บทที่ 65 การตัดสินใจของเหยียนหลิ่ว (2)

บทที่ 65

การตัดสินใจของเหยียนหลิ่ว (2)

            “เฮ้อ!”

            จู่ๆ เหิงเจาก็ถอนหายใจเสียงดังออกมา ทำลายบรรยากาศอึดอัดปนเศร้า 

            เว่ยจ้งเลิกคิ้วมองเหิงเจาด้วยสีหน้านิ่งๆ 

            เหิงเจายิ้มเจื่อนให้กับใต้เท้าเสนาธิการผู้ยิ่งใหญ่ หากกระนั้น กลับไม่วายหันมาเตือนสติของเด็กหนุ่ม

            “เจ้าหนุ่ม ข้าขอถามเจ้าหน่อย อาจารย์ของเจ้าเคยพูดหรือว่า ‘ผิดหวัง’ ในตัวของเจ้าน่ะ?”

            เหยียนหลิ่วนิ่งคิดสักครู่ จากนั้นพลันส่ายหน้า

            “ไม่เคยขอรับ” 

            นอกจากจะไม่เคยพูดคำว่าผิดหวัง พวกเขาก็ไม่เคยชักสีหน้าใส่

            กลับกันแล้ว ทุกคนคอยให้กำลังใจเหยียนหลิ่วตลอดเวลา  

            “ในเมื่ออาจารย์ของเจ้าไม่เคยพูดแบบนั้น แล้วเจ้าจะตีโพยตีพายคิดไปเองทำไม”

            คำพูดประโยคนี้ของเหิงเจา ทำให้เว่ยจ้งพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

            “ตรงกันข้ามเลย เจ้าควรรีบไปอธิบายให้อาจารย์ของเจ้าเข้าใจ ไปให้เขาเห็นหน้า เขาจะได้หายห่วงที่รู้ว่าเจ้าปลอดภัย” 

            คำสอนขอเหิงเจาทำเอาเหยียนหลิ่วถึงกับอึ้ง

            “คนของข้าพูดถูก เจ้าควรกลับหาจางไคเฮ่อเพื่อให้เขาสบายใจ” เว่ยจ้งกล่าวเสริม

            “ขอรับ” เหยียนหลิ่วตอบรับอย่างเชื่อฟัง

            เมื่อบรรยากาศรอบๆ ตัวของเด็กหนุ่มไม่ขุ่นมัวเศร้าหมอง เว่ยจ้งจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

            “เจ้าถูกลอบโจมตีระหว่างทางไปเมืองซินหยาน เป็นแบบนี้แล้ว ยังจะไปที่นั่นอีกหรือ”

            “เพื่อเป็นอิสระ ข้าไม่มีทางเลือกอื่น เพราะงั้นยังต้องไปเมืองซินหยานเพื่อคัดเลือกเป็นทหารขอรับ” 

            “ผิดแล้ว โลกนี้กว้างใหญ่ ล้วนมีเส้นทางมากมาย” เว่ยจ้งแย้ง

            “อ…เอ๊ะ!?”

            “หากข้าบอกว่ายังมีเส้นทางอื่นให้เลือก เจ้าจะเชื่อหรือไม่”

            “….”

            เด็กหนุ่มลังเล ไม่กล้าแสดงความคิดใดๆ

            ตั้งแต่เกิดมา โลกของเขาคับแคบมากนัก

            เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่า ยังมีเส้นทางอะไรให้ตนได้เลือกอีก

            เว่ยจ้งเห็นเด็กหนุ่มเกิดความลังเล จึงกล่าวต่อ “เข้าหน้าหนาวหิมะตกหนัก เดินทางขึ้นเหนือตอนนี้อันตราย แต่ถ้าเจ้าอยากเข้ากองทัพของแม่ทัพเสวี่ยให้ได้จริงๆ ข้าก็จะไม่ห้าม ลุกขึ้นเก็บของเดินทางตอนนี้ อาจจะทันสอบคัดเลือกก็เป็นได้”

            “ท่านเว่ย เขาบาดเจ็บหนัก เดินทางขึ้นเหนือตอนนี้เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งนะขอรับ” เหิงเจากล่าวเพราะเป็นห่วงแทนเด็กหนุ่ม

