บทที่ 52 ตงตงถูกศาลต้าหลี่จับตัวไป (1)

บทที่ 52

ตงตงถูกศาลต้าหลี่จับตัวไป (1)

            กินแล้วก็ต้องจ่ายเงินนั่นเป็นกฎของการค้าขาย

            สีหน้าของจางไคเฮ่อบอกเช่นนั้น

            เหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอมมองจางไคเฮ่อที่ยืนแผ่รังสีอำมหิตด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ท้ายที่สุด พวกเขาก็ควักเงินวางบนโต๊ะอย่างเร่งรีบ ก่อนจะก้าวฉับๆ ออกจากร้าน

            เมื่อทุกอย่างสงบลง ทุกคนเดินเข้ามาล้อมรอบตัวตงตง ถามเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง

            “ตกใจมากหรือไม่ เมื่อกี้ข้าน่าจะสั่งสอนพวกมันให้เข็ดหลาบ”

            “ช่างเป็นคนน่าไม่อาย มารังแกแม่ครัวน้อยของพวกเราซะได้”

            “นึกแล้วก็โมโห รอประเดี๋ยวนะ ข้าจะส่งพวกมันไปคุยกับรากมะม่วงเดี๋ยวนี้!”

            “ใจเย็นก่อน จ่าวเต๋อ เจ้าคิดจะก็ทำให้แม่ครัวน้อยของพวกเราเดือดร้อนหรือ”

            “พี่เฉินพูดถูก ขืนส่งคนพวกนั้นไปคุยกับรากมะม่วงตอนนี้ คนที่เดือดร้อนจะเป็นแม่ครัวน้อยของเรานะ”

            “เอ๊ะ จริงหรือ?”

            ทุกคนประสานเสียตอบ

            “ก็จริงน่ะสิ!!!”

            เห็นเหล่าพี่ชายเป็นห่วงเป็นใย ตงตงยิ้มด้วยความซาบซึ้ง รีบประสานมือก้มศีรษะแล้วกล่าวขอบคุณ

            ความนอบน้อมและความมีมารยาทของเด็กสาว ชวนให้ทุกคนอดจะเอ็นดูไม่ได้

            เหล่าราชองครักษ์หลวงไม่ได้ถามซอกแซก เพียงแสดงความห่วงใยเท่าที่จำเป็น เนื่องจากไม่อยากทำให้ตงตงลำบากใจ

            พอคุยจบ พวกเขาถึงกลับไปนั่งที่ของตัวเอง กินอาหารเช้ากันต่อ

            กินอิ่มแล้วก็จ่ายเงิน แยกย้ายกันไปทำงาน

            เมื่อลูกค้าทยอยกลับ ภายในร้านก็ค่อยๆ สงบลง

            หยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยเป็นลูกค้าชุดสุดท้าย

            ตอนที่เรียกตงตงไปเก็บเงิน หยางอี้กล่าวกำชับด้วยสีหน้าเป็นห่วง

            “ถ้าเกิดอะไรขึ้น ให้รีบไปขอความช่วยเหลือจากหน่วยของพวกเราทันที เข้าใจหรือไม่”

            “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

            “เมื่อมีคนชื่นชอบอาหารของเจ้า ก็ย่อมมีคนที่อิจฉา คนพวกนั้นคงไม่จบเท่านี้ ไปไหนมาไหนแม่ครัวน้อยต้องระวังตัวด้วยนะ” หลงเจียฮุ่ยว่า

            “พี่ชายเจียฮุ่ย ก่อนหน้านี้ขอบคุณท่านที่โมโหแทนเจ้าค่ะ”

            พอตงตงกล่าวออกมาเช่นนั้น แววตาของหลงเจียฮุ่ยที่มองตงตง ไม่เพียงแสดงความห่วงใย ยังแฝงความกลัดกลุ้มด้วย

            ตงตงกะพริบตาสงสัย

            หยางอี้อธิบายว่า “บ้านของเจียฮุ่ยค้าขายผ้า เขามีน้องสาวคนหนึ่ง อายุพอๆ กับแม่ครัวน้อย นางมีพรสวรรค์ด้านเย็บปัก ผ้าที่นางปักงดงามและประณีตมาก ทำให้ที่ร้านขายดี แต่ขณะเดียวกัน ก็ทำให้คนรอบข้างอิจฉา พวกเขาใส่ร้ายนางว่าดัดแปลงลวดลายปักเหล่านั้นมาจากร้านอื่น…ก็เหมือนเหตุการณ์ในวันนี้นั่นละนะ”

            “แบบนี้มัน…”

            ตงตงเข้าใจแล้ว ทำไมหลงเจียฮุ่ยถึงโกรธแทนนางขนาดนั้น เพราะนางคล้ายกับน้องสาวของเขานั่นเอง

            “ดัดแปลงอะไรกัน เลียนแบบอะไรกัน คนพวกนั้นก็เก่งแต่พูดเท่านั้น เพ่ยเอ๋อร์น้องสาวข้าขยัน นางทุ่มเทให้กับงานปักขนาดนั้น จะปักผ้าออกมาสวยกว่าผู้อื่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” หลงเจียฮุ่ยพูดถึงน้องสาวด้วยสีหน้าภูมิใจ เพียงครู่ เขาก็หันมาพูดกับตงตง “เจ้าก็เหมือนเพ่ยเอ๋อร์ ทุ่มเทคิดเมนูใหม่ๆ ถึงคนอื่นไม่เห็น แต่ข้าเห็น”

ตงตงยิ้มให้กับหลงเจียฮุ่ย ทั้งยังรู้สึกว่าเขาเหมือนพี่ชายอย่างไรอย่างนั้น

            …..

