บทที่ 655

ในยามที่ความรักคุกรุ่น เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ผลักเซียวอวี้ออก และถามเขา

“หยิ่นลิ่วผู้นั้น เป็นท่านสั่งให้มาติดตามหม่อมฉันหรือไม่เพคะ?”

ในเวลานี้เซียวอวี้ไร้ซึ่งความสนใจจะตอบคำถามที่ไม่สลักสำคัญเหล่านี้

เขาจับปลายคางของนางไว้ ป้องกันมิให้นางหลบเลี่ยง

ทว่านางค่อนข้างดื้อรั้น และยกมือข้างหนึ่งปิดปากเขาไว้ “ส่งมาตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่หม่อมฉันออกจากเมืองอวี่ เขาได้ติดตามมาหรือไม่เพคะ?”

เซียวอวี้พยักศีรษะ “อืม เพียงแต่เจตนามิใช่เพื่อสอดแนมเจ้า เราเพียงสั่งให้เขาคอยคุ้มกันเจ้า เพราะกลัวว่าเจ้าจะได้เผชิญหน้ากับหยