บทที่ 53 ตงตงถูกศาลต้าหลี่จับตัวไป (2)

บทที่ 53

ตงตงถูกศาลต้าหลี่จับตัวไป (2)

            ทันทีที่ตงตงเดินออกมาที่หน้าร้าน พบว่าทั้งเหล่าลูกค้าที่เป็นชาวบ้านและเหล่าราชองครักษ์หลวง ต่างมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

            ถึงถนนสายนี้จะเป็นที่ตั้งของหน่วยราชองครักษหลวง ทว่ายามที่ศาลต้าหลี่ปฏิบัติงาน หน่วยราชองครักษ์หลวงไม่อาจเข้าไปก้าวก่าย

            ทุกคนทำได้เพียงมองตงตงด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ บางคนกำหมัด ทำท่าอยากเข้ามาช่วย หากก็ถูกสหายที่ยืนข้างๆ รั้งเอาไว้

            หากแทรกแซงงานของหน่วยอื่น อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาได้

            ตงตงเดินเข้ามายืนหน้ากลุ่มเจ้าหน้าที่ทั้ง 5 ของศาลต้าหลี่ ประสานมือ ย่อตัวเล็กน้อยเแสดงความเคารพ

            ครั้นเห็นเด็กสาวบอบบางน่ารักและเต็มไปด้วยมารยาท วินาทีนั้น แววตาของเจ้าหน้าที่ทั้งห้าคนพลันเปลี่ยนเป็นสับสน

            พวกเขามองหน้ากันไปมาอย่างไม่อยากเชื่อ

            สักครู่หนึ่ง เจ้าหน้าที่หนึ่งในห้าพลันเอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ

            “เจ้าคือแม่ครัวของที่นี่หรือ”

            “ข้ากับท่านพ่อเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยม แล้วข้าก็เป็นแม่ครัวของที่นี่เจ้าค่ะ”

            “มีแค่เจ้าจริงหรือ” เจ้าหน้าที่คนนั้นไม่วายถามนางอย่างสงสัย

            “ใช่เจ้าค่ะ” ตงตงตอบฉะฉาน

            แม้หยูฮูหยินจะขึ้นมาเป็นแม่ครัวผู้ช่วย แต่ความแค้นฝั่งหุ่นระหว่างฉินเฟยอวี่กับตงตงนั้น คนเริ่มก็คือตงตง ไม่ได้เกี่ยวกับหยูฮูหยิน ดังนั้นจะดึงหยูฮูหยินมาเอี่ยวด้วยไม่ได้

            “เจ้ารอสักครู่นะ”

            คนที่ดูเหมือนหัวหน้าพูดกับตงตง ก่อนจะหันไปปรึกษากับอีกสี่คนที่อยู่ด้านหลังด้วยเสียงกระซิบ

            เด็กสาวยืนรออย่างเชื่อฟัง กระนั้น ก็เงี่ยหูคอยฟังว่าพวกเขาคุยอะไร

            “พวกเจ้าคิดว่าเป็นนางจริงหรือไม่”

            “ไม่น่าจะผิดตัว คนที่ร้องทุกข์บอกว่าเป็นแม่ครัวของที่นี่อายุน้อย แต่มากเล่ห์เหลี่ยม…เมื่อกี้นางก็บอกเองว่าตัวเองเป็นแม่ครัว”

            “เท่าที่ข้าดู นางไม่เหมือนคนเล่ห์เหลี่ยมสักนิด หน้าตาออกจะซื่อด้วยซ้ำ”

            ขอโทษนะที่ตงตง (คนนี้) หน้าตาซื่อบื่อ

            เด็กสาวคิดอย่างโต้แย้งในใจ

            “ไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กสาวหน้าซื่อๆ อย่างนี้จะกล้าขโมยของผู้อื่น”

            “ในที่นี้ไม่มีใครอยากเชื่อทั้งนั้นแหละ แต่ว่า ผู้ร้ายที่พวกเราจับส่วนใหญ่ล้วนหน้าตาซื่อใส ดูยังไงก็บริสุทธิ์ทั้งนั้นไม่ใช่หรือ นางเองก็คงจะเป็นแบบนั้น”

            “เช่นนั้นก็จับนาง”

            เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่หารือกันจนได้ข้อสรุป

            แต่ประเด็นคือ…

            “แล้วใครจะเป็นคนจับนาง?”

            เมื่อคนหนึ่งถาม อีกสี่คนก็เม้มปากเงียบ

            ท้ายที่สุด หัวหน้ากลุ่มก็ชี้ไปทางเจ้าหน้าที่ที่เด็กที่สุด

            “เจ้าไปจับกุมนาง”

            “ข้า…หรือ?”

