บทที่ 54 เว่ยจ้งมาเยี่ยม

บทที่ 54

เว่ยจ้งมาเยี่ยม

            ณ โรงเตี๊ยมชื่อดังกลางเมืองหลวง

            ภายในห้องพัก เฟยอวี่ยิ้มชั่วร้ายหลังจากหลงจู๊เหอนำความมาบอก

            “ทุกอย่างเป็นตามแผนขอรับ ตอนนี้นางเด็กแสบตงตงถูกศาลต้าหลี่จับตัวไปแล้ว”

            “หึ!” ฉินเฟยอวี่แค่นเสียงขึ้นจมูกด้วยความสะใจ สักครู่หนึ่ง ราวกับนึกขึ้นมาได้ เขาจึงบอกหลงจู๊เหอว่า “ไม่สิ แบบนี้ยังน้อยเกินไป…หลงจู๊เหอ เจ้าจะติดสินบนเจ้าหน้าที่หรือจะทำยังไงก็ได้ พาคนไปสั่งสอนนางเด็กตัวแสบนั่น ให้สาสมกับที่นางทำกับข้า”

            “แบบนั้นเกรงว่า…” หลงจู๊เหอส่งเสียงลังเล

            “ทำไม? เจ้าไม่กล้าหรือ”

            “ไม่ใช่ขอรับ เพียงแต่…ถ้าทำแบบนั้น ฝ่ายที่เสียเปรียบคดีจะกลายเป็นทางนี้ขอรับ อีกอย่าง หลินซืออิงกลับมาแล้ว เกรงว่าจะเข้าไปในคุกง่ายๆ ไม่ได้ง่ายๆ ขอรับ”

            หลินซืออิงเป็นหัวหน้าของศาลต้าหลี่ ส่วนใหญ่ทำงานภาคสนาม ตลอดมาผู้ทำงานเบื้องหน้าจึงเป็นรองหัวหน้า

            หลินซืออิงค่อนข้างเข้มงวด ในเมื่อหลินซืออิงอยู่ที่เมืองหลวง คนนอกก็ไม่สิทธิ์ก้าวก่ายศาลต้าหลี่ เรื่องติดสินบนยิ่งไม่ต้องไปคิด

            เวลาแบบนี้กู้อวี้ชุนกลับไม่ได้มาด้วย ฉินเฟยอวี่ก็ทำอะไรไม่ได้

            “ช่างเถอะ”

            ทั้งที่อยากเห็นจางตงตงถูกโบ้ยสักหลายไม้ ให้สาสมกับที่เอาพริกมาสาดใส่หน้าอันหล่อเหลาของเขา

            แต่ในเมื่ออำนาจเงินของเขาไปไม่ถึงศาลต้าหลี่ เช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ

            พูดถึงกู้อวี้ชุน เห็นทารุณเหยียนหลิ่วมาหลายปี ก็หลงนึกว่าจะมีจิตใจอำมหิตมากกว่านี้

            อีกอย่าง ทั้งที่เกลียดชังเหยียนหลิ่วถึงขั้นอยากให้ตายแท้ๆ แทนที่จะออกตามหาแล้วฆ่าให้ตาย แต่พอมารดาบอกว่า ‘ห้ามไป’ ก็เชื่อฟังและไม่บ่นสักคำ

            ที่แท้ก็เป็นลูกแหง่ เฮ้อ…

            ฉินเฟยอวี่คิดพลางถอนหายใจเบาๆ

            …..

            …..

            ย้อนกลับมาที่โรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            พอเก็บร้านเสร็จ ทุกคนมาจับกลุ่มนั่งรวมตัวกันที่หลังร้าน สีหน้าของแต่ละคนล้วนตึงเครียด

            เวลานั้นเอง จู่ๆ เสี่ยวกวางพลันร้อง “อ๊ะ!” ขึ้นมา

            “ข้านึกออกแล้ว” เสี่ยวกวางบอก

            “เจ้าคิดแผนจะช่วยตงตงได้แล้วหรือ?” จิ่งฝางเร่งถาม

            เสี่ยวกวางส่ายหน้าแล้วว่า “ไม่ใช่เรื่องนั้น”

            จิ่งฝางทำไหล่ห่อเหี่ยวด้วยความผิดหวังเมื่อได้ยินคำตอบ

            “ถ้าไม่ใช่เรื่องนั้น แล้วเจ้านึกอะไรออกหรือ” เสี่ยวซินเอ่ยถาม

            “เมื่อคืนข้าลุกมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็ได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ ในครัว” เสี่ยวกวางพูดไปพร้อมทำหน้าหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

