บทที่ 63 โชคชะตา

บทที่ 63 

โชคชะตา

            ช่วงหัวค่ำ ทุกคนแยกย้ายไปพักตามอัยาศัย

            ในตอนนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าบ้าน

            จางไคเฮ่อเดินออกมาดู เห็นนายทหารจากสำนักราชองครักษ์หนุ่มคนหนึ่งยืนรออยู่ บรรยากาศรอบๆ ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงถามอีกฝ่าย 

            “มีธุระอะไรหรือ มาเสียค่ำเชียว” จางไคเฮ่อถาม

            “อ๋อ เรื่องเป็นเช่นนี้…”

            หลังจากพูดคุยกันจนเข้าใจเรื่องราว จางไคเฮ่อก็บอกให้นายทหารคนนั้นรอสักครู่ เขาต้องเข้าไปบอกบุตรสาวก่อน ประเดี๋ยวนางจะเป็นห่วง

            พูดจบก็เดินเข้ามาในบ้าน

            ผ่านไปไม่นาน จางไคเฮ่อถึงเดินออกมาอีกรอบ ก่อนจะตามทหารหนุ่มคนนั้นมายังสำนักราชองครักษ์หลวง

            ภายในสำนักราชองครักษ์หลวงค่อนข้างเงียบ ถึงอย่างนั้นก็มีทหารคอยเดินตรวจตราเป็นระยะ

            บรรยากาศก็ค่อนข้างเคร่งครึม แต่ไม่ได้อึดอัดหรือให้รู้สึกกดดันมากนัก

            จางไคเฮ่อเดินตามนายทหารหนุ่มหน้าใสจนมาถึงห้องโถงใหญ่ พลันเห็นเว่ยจ้งยืนรออยู่ก่อนแล้ว

            จางไคเฮ่อเดินเข้าไปหาเว่ยจ้ง ประสานมือแล้วก้มศีรษะลง

            “ท่านเว่ย?”

            “คนกันเอง ไม่ต้องพิธี”

            จากนั้นเว่ยจ้งก็บอกให้จางไคเฮ่อทำตัวตามสบาย แต่อดีตนายกองที่ถูกฝึกมาอย่างเข้มงวด ไหนเลยจะกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าผู้มียศสูง

            จางไคเฮ่อยืนรอให้เว่ยจ้งกล่าวด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม

            เว่ยจ้งถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะเข้าเรื่อง

            “ข้าขอเข้าเรื่องเลยนะ เจ้ารู้จักเด็กหนุ่มท่ีชื่อเหยียนหลิ่วใช่หรือไม่”

            ครั้นชื่อนั้นหลุดจากปากเว่ยจ้ง ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย จางไคเฮ่อก็ย่นหัวคิ้ว มองเว่ยจ้งด้วยความสงสัย

            “แม่ครัวน้อยตงตงเคยเล่าเรื่องตอนที่พวกเจ้าอาศัยอยู่ในเมืองอู่เฉิง แล้วก็ สาเหตุที่ทำให้พวกเจ้าต้องย้ายมาที่เมืองหลวง ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มคนนี้ใช่หรือไม่” เว่ยจ้งรีบอธิบาย

            จางไคเฮ่อตอบว่า “เหยียนหลิ่วแค่โดนลูกหลง จากความโลภมากของคนพวกนั้นขอรับ”

            “ได้ยินว่าเจ้าเป็นอจารย์ของเขาด้วย”

            “ข้าไม่ได้มีความสามารถถึงขั้นนั้นขอรับ”

            “เอาเถอะ ถึงเจ้าจะพูดเหมือนไม่มีเกี่ยวข้องกับเด็กคนนั้น แต่ก็เป็นห่วงเขาอยู่ใช่รึ นี่คือหลักฐาน”

            ว่าจบ เว่ยจ้งยื่นจดหมายให้จางไคเฮ่อ

            จางไคเฮ่อรับจดหมายาดู สักครู่ เขาก็มองเว่ยจ้งด้วยสีหน้าแปลกใจ   

            “เหยียนหลิ่วอยู่ที่นี่หรือขอรับ”

            เงียบไปเล็กน้อย เว่ยจ้งพลันบอกว่า “ตามมาทางนี้”

            แล้วจางไคเฮ่อก็ตามเว่ยจ้งมายังอาคารแพทย์ กลิ่นยาเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

            หลังจากเดินมาถึงเตียงเตียงหนึ่ง จางไคเฮ่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาคุ้นเคย เนื้อตัวถูกพันด้วยผ้าพันแผลเกือบทั้งตัว สภาพสาหัสจนไม่คิดว่าจะมีชีวิต 

            “คนของข้าเจอเขาหลังจากนำเสบียงไปส่งที่หมู่บ้านลวงทางเหนือ ตอนที่กำลังเดินทางกลับเมืองหลวง”

            เมื่อเกริ่นขึ้นมาแบบนี้ เว่ยจ้งก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้กับจางไคเฮ่อฟัง