            “เจ้าเป็นเด็กใหม่ ต้องเรียนรู้งานให้มากหน่อย”

            “ไหงงั้น”

            ดูอย่างไรก็โบ้ยงานที่ไร้มโนธรรมมาให้ชัดๆ

            เขาคิด

            “หัวหน้าสั่งแล้วเจ้าก็ต้องทำ” รุ่นพี่ในกลุ่มกล่าว

            เด็กใหม่ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะตอบด้วยความจำใจ “ก็ได้ขอรับ”

            รับคำจากรุ่นพี่แล้ว ชายหนุ่มก็สาวเท้าขึ้นมายืนตรงหน้าเด็กสาว ประกาศข้อกล่าวหา

            “แม่ครัวโรงเตี๊ยมตระกูลจางถูกร้องเรียนว่าขโมยสูตรอาหารอันเป็นความลับของตระกูล การขโมยสินทรัพย์ผู้อื่นถือว่าเป็นความผิด พวกเราเจ้าหน้าที่จากศาลต้าหลี่ ต้องขอจับกุมเจ้าไปสอบสวน”

            “อืม”

            ตงตงยินยอมถูกสอบสวน

            แต่ถึงอย่างนั้น

            เสียงวิจารณ์พลันดังเซ็งแซ่ขึ้นมาทันที

            คำวิจารณ์ล้วนเต็มไปด้วยเสียงก่นด่าเจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ ไร้มโนธรรมบ้างละ ยัดข้อกล่าวหาให้กับเด็กบ้างละ

            เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ทั้งห้าคนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

            เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่รุ่นน้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ป้องปากแล้วบอกกับตงตงว่า “ถ้ามีแค่คนสองคนมาร้องเรียนยังพอเพิกเฉยได้ แต่คนร้องเรียนเจ้ามีมากมายเหลือเกิน ทางศาลต้าหลี่จำเป็นต้องจับกุมเจ้า หวังว่าเจ้าจะเข้าใจ”

            “เข้าใจแล้ว” ตงตงพยักหน้าเข้าใจ

            เหล่าเจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่เห็นนางซื่อขนาดนี้ อดรู้สึกสงสารไม่ได้

            เป็นการทำงานที่ปวดร้าวใจยิ่งนัก!

            “ก่อนจะพานางไปพวกเจ้าต้องเอาหลักฐานออกมายืนยันสิ!”

            พี่ชายจากหน่วยราชองครักษ์หลวงคนหนึ่งตะโกนแทรก

            “ใช่ๆ หลักฐานอยู่ไหน”

            “เอาหลักฐานออกมา!!”

            “หลักฐาน หลักฐาน หลักฐาน…”

            เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ

            แต่แล้ว…

            ท่ามกลางเสียงโวยวาย เสียงของคนผู้หนึ่งดังขึ้น

            “หลักฐานอยู่นี่”

            ผู้ที่ปรากฏตัวออกมาคือชายหนุ่มสวมเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่

            เสื้อผ้าของเขาเนียบมาก บนเอวยังมีป้ายทองคำประดับอยู่ด้วย หนำซ้ำตอนที่เขาปรากฏตัวออกมา เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ทั้งห้าคนยังก้มศีรษะให้

            คงเป็นหัวหน้า หรือไม่ก็พวกตำแหน่งสูงในศาลยุติธรรม

            อย่างไรก็ตาม ตัวละครใหม่ผู้นี้ยืนอยู่ที่ประตูหลังของร้าน ในมือของเขามีหนังสือเก่าๆ หลายฉบับ

            นั่นคงเป็นสูตรอาหารที่ว่า

            ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมพูดว่า “ขอโทษด้วยที่บุกรุกเข้าหลังร้านแล้วค้นหาหลักฐานตามอำเภอใจ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ งานของพวกเราก็ไม่จบ” ชายสวมหน้ากากเงียบไปชั่วอึดใจ แล้วกล่าวต่อ “ในมือข้าคือหนังสือสูตรอาหาร มันซ่อนอยู่ในห้องเก็บฟืน”

            ไม่รู้หรอกว่าใครเอาหนังสือพวกนั้นไปซ่อนในห้องเก็บฟืน และซ่อนตั้งแต่เมื่อไร

            แต่ว่านะ

            แค่จับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ!!

