บทที่ 69 ทุกอย่างของข้าเป็นของเจ้า

บทที่ 69

ทุกอย่างของข้าเป็นของเจ้า

            หัวใจของเหยียนหลิ่วเต้นแรงขึ้น ในขณะมองรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้า

            ถึงอย่างนั้น ใบหน้าของเขายังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม

            ตงตงกล่าวขอบคุณเหยียนหลิ่ว แล้วบอกให้ชายหนุ่มปล่อยตัวคนผู้นั้นไปเถอะ

            ห้าอีแปะก็ได้คืนมาแล้ว นางไม่อยากทำให้บรรยากาศในร้านต้องวุ่นวาย

            ไม่ว่าตงตงจะพูดอะไร เหยียนหลิ่วล้วนเชื่อฟัง เขาตอบรับคำพูดของหญิงสาวว่า “อืม” ก่อนจะตวัดสายตาใส่ชายที่กินแล้วหนี

            “หากกล้าทำเช่นนี้อีก ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง…ไปซะ”

            “อึ๋ย…ใครจะกล้าอยู่กันเล่า!”

            ว่าแล้ว ชายคนนั้นก็รีบกุลีกุจอรีบจากไป

            เหยียนหลิ่วมุ่นหัวคิ้ว รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้สั่งสอนสักหมัดสองหมัด

            “เถ้าแก่เนี้ยของเราอุตส่าห์ใจดีไว้ชีวิต คำขอบคุณสักคำก็ไม่มี” จิ่งฝางบ่นหน้าตาบูดบึ้ง

            “ช่างเถอะๆ ลูกค้าเยอะ กลับไปทำงานกันได้แล้ว” ตงตงบอกอย่างไม่ใส่ใจ

            “อือ ก็ได้”

            หลังจากจิ่งฝางกลับไปต้อนรับลูกค้าโต๊ะอื่น ตงตงก็หันมาถามเหยียนหลิ่ว

            “พี่หลิ่ว ท่านเพิ่งกลับมา หิวหรือไม่ ให้ข้าทำอะไรให้กินไหม”

            “พอดีข้าแวะมาทักทายเจ้ากับอาจารย์ อีกเดี๋ยวก็จะไปหาท่านเว่ยต่อ”

            ตงตงตอบกลับว่าเข้าใจแล้ว ก่อนจะบอกเหยียนหลิ่วว่าบิดาอยู่ร้านข้างๆ กำลังช่วยหลงจู๊ชิวเตรียมของ

            เหยียนหลิ่วยิ้มให้กับตงตงด้วยความอ่อนโยน

            และรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นจริงใจของชายหนุ่ม ก็มีไว้เพื่อตงตงเพียงคนเดียว 

            …..

            …..

            เมื่อรายงานภารกิจกับเว่ยจ้งเรียบร้อย ตอนออกมาจากสำนักราชองครักษ์หลวงเป็นช่วงพลบค่ำพอดี

            เหยียนหลิ่วจึงรีบตรงมายังโรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            เวลานี้ โรงเตี๊ยมตระกูลจางปิดแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินอ้อมมาทางประตู

            ทันทีที่เปิดประตูเดินเข้ามา เสียงของเสี่ยวกวางก็ร้องขึ้นด้วยความดีใจ

            “พี่หลิ่วมาแล้ว!”

            “ข้ามาแล้ว” เหยียนหลิ่วตอบรับด้วยสีหน้าผ่อนคลาย 

            “น้องหลิ่วมาแล้วหรือ ทางนี้ น้องหลิ่ว”

            จิ่งฝางที่กำลังยกจานหมั่นโถเต็มสองมือ รีบวางจานหนึ่งลง แล้วกวักมือเรียกเหยียนหลิ่วหยอยๆ 

            เหยียนหลิ่วยิ้มเข้าไปหาจิ่งฝาง ทั้งยังอาสาช่วยยกของ

            ถึงแม้เหยียนหลิ่วจะมีตำแหน่งเป็นขุนนางฝ่าบบู๊ระดับกลาง หากทุกคนที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางยังคงเรียกขานเขาว่า ‘น้องหลิ่ว’ หรือไม่ก็ ‘พี่หลิ่ว’ อย่างเป็นปกติ หนำซ้ำยังปฏิบัติกับเขาไม่ต่างจากเดิม

