บทที่ 60 อาหารกับมิตรภาพ

บทที่  60

อาหารกับมิตรภาพ

            ในที่สุดก็มาถึงวันจัดเลี้ยงหม้อไฟเพื่อแสดงความขอบคุณ

            ตงตงวานให้อาฉีกับจิ่งฝางมาเชิญเว่ยจ้ง หลินซืออิงและเถ้าแก่ซวีล่วงหน้าหนึ่งวัน โดยฝากถามว่าพวกเขาจะพาครอบครัวมาด้วยหรือไม่

            เว่ยจ้งบอกว่าจะพาบุตรชายกับบุตรสาวมาด้วย ส่วนภรรยาติดธุระต้องกลับบ้านเกิด

            หลินซืออิงมาพร้อมกับรองหัวหน้าศาลต้าหลี่

            เถ้าแก่ซวีมาแค่คนเดียว

            แขกที่มาทั้งหมดรวมแล้วจะเป็น 6 คน

            ตงตงจึงเตรียมโต๊ะสำหรับกินหม้อไฟไว้ 1 โต๊ะ 

            วัตถุดิบก็เตรียมไว้หลายอย่าง แถมยังมีของกินเล่นและของหวานปิดท้าย

            เมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้า เห็นโต๊ะกลมที่เจาะรูตรงกลาง กลางโต๊ะยังมีหม้อทรงกลมที่แบ่งออกเป็นช่องคล้ายรูปหยินหยางวางอยู่บนเตา ช่องหนึ่งคือน้ำแกงขาวข้น อีกช่องหนึ่งคือน้ำแกงสีส้มๆ แดงๆ น้ำมันพริกลอยบนผิวน้ำแกงที่เดือด

            แววตาของทุกคนที่มองโต๊ะหม้อไฟเต็มไปด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก 

            เว่ยจ้งที่รู้เรื่องทั้งหมดจากตงตง พอมาเห็นหม้อไฟหมาล่าของจริง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโรงเตี๊ยมฉินถึงแค้นเคืองตงตงถึงขั้นนั้น

            หม้อไฟหมาล่าไม่เพียงแค่น่าสนใจ เพียงได้กลิ่นของน้ำแกงก็ทำเอาน้ำลายสอ หนำซ้ำน้ำแกงทั้งสองแบบทำให้คนกินรู้สึกไม่เบื่อ

            ว่ากันตามจริง ใครก็ตามที่ได้สูตรทำหม้อไฟหมาล่า ควรจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า 

            หากกระนั้น เครื่องเทศที่ตงตงมัดรวมเป็นชุด แล้วนำไปขายให้กับร้านเครื่องเทศ ทำให้ผู้คนรูสึกว่าไม่ว่าใครก็สามารถทำหม้อไฟหมาล่าหม้อนี้ได้

            เพราะอย่างนั้น ชาวบ้านจงไม่กลับไปอุดหนุนหม้อไฟหมาล่าที่โรงเตี๊ยมตระกูลฉินอีก  

            ทว่า…เด็กสาวทำเพื่อสั่งสอนตระกูลฉินที่มาละลานตนก่อนก็เท่านั้น 

            “เชิญทุกท่านเข้ามานั่งก่อนเจ้าค่ะ”

            ตงตงเชิญทุกคนให้นั่งลง

            ทันทีที่ทุกคนนั่งลงกันแล้ว เหล่าพนักงานเสิร์ฟตัวน้อยก็ยกของว่างเข้ามา

            “นั่นคือแป้งทอดไส้ถู่โต้วในวันประลองหรือ!?” รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ถามตงตงด้วยความตื่นเต้น

            การประลองแข่งทำอาหารคราวก่อน เขาเห็นกรรมการทั้งสามกินแป้งทอดฝีมือแม่ครัวน้อยด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อย

            แม้ใจอยากลองชิมบ้าง ติดตรงที่ตนไม่ใช่กรรมการ ซ้ำร้าย เว่ยจ้ง หลินซืออิงและเถ้าแก่ซวียังคีบแป้งทอดแล้วกินเอาๆ เผลอแป๊บเดียว แป้งทอดก็หมดจาน

            “ถูกต้องเจ้าค่ะ แป้งทอดไส้ถู่โต้วผสมเครื่องเทศจากดินแดนทะเลทราย” ตงตงตอบด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก “ข้าทำไว้เยอะ เชิญทุกท่านตามสบายเลยเจ้าค่ะ”

            ทุกคนพยักหน้ายิ้มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นคีบแป้งทอดเข้าปากด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อย

            รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ถึงกับน้ำตาปริ่ม

            “อร่อยมาก!” รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ถึงกับร้องเสียงดังด้วยความดีใจ ในที่สุดก็ได้ชิมเสียที!!

