บทที่ 68 เติบโต

บทที่ 68

เติบโต

            นับจากวันที่เหยียนหลิ่วสอบเข้าสำนักราชองครักษ์หลวง วันเวลาก็ล่วงเลยมา 6 ปีอย่างรวดเร็ว

            ช่วงเวลา 6 ปีมานี้ เกิดเรื่องมากมาย ทั้งความสุขและการสูญเสีย

            เรื่องแรก เหยียนหลิ่วใช้กำลังของตัวเองเลื่อนตำแหน่งจากทหารชั้นผู้น้อย กลายเป็นหัวหน้าหน่วยที่สามแห่งสำนักราชองครักษ์หลวง

            เรื่องที่สอง กิจการค้าส่งของโรงเตี๊ยมตระกูลจางเฟื่องฟูเป็นอย่างมาก ถึงขั้นต้องทำห้องใต้ดินเพิ่ม เป็นที่เก็บสต๊อกสินค้า

            เรื่องน่ายินดีสุดท้าย ถังเหวินกับหานเจียเอ๋อร์เข้าพิธีแต่งงานกันเมื่อต้นฤดูหนาวของปีที่แล้ว

            ต่อมา ลุงจิ่งที่อายุมากแล้ว และยังป่วยด้วยโรคชรา ได้จากไปอย่างสงบ

            แม้ทุกคนจะเศร้าเสียใจกับการสูญเสียครั้งนี้ โดยเฉพาะจิ่งฝางผู้เป็นบุตรชาย แต่เขาก็ไม่ได้ฟูมฟายจนเสียผู้เสียคน เพราะได้ทำหน้าที่ลูกชายได้อย่างสมบูรณ์แล้ว 

            อย่างไรก็ตาม

            แม้ว่าฤดูกาลจะหมุนเวียนเปลี่ยนผลันสักกี่รอบ ทุกชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินไปเหมือนเดิม

            ในฤดูใบไม้ผลิของคืนหนึ่ง

            ดึกแล้ว แต่ไฟในห้องใต้ดินกลับสว่างอยู่

            ตงตงกับจางไคเฮ่อกำลังตรวจสอบสินค้าที่เพิ่งซื้อจากระบบ พร้อมกับจัดเรียงและแยกประเภทสิ่งของ

            เมื่อก่อนจางไคเฮ่อเคยตกตะลึงกับสินค้ามากมายที่บุตรสาวสั่งออกมาจากระบบ ไหนจะสิ่งของหน้าตาแปลกๆ อย่าง บะหมี่สำเร็จรูป เตาแก๊สปิกนิก ไฟฉาย ตะเกียง

            ทว่าพอผ่านมา 6 ปี เขาย่อมชินชากับของเหล่านี้เสียแล้ว

            พอยกลังกระดาษใบสุดท้ายขึ้นเรียงเรียบร้อย จางไคเฮ่อก็ลุกไปเปิดแก๊ส ต้มน้ำร้อน แกะซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ชาม จากนั้นค่อยกลับมานั่งรอจนกว่าน้ำจะเดือด

            “ท่านพ่อ กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากไปก็ไม่ดีนะเจ้าคะ”

            หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ด หน้าตาสะสวย ขมวดคิ้วเท้าคางขณะเอ่ยเตือนบิดา

            “วันนี้อุตส่าห์ทำงานล่วงเวลา ให้ข้าได้กินอะไรรองท้องบ้างไม่ได้หรือ”

            คำแก้ตัวของบิดาทำเอาตงตงถึงกับกรอกตามองบน

            “ท่านพ่อก็แค่อยากกินบะหมี่สำเร็จรูปเท่านั้นไม่ใช่หรอกหรือ” นางพูดอย่างรู้ทัน 

            จริงๆ แล้ว บนโต๊ะมีผลไม้แห้งกับขนมปังเพื่อสุขภาพ บิดาก็แค่หาข้ออ้างอยากกินบะหม่ีสำเร็จรูปเท่านั้นเอง

            “ยอมรับก็ได้ บะหมี่ในห่อนี่อร่อยกว่าขนมปังสุขภาพเสียอีก” จางไคเฮ่อยอมรับหน้าชื่นตาบาน