            เหยียนหลิ่วรู้สึกว่าเป็นแบบนี้ดีแล้ว เพราะทุกคนล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน

            “น้องหลิ่ว เจ้าออกไปหาท่านอาจางกับตงตงเถอะ หมั่นโถพวกนี้ข้ายกไปเอง” จิ่งฝางบอก

            เหยียนหลิ่วพยักหน้าให้กับจิ่งฝาง จากนั้นเดินออกมาที่ห้องโถง เป็นที่ที่ทุกคนจะมารวมกันกินข้าว

            เมื่อทุกคนเห็นเหยียนหลิ่วมาถึง ต่างก็ยิ้มแย้มให้กับเขา และยังทักทายอย่างเป็นกันเอง

            “งานจู่โจมคงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย มาๆ มานั่งตรงนี้สิ” จางไคเฮ่อที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ถึงกับรินสุราให้เหยียนหลิ่วเองกับมือ

            “ขอบคุณขอรับอาจารย์” เหยียนหลิ่วตอบรับ แล้วนั่งลงข้างๆ จางไคเฮ่อ และยัรับจอกสุรานั้นมาดื่มเป็นการคารวะ  

            เหยียนหลิ่วในตอนนี้อายุยี่สิบสามปีเต็ม รูปร่างของเขานั้นย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

            ไม่เพียงรูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายที่ฝึกฝนตลอดหลายปียังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงาม รับกับใบหน้าคมคายหล่อเหลา โดยรวมแล้ว เขาดูมีสง่าราศีเป็นอย่างมาก

            “ครั้งนี้ต้องทำภารกิจนานถึงสามเดือนเชียว คงลำบากไม่น้อย”

            “บอกอาจารย์ตามตรง งานครั้งนี้ไม่นับว่าลำบาก แต่เสียเวลากับการรวบรวมหลักฐานเอาผิดขุนนางหยวน เลยใช้เวลาถึงสามเดือนขอรับ”

            “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ทำงานอย่างรอบคอบและมีสติ จะได้ไม่ถูกขุนนางชั่วคนอื่นตลบหลังเอาได้”

            “ขอรับ”

            ในขณะคุยกับจางไคเฮ่อ สายตาคมคายของชายหนุ่มเหลือบมองตงตงที่นั่งฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ

            หญิงสาวในสายตาของเขา นับวันยิ่งดงามไร้ที่ติ

            “มื้อเย็นวันนี้ตงตงตั้งใจเตรียมเฉพาะของที่เจ้าชอบ เจ้าก็รีบก่อนที่อาหารจะเย็เถอะ ยังมีอีกเยอะ กินให้อิ่ม”

            จางไคเฮ่อจงใจพูดให้เข้าใจผิด

            เรื่องที่เหยียนหลิ่วมีใจให้ตงตงนั้น จางไคเฮ่อรู้มานานแล้ว แต่คนที่ไม่รู้ตัวเอง เห็นทีจะเป็นบุตรสาวของเขามากกว่า

            ย้อนกลับมาทางด้านเหยียนหลิ่ว

            อันที่จริง อาหารฝีมือของตงตง ต่อให้เป็นหมั่นโถลูกเดียวก็นับว่าเป็นของโปรดของเขาแล้ว

            ยิ่งพอได้ยินจางไคเฮ่อพูดแบบนั้น เขาก็ยิ่งยิ้มออกมาด้วยสีหน้ามีความสุข

            ทุกคนกินข้าวเย็นพลางพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

            บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยามนี้จึงครึกครื้นอย่างยิ่ง

            หลังทานข้าวเย็นอิ่มกันแล้ว มิหนำซ้ำสุรายังหมดไปหลายไห จางไคเฮ่อก็ขอกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

            “อาจารย์ ให้ข้าไปส่งท่านนะ”

            “ไม่เป็นไร พวกเจ้าอยู่คุยกันต่อเถอะ”

            “เช่นนั้นราตรีสวัสดิ์ขอรับ”

            “ราตรีสวัสดิ์ท่านพ่อ”

            “อืม” 

            จางไคเฮ่อโบกมือให้กับหนุ่มสาวทั้งสอง 

            ทางด้านคนอื่นๆ หลังจากเห็นว่าเถ้าแก่ใหญ่กลับห้องไปแล้ว พวกเขาก็ลุกขึ้นเก็บจานเปล่า ทั้งยังบอกให้เหยียนหลิ่วอยู่คุยกับตงตงต่อ พวกเขาจะเก็บกวาดกันเอง 