            “แล้วทำไมไม่รีบพูดก่อนตงตงจะถูกจบไปเล่า” จิ่งฝางเอ็ดใส่เสี่ยวกวาง

            “ก็ข้าคิดว่าเป็นเสียงหนูน่ะสิ”

            หยูฮูหยินฟังแล้วก็ทอดถอนใจดังเฮ้อ ก่อนจะบอกเสี่ยวกวางว่า “ถึงเป็นเสียงหนูก็ต้องบอก ร้านของเราต้องสะอาดอยู่เสมอ เข้าใจหรือไม่”

            “ขอรับ” เสี่ยวกวางตอบ

            “เจ้านะเจ้า” จิ่งฝางยังคงส่งเสียงบ่น

            “ว่าแต่ เถ้าแก่ใหญ่ ท่านให้อาฉีไปหน่วยราชองครักษ์หลวง แสดงว่ามีแผนช่วยเถ้าแก่เนี้ยน้อยแล้วหรือเจ้าคะ” เสี่ยวซินถาม

            “ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เต็มไปด้วยพิรุธ แต่พวกเราไม่มีอำนาจพอจะพลิกสถานกาณ์ นอกเสียจากจะให้ท่านผู้นั้นเป็นคนลงมือ” จางไคเฮ่อพูดเสียงเรียบ

            “ท่านผู้นั้น?” เสี่ยวซินทวนคำพร้อมเอียงศีรษะเล็กๆ ของนาง

            หยูฮูหยินจึงเฉลยว่า “ท่านเว่ยจ้งน่ะ”

            พอได้ยินชื่อเว่ยจ้ง สีหน้าของทุกคนก็ค่อยคลายความกังวล

            เรื่องนี้มีเพียงท่านผู้นั้นที่ช่วยได้จริงๆ นั่นละนะ

            …..

            …..

            ภายในคุกของศาลต้าหลี่ทั้งมืดและเงียบ

            ตงตงนั่งอยู่ในห้องขังอย่างเรียบร้อย สองมือวางแหมะบนหัวเข่า ดวงตาหลุบมองปลายเท้าอย่างเหม่อลอย

            ผู้คุมคุกทั้งสาม พอเห็นท่าทางของเด็กสาวก็อดรู้สึกสะท้อนใจด้วยความสงสารไม่ได้

            แต่จริงแล้ว…

            แม้ตงตงกำลังเหม่อ หากแต่ในหัวกลับคิดเรื่องต่างๆ มากมาย

            มันฝรั่งที่ได้มาฟรีๆ จากร้านเถ้าแก่ลี้ ถ้าไม่รีบเอามาทำอาหารละก็ มันคงแทงหน่อกินไม่ได้แน่ๆ

            หลังจากเกิดเรื่อง ท่านพ่อคงสั่งปิดร้านทันที

            วัตถุดิบที่เหลือวันนี้ต้องเน่าเสียแหงๆ

            น่าเสียดายจัง

            “ไม่ไหว ข้ารู้สึกเจ็บปวดในอก สงสารนางจริงๆ”

            ผู้คุมคุกคนหนึ่งกล่าว

            แม้ว่าตงตงไม่ใช่เด็กอายุน้อยคนแรกที่ถูกจับขังคุก แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังรู้สึกหดหู่ใจอยู่ดี

            พอสหายคนหนึ่งพูดขึ้น อีกสองคนที่เหลือพลันมองเด็กสาว ก่อนจะหันมาจับกลุ่มวิจารณ์

            “ข้าเคยไปกินบะหมี่ร้านของนางด้วย มันอร่อยมากเชียวละ”

            “เด็กสาวตัวแค่นั้นจะตะเวนไปตามโรงเตี๊ยมแล้วขโมยสูตรเนี่ยนะ ข้าไม่เชื่อเด็ดขาด”

            “อาหารร้านของนางรสชาติไม่เหมือนใคร มองอย่างไรข้าก็คิดว่านางถูกใส่ร้ายเห็นๆ”

            “ถึงเจ้าไม่พูด พวกเราก็คิดเองได้ไหมละ? ข้าไม่ใช่คนฉลาดยังมองออกเลยว่านางถูกใส่ร้าย”

            “พูดก็พูดเถอะ นางไปสร้างความแค้นอะไรให้ใคร ถึงได้มาลงเอยเช่นนี้”

            “จะเป็นร้านคู่แข่งหรือไม่”

            “อาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้”

            “โหดร้าย”

            เวลานี้ภายในคุกเกิดความรู้สึกซับซ้อน ทั้งสงสารเด็กสาว ทั้งคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง

            แค่นางมีฝีมือทำอาหารมากกว่าผู้อื่น ก็ทำร้ายกันเช่นนี้เชียวหรือ ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนกันนะ

            เหล่าเจ้าหน้าที่คุมคุกคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมเพรียง

            ตอนนั้นเอง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วแจ้งว่า “มีคนขอเยี่ยมจางตงตง”

            ตงตงหันหน้ามองที่ประตูห้องขัง ก่อนจะเห็นเจ้าหน้าที่คุมคุกนำเว่ยจ้งมาทางนี้

            เหล่าผู้คุมคุกอ้าปากเหวอ สีหน้าตกใจ

            สะสะ เสนาธิการเว่ย!?

