียว

            ตงตงเองก็เบิกตาโต มองถนนที่กว้างขวางกับผู้คนที่เดินพลุกพล่านอยู่ริมทาง 

            แม้เคยเห็นภาพเหล่านี้จากในทีวี แต่พอสัมผัสด้วยตาตัวเองกลับรู้สึกตื่นตาตื่นใจไม่น้อย

            “นายท่าน จุดหมายคือที่ไหนขอรับ” คนขับรถม้าตะโกนถาม

            อ๊ะ!

            ตงตงรีบดึงสติกลับ แล้วตอบออกไป

            “ไปถนนทางใต้ ตรอกที่สองเจ้าค่ะ” 

            “เข้าใจแล้วขอรับ”

            รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงสาย บนท้องถนนจึงยังเต็มไปด้วยผู้คน

            การที่ตงตงบอกจุดหมายอย่างไม่ลังเล เพราะนางได้ข้อมูลมาจากหานป๋อเหล่ย บิดาของหานเจียเอ๋อร์

            มิหนำซ้ำ นางยังทำสัญญาเช่าอาคารล่วงหน้าไว้แล้ว

            …..

            …..

            ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน

            วันที่ตงตงกับจางไคเฮ่อนำสินค้าไปขายให้กับหานเจียเอ๋อร์ที่บ้านตระกูลหาน บังเอิญว่าหานป๋อเหล่ยอยู่บ้านพอดี

            สองพ่อลูกตระกูลหานตื่นเต้นอย่างมากเมื่อเห็นสินค้าของตงตง

            ก่อนที่จะถามถึงสาเหตุที่ตงตงปิดโรงเตี๊ยม ทั้งสองคนเหมาสินค้าของตงตงหมดเกลี้ยง

            หานเจียเอ๋อร์ได้เครื่องประดับและกระจก

            หานป๋อเหล่ยกว้านซื้อเครื่องเทศและของกินเล่น อย่างคุกกี้ ขนมอบกรอบ และผลไม้แห้ง 5 สหาย

            หลังจากซื้อสินค้าและชำระเงินเสร็จ สองฝ่ายถึงมานั่งจิบชาพูดคุยกัน

            ‘วันนี้หลงจู๊ร้านข้ามาบอก ว่าเจ้าปิดร้านหลายวันแล้ว เกิดอะไรขึ้นหรือ’ หานป๋อเหล่ยเอ่ยถาม

            ‘ข้าจะย้ายร้านไปที่เมืองเมืองหลวงเจ้าค่ะ’

            หานป๋อเหล่ยฟังคำตอบนั้นแล้ว ยังคงนั่งดื่มชาเสียงดัง ซู๊ด

            สักครู่หนึ่ง ร่างอ้วนท้วมของหานป๋อเหล่ยพลันลุกจากเก้าอี้ โพล่งออกมาเสียงดัง

            ‘เมืองหลวง!?’

            ‘เจ้าค่ะ เมืองหลวง’ ตงตงย้ำ

            ‘หมายความว่าอย่างไร อธิบายมาเร็วเข้า’ คำถามนี้เป็นของหานเจียเอ๋อร์

            ตงตงอธิบายอย่างเรียบง่าย ว่าต้องการขยายกิจการจึงตัดสินใจย้ายไปที่เมืองหลวง สูตรหม้อไฟหมาล่า นางขายให้กับโรงเตี๊ยมตระกูลอย่างเลี่ยงไม่ได้

            หานป๋อเหล่ยได้ยินอย่างนั้นก็ถามหน้าตาแตกตื่น ‘พวกนั้นบีบบังคับเจ้าหรือ’

            ‘ก็ไม่เชิง รายละเอียด ข้าไม่สะดวกตอบจริงๆ ขออภัยด้วย’

            หานป๋อเหล่ยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ‘สรุปคือ…ที่เจ้าปิดโรงเตี๊ยมเพราะจะย้ายร้านไปเปิดที่เมืองหลวงสินะ’

            ตงตงยิ้มตอบว่าเจ้าค่ะ

            หานป๋อเหล่ยไม่ได้รบเร้าถามถึงสาเหตุ แต่เปลี่ยนมาถามเรื่องร้าน ‘แล้วร้านใหม่ของเจ้าอยู่ถนนเส้นไหน ทำเลดีหรือไม่ เผื่อว่าข้ากับเจียเอ๋อร์เข้าเมืองหลวงจะได้แวะไปกินของอร่อย’

            แม้ตระกูลหานจะเปิดโรงเตี๊ยม แต่หานป๋อเหล่ยผู้เป็นเจ้าของ กลับชอบแสวงหาของอร่อยกินเป็นที่สุด โรงเตี๊ยมไหนมีของอร่อยขึ้นชื่อ เขาไม่เคยพลาด

            ทันทีที่ตงตงบอกหานป๋อเหล่ยว่า นางยังไม่ได้หาทำเลเปิดร้าน หานป๋อเหล่ยก็เอ็ดนางยกใหญ่ หาว่าขาดการเตรียมพร้อม หลังจากบ่นจบไปหนึ่งยก เขาก็ช่วยแนะนำทำเลดีๆ ให้หลายที่

            หากเป็นย่านที่มีคนพลุกพล่านราคาเช่าอาคารจะอยู่ที่ 2-8 ตำลึงทองต่อเดือน ถือว่าแพงมากสำหรับร้านเล็กที่คนยังไม่รู้จัก

