บทที่ 67 สอบคัดเลือก

บทที่ 67

สอบคัดเลือก

            ขั้นตอนสอบคัดเลือกเข้าสำนักราชองครัษ์หลวงเข้มงวดมาก

            ผู้เข้าสอบต้องทำการทดสอบด้านอ่านเขียน ด้านปรัชญา และด้านวรยุทธ์ ใช้เวลาทั้งสิ้น ถึง 3 วัน และห้ามติดต่อกับคนนอก

            เมื่อมาถึงวันสอบ จางไคเฮ่อกับตงตงเดินมาส่งเหยียนหลิ่วหน้าสำนักราชองครักษ์หลวง

            จากตรงนี้ไป ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องไม่สามารถย่างเท้าเข้าไปได้

            “พยายามเข้านะ พี่ชายหลิ่ว” ตงตงยกกำปั้นเพื่อให้กำลังใจ

            “ข้าจะทำให้ได้ ต่อจากนี้จะได้ปกป้องเจ้าตลอดไป” เหยียนหลิ่วพูดพลางยิ้มอย่างอบอุ่น ในแววตาให้ความรู้สึกอื่นซ่อนเร้น

            ตงตงนั้นไม่เข้าใจความแววตาที่เด็กหนุ่มสื่อออกมา

            ตรงข้ามกับจางไคเฮ่อที่เข้าใจอย่างถ่องแท้ 

            เพราะอย่างนั้น จางไคเฮ่อถึงถอนหายใจดังเฮ้อ! ก่อนจะผลักเหยียนหลิ่วให้เข้าไปในสนามสอบเสีย

            “รีบไปได้แล้ว อย่ามัวชักช้า”

            “ขอรับอาจารย์” เหยียนหลิ่วประสานมือโค้งศีรษะให้จางไคเฮ่อ จากนั้นหันมาลูบศีรษะของตงตงด้วยความเคยชิน “ข้าไปก่อนนะ ตงตง”

            “ไปดีมาดีนะ”

            พูดจบ เหยียนหลิ่วก็หมุนตัว เดินเข้าสนามสอบด้วยแผ่นหลังที่เปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่

            ตงตงมองแผ่นหลังที่มั่นใจของเด็กหนุ่ม

            เหยียนหลิ่วตอนนี้ไม่เหมือนเด็กหนุ่มอายุ 17 แต่ราวกับว่าเขาได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

            ทันใดนั้น หัวใจของตงตงเต้นแรงเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

            …..

            …..

            3 วันมานี้ ทุกคนที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางต่างลุ้นกับการสอบของเหยียนหลิ่วจนแทบอยากบุกเข้าไปในสนามสอบ

            ระหว่างต้อนรับลูกค้า จิตใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

            เมื่อมาถึงวันที่ 3 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการสอบและเป็นวันประกาศผล

            ตงตงถึงกับปิดร้าน 1 วัน แน่ชัดว่าอยากลุ้นกับผลสอบอย่างเต็มที่ ทั้งยังอยากมีเวลาเตรียมของสำหรับงานเลี้ยงเย็นนี้ด้วย 

            อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าผลสอบของเหยียนหลิ่วจะผ่านหรือไม่ ตงตงก็อยากจัดเลี้ยงให้กับความพยายามของเขา

            ในยามเฉิน (07.00 - 08.59 น.) จิ่งฝางพาเสี่ยวกวางกับอาฉีมารอที่หน้าสำนักราชองครักษ์หลวงด้วยความตื่นเต้น

            อีกอย่าง หากเหยียนหลิ่วออกมาพวกเขาจะได้รู้ผลก่อนใคร 

            ตอนนั้นเอง ผู้เข้าทดสอบจำนวนสิบๆ คนก็เริ่มทยอยกันออกมาแล้ว แต่พวกเขากลับไม่เห็นเงาของเหยียนหลิ่วเลย

            “ไม่เห็นพี่หลิ่วออกมาเลย” เสี่ยวกวางเอ่ย พลางชะเง้อชะแง้มองหาเหยียนหลิ่วท่ามกลางกลุ่มคนที่เดินออกมา

            “ข้าก็ไม่เห็นเหมือนกัน” อาฉีบอก

            “คงไม่ได้เกิดเรื่องกับพี่หลิ่วหรอกกระมัง” เสี่ยวกวางพูดอย่างกังวล 

            อาการบาดเจ็บของเหยียนหลิ่วยังไม่หายดี

            อีกอย่าง ตลอด 3 เดือนที่ผ่าน พวกเขาเห็นเหยียนหลิ่วฝึกซ้อมอย่างหนัก

            เสี่ยวกวางเลยกลัวว่าการทดสอบจะทำให้เหยียนหลิ่วกลับมาบาดเจ็บอีกครั้ง เผลอๆ อาจถึงขั้นตาย!

            พอคิดตามเสี่ยวกวาง พลันนั้น อาฉีก็ร้องขึ้นด้วยความตระหนกลนลาน

            “พี่หลิ่วจะไม่…!!”

