บทที่ 55 การไต่สวนคดีที่แสนบันเทิง

บทที่ 55

การไต่สวนคดีที่แสนบันเทิง

            ได้ยินแบบนั้น ตงตงพลันเบิกตาโพลง

            ฟังดูเข้าท่า

            ไม่เลวเลย!

            แต่ว่า…สู้ด้วยฝีมือในความหมายของเว่ยจ้งคืออะไรกันล่ะ

            ตอนพิจารณาคดี สามารถทำแบบนั้นได้ด้วยหรือ

            “เอ่อ…ขอถามหน่อยเจ้าค่ะ”

            “ว่ามาเถอะ”

            “พวกท่านจะจัดฉากให้ข้าประลองอาหารกับคนพวกนั้นหรือเจ้าคะ”

            นอกจากระบบร้านค้า ความสามารถอย่างเดียวที่ตงตงมีก็คือการทำอาหาร

            แต่ระบบร้านค้ามีเพียงจางไคเฮ่อที่รู้

            ด้วยเหตุนี้ หากคิดว่าต้องสู้กันด้วยฝีมือ สิ่งแรกที่นึกออกก็คือการประลองทำอาหาร

            “เป็นเช่นนั้น” เว่ยจ้งตอบสั้นๆ

            “แล้ววัตถุดิบคืออะไรเจ้าคะ”

            “เรื่องนั้น…เป็นความลับ”

            แม้จะตอบแบบนั้น แต่แววตาของเว่ยจ้งกลับเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ให้อารมณ์เหมือนกับว่าตงตงเป็นผู้แข่งขันตัวตึงในรายการทีวีแชมเปี้ยนยังไงยังงั้น

            เหนืออื่นใด ตงตงไม่ได้ถามอะไรต่อ

            กลับกันแล้ว เด็กสาวกล่าวขอบคุณที่เว่ยจ้งอุตส่าห์มอบโอกาสให้นางได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์

            “เพื่อความยุติธรรม ข้าอยากเล่าสาเหตุของความวุ่นวายครั้งนี้เจ้าค่ะ”

            ตงตงรู้สึกไม่สบายใจหากไม่ได้บอกถึงต้นสายปลายเหตุของความวุ่นวายที่แท้จริง

            “เช่นนั้นข้าขอฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”

            พอตอบรับว่า เจ้าค่ะ ตงตงก็บอกเล่าถึงข้อเท็จจริงทั้งหมด

            เริ่มจากเรื่องที่ตงตงขายซาลาเปาแล้วถูกโรงเตี๊ยมตระกูลฉินลอกเลียนแบบ ต่อมา พอนางขายหม้อไฟหมาล่า คราวนี้โรงเตี๊ยมตระกูลฉินก็มาขอซื้อสูตรไปขาย

            พอนางกับท่านพ่อปฏิเสธ ไม่ขายสูตรให้ ฉินเฟยอวี่กับกู้อวี้ชุนเลยทำร้ายคนรู้จักของตงตง และนำเรื่องนั้นมาต่อรองเพื่อสูตรไป

            แม้ว่าตงตงจะขายสูตรให้ แต่ก็แก้เผ็ดด้วยการมัดรวมเครื่องเทศหม้อไฟหมาล่าเป็นชุดขายให้กับร้านเครื่องเทศ ความนิยมของหม้อไฟหมาล่าเลยลดลง และกลายเป็นความบาดหมางไปในที่สุด

            “พวกหลงลำพองคิดว่าเป็นปลาใหญ่ทั้งที่อยู่ในบ่อเล็ก” เว่ยจ้งพึมพำเหมือนรู้จักทั้งสองตระกูล

            หลังจากเงียบไปสักครู่ เขาก็หัวเราะออกมาแล้วว่าต่อ “วิธีแก้เผ็ดก็สมกับเป็นเจ้าดี”

            ตงตงยิ้มแห้งๆ

            “จบเรื่องนี้เมื่อไร เจ้าต้องทำหม้อไฟหมาล่าเลี้ยงข้าแล้วสิ”

            “เจ้าค่ะ”

            “เอาละ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว อดทนอยู่ที่นี่สักคืน พรุ่งนี้เช้าจะมีการไต่สวนคดีของเจ้า”

            “ขอบคุณท่านเว่ยอีกครั้งเจ้าค่ะ”

            เว่ยจ้งพยักหน้าให้ตงตง ก่อนลุกจากเก้าอี้แล้วออกจากห้องขัง

            หลังจากเว่ยจ้งกลับไปแล้ว ผู้คุมคุกก็เข้ามาล็อกกุญแจ

            ในห้องขังทำอะไรก็ไม่สะดวก แต่อย่างน้อยๆ ผู้คุมคุกก็ยังอุตส่าห์ยกข้าวมาให้ตงตงทั้งสามมื้อ แต่ละมื้อมีเนื้อกับผักครบ 5 หมู่

            มิหนำซ้ำ คืนนั้นตงตงไม่ต้องนอนหนาวบนเตียงแข็งๆ เพราะพวกเขาเอาผ้าห่มกับหมอนมาให้ตงตงด้วย

            …..

