บทที่ 64 การตัดสินใจของเหยียนหลิ่ว (1)

บทที่ 64

การตัดสินใจของเหยียนหลิ่ว (1)

            ในรายงานที่เว่ยจ้งเขียนถวายให้กับฮ่องเต้นั้น สาเหตุที่รถขนเสบียงถูกปล้นจนทำให้ทหารราชองครักษ์หลวงบาดเจ็บและล้มตายหลายนาย ระบุว่าเป็นฝีมือของทหารเผ่าหู่เยว่

            หากพูดถึงเผ่าหู่เยว่ คือชนกลุ่มน้อยที่ตั้งรกรากอยู่ทางเหนือ

            เผ่าหู่เยว่มักก่อความวุ่นวาย ปล้นกองคาราวานของพ่อค้า ทั้งปลุกยังระดมชนกลุ่มน้อยอื่นๆ ให้มาเข้าร่วม

            เหตุผลเพราะต้องการยึดครองดินแดนทางเหนือมาเป็นของตัวเอง 

            เผ่าหู่เยว่เดิมทีเป็นชนเผ่าเล็กๆ ทั้งชายและหญิงเกิดมาก็ถูกฝึกให้เป็นนักรบ แต่ถึงอย่างนั้น อาวุธที่ใช้กลับไม่ได้เพียบพร้อม 

            แต่เมื่อ 2 ปีก่อน เผ่าหู่เยว่แข็งแกร่งขึ้นผิดหูผิดตา ยุทโธปกรณ์ก็เพียบพร้อม ลือกันว่าเผ่าหู่เยว่มีแคว้นซีเป่ยให้การสนับสนุน

            เว่ยจ้งจึงใช้เรื่องนี้นำมาเขียนรายงาน

            เป็นเช่นนี้ตัวตนของเหยียนหลิ่วจึงไม่ถูกเปิดเผย 

            ย้อนกลับมาที่สำนักราชองครักษ์หลวง

            ณ หน่วยแพทย์

            แม้ต้นเหตุที่แท้จริงของการปล้นรถขนเสบียงครั้งที่สองเกิดจากเด็กหนุ่มที่ชื่อเหยียนหลิ่ว แต่ในตอนที่เหิงเจาพลาดท่า เกือบถูกโจรปิดหน้าแทงดาบทะลุท้อง เด็กหนุ่มกลับเข้ามารับดาบนั้นแทน ทำให้เหิงเจารอดชีวิตมาได้

            เหิงเจารู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้มีพระคุณ ทุกเช้าเขาจึงแวะมาเยี่ยมเด็กหนุ่ม

            ในเช้าวันที่สอง เด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมาด้วยสีหน้างงงวย เป็นจังหวะที่เหิงเจาเข้ามาเยี่ยมพอดี

            “อ้าว ฟื้นแล้วรึ?” เหิงเจาทักถาม

            “เออ...ที่นี่…คือ?”

            เสียงของเด็กหนุ่มแหบแห้งเนื่องจากขาดน้ำมาหลายวัน

            “เอ้าๆ ไม่ต้องรีบพูด ดื่มน้ำก่อนค่อยพูดค่อยจา” เหิงเจาบอกเด็กหนุ่มพร้อมกับรินน้ำแล้วยื่นให้

            เหยียนหลิ่วผงกศีรษะให้เหิงเจาเป็นการขอบคุณแล้วรับแก้วน้ำมาดื่ม

            ดื่มน้ำจนหมดแก้ว ลำคอชุ่มชื่น เหยียนหลิ่วจึงถามพี่ชายตัวโตคนนี้ว่า “ที่นี่คือที่ไหนขอรับ”

            “สำนักราชองครักษ์หลวง”

            คำตอบนั้นไม่ทำให้เหยียนหลิ่วหายสงสัย

            ตรงกันข้าม เด็กหนุ่มทำหน้างุนงงหนักกว่าเดิม

            “อ้าว ไม่รู้จักสำนักราชองครักษ์หลวงหรือ ออกจะมีชื่อเสียง” เหิงเจากล่าวเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่ม