            “เจ้าเด็กพวกนี้ คิดอะไรไม่เป็นมงคล นี่แหนะ!”

            ว่าจบ จิ่งฝางก็เขกกระโหลกทั้งสองไปคนละที

            เสี่ยวกวางกับอาฉีลูบหัวปอยๆ

            “ท่านเหิงเจายืนยันว่า หากผู้เข้าสอบมีท่าทางไม่ไหว คนคุมสอบจะคัดออกทันที แต่น้องหลิ่วก็อดทนมาจนถึงวันที่สาม เขาไม่มีทางเป็นอะไรไปแน่นอน” จิ่งฝางกล่าวอย่างเชื่อมั่น ทั้งยังยืนกรานว่าให้รอต่ออีกหน่อย

            เมื่อลูกพี่อย่างจิ่งฝางยืนกรานเช่นนี้ มีหรือที่ลูกน้องอย่างเสี่ยวกวางกับอาฉีจะหนีกลับก่อน

            ทั้งสองคนตอบรับว่า “อืม” แล้วพวกเขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะรอต่อ

            ทั้งสามคนนั่งลงบนบันไดหินที่หน้าสำนักราชองครักษ์หลวง เฝ้ารอเหยียนหลิ่วต่อไป 

            รอแล้วรอเล่า พระอาทิตย์ขึ้นตรงศีรษะ ก่อนเคลื่อนคล้อยไปทางทิศตะวันตก

            ในตอนนี้เอง กระเพาะของทั้งสามเริ่มส่งร้องแข่งกัน 

            จ๊อก จ๊อก…

            จ๊อกๆ

            “บ่ายมากแล้ว ข้าหิวแล้วด้วย” อาฉีบ่นพลางลูบท้องตัวเองอย่างน่าสงสาร 

            “ข้าก็หิว” เสี่ยวกวางก็มีสภาพไม่ต่างกัน “พี่จิ่งฝาง พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”

            ทั้งสองคนหิวจนแสบกระเพาะหมดแล้ว ให้รอต่อคงไม่ไหว

            จิ่งฝางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะผงกศีรษะแล้วบอกอย่างเห็นด้วย

            “ข้าก็หิว งั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ”

            เมื่อจิ่งฝางพูดจบ พวกเขาก็ลุกขึ้นจากบันไดหิน

            พลันนั้น อาฉีกลับร้องขึ้นว่า “เดี๋ยวๆ คนเริ่มทยอยออกมากันอีกแล้ว!”

            “เอ๋? ยังมีคนสอบอีกหรือ” จิ่งฝางร้องด้วยความสงสัย 

            “น่าจะยังมีอีกนะ”

            “งั้นรออีกหน่อย”

            “อืม”

            หนนี้ การรอคอยของทั้งสามก็บรรลุผล เหยียนหลิ่วเดินปะปนกับผู้เข้าสอบคนอื่นๆ ออกมา

            “พี่หลิ่ว”

            “น้องหลิ่ว ทางนี้”

            ทั้งสามคนโบกมือหยอยๆ เรียกเหยียนหลิ่วไม่หยุด

            เหยียนหลิ่วมองไปทางเสียงเรียก ก่อนมุมปากจะยกยิ้ม แม้สีหน้านั้นจะอิดโรยมากก็ตาม

            “พวกเรามารับแล้ว”

            “ผลสอบ เป็นอย่างไร”

            “สอบผ่านหรือไม่”

            ทั้งสามร้องถามด้วยความอยากรู้

            เหยียนหลิ่วไม่เอ่ยคำพูด เพียงยิ้มเล็กน้อยเท่านั้น

            จิ่งฝางจึงตีความจากสีหน้าว่า ‘คงสอบไม่ผ่าน’

            ก็แหม นั่นสำนักราชองครักษ์หลวงเชียวนะ!

            จิ่งฝางอาวุโสที่สุดในกลุ่มเด็กๆ เขากอดคอเหยียนหลิ่วแล้วพูดปลอบ “ไม่เป็นไร ครั้งนี้สอบไม่ผ่าน ก็ยังมีครั้งหน้า กลับบ้านกันก่อน”

            “ใช่ๆ ท่านอย่าเสียใจไปเลย” เสี่ยวกวางบอก

            “ทำงานกับพวกเราที่โรงเตี๊ยมก็ได้ พี่หลิ่ว” อาฉีพูดพลางลูบแผ่นหลังเหยียนหลิ่ว

            ระหว่างฟังคำปลอบโยนของทั้งสามคน เหยียนหลิ่วได้แต่กะพริบตาปริบ

            ไม่นานนัก เหยียนหลิ่วก็กลับมาถึงโรงเตี๊ยมตระกูลจางพร้อมกับสามหน่อที่เดินล้อมหน้าล้อมหลัง 

            ตอนนั้นเอง เสี่ยวซินวิ่งเข้ามาต้อนรับที่หน้าประตู พร้อมกับตะโกนว่า…

            “กลับมากันแล้ว!”