            …..

            เช้าวันต่อมา

            ตงตงถูกเบิกตัวออกจากห้องขัง

            ผู้พิจารณาคดีคือชายหนุ่มหน้าตาดี อายุราวยี่สิบกว่า ตำแหน่งของเขาคือหัวหน้าศาลต้าหลี่ นามว่าหลินซืออิง

            เห็นหน้าปุบ ตงตงจำได้ทันที เขาคือคนที่เข้าไปค้นหาหลักฐานที่หลังร้าน

            ตงตงกวาดตามองกลุ่มคนที่ยืนรวมตัวกันอยู่ด้านข้าง ซึ่งกำลังใช้สายตาโกรธเกรี้ยวมองมาที่นาง พวกเขาคือเหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอม ต้องยอมรับว่าการแสดงสมบทบาทจริงๆ

            ถัดมาคือจางไคเฮ่อ

            ต่อมา ที่ยืนอยู่นอกประตูศาลต้าหลี่คือพี่ชายของหน่วยราชองครักษ์หลวงที่ตามมาให้กำลังใจ

            และสุดท้ายคือเหล่าชาวบ้านที่ชอบสอดรู้สอดเห็น

            หลังจากเด็กสาวบอบบางในชุดมอมแมมถูกเจ้าหน้าที่สั่งให้คุกเข่าลง ทุกคนที่อยู่ในศาล ยกเว้นเจ้าทุกข์จอมปลอมต่างแสดงสีหน้าปวดใจกันทั้งนั้น

            ทันทีที่เปิดศาลไต่สวนคดี เจ้าหน้าที่ของศาลก็อ่านข้อกล่าวหาที่เหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอมมาร้องเรียน

            ข้อกล่าวหาเหล่านั้น เป็นเรื่องที่ตงตงขโมยสูตรอาหารจากโรงเตี๊ยมอื่นมาขาย

            หลินซืออิงผู้พิจารณาคดีหยิบหนังสือเก่าที่วางบนโต๊ะขึ้นมา เขาชูหนังสือขึ้นแล้วถามเด็กสาวว่า “หลักฐานนี้ค้นเจอในร้านของเจ้า เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่”

            ฉากนี้ หากเป็นในหนัง นางต้องแกล้งบีบน้ำตาแล้วคร่ำครวญว่า ใต้เท้าโปรดเห็นใจ ข้าถูกใส่ร้าย!

            แต่แบบนั้นจะเป็นการแสดงเกินไป สู้กันด้วยเหตุผล น่าเชื่อถือกว่า

            คิดจบ ตงตงก็ตอบใต้เท้าหลินด้วยสีหน้าจริงจัง

            “ข้ามีข้อโต้แย้งเจ้าค่ะ”

            หลินซืออิงเลิกคิ้ว พอทำแบบนี้ใบหน้าหล่อเหลากลับดูเจ้าเล่ห์

            “เช่นนั้นเจ้าว่ามา”

            “ข้อแรก ข้าไม่เคยเห็นหน้าพวกเขา ไม่รู้ว่าร้านอาหารของพวกเขาอยู่ที่ไหน เปิดร้านจริงหรือไม่ ข้อสอง บางคนบอกว่ามาจากทางเหนือ บางคนบอกว่ามาจากทางใต้ หากใต้เท้าตรวจสอบ ก็จะรู้ว่าข้าไม่เคยออกจากเมืองอู่เฉิงจนถึงเมื่อเร็วๆ นี้ และข้อสุดท้าย สูตรอาหารเป็นความลับของตระกูล ควรซ่อนไว้ในที่ลับเหมือนกับสมบัติล้ำค่า หากไม่มีคนยื่นให้ข้าต่อหน้า ข้าจะเอาปัญญาจากไหนขโมยมาเจ้าคะ”

            เด็กสาวแย้งได้อย่างตรงจุด

            พลันนั้นเกิดเสียงฮือฮาของชาวบ้านจีนมุง หลายคนเห็นด้วยกับข้อโต้แย้งของตงตง

            แต่ว่า…

            “ได้ยินว่าบิดาของเจ้าเป็นวรยุทธ์ เคยเดินทางขึ้นเหนือลงใต้ อาจเป็นไปได้ว่าเจ้าบงการให้เขาขโมยตำราพวกนี้” หลินซืออิงหาเหตุผลมาแย้งตงตง

            “จริงอยู่ว่า ท่านพ่อเคยขึ้นเหนือลงใต้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อ 15 ปีก่อน ข้ายังไม่เกิด คงบงการท่านพ่อไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

            “นางโกหก!”