            6 ปีมานี้จางไคเฮ่อพูดและยิ้มมากขึ้น

            เห็นบิดายิ้มอย่างมีความสุข ตงตงก็ไม่อยากโต้แย้ง

            จังหวะนั้น น้ำที่ต้มเดือดพอดี

            จางไคเฮ่อจึงลุกไปปิดเตาแก๊ส

            “บะหมี่สำเร็จรูปเครื่องปรุงเยอะ ทำลายสุขภาพในระยะยาว ต่อไปนี้ท่านกินได้แค่เดือนละ 2 ห่อเท่านั้นนะ เพื่อสุขภาพของท่านพ่อ ข้าอยากให้ท่านอยู่กับข้าไปนานๆ” 

            ได้ยินเช่นนี้ จางไคเฮ่อพลันใจอ่อน

            “ได้ๆ เดือนละ 2 ห่อเท่านั้น”

            “ถ้างั้น ข้ากินด้วยดีกว่า”

            ว่าแล้ว หญิงสาวลุกขึ้นไปแกะห่อบะหมี่สำเร็จรูป ใช้น้ำเดือดที่ยังเหลือเทใส่ชาม

            ห้องใต้ดินนี้มีเพียงสองพ่อลูกตระกูลจางเท่านั้นที่มีกุญแจเข้าออก ดังนั้นตงตงจึงซื้ออุปกรณ์อำนวยความสะดวกไว้หลายอย่าง และสอนวิธีใช้ให้กับบิดา

            ตอนนี้จางไคเฮ่อใช้อุปกรณ์อำนวยความสะดวกได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นของที่ใช้ปกติประจำวัน

            ระหว่างสองพ่อลูกกำลังนั่งกินบะหมี่ จางไคเฮ่อพลันเอ่ยถามขึ้นมา

            “ว่าไปแล้ว อาหลิ่วกลับเมืองหลวงพรุ่งนี้ใช่หรือไม่”

            ตั้งแต่เหยียนหลิ่วขึ้นเป็นหัวหน้าหน่วยจู่โจม เขาก็ได้รับบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งเป็นรางวัล

            แต่งานของเหยียนหลิ่วต้องออกจากเมืองหลวงอยู่บ่อยครั้ง นานๆ ถึงจะกลับบ้าน

            ช่วงที่เขาไม่อยู่ที่เมืองหลวง ตงตงจะไปช่วยทำความสะอาดบ้านให้ เพื่อที่เขากลับมาจะได้พัดได้ทันที

            “ใช่เจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ข้ากับเสี่ยวซินไปทำความสะอาดบ้านให้พี่หลิ่วมาแล้วด้วย”

            “ออกไปทำงานนอกเมืองทีก็นานเป็นเดือนๆ คราวนี้หายไปถึง 3 เดือน หวังว่าอาหารแห้งที่เจ้าเตรียมให้อาหลิ่วคงจะเพียงพอกระมัง”

            “นั่นสินะ”

            ทุกครั้งที่เหยียนหลิ่วออกไปทำงาน ตงตงจะเตรียมอาหารแห้งใส่ห่อไว้ให้เสมอ

            คุยกันมาถึงตรงนี้ สองพ่อลูกก็กินบะหมี่หมดชามพอดี

            หลังจากเก็บข้าวของเสร็จ สองพ่อลูกก็กลับขึ้นไปข้างบน แยกย้ายกลับห้องของตัวเอง

            “ท่านพ่อ ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ”

            “อืม ราตรีสวัสดิ์”

            …..

            …..

            วันถัดมา

            โรงเตี๊ยมตระกูลจางเปิดกิจการเหมือนปกติ ลูกค้าเข้าร้านจนแน่นขนัด

            ที่ต่างออกไป เห็นทีคงเป็นร้านที่ขยายกว้างถึงสี่คูหา

            “แม่ครัวน้อย…ขอหมั่นโถกับหมูตุ๋นหนึ่งที่”

            เสียงคุ้นเคยของหยางอี้ดังขึ้นมาก่อน

            จากนั้น เสียงของหลงเจียฮุ่ยก็แย้งว่า “น้องเขย เจ้าลืมแล้วหรือ ตงตงไม่ใช่แม่ครัวน้อยแล้ว ตอนนี้นางเป็นสาวงามประจำโรงเตี๊ยม ขืนยังเรียกนางเช่นนั้นจะทำให้นางลำบากใจเอานะ”