            ได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างก็เข้ามาห้อมล้อมเหยียนหลิ่ว 

            ร่างกายและเสื้อผ้าของเหยียนหลิ่วเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าก็ดูอ่อนล้า แต่ดวงตากลับฉายแววมุ่งมั่นและสมหวัง

            ตงตงกับจางไคเฮ่อเห็นแววตาของเด็กหนุ่มก็เข้าใจทันที

            สองพ่อลูกหันมองหน้ากันพลางปรบมือดังแปะอย่างรู้กัน

            สำเร็จแล้ว!

            ทว่า…

            คนอื่นๆ นั้นไม่เข้าใจจึงได้แต่ทำหน้างุนงงสงสัย

            “ข้าได้ยินว่าผลสอบจะออกตอนเช้า ทำไมเจ้าถึงออกมาเสียบ่ายล่ะ” จิ่งฝางถาม

            “เพราะหน่วยที่ข้าสอบเข้า ยังมีการทดสอบรอบสุดท้ายในตอนบ่ายขอรับ”

            “อ๋อ อย่างนี้เอง”

            “แล้วผลเป็นอย่างไร” หนนี้เป็นจางไคเฮ่อที่ถาม แม้รู้อยู่แล้วว่าเหยียนหลิ่วสอบผ่าน แต่ที่อยากรู้คือสอบเข้าหน่วยที่ต้องการได้หรือไม่

            “ผ่านการทดสอบขอรับ ข้าได้เข้าหน่วยจู่โจม” เหยียนหลิ่วตอบ

            จางไคเฮ่อพยักหน้ายิ้มๆ ด้วยความพึงพอใจ

            ตงตงเองก็ยิ้มแฉ่ง รู้สึกดีใจไปด้วย

            พวกจิ่งฝานทำหน้าเหลือเชื่อ เพราะตอนแรกคิดว่าเหยียนหลิ่วสอบไม่ผ่าน แต่เมื่อดึงสติกลับมา เขาก็กระโดดตบมือไม่หยุด

            “เย่ ผ่านแล้ว ผ่านแล้ว!”

            “เย่ๆ”

            “ดีจัง ดีงมาก”

            ระหว่างที่ทุกคนแสดงความดีใจอยู่นั้น จู่ๆ เหยียนหลิ่วก็ลงไปคุกเข่ากับพื้น โขกศีรษะคำนับจางไคเฮ่อ

            ที่เขามีวันนี้เพราะจางไคเฮ่อชี้แนะ

            “ขอบคุณอาจารย์ ข้ามีวันนี้ได้เพราะท่าน แล้วก็…”

            เหยียนหลิ่วเว้นคำพูด แล้วหันไปทางตงตง ทำท่าจะคารวะนางอีกคน

            ตงตงรีบกระโดดหนีอย่างรู้ทัน

            “ห้ามโขกศีรษะให้ข้านะ!”

            “เจ้ามีบุญคุณกับข้า”

            “แต่ข้าเด็กกว่าท่าน”

            “ข้าไม่ถือ”

            “ท่านไม่ถือ แต่ข้าถือ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ไม่อยากนั้นข้าโกรธท่านจริงๆ ด้วย”

            เหยียนหลิ่วไม่อยากถูกตงตงโกรธ เขาเลยลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าจนใจ 

            “เช่นนั้น จากนี้ไปเงินเดือนข้าทั้งหมดจะยกให้เจ้า”

            ไหงงั้น!?

            ให้นางเก็บเงินเดือนของเขาทั้งหมดหรือ

            แบบนี้เหมือนว่านางกับเขาเป็นคู่สามีภรรยากันเลยไม่ใช่หรือไง!

            ตงตงอ้าปากเตรียมแย้ง แต่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ เหยียนหลิ่วก็ชิงบอกว่า “ขอบคุณนะตงตง”

            เหยียนหลิ่วพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรักและเทิดทูลตงตง

            ตงตงพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้ายอมรับคำขอบคุณนั้นด้วยท่าทีเขินๆ

            จางไคเฮ่อตบบ่าเหยียนหลิ่ว

            “เอาละ เจ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด จะได้ลงมากินข้าวกัน”

            ได้ยินว่าจะกินข้าว สามหน่อตัวแสบก็รีบร้องอย่างเห็นด้วย

            “ใช่ๆ กินข้าว”

            “จริงด้วย ข้าหิวจะแย่แล้ว”

            “ข้าด้วย”

            ทั้งสามคนพูดด้วยสีหน้าอดสู แต่ทุกคนเหนแล้วกลับหัวเราะฮ่าๆ

            ใครใช้ให้พวกเราออกไปรอที่หน้าสำนักราชองครัก์หลวงจนอดกินมื้อเที่ยงกันเล่า

            ทำตัวเองแท้ๆ

            อย่างไรก็ตาม ความเด๋อด๋าของจิ่งฝาง เสี่ยวกวางและอาฉี ก็ทำให้บรรยากาศภายในโรงเตี๊ยมครื้นเครงอย่างยิ่ง