            “เป้าหมายของเขาคือทหาร และการคัดเลือกเข้ากองทัพแม่ทัพเสวี่ย มีเวลาแค่ถึงสิ้นปีนี้เท่านั้น ขืนช้าเขาอาจไปคัดเลือกไม่ทัน” 

            คนปกติ หากใช้ม้าเร็วเดินทางจากเมืองหลวงไปเมืองซินหยานที่อยู่ติดชายแดนทางเหนือ ต้องใช้เวลาเกือบสองเดือน

            แต่…

            เหยียนหลิ่วบาดเจ็บสาหัส แค่นั่งรถม้าสบายๆ ก็ทำให้แผลเปิด เสี่ยงทำให้อาการกลับมาสาหัส หากแผลติดเชื้อ ตายระหว่างเดินทางแน่นอน

            “ยังมีอีกเรื่อง ในเมื่อลอบสังหารครั้งแรกไม่สำเร็จ ก็ต้องมีครั้งที่สอง ซ้ำผู้อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารยังรู้ปลายทางของเจ้าแล้ว คิดหรือไม่ว่า ฝ่ายนั้นจะต้องตามไปถึงกองทัพของแม่ทัพเสวี่ยแน่นอน”

            “เอ่อ…”

            ฟังมาถึงตรงนี้ เหยียนหลิ่วรู้สึกว่าตนไม่ต่างจากตัวเคราะห์ร้าย นำปัญหาไปให้ผู้อื่น

            ถูกลอบสังหารครั้งนี้ก็ทำให้คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ต้องตาย เขามันตัวซวย!

            ระหว่างกำลังสับสน และดิ่งลึกอยู่กับแผลใจ

            เหิงเจาเอ่ยถามเว่ยจ้งว่า “ท่านเว่ยขอรับ แล้วเส้นทางอื่นที่เจ้าหนุ่มนี่ควรเลือก คืออะไรหรือ”

            เด็กหนุ่มดึงสติกลับ มองเว่ยจ้งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง 

            “เหตุใดเจ้าไม่ลองพิจารณาสำนักราชองครักษ์หลวง ให้เป็นอีกทางเลือกดูเล่า”

            ได้ยินประโยคนั้น เหิงเจาถึงกับเผลอร้อง “เอ๊ะ!?” ออกมา

            เหยียนหลิ่วเบิกตาโต เหมือนได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ

            แต่เมื่อได้สติ เขาก็กล่าวถามอย่างงุนงง “หมายความว่ายังไงหรือขอรับ”

            เว่ยจ้งอธิบาย “การสอบเข้าสำนักราชองครักษ์หลวงจะจัดขึ้นต้นฤดูใบไม้ผลิของทุกปี ด้วยวรยุท์ของเจ้า สอบเข้าหน่วยจู่โจมยังพอได้ลุ้น ส่วนที่เหลือ ถามคนของข้าเอาเอง” 

            ว่าจบ เว่ยจ้งก็ตบบ่าหนาๆ ของเหิงเจา

            ชายร่างใหญ่ตอบรับทันที

            “ขอรับ ท่านเว่ย”

            เมื่อเข้าใจตรงกันแล้ว เว่ยจ้งพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเยี่ยมคนเจ็บเตียงอื่น 

            เหยียนหลิ่วทำหน้าเหวอ เพราะสมองประมวลผลไม่ทัน

            แพทย์สูงวัยกำลังจะออกจากห้องพักฟื้น เห็นเด็กหนุ่มทำหน้าลังเล เหมือนไม่รู้จะเริ่มถามจากตรงไหน เขาจึงกล่าวขึ้นว่า “ท่านเว่ยต้องการให้เจ้าใช้ความสามารถด้านวรยุทธ์สอบเข้าหน่วยจู่โจม เหลือเวลาแค่สามเดือน เจ้าก็รีบๆ รักษาตัวให้หาย แล้วสอบเข้าให้ได้ล่ะ”

            “แบบนี้เอง” เหยียนหลิ่วพึมพำ สีหน้าเริ่มมีความหวัง

            “เจ้าหนู นานๆ ครั้งท่านเว่ยจะทาบทามคนเข้าสำนัก หมายความว่าเจ้าต้องมีความสามารถ ท่านเว่ยถึงได้ออกปากเอง…ข้าชื่อเหิงเจา อยู่หน่วยคุ้มกัน หากเจ้าไม่เข้าใจอะไร ถามข้าได้ตลอด”