            ใครบางคนโพล่งขึ้นมา

            เมื่อหันมองตามเสียง พลันเห็นว่าเป็นหนึ่งในเจ้าทุกข์จอมปลอม

            คงได้รับค่าจ้ามาเยอะสินะ

            แสดงสมบทบาทเชียว

            ตงตงส่ายหัวให้กับชายคนนั้น ก่อนจะหันมาให้เหตุผลกับหลินซืออิง

            “ใต้เท้า ท่านพ่อของข้าเคยเป็นหัวหน้ากองในหน่วยของแม่ทัพเสวี่ย ประวัติการทำงานของทหารตรวจสอบไม่ยาก ใต้เท้าส่งคนไปตรวจสอบก็รู้แล้ว แล้วก็…หลังจากที่ท่านพ่อแต่งงานกับท่านแม่เมื่อ 15 ปีก่อน ท่านพ่อก็ไม่เคยออกจากเมืองอู่เฉิง เรื่องนี้ก็ตรวจสอบได้เจ้าค่ะ”

            หลินซืออิงทำทีเป็นเงียบคิด สักครู่ก็กล่าวขึ้นว่า “หากข้าบอกว่าสูตรพวกนี้ จางไคเฮ่อขโมยมาตั้งแต่ 15 ปีก่อนเล่า”

            “นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้”

            “ขอฟังเหตุผล”

            “ไม่มีใครสามารถล่วงรู้อนาคตได้หรอกเจ้าค่ะ หากเป็นหนึ่งหรือสองวัน ยังสามารถคาดการณ์ได้ แต่นี่ 15 ปีเลยนะเจ้าคะ แล้วอีกอย่าง หากท่านพ่อขโมยตำราอาหารมาจริงๆ ทำไมพวกเขาไม่ฟ้องตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานขนาดนี้ได้ยังไง”

            เหตุผลของตงตงไม่ว่าเรื่องไหนล้วนฟังขึ้น ทำให้หลินซืออิงอดยิ้มที่มุมปากไม่ได้

            ในสายตาของคนอื่น ทั้งสองคนถามมาตอบไปราวกับเตี้ยมกันมา

            แต่ความเป็นจริง พวกเขาโต้ตอบกันตามสถานการณ์

            หลินซืออิงรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ฉลาดหลักแหลม หาเหตุผลมาโต้แย้งได้อย่างฉับไหว ช่างน่าสนใจไม่น้อย

            ทางด้านของเหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอม พอได้ยินคำพูดของตงตงต่างก็เลิ่กลั่ก เนื่องเพราะคำพูดของเด็กสาวจี้ใจดำพวกเขา

            ภาพนั้นอยู่ในสายตาของหลินซืออิงทั้งหมด

            หลินซืออิงจึงหันไปพูดกับเหล่าเจ้าทุกข์ด้วยความใจกว้าง

            “คราวนี้ข้าจะเปิดโอกาสให้เจ้าทุกข์ได้พูดบ้าง พวกเจ้ามีอะไรจะแย้งจางตงตงหรือไม่”

            “ใต้เท้า…”

            “เอ่อ คือ…”

            ถูกบอกให้พูดอย่างกะทันหัน เหล่าเจ้าทุกข์เองก็ไม่รู้จะพูดอะไร

            บทตรงนี้ ผู้ว่าจ้างไม่ได้บอกมาเสียด้วย ว่าหากถูกถามแบบนี้ต้องตอบอย่างไร

            “ไม่มีเลยหรือ” หลินซืออิงถามย้ำ ดวงตาคมเข้มหรี่ลงเล็กน้อย ทั้งยังแฝงความกดดัน

            เห็นชัดว่าสิ่งที่เหล่าเจ้าทุกข์ร้องเรียนมาโกหกทั้งเพ

            เปิดโปงตอนนี้ก็ได้อยู่แหละ แต่แบบนั้นการไต่สวนคดีจะจบเร็วเกินไป หลินซืออิงรู้สึกว่าอยากจะเล่นสนุกต่ออีกสักหน่อย ส่วนหนึ่ง เขาอยากเห็นไหวพริบของเด็กสาวคนนี้ต่อ

            หลินซืออิงเลือกตำราอาหารมาเล่มหนึ่งแบบส่งๆ แล้วก็เปิดหน้ากระดาษแบบส่งๆ จากนั้นก็กล่าวว่า “ตำราอาหารเล่มนี้เป็นของตระกูลเว่ย คนแซ่เว่ยอยู่ไหน”

            “ขะ ข้าน้อยเองขอรับ ใต้เท้า”

            “คนแซ่เว่ย เจ้าช่วยบอกวิธีทำไก่หม้อดินตามตำรานี้ที”

            อึก…!

            ถูกถามเช่นนั้น คนแซ่เว่ยพลันทำท่ากระอึกกระอัก แถมยังปาดเหงื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า

            ไก่หม้อดิน

            ไก่หม้อดินต้องทำยังไงล่ะเนี่ย!