            “รสชาติอร่อยเหมือนกับวันนั้นเลย” หลินซืออิงกล่าวเสริม

            “แน่นอนว่าไม่ใช่ความบังเอิญ” เถ้าแก่ซีกล่าวย้ำ

            “ของว่างจานนี้ก็เป็นถู่โต้วเหมือนกันเจ้าค่ะ ครึ่งหนึ่งคลุกเคล้าเครื่องเทศจากแดนทะเลทราย อีกครึ่งหนึ่งคลุกเคล้าด้วยเกลือ พวกท่านลองชิมดูเจ้าค่ะ” ตงตงยิ้มรับคำชม จากนั้นแนะนำของว่างจานที่สอง

            ของว่างจานที่สองคือมันฝรั่งหั่นเป็นชิ้นยาวทอด หรือที่เรียกอีกอย่างว่า ‘เฟรนช์ฟรายส์’ นั่นเอง

            ลูกชายกับลูกสาวของเว่ยจ้งอายุน่าจะ 12-13 ปี พวกเขาชอบถู่โต้วทอดจานนี้มาก ถึงกับกินไม่หยุด

            “ท่านพ่อ จานนี้อร่อยมากเลยเจ้าค่ะ” บุตรสาวของเว่ยจ้งพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

            “ตอนแรกข้าคิดว่าจานแรกอร่อยแล้ว จานที่สองอร่อยกว่าอีก” บุตรชายของเว่ยจ้งกล่าวเสริม

            “เครื่องเทศจากดินแดนทะเลทรายเอามาคลุกเคล้าแบบนี้ก็ได้ด้วยหรือ ไม่น่าเชื่อว่าจะอร่อยมาก” เถ้าแก่ซวีกล่าวเหมือนเพิ่งค้นพบเรื่องสำคัญ

            “ทุกท่านเจ้าคะ อาหารหลักของเราคือหม้อไฟหมาล่า อย่าเพิ่งกินของว่างจนอิ่มซะก่อนนะ” ตงตงพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน

            “ฮะๆ นั่นสินะ”

            “มื้อหลักวันนี้คือหม้อไฟนี่เนอะ” 

            เมื่อเด็กๆ ในร้านทยอยยกเนื้อกับผักเข้ามา ตงตงก็บอกวิธีกินหม้อไฟให้กับแขกทุกท่าน

            ทุกคนคีบเนื้อที่ตนชอบลงไปจุ่มในหม้อไฟที่กำลังเดือดปุดๆ กินกันอย่างเอร็ดอร่อย

            พอกินมื้อหลักอิ่มแล้ว ค่อยตบท้ายด้วยของหวาน

            ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งกินเต้าทึ้งพลางสนทนาด้วยท่าทางผ่อนคลาย เว่ยจ้งกล่าวขึ้นว่า “คุ้มค่าที่ได้มา อาหารมื้อนี้อร่อยทุกอย่าง”

            หลินซืออิง เถ้าแก่ซวีและรองหัวหน้าศาลต้าหลี่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนั้น 

            “บอกตามตรง ข้าไม่ค่อยชอบถู่โต้วเท่าไร กินทีไร ถู่โต้วจะติดคอทุกที ฮะๆๆ แต่ว่า แป้งทอดไส้ถู่โต้ว และถูกโต้วทอดคลุกเครื่องเทศฝีมือแม่ครัวน้อย กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ ซ้ำไม่ฝืดคอด้วย” เถ้าแก่ซวีบอกอย่างอารมณ์ดี 

            “จริงๆ แล้ววันนี้ข้าต้องขอบคุณเถ้าแก่ซวี ท่านให้เครื่องเทศข้ามาเยอะ แถมไม่คิดเงินอีก” ตงตงพูดด้วยท่าทีเกรงใจ

            “เรื่องแค่นี้เอง หากเจ้าอยากได้เครื่องเทศอย่างอื่นอีกละก็ ไปที่ร้านข้าได้เสมอ แจ้งชื่อกับคนที่ร้าน พวกเขาจะจัดเครื่องเทศให้เจ้าทันที แน่นอนว่า ไม่คิดเงิน” เถ้าแก่ซวีกล่าวย้ำ โดยเฉพาะประโยคท้าย ‘ไม่คิดเงิน’

            ได้ยินเช่นนั้น ตงตงยิ่งรู้สึกเกรงใจ

            “ในเมื่อเป็นของซื้อของขาย รบกวนท่านคิดเงินเถิดเจ้าค่ะ”

            เด็กสาวย้ำ

            ถึงอย่างไร ตงตงตั้งใจจะเป็นลูกค้าประจำของร้านเถ้าแก่ซวีอยู่แล้ว เครื่องเทศร้านนี้มีมากมายหลายชนิด ล้วนเป็นของดีทั้งสิ้น

            “พูดก็พูดเถอะ หม้อไฟของเจ้าอร่อยมากแท้ๆ เหตุใดไม่ทำขายที่ร้านเล่า?”

