บทที่ 61 ขยายกิจการ

บทที่ 61

ขยายกิจการ

            หลายวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

            จางไคเฮ่อทำสัญญาซื้ออาคารทั้งสองแห่งสำเร็จลุล่วง โดยใช้เงินทั้งหมดไปแค่ 380 ตำลึงทอง

            ราคาบ้านเรือนในเมืองหลวง 1 หลังไม่ต่ำกว่า 300 ตำลึงทอง

            อาคารที่อยู่ติดกันนี้ เจ้าของเดิมย้ายไปอยู่เมืองข้างๆ ตั้งแต่ 4 กว่าปีก่อน ติดป้ายขายในราคา 300 ตำลึงทอง อันเป็นราคาต่ำสุดในตลาดอสังหาริมทรัพย์

            แต่จางไคเฮ่อก็ใช้ความอดทน ต่อรองราคาให้เหลือน้อยที่สุด มิหนำซ้ำยังใช้วิธีเล่นตัวแบบที่ตงตงสอนจนเหลือเพียง 230 ตำลึงทองเท่านั้น

            ส่วนอาคารที่เปิดโรงเตี๊ยมในปัจจุบัน เจ้าของคือหานฮูหยิน ถือว่าเป็นคนรู้จักกัน หานฮูหยินขายให้ในราคา 150 ตำลึงทอง เนื่องจากนางตั้งใจจะปล่อยขายอยู่แล้ว

            เดิมที ตงตงตั้งงบไว้ประมาณ 500 ตำลึงทอง ในเมื่อใช้เงินทั้งหมดแค่ 380 ตำลึงทอง ก็นับว่าคุ้มค่า

            หลังจากได้อาคารมาแล้ว จางไคเฮ่อจ้างให้คนมาปรับปรุง ก่อนจะไปถนนที่ตั้งร้านซื้อขายทาส

            ใช้เงินอีก 80 ตำลึงทองในการซื้อทาสกลับมา 3 คน

            ทาสสองคนคือหนุ่มสาวอายุอยู่ในช่วง 17 - 20 ปี ทำงานคล่องแคล่ว

            ทาสคนที่สามเป็นชายอายุ 20 ปีปลายๆ เห็นว่ารู้วิชาป้องกันตัว ชายคนนี้เติบโตมาในชนบท ต้องเลี้ยงชีพด้วยการเผาถ่านและล่าสัตว์ ขายตัวเองมาเป็นทาสเพราะต้องใช้เงินรักษามารดา

            สุดท้ายโรคที่มารดาเป็นกลับรักษาหาย มารดาเสียชีวิต แต่หนี้สินยังอยู่ เขาจึงกลายเป็นทาสอย่างที่เห็น

            จางไคเฮ่อคิดว่าชายคนนี้หน่วยกร้านไม่เลว กตัญญูและดูสัตย์ซื่อ จึงให้เขาทำหน้าที่เป็นยามช่วยเฝ้าระวังภัย

            เมื่อทุกอย่างลงตัว โรงเตี๊ยมตระกูลจางและร้านค้าใหม่ก็เปิดกิจการ

            …..

            …..

            นับตั้งแต่กลับมาเปิดร้านอีกครั้ง ลูกค้าเก่าลูกค้าใหม่แวะเวียนเข้าร้านไม่ขาดสาย

            หลังจากเกิดคดีความ ตงตงคิดว่าลูกค้าจะหายไปมากกว่าครึ่ง กลับกันแล้ว ลูกค้าเข้าร้านมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

            เหตุผลคงเพราะตอนไต่สวนคดี ได้มีการประลองอาหาร กรรมการทั้งสามผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ต่างยอมรับว่าอาหารฝีมือจางตงตงอร่อยมาก

            เล่นเอาทุกคนอยากมาลิ้มลองอาหารอร่อย

            อีกอย่าง กลับมาเปิดร้านครั้งนี้ ตงตงเพิ่มเมนูทานเล่น 2 เมนู ซาโมซ่ากับเฟรนช์ฟรายส์

            เป็นของทานเล่นที่แปลกใหม่และอร่อยไม่เหมือนใคร

            เพียงวันเดียว เมนูใหม่ทั้งสองอย่าง ขายดีจนติดชาร์ทอันดับหนึ่ง!