            “ขอรับ”

            โลกของเหยียนหลิ่วนั้นคับแคบมาก

            เพราะเกิดและโตในบ้านทหาร เส้นทางอาชีพที่มีให้เห็น หากไม่เป็นบ่าวรับใช้ของคุณชายใหญ่ ก็ต้องไปเป็นทหาร

            แต่เพราะเขาไม่อยากถูกกู้อวี้ชุนรังแก จึงตัดสินใจว่าจะเป็นทหารให้ได้ และคิดว่าการเป็นทหารเท่านั้นถึงจะทำให้เขาได้รับอิสระ

            อย่างไรก็ตาม

            เขาเพิ่งรู้ว่าในโลกนี้ยังมีอาชีพอื่นนอกจากการเป็นทหาร!

            “ตอนนี้เจ้าควรพักฟื้น เรื่องอาชีพก็ค่อยๆ คิดแล้วกัน ข้าไปทำงานก่อนละ”

            เหิงเจาว่าจบพลันหมุนตัวตั้งท่าเดินออกมา 

            ตอนนั้นเอง เสื้อของเขากลับถูกดึง

            “มีอะไรอีก”

            “พี่ชาย ข้าอยากเข้าหน่วยจู่โจม!”

            เด็กหนุ่มพูดด้วยแววตากระตือรือร้น

            พลันนั้น ในอกของเหิงเจาพลุ่งพล่าน เหมือนเห็นเงาตัวเองตอนวัยรุ่นทาบทับกับเงาของเด็กหนุ่มคนนี้

            “ดี เช่นนั้นข้าจะช่วยแนะนำเจ้าเต็มที่!”

            …..

            …..

            เพราะมีกฎว่าคนนอกห้ามเข้าสำนักราชองครักษ์หลวง

            ต่อให้ทุกคนเป็นห่วงและอยากเข้าไปเยี่ยมเหยียนหลิ่วมากแค่ไหน ก็ทำได้แค่รอฟังข่าวจากเหิงเจา 

            ในตอนเที่ยงของวันนั้น

            เหิงเจามาที่โรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            “บะหมี่ฉงชิ่งกับไข่เยี่ยวม้า” เขาอาหารแล้วนั่งลงที่โต๊ะประจำ

            “ได้ขอรับ” จิ่งฝางรับเมนู ก่อนจะเข้าไปบอกหยูฮูหยิน

            ผ่านไปสักครู่ จิ่งฝางยกอาหารออกมาเสิร์ฟ ถึงอย่างนั้น เขากลับไม่ได้ไปรับรองลูกค้าโต๊ะอื่น 

            จิ่งฝางทิ้งก้นนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเหิงเจา มือเท้าคาง สายตาจดจ้องรอฟังข่าวของเหยียนหลิ่ว

            เหิงเจาที่กำลังคีบบะหมี่คำโตเข้าปากพลันหยุดชะงักเมื่อเห็นสายตารอคอยอย่างมีความหวัง

            “อ้อ ข่าวของเจ้าหนุ่มนั่นสินะ”

            “ขอรับๆ”

            “ฟื้นแล้วละ”

            “ฟื้นแล้วหรือ?”

            “อืม”

            “ดีจัง ข้าต้องรีบไปบอกตงตงกับท่านอาจาง” จิ่งฝางร้องขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนจะลุกพรวดพราดทำท่าจะวิ่งออกไปร้านข้างๆ

            เวลานี้ ตงตงอยู่ร้านค้าส่งที่อยู่ด้านข้าง ถ้ารู้เรื่องที่เหยียนหลิ่วฟื้น นางต้องดีใจมากแน่ๆ

            จังหวะนั้น เหิงเจารั้งจิ่งฝางแล้วว่า “เดี๋ยวสิ ข้าขอเกี๊ยวซ่าเพิ่มก่อน”

            “จัดให้ขอรับ”

            “เร็วๆ ล่ะ ข้าหิวแล้ว” เหิงเจาพูดจบก็ส่ายหัว