            ตอนนั้นเอง แพทย์สูงวัยประจำสำนักราชองครักษ์หลวงคนหนึ่งเดินเข้ามาตรวจอาการของผู้บาดเจ็บ ได้ยินทั้งสองสนทนากัน ก็ถึงกับถอนหายใจเบาๆ

            “เหิงเจา เจ้าตอบห้วนๆ แบบนั้น เป็นใครก็ยิ่งสงสัย…เจ้าหนุ่ม ตอนนี้เจ้าอยู่ที่เมืองหลวง แล้วที่นี่ก็คือสำนักราชองครักษ์หลวง หน่วยราชการลับที่ขึ้นตรงต่อฮ่องเต้ ส่วนคนผู้นี้เป็นคนพาเจ้ากลับมารักษาที่นี่”

            ท้ายประโยค แพทย์สูงวัยชี้ไปที่เหิงเจา

            “ขะ ข้า…ข้าอยู่เมืองหลวง!?” เหยียนหลิ่วเบิกตาโพลงอย่างตระหนก “ข้าคิดว่าตัวเองไปถึงเมืองซินหยานแล้วเสียอีก”

            “เรื่องนั้น…” เหิงเจาเกาแก้ม ทำหน้ารู้สึกผิดพร้อมอธิบาย “ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังเดินทางไปเมืองซินหยาน เห็นเจ้าบาดเจ็บหนัก เลยพาเจ้ากลับมาที่นี่อย่างพลการ”

            ชายร่าใหญ่ผู้นี้เป็นคนเหยียนหลิ่วไว้ เขาเองก็ไม่คิดจะกล่าวโทษใคร จึงรีบแก้คำใหม่ว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นขอรับ ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าต้องขอบคุณท่าน”

            “ขอขัดจังหวะสักเดี๋ยวนะ ขอข้าตรวจแผลเจ้าหน่อย” แพทย์ชรากล่าว ก่อนจะแกะผ้าพันแผล ตรวจร่างกายของเด็กหนุ่ม

            เพียงครู่ แพทย์สูงวัยก็พันแผลให้เหยียนหลิ่วเหมือนเดิม พร้อมกับพูดว่า “ร่างกายของเจ้าหนุ่มคนนี้ฟื้นฟูเร็วจนน่าเหลือเชื่อ จากนี้เจ้าก็ทำความสะอาดแผลวันละสองครั้ง และเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ แผลจะได้ไม่ติดเชื้อ ข้าไปดูคนอื่นต่อละ”

            “ขอบคุณขอรับ”

            “อืม”

            เมื่อแพทย์สูงวัยเดินไปตรวจคนเจ็บที่เตียงอื่น เหิงเจาหันมาพูดกับเด็กหนุ่มทันที

            “ข้ารู้เรื่องของเจ้ามาคร่าวๆ แล้ว เจ้าเป็นคนรู้จักของโรงเตี๊ยมตระกูลจางสินะ”

            คำถามของเหิงเจากลับทำให้เหยียนหลิ่วเม้มปากแน่นสนิท และมองเขาด้วยแววตาหวาดระแวง

            “พูดไปเจ้าคงไม่เชื่อ แต่ข้าเป็นลูกค้าประจำของโรงเตี๊ยมนั้นเอง”

            คำพูดของเหิงเจาคราวนี้ ทำให้เหยียนหลิ่วลดความระแวงลง 

            ถึงกระนั้น เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

            เหิงเจาส่งเสียง หึ! แล้วว่า “เจ้าหนูนี่ขี้ระแวงเสียจริง ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ตอนนี้พักก่อนเถอะ”