            ทั้งในตอนท้าย เว่ยจ้งยังถามว่า “เด็กหนุ่มคนนี้ ใช่คนรู้จักของเจ้าหรือไม่”

            แค่มองจากสีหน้าของจางไคเฮ่อที่ตรึงเครียด แน่ชัดว่ารู้จัก แต่เว่ยจ้งต้องการคำยืนยันจากปากของอีกฝ่าย

            “เรียนใต้เท้า เด็กหนุ่มคนนี้คือเหยียนหลิ่ว ลูกศิษย์ของข้าจริงๆ ขอรับ”

            เว่ยจ้งพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมส่งเสียงว่า อืม ก่อนจะกล่าวถาม

            “การปล้นรถขนเสบียงครั้งนี้ทำให้ทหารของข้าบาดเจ็บล้มตายไม่น้อย ข้าต้องส่งรายงานถึงฝ่าบาท เพราะอย่างนั้น จะต้องมีการสืบสวนหาข้อเท็จจริง แต่หากทำการสืบสวน ตัวตนของเด็กคนนี้ รวมถึงปูมหลังจะต้องปรากฏอยู่ในรายงาน ข้าเลยยากถามเจ้าว่าจะเอาอย่างไร”

            “ท่านเว่ยถามข้าเช่นนี้ ท่านคงรู้ปูมหลังของเหยียนหลิ่วแล้ว ใช่ขอรับ เขาคือลูกชายนอกสมรสของแม่ทัพกู้ แต่กู้เหว่ยไม่เคยมองเด็กคนนี้เป็นลูก เด็กคนนี้เองก็ไม่คิดว่าฝ่ายนั้นเป็นพ่อ คนในบ้านกู้ยิ่งไม่ยอมรับเขา หากท่านเว่ยเขียนรายงานเรื่องเด็กคนนี้ เกรงว่าสิ่งที่กู้เหว่ยปิดบังมาตลอดจะแดงขึ้นมา แล้วกลายเป็นความวุ่นวายขอรับ”

            “เช่นนั้นข้าไม่ควรรายงานเรื่องเด็กคนนี้”

            “ต้องขออภัยขอรับ ข้าอยากให้ท่านช่วยปิดบังเรื่องเด็กคนนี้ได้หรือไม่”

            “ย่อมได้”

            จางไคเฮ่อประสานมือกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้ามาดูอาการของเด็กหนุ่ม

            เหยียนหลิ่วยังไม่ได้สติ แต่สีหน้าดูดีกว่าตอนที่พากลับมา 

            เว่ยจ้งบอกเช่นนั้น

            อีกอย่าง สาเหตุที่เหยียนหลิ่วเจ็บหนักที่สุดเพราะใช้ร่างตัวเองรับดาบแทนเหิงเจา

            หลังจากพูดเรื่องอาการบาดเจ็บจบ เว่ยจ้งกล่าวและถามจางไคเฮ่อว่า “กู้เหว่ยรู้ถึงความตั้งใจของเหยียนหลิ่ว ข้าคิดว่าเขาคงเดินทางขึ้นเหนือไปหาแม่ทัพเสวี่ยไม่ได้แล้ว จากนี้เจ้าคิดจะให้เขาทำอย่างไรต่อ” 

            “เรื่องนี้ข้าอยากให้เขาตัดสินใจเองขอรับ”

            เว่ยจ้งตอบว่า “เข้าใจแล้ว” และยังรับปากว่าจะดูแลเหยียนหลิ่วจนกว่าจะหาย 

            “โชคชะตาช่างตลกเสียจริง” จางไคเฮ่อเปรยขึ้น “ข้าอุตส่าห์ส่งเขาไปตั้งไกลถึงแดนเหนือ หวังว่าจะให้เขาเติบโตในกองทัพของแม่ทัพเสวี่ย แต่เขากลับมาปรากฏตัวที่เมืองหลวง”

            เว่ยจ้งฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้

            “ตอนเห็นจดหมายที่เขาพกติดตัว ข้ายังอดคิดไม่ได้ว่า นี่เป็นโชคชะตาหรือแค่ความบังเอิญ”

            เมื่อเว่ยจ้งกล่าวจบ ทั้งสองพลันยิ้มจางๆ ออกมา

            หลังจากหารือกันเรียบร้อย เว่ยจ้งก็ให้คนมาส่งจางไคเฮ่อที่หน้าประตู

            เมื่อจางไคเฮ่อกลับมาถึงบ้าน เขาได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้บุตรสาวฟัง

            .....

            .....

            แม้จะทราบเรื่องของเหยียนหลิ่ว แต่สำนักราชองครักษ์หลวงไม่อาจให้คนนอกเข้าไปได้

            ต่อให้เป็นห่วงและอยากเข้าไปเยี่ยมคน กระนั้น ตงตงกับจางไคเฮ่อทำได้เพียงรอฟังข่าวอยู่ข้างนอก

            สองวันต่อมา ทหารราชองครักษ์หลวงมายังโรงเตี๊ยมตระกูลจาง บอกข่าวกับพ่อลูกตระกูลจางว่า “เหยียนหลิ่วฟื้นแล้ว”