            …..

            ไม่กี่วันต่อมา ระหว่างที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางเปิดขายอาหารตามปกติ

            เจ้าหน้าที่จากศาลต้าหลี่กลุ่มหนึ่งเดินมาหยุดที่หน้าร้าน มองป้ายที่ติดเหนือประตู และกวาดสายตามองเข้ามาในร้าน

            แค่เจ้าหน้าที่กลุ่มนี้มาถึง ก็เรียกสายตาของผู้คนให้หันมาสนใจไม่น้อย

            เจ้าหน้าที่ทุกคนยังจับดาบที่สะพายข้างเอว หน้าตาขึงขัง เหมือนตั้งใจมาหาจับกุมคนมากกว่ามากินข้าว

            พอเห็นแบบนั้น เหล่าชาวบ้านผู้สอดรู้สอดเห็น ต่างหยุดยืนมองสถานการณ์อยู่ที่ข้างทาง

            จิ่งฝางที่ต้อนรับลูกค้าอยู่ด้านหน้า ถือเป็นด่านแรกที่ต้องเจอกับลูกค้า เขากลืนน้ำลายลงคอความหวาดหวั่น

            แต่หลังจากรวบรวมความกล้าแล้ว จิ่งฝางเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ทั้ง 5 คนด้วยใบหน้าฝืนยิ้ม

            “ยินดีต้อนรับขอรับ พวกท่านมากันทั้งหมด 5 ท่านใช่หรือไม่ เชิญทา…”

            จิ่งฝางยังพูดไม่ทันจบ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกล่าวขัดจังหวะด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

            “พวกเราต้องการพบแม่ครัวของที่นี่”

            ในขณะที่กล่าวเช่นนั้น สายตาของเจ้าหน้าที่จากศาลต้าหลี่กวาดมองจิ่งฝางและทุกคนในร้านด้วยความเหยียดหยาม ราวกับมองมดปลวกแมลง

            จิ่งฝางยังคงฝืนยิ้ม แม้รู้สึกถึงกลิ่นอายไม่ชอบมาพากล

            “รอสักครู่ขอรับ”

            ทันทีที่สาวเท้ามาถถึงหลังร้าน จิ่งฝางพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นแตกตื่น

            “เถ้าแก่ใหญ่ แย่แล้วขอรับ!”

            ทุกคนหันขวับมองจิ่งฝางเป็นตาเดียว

            “มีอะไร”

            จางไคเฮ่อถามจิ่งฝางด้วยน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ

            “เจ้าหน้าที่จากศาลต้าหลี่มาขอพบตงตง”

            พอได้ยินเช่นนั้น ทุกคนพลันผุดสีหน้าตกใจ

            ตงตงที่ยืนอยู่หน้าเตาย่นหัวคิ้ว ทั้งสงสัยทั้งรู้สึกถึงความผิดปกติ

            ในวันที่เหล่ามิจฉาชีพมาตะโกนป่าวๆ กล่าวหาตงตงว่าขโมยสูตรอาหารของพวกเขามานั้น จางไคเฮ่อและคนอื่นๆ เตรียมพร้อมรับมือ ว่าจะถูกคนพวกนั้นมาละลานที่ร้านอีก

            แต่คิดไม่ถึง พวกนั้นจะไปแจ้งทางการ

            “ทำยังไงดีขอรับ หากตงตงถูกจับล่ะก็ คง…” จิ่งฝางถามจางไคเฮ่ออยากตื่นกลัว

            “ใจเย็นๆ ก่อน อาฝาง” หยูฮูหยินบอกจิ่งฝาง “ไม่มีหลักฐานว่าตงตงขโมยสูตรอาหารมาสักหน่อย เจ้าเองก็อย่าเพิ่งแตกตื่น”

            “จริงด้วย” เด็กๆ ในร้านเห็นด้วยกับหยูฮูหยิน

            “ก็ข้ากลัวนี่นา” จิ่งฝางพูดด้วยสีหน้ากังวล

            “อาฝาง เจ้าทำใจให้นิ่งๆ เสีย ตงตงไม่ได้ทำอะไรผิด สวรรค์ต้องคุ้มครอง” ลุงจิ่งบอกกับลูกชาย

            “ขอรับท่านพ่อ”

            “ถ่วงเวลาไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าจะออกไปพบพวกนั้น” ตงตงวางตะหลิวลง ก่อนจะยกกะทะออกจากเตา

            “ตงตง…”

            ถึงพูดอย่างนั้น ทุกคนก็อดห่วงไม่ได้

            แม้รู้แก่ใจว่าเป็นฝีมือของฉินเฟยอวี่ แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะเลยเถิดไปถึงศาลยุติธรรม

            ทว่า…

            หากโชคดี อาจพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสก็เป็นได้

            คิดแล้ว เท้าทั้งสองข้างของตงตงก้าวออกจากครัว แผ่นหลังตรงแน่ว ไร้ความลังเล