            แต่ถ้าเป็นถนนทางใต้ของเมืองหลวง โดยเฉพาะตรอกที่หนึ่งและสอง ราคาเช่าจะถูกอย่างไม่น่าเชื่อ เพียง 2-3 ตำลึงเงินเท่านั้น และบังเอิญมากที่ภรรยาของหานป๋อเหล่ยได้อาคารละแวกนั้นเป็นมรดกเมื่อสองปีก่อน

            ‘ฮูหยินท่านมาจากเมืองหลวงหรอกหรือ’ ตงตงถาม

            หานป๋อเหล่ยยืดยกตอบว่า ‘ใช่แล้ว เพราะฉะนั้น สำหรับข้าเดินทางไปเมืองหลวงถือว่าเป็นเรื่องเล็กๆ’

            ‘ฮูหยินท่านปล่อยเช่าอาคารหรือไม่’

            ‘แน่นอนสิ’

            หลังจากนั้น หานป๋อเหล่ยก็เรียกฮูหยินอแกมา

            พอหานฮูหยินได้ยินว่าตงตงจะเช่าอาคารบนถนนทางใต้ของเมืองหลวง นางพลันแสดงสีหน้าลังเลและกังวลใจ ก่อนจะบอกเหตุผลที่ราคาเช่าถูกกว่าที่อื่น

            สำหรับตงตง เรื่องทำเลและขนาดของอาคารไม่ใช่ปัญหา ขอแค่ราคาเช่าสมเหตุสมผลก็พอ

            เหตุนี้เอง หานฮูหยินจึงปล่อยเช่า 3 ตำลึงเงิน

            ราคาถูกอย่างไม่น่าเชื่อ!

            เมื่อสองฝ่ายตกลงค่าเช่าและจ่ายเงินเสร็จ ตงตงกับจางไคเฮ่อก็เตรียมตัวกลับ

            ก่อนกลับบ้าน ตงตงสัมนาคุณให้กับตระกูลหาน ด้วยลูกกวาดรสผลไม้รวมเอาไว้กินเล่น

            เนื่องจากบ้านพ่อตาของหานป๋อเหล่ยอยู่ที่เมืองหลวง เขารับปากว่าจะพาหานเจียเอ๋อร์กับภรรยามาอุดหนุนร้านของตงตงให้ได้

            …..

            …..

            กลับมาปัจจุบัน

            พอรถม้าจอดหน้าอาคารแห่งหนึ่ง ทุกคนก็ช่วยกันขนข้าวของลงจากรถ แล้วเอาเข้าไปไว้ข้างใน

            ผู้คนที่เดินผ่านไปมา บางคนมองมาด้วยความสงสัยปนสนใจ บางคนส่ายหัว ทั้งยังมีแววตาเหมือนสงสารหน่อยๆ

            ตงตงหาได้สนใจอยู่แล้ว

            ตรงกันข้าม เด็กสาวใช้โอกาสนี้โปรโมตร้าน

            “อีก 2 วันโรงเตี๊ยมตระกูลจางจะเปิดกิจการ อย่าลืมมาอุดหนุนกันนะเจ้าคะ”

            รอยยิ้มอันใสซื่อของเด็กสาว บางคนเห็นแล้วก็ยิ้มตอบ ขณะที่บางคนยังคงสั่นหัว

            ตงตงยิ้มกว้างอย่างสดใส แล้ววิ่งกลับไปช่วยทุกคนขนของต่อ 

            ตอนทำสัญญาเช่า หานฮูหยินบอกว่าด้านหลังมีอาคารแยกหนึ่งหลัง ใช้เป็นบ้านพักได้ตามสบายเลย

            เช่าอาคารในราคา 3 ตำลึงเงินต่อเดือน แถมที่พักให้อีก พูดได้ว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

            ขนของเสร็จแล้ว ตงตงก็จ่ายเงินค่าเช่ารถม้า

            ทุกคนช่วยกันทำความสะอาดและจัดข้าวของ เมื่อเตรียมทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนมารวมกันที่อาคารใหญ่ข้างหน้า

            อาคารนี้ตงตงจะใช้เปิดร้านอาหาร 

            “เหนื่อยกันมาทั้งวัน หาอะไรกินกันก่อนดีกว่า”

            ทุกคนต่างเห็นด้วย

            “ข้าจะไปหุงข้าว เมื่อกี้เห็นว่าในครัวมีฟืนเหลือนิดหน่อย” เสี่ยวซินยกมือขึ้นเหนือศีรษะ รีบอาสา

            “ถ้าเช่นนั้นข้าจะเตรียมของไว้กับข้าว” หยูฮูหยินบอก

            “ท่านแม่ ให้ข้าไปช่วยท่านด้วยนะ” เสียงเล็กๆ น่ารักนี้เป็นของเสี่ยวเยว่ ลูกสาววัย 6 ขวบของหยูฮูหยิน

            “ได้สิลูก”

            “ข้ากับอาฉีจะหาฝ่าฟืน” เสี่ยวกวางว่าอย่างนั้น

            หลังจากคุยกันจบ พวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำงานที่ตนถนัด

            ตงตงกับจางไคเฮ่อก็ไปช่วยพวกเขาด้วย

            เดินทางไกลติดต่อ 4 วัน ไหนจะใช้เวลาครึ่งวันทำความสะอาดที่พัก ถึงอย่างนั้น เรี่ยวแรงของทุกคนยังคงเหลือล้น

            คิดแล้วตงตงก็ส่ายหัวยิ้มๆ

            มื้อเย็นวันนั้น พวกเขากินข้าวกันแบบง่ายๆ