            ตงตงกับเหยียนหลิ่วจึงย้ายออกไปนั่งที่ระเบียงเพื่อรับลมกลางคืน

            ทันทีที่ได้อยู่สองต่อสอง เหยียนหลิ่วผุดเผยรอยยิ้มอ่อนโยนขณะถามตงตงว่า “ช่วงสามเดือนที่ข้าไม่อยู่ เจ้าสบายดีหรือไม่”

            หญิงสาวคลี่ยิ้มอ่อนหวานพร้อมตอบกลับ “สบายเจ้าค่ะ ว่าแต่ พี่หลิ่วเถอะ ออกไปทำภารกิจเสี่ยงอันตรายบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”

            เห็นนางถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ความเหน็ดเหนื่อยจากการเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงหายเป็นปลิดทิ้ง

            “ไม่เลย ว่าตามจริง ทุกครั้งที่ออกไปทำงานนอกเมืองหลวง ข้าอยากรีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับมาเจอเจ้ามากกว่า”

            “ถึงจะรีบแค่ไหน ท่านจะทำงานแบบขอไปทีไม่ได้ ต้องดูแลตัวเองด้วย เข้าใจหรือไม่”

            เหยียนหลิ่วตอบรับตงตงว่า เข้าใจแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงไป

            เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มก็ล้วงมือหยิบกล่องไม้ออกมาจากอกเสื้อ

            ภายในกล่องไม้คือปิ่นชิ้นเงินรูปทรงเรียบๆ แต่ตรงกลางดอกไม้กลับประดับด้วยไข่มุกสีขาวนวล

            “ข้าซื้อปิ่นไข่มุกมาฝากเจ้า”

            “ปิ่นไข่มุกหรือ ราคาคงแพงน่าดู?”

            “สำหรับเจ้าแล้ว ไม่นับว่าแพงอะไรเลย กลับกัน เงินเดือนของข้าตอนนี้ซื้อได้แค่ปิ่นไข่มุกเท่านั้น”

            “พี่หลิ่ว แค่ท่านมีน้ำใจให้พวกเรา นับว่ามีค่ามากแล้ว”

            “ให้ข้าปักปิ่นให้เจ้านะ”

            พูดจบ เหยียนหลิ่วพลันปักปิ่นให้หญิงสาว

            ก่อนจะดึงมือกลับ เขาลูบไล้ปิ่นด้วยความเสียดายหน่อยๆ

            ค่ำคืนนี้พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างสุกใส ยามแสงสีเงินสะท้อนกับปิ่นที่ประดับบนผมของหญิงสาว ยิ่งขับเน้นให้นางงดงามมากกว่าเดิม 

            “งดงามมาก” เขาหลุดปากเอ่ยชมนาง 

            ตงตงยิ้มเขินอาย

            นับวันเหยียนหลิ่วไม่เพียงปากหวาน ทุกครั้งที่ออกไปทำภารกิจข้างนอก มักจะซื้อของขวัญมาฝากนางเสมอ

            ยิ่งไปกว่านั้น! 

            วันเงินเดือนออก เขาจะยื่นถุงเงินให้นาง แล้วบอกให้นางเก็บไว้

            แน่นอนว่า ตงตงปฏิเสธไม่รับเงิน เพราะเงินนั่นหามาด้วจากน้ำพักน้ำแรงของเขา

            แต่ทว่า…เหยียนหลิ่วก็ยังยืนกรานให้นางเก็บเงินนั้นให้ได้ ทั้งยังบอกว่า ‘ทุกอย่างของข้าล้วนเป็นของเจ้า’

            ความยึดติดของเขา ทำเอานางจนใจอย่างยิ่ง

            ท้ายที่สุดก็แก้ปัญหาด้วยการแบ่งเงินเป็นสองส่วนเท่าๆ กัน

            ส่วนหนึ่งนางเก็บไว้ และอีกส่วนให้เขาเป็นคนเก็บ

            พอทำแบบนี้ เหยียนหลิ่วก็ไม่รบเร้าให้นางเก็บเงินทั้งหมดของเขาอีก