            เนื่องจากไม่รู้ต้นสายปลายเหตุที่แท้จริงของคดี หลินซืออิงจึงถามแบบนั้น

            ตงตงยิ้มอ่อน ก่อนจะเล่าต้นเหตุของปัญหาที่ต้องเข้าไปนอนในคุก ซึ่งสาเหตุก็คือหม้อไฟหมาล่า

            ผู้อยู่เบื้องหลังของคดีครั้งนี้ ความจริงเป็นฝีมือลูกชายคนรองของโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            หลงจู๊เหอเป็นแค่หุ่นเชิด

            หลินซืออิงกับรองหัวหน้าศาลต้าหลี่ก็คิดแบบนั้น คดีนี้ต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังอีกคน แต่ทำอย่างไรหลงจู๊เหอก็ไม่ยอมรับสารภาพ ยืนกรานว่าตนทำคนเดียว ทั้งจะชดใช้ด้วยเงิน

            คดีนี้จึงต้องปิดจบไปทั้งอย่างนั้น

            อย่างไรก็ตาม เด็กสาวขอบคุณทั้งสามคนที่มอบโอกาสให้นางพิสูจน์ความสามารถ ถึงได้พ้นความผิด แถมยังได้เงินชดเชยมาอีกตั้งเยอะ 

            พูดคุยกันมาถึงตรงนี้ เว่ยจ้งพลันเห็นว่า บุตรสาวกำลังนั่งปิดปากหาวหวอดๆ ดวงตาหรี่ปรือทำท่าจะหลับ

            ครั้นมองออกนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

            “ถึงเวลาต้องกลับเสียแล้วละ”

            ทันทีที่เว่ยจ้งบอกเช่นนั้น คนอื่นๆ ก็มองออกนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันมาบอกตงตงว่าถึงเวลาต้องกลับแล้ว จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

            ก่อนที่ทุกคนจะกลับ ตงตงได้เตรียมของฝากเอาไว้ให้ด้วย

            หลังจากนั้น ทั้งคุกกี้ ลูกกวาดและข้าวเกรียบกรอบ ถูกพวกเด็กๆ ช่วยกันยกเข้ามา 

            แขกทั้งหลายที่เห็นอย่างนั้นต่างมองด้วยความประหลาดใจ

            “สิ่งนี้คือ…” เว่ยจ้งส่งเสียงถาม

            “ขนมอบกรอบกับลูกกวาดเจ้าค่ะ เดิมเป็นสินค้าที่ข้าขายส่งให้กับโรงเตี๊ยมตระกูลหานและตระกูลจู เก็บไว้ได้นานราวสามเดือน เอาไว้กินคู่กับน้ำชา หรือกินเล่นก็อร่อย รบกวนพวกท่านช่วยรับไว้ด้วยนะเจ้าคะ” ตงตงบอก

            แค่กลิ่นหอมหวานของขนมก็ทำให้ทุกคนสนใจไม่น้อย ครั้นพอได้ยินว่าเก็บได้สามเดือน พวกเขาถึงกับมองขนมในโหลแก้วซ้ำๆ ด้วยแววตาสุดจะเหลือเชื่อ 

            “น่าสนใจจริงๆ”

            เว่ยจ้ง หลินซืออิง เถ้าแก่ซวีและรองหัวหน้าศาลต้าหลี่พึมพำเหมือนกัน

            ตอนนั้นเอง บุตรชายกับบุตรสาวของเว่ยจ้งกระตุกเสื้อของบิดาหยิกๆ

            เว่ยจ้งเข้าใจความหมายของลูกๆ จึงเอ่ยถามตงตง

            “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าทำของพวกนี้ส่งขาย เช่นนั้นจะวางขายในร้านด้วยหรือไม่”

            “ตอนนี้ข้าทำส่งแค่โรงเตี๊ยมตระกูลหานกับโรงเตี๊ยมตระกูลจู แต่หลังจากที่ขยายร้านแล้ว ข้าตั้งใจว่าจะวางขายที่หน้าร้านเจ้าค่ะ”

            “เมื่อไรหรือ!”

            ลูกๆ ของเว่ยจ้งถามพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

            เด็กสองคนนี้ ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่ชอบกิน เหมือนกับคุณชายต้วนเซียว บุตรชายของเจ้าเมืองอู่เฉิง

            ว่าไปแล้ว คุณชายต้วนเซียวส่งจดหมายมาสั่งซื้อสินค้าเพิ่มนี่น่า

            อือ…พรุ่งนี้ค่อยจัดรายการแลวกัน

            คิดเรื่องของคุณชายต้วนเซียวจบ ตงตงถึงค่อยตอบเด็กทั้งสองว่า “คาดว่าน่าจะเร็วๆ นี้ คุณชายกับคุณหนูอย่าลืมมาอุดหนุนให้ได้นะเจ้าคะ”

            “แน่นอนอยู่แล้ว!”

            “เจ้าพูดจริงนะ จะมีขนมพวกนี้วางขายเร็วๆ นี้แน่นะ”

            “จริงเจ้าค่ะ”

            คำตอบของตงตง ทำเอาเด็กทั้งสองยิ้มกว้างด้วยความดีใจ รับปากว่า “จะมาอุดหนุนให้ได้เลย!”

            ตงตงเองก็ดีใจที่ตกปลาตัวใหญ่ได้… ไม่สิๆ ต้องบอกว่าได้ลูกค้ารายใหญ่ถึงจะถูกต่างหาก

            อย่างไรเสีย นั่นคือจุดเริ่มต้นธุรกิจใหม่ของตงตง