            “ข้าลืมตัวไป ฮะๆ” หยางอี้ตอบกลับพลางหัวเราะ

            หลงเจียฮุ่ยส่ายหน้าให้กับความขี้ลืมของสหาย ซึ่งพ่วงมาด้วยฐานะน้องเขย

            เนื่องจากหยางอี้แต่งงานกับน้องสาวของหลงเจียฮุ่ย ตอนนี้พวกเขาเลยเกี่ยวดองกันแบบเครือญาติ

            “พี่ชายทั้งสอง วันนี้รับอะไรดีเจ้าคะ”

            วันนี้ตงตงอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน เนื่องจากนางเป็นคนผอมมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้กินมากเท่าไร รูปร่างก็ยังบอบบางเหมือนเดิม

            “วันนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ” หยางอี้เอ่ยชม

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

            “อ้อ วันนี้ขอบะหมี่หยางชุนก็พอ” หลงเจียฮุ่ยบอก

            “ของข้าเป็นหมั่นโถกับหมูตุ๋นนะ” หยางอี้ว่า

            สั่งอาหารเรียบร้อย ทั้งสองคนก็เดินไปนั่งโต๊ะประจำที่อยู่ด้านใน

            จังหวะนั้นเอง โต๊ะที่อยู่ติดประตูเข้าออกเกิดเสียงโครมคราม เมื่อชายคนหนึ่งหุนหันวิ่งออกร้านจนทำให้เก้าอี้ล้ม

โครม!

            “พี่จิ่งฝาง เกิดอะไรขึ้นหรือ” ตงตงเดินเข้าไปถามจิ่งฝาง

            “ลูกค้ากินแล้วหนี” จิ่งฝางตอบด้วยสีหน้างุนงง เนื่องจากทุกอย่างเกิดขึ้นมาก

            หลงเจียฮุ่ยรีบพุ่งตัวออกจากร้านเพื่อช่วยทวงเงินคืน แต่ยังไม่ทันไร เขาก็หยุดยืนนิ่งที่หน้าประตู

            “เจียฮุ่ย?” หยางอี้เรียกถาม

            “ไม่ต้องถึงมือข้าแล้วละ” หลงเจียฮุ่ยหันมาตอบ แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยท่าทีสบายๆ

            “เห?”

            ระหว่างที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่นั้น ข้างนอกก็เกิดเสียงร้อง “โอ้ย!” แล้วตามมาด้วยเสียงลากของหนักๆ

            วินาทีต่อมา ก็เห็นเหยียนหลิ่วหิ้วคอชายคนหนึ่งโยนลงหน้าประตูร้าน

            “ราคาอาหารของลูกค้าโต๊ะนี้เท่าไรหรือ” ชายหนุ่มตะโกนถามจิ่งฝาง

            “หะ ห้าอีแปะ”

            “ลูกค้า อาหารของท่านราคาห้าอีแปะขอรับ” เหยียนหลิ่วหลุบตามองคนที่ยังนั่งบนพื้น พร้อมบอกด้วยรอยยิ้ม

            ทว่ารอยยิ้มนั้นหาได้เป็นมิตร กลับกันแล้ว เหมือนรอยยิ้มของมัจจุราชที่รอลงทัณฑ์เหยื่อ

            เห็นแบบนี้ ลูกค้าที่ตั้งใจชักดาบรีบควักเงินออกมาจ่ายทันที

            “เออาไป ห้าอีแปะ!”

            “ขอบคุณที่อุดหนุน”

            คงเห็นว่าในร้านคนเยอะ แล้วจะไม่มีใครสนใจ ก็เลยตั้งใจกินแล้วชักดาบ

            หารู้ไม่ สถานที่นี้เต็มไปด้วยยอดฝีมือ ต่อให้หนีเก่งแค่ไหนก็ไปไม่รอด

            เหยียนหลิ่วรับเงินเสร็จก็เดินเข้ามาในร้าน ยื่นเงินห้าอีแปะให้จิ่งฝาง ก่อนจะหันไปสบตากับตงตง พูดด้วยน้ำเสียงอันมั่งคงว่า…

            “ข้ากลับมาแล้ว”