            ตอนที่เหิงเจาทำท่าจะหมุนตัวเดินจากไป เหยียนหลิ่วร้องถามว่า “ท่านรู้จักอาจารย์…ไม่ใช่สิ จางไคเฮ่อกับตงตงจริงหรือ”

            “แน่นอนสิ ไม่ช่แค่ข้า แต่ทุกคนในสำนักนี้ล้วนเป็นลูกค้าประจำโรงเตี๊ยมตระกูลจาง”

            ได้ฟังคำตอบนั้น สีหน้าของเหยียนหลิ่วผุดความโล่งใจ

            หากโรงเตี๊ยมตระกูลจางเป็นที่รู้จัก หมายความว่ากิจการของนางเป็นไปอย่างราบรื่น

            “ว่าไปแล้ว ข้ามาดูอาการเจ้าแล้วก็ขอบใจเจ้าด้วย” เหิงเจากล่าวเหมือนเพิ่งนึกออก “เจ้ารับดาบแทนข้า ถือว่าข้าติดหนี้ชีวิตเจ้า 1 ครั้ง”  

            “ไม่หรอกขอรับ ข้าต่างหากต้องขอโทษ ต้นเหตุ…เพราะข้า” เหยียนหลิ่วพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจระคนรู้สึกผิด

            “เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด จริงสิ! อายุอย่างเจ้าใช้ดาบเก่งไม่เบา อนาคตต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่ๆ เจ้าเรียนวิชาดาบมาจากใครหรือ”

            “วิชาดาบเป็นอาจารย์จางที่สอนข้า เขาเก่งมากจริงๆ” เหยียนหลิ่วบอกอย่างภูมิใจ

            “เจ้าคงหมายถึงเถ้าแก่ใหญ่จาง เรื่องที่เขาเก่งมาก ข้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง” เหิงเจาว่า 

            จางไคเฮ่อเป็นคนมากฝีมือ แม้แต่เหิงเจายังยอมรับ

            คุยกันมาถึงตรงนี้ เว่ยจ้งก็เดินเข้ามาในห้องพักฟื้น เนื่องจากมีคนรายงานว่าเหยียนหลิ่วฟื้นแล้ว

            “ท่านเว่ย” เหิงเจารีบประสานมือ ก้มศีรษะให้ความคารพ

            เว่ยจ้งบอกว่าทำตัวตามสบาย จากนั้นก็หันมามองเด็กหนุ่ม เห็นสีหน้าของเหยียนหลิ่วยังคงซีดเซียว เขาจึงไม่อยากเสียเวลาจึงเอ่ยเข้าเรื่องทันที

            “ก่อนหน้านี้ข้าให้จางไคเฮ่อมายืนยันตัวตนของเจ้าแล้ว”

            “อะ อาจารย์?”

            “จางไคเฮ่อยืนยันว่ารู้จักเจ้าจริงๆ และเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้ว ในเมื่อเจ้าฟื้นแล้ว อยากรักษาตัวอยู่ที่นี่หรือจะไปหาจางไคเฮ่อ แล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจ พวกเขาบอกว่ายินดีต้อนรับ โรงเตี๊ยมระกูลจางตั้งอยู่บนถนนสายนี้ ข้าจะให้คนไปส่ง”

            “เอ่อ คือ…”

            “หือ?” 

            “ข้า…ขอรักษาอยู่ที่นี่ได้หรือไม่”

            “ข้าก็บอกแล้ว แล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจ”

            เว่ยจ้งว่าอย่างนั้น

            แต่…

            เหิงเจาสงสัยจึงเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าหนุ่ม ไหนๆ ก็ได้เจออาจารย์ของเจ้าแล้ว จะไม่กลับไปหาเขาหรือ ข้าคิดว่าเขาน่าจะเป็นห่วงเจ้านะ”

            เด็กหนุ่มก้มหน้าเศร้าสร้อยแล้วกล่าว

            “ข้าทำให้เขาผิดหวัง ไม่กล้าเจอหน้าขอรับ”