            เจ้าหน้าที่จากศาลต้าหลี่ทั้งห้าส่ายหน้าเหมือนช่วยไม่ได้

            พูดตามตรง ไม่ว่าจะมองมุมไหนเรื่องนี้เหมือนถูกจัดฉาก

            แต่หลักฐานพร้อม เจ้าทุกข์ก็มีไม่น้อย

            แม้รู้สึกไม่ดี หากก็ต้องจับเด็กสาวไปดำเนินคดี

            อีกด้านหนึ่ง เหล่าลูกค้าขาประจำที่เอ็นดูแม่ครัวน้อย ทำได้เพียงยืนกำหมัดอย่างไม่พอใจ

            ถึงจะรู้ว่าแม่ครัวน้อยของพวกเขาไม่ได้ทำผิด ทั้งยังถูกตั้งข้อกล่าวหาเท็จ แต่หากว่ากันด้วยกฎหมาย ฝ่ายตงตงเสียเปรียบอย่างมาก

            หนทางเดียวที่จะพ้นผิดได้ ตงตงต้องมีหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์

            “ข้าต้องจับกุมเจ้า เพราะนี่เป็นหน้าที่”

            ชายหนุ่มกล่าว ก่อนจะพาตงตงออกจากร้าน

            ในตอนนั้นเอง เสี่ยวซิน เสี่ยวกวางและอาฉี วิ่งมาขวางหน้าประตูโรงเตี๊ยม รั้งไม่ให้พวกเขาพาตัวตงตงไป

            แน่นอนว่า คนที่นำทีมเด็กทั้งสามก็คือจิ่งฝาง

            “ตงตงไม่ผิด ปล่อยนางเดี๋ยวนี้”

            “ปล่อยแม่ครัวของพวกเรานะ”

            “อย่าพากนางไปเลย”

            “ฮือๆ …”

            เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่คิดเห็นตรงกัน พวกเขาไม่ได้อยากพาตัวนางไปสักนิด ทั้งยังรู้สึกขุ่นเคืองกับเรื่องนี้ไม่น้อย เพราะเหมือนกำลังถูกคนอื่นมาจูงจมูก ทว่าก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาเองก็ต้องทำตามกฎหมาย

            “พวกเจ้าถอยออกมา อย่าขัดขวางเจ้าหน้าที่” จางไคเฮ่อห้ามปรามทุกคนด้วยเสียงเย็นชา

            “เถ้าแก่ใหญ่…?”

            “เถ้าแก่ใหญ่ไม่สงสารตงตงบ้างหรือ นางเป็นลูกสาวท่านนะ”

            “ถ้าอยากช่วยนาง ก็ต้องปล่อยให้พวกเขาพานางไป”

            “แต่ว่า…”

            ในตอนนี้ จางไคเฮ่ออธิบายอะไรไม่ได้

            ตอนที่เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ตรวจค้นหลักฐานในห้องเก็บฟืน จางไคเฮ่อก็รู้สึกทะแม่งๆ แล้ว แต่กระนั้น ก็ยินยอมให้ตรวจค้นต่อ

            เวลาแบบนี้ การขัดขวางเจ้าหน้าที่อาจไม่เป็นผลดีต่อตงตง

            ในเมื่อเถ้าแก่ใหญ่ว่ามาอย่างนั้น ทุกคนจึงหลีกทางให้เจ้าหน้าที่

            ก่อนเจ้าหน้าที่จะพาตัวตงตงออกไป จางไคเฮ่อพยักหน้าให้บุตรสาว

            ตงตงเองก็พยักหน้าตอบบิดาเช่นกัน

            แม้ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่ราวกับว่าสองพ่อลูกกำลังสื่อสารกันผ่านทางแววตา

            อย่างไรก็ตาม ภายนอกอาจดูเหมือนจางไคเฮ่อสงบเยือกเย็น แต่ความจริงเขาสะกดกลั้นความโกรธอย่างสุดกำลัง

            หลังจากตงตงถูกเจ้าหน้าที่ควบคุมตัวออกไปแล้ว จางไคเฮ่อสั่งให้จิ่งฝางปิดร้านทันที ก่อนที่ตนจะเดินกลับเข้าหลังร้าน ทั้งยังเรียกอาฉีให้ตามมาด้วย

            “ฮึก ฮือ…ถะ เถ้าแก่ใหญ่…มีอะไรหรือขอรับ?” อาฉีถามพลางสะอึกสะอื้น เพราะเขายังเสียใจที่เถ้าแก่เนี้ยน้อยของเขาถูกจับ

            “ไปหน่วยราชองครักษ์หลวง เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เสนาธิการเว่ยจ้งฟัง”

            ถึงอาฉีจะมีจิตใจเปราะบาง แต่ก็เป็นเด็กความจำดี จางไคเฮ่อจึงเลือกให้อาฉีไปหาเว่ยจ้ง เพราะเชื่อว่าในเวลาแบบนี้ เสนาธิการเว่ยจ้งต้องมีแผนช่วยเหลือตงตงเป็นแน่!