            “ตงตง ขอคุยด้วยหน่อย”

            ตอนที่ลูกค้าในร้านเริ่มซาลง จิ่งฝางเดินเข้ามาหาตงตงที่โต๊ะคิดเงิน

            “มีอะไรหรือพี่จิ่งฝาง”

            “คือ…ข้าคิดว่าถึงเวลาที่เจ้าต้องหาหลงจู๊ หรือไม่ก็พนักงานคิดเงินสักคนแล้ว” จิ่งฝางเสนอความคิด

            ในตอนที่ตงตงยุ่งอยู่หลังร้าน ลูกค้าบางคนก็จะเรียกให้จิ่งฝางไปเก็บเงิน

            แต่จิ่งฝางคิดเลขไม่เก่ง ต้องรอตงตงทุกครั้ง

            พอเห็นตงตงวิ่งหน้าวิ่งหลังอยู่คนเดียว ก็อดรู้สึกเห็นใจไม่ได้

            คำพูดของจิ่งฝางทำให้เด็กสาวฉุกคิด ก่อนจะตอบจิ่งฝางออกไป

            “ข้าก็คิดแบบนั้น”

            ยอมรับตรงนี้เลย ตอนนี้นางยุ่งจนหัวหมุน อยากได้คนมาช่วยคิดเงินกับตรวจสอบบัญชีจริงๆ นั่นละนะ

            “ติดป้ายรับสมัครที่หน้าร้านดีหรือไม่” จางไคเฮ่อได้ยินทั้งสองคนคุยกันพอดีจึงเข้ามาชี้แนะ

            “แบบนั้นก็ดี ถ้าว่างเมื่อไรข้าจะเขียนป้ายรับสมัคร” ตงตงตอบ

            จิ่งฝางทำหน้าลังเล ปากขยับเหมือนอยากจะพูด

            จางไคเฮ่อเห็นแบบนั้นจึงบอกให้จิ่งฝางพูดมา

            พอครุ่นคิดสักครู่ จิ่งฝางก็บอกว่า “หากพวกท่านไม่คิดมากว่าต้องเป็นคนมีประสบการณ์เท่านั้น ลองจ้างบัณฑิตจากสำนักศึกษาดีหรือไม่ขอรับ พอดีข้าได้ยินจากเถ้าแก่อู๋ เจ้าของร้านขายใบชา เขาบอกว่ามีบัณฑิตหลายคนต้องการงานพิเศษ”

            “บัณฑิตทำงานพิเศษได้ด้วยหรือ” ตงตงถามด้วยความแปลกใจ

            “ถ้าเป็นบัณฑิตมีชาติตระกูลจะหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่มีทางทำงานพิเศษแน่ แต่หากเป็นบัณฑิตยากไร้ที่มาจากเมืองอื่น พวกเขาต้องการเงินค่าเช่าห้อง ค่ากินอยู่ ร้านค้ามากมายก็จ้างบัณฑิตกลุ่มนี้ เถ้าแก่อู๋บอกว่าหากจ้างบัณฑิตกลุ่มนี้จะประหยัดต้นทุนค่าแรงได้มาก” จิ่งฝางอธิบาย

            “เข้าใจแล้ว”

            คำพูดของจิ่งฝาง ทำให้ตงตงหวนนึกถึงตัวเองในชาติก่อน

            ตอนเข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่ ยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง ที่รอดมาได้แต่ละเดือนล้วนเป็นเงินจากงานพาร์ทไทม์

            หากจ้างบัณฑิตยากไร้ นับเป็นการช่วยเหลือทุนการศึกษาด้วย

            ดี!

            ตงตงว่า

            “ช่วงที่ติดป้ายรับสมัครผู้ดูแลร้าน ข้าจะรับบัณฑิตมาทำงานชั่วคราว ขอรบกวนท่านพ่อกับพี่จิ่งฝางช่วยหาคนได้หรือไม่ ขอสัก 2 คนก็พอ”

            จางไคเฮ่อมองคนเก่ง จิ่งฝางอัธยาศัยดีรู้จักคนเยอะ ให้พวกเขาสองคนช่วยหาคนให้ย่อมดีกว่าให้ตงตงไปหาเอง

            แน่นอนว่า งานบัญชีตงตงยังคงทำเองทั้งหมด แต่เรื่องคิดเงินตามโต๊ะและดูแลหน้าร้าน นางจะให้บัณฑิตทำแทน แบบนี้จะช่วยลดงานของตงตงได้มาก

            จางไคเฮ่อกับจิ่งฝางพยักหน้าตอบ “อืม”

            วันต่อมา ทั้งสองคนออกไปที่หน้าสถานศึกษาเพื่อหาบัณฑิตมาทำงานบัญชี

            ตกเย็นวันเดียวกันนั้น ทั้สองคนก็พาพนักงานบัญชีคนใหม่มาแนะนำ ทั้งคู่เป็นบัณฑิตหญิง หายากมากในยุคศักดินาที่เหล่าบัณฑิตส่วนใหญ่ที่เป็นบุรุษ