            เหตุใดเสนาธิการเว่ยถึงมาอยู่ที่นี่

            ไม่สิ ทำไมท่านผู้นี้ถึงมาเยี่ยมแม่ครัวน้อยกันล่ะ

            แม้ทุกคนจะสงสัย หากก็ไม่มีใครปริปากออกมาสักคน

            ท้ายที่สุด พวกเขาได้แต่ค่อยๆ หลบลี้ออกจากตรงนี้ ปล่อยทั้งสองคุยกันเป็นการส่วนตัว

            “ท่านเว่ย?”

            เด็กสาวลุกขึ้นยืน เรียกเว่ยจ้งด้วยสีหน้าแปลกใจ

            เว่ยจ้งทำไม้ทำมือ แล้วบอกให้ตงตงนั่งลง

            เจ้าหน้าที่คุมคุกไขกุญแจห้องขัง

            พอเว่ยจ้งเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ตงตงเพิ่งสังเกตว่าห้องขังที่นางอยู่นี้ไม่ใช่ห้องขังรวม ทั้งยังสะอาดสะอ้าน

            ก่อนถูกจับขัง นางคงได้รับสิทธิพิเศษตั้งแต่แรกเลยสินะ

            “จางไคเฮ่อส่งคนมาบอกข้าทั้งหมดแล้ว” เว่ยจ้งเอ่ย

            ตงตงยิ้มอ่อน จากนั้นประสานมือก้มศีรษะ พร้อมกล่าวขอบคุณและขอโทษที่ท่านพ่อของนางไปรบกวน

            เว่ยจ้งบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งยังพูดกับเด็กสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง

            “อยู่ที่นี่อาจทำให้เจ้าหวาดกลัวและไม่สะดวกหลายๆ เรื่อง แต่ช่วยอดทนไปก่อน”

            อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นนักโทษทั้งที่ไม่ได้ทำผิด ทั้งยังถูกจับขังในคุก แม่ครัวน้อยต้องหวาดกลัวและคิดถึงบ้านมากแน่ๆ

            แต่ว่า…

            “มากกว่าเรื่องนั้น…ข้าเสียดายถู่โต้วที่เพิ่งได้รับมาเจ้าค่ะ”

            “หือ?”

            ตงตงอธิบาย “พอดีข้าเพิ่งได้ถู่โต้ว (มันฝรั่ง) มาจากเถ้าแก่ลี้ หากไม่รีบใช้ กลัวว่าจะต้องทิ้งทั้งหมด น่าเสียดายออกเจ้าค่ะ”

            คำพูดที่ออกจากปากของเด็กสาว ทำเอาเว่ยจ้งหลุดสีหน้าประหลาดใจสุดๆ

            หลังจากเงียบสักพัก เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

            “ช่างเป็นเด็กที่แปลกจริงๆ ฮะฮะฮะ…แต่ก็สมกับเป็นแม่ครัวอัจฉริยะ”

            “เอ๋?”

            เขายกย่องให้นางเป็นแม่ครัวอัจฉริยะเลยหรือ

            เด็กสาวทุกคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ล้วนร้องไห้ฟูมฟายว่าอยากกลับบ้าน แต่ตงตงกลับคิดเรื่องอาหาร

            มิน่าเล่า นางถึงปรุงอาหารออกมาได้อร่อยและหลากหลาย

            “ข้าก็หลงนึกว่าเหตุการณ์วันนี้จะทำให้เจ้าตกใจจนลืมวิธีปรุงอาหาร แต่เห็นแบบนี้ ข้าก็สบายใจ” ชายวัยสี่สิบที่บนใบหน้าเริ่มมีริ้วรอยของผู้สูงวัยเอ่ยด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

            ตงตงไม่เข้าใจคำพูดนั้น จึงเอียงศีรษะ หน้าตางุนงง

            เว่ยจ้งบอกว่า “ตอนไต่สวนคดี ใต้เท้าที่รับผิดชอบคดีนี้จะหาโอกาสให้เจ้าพิสูจน์ความบริสุทธิ์”

            “อย่างไรเจ้าคะ”

            “สู้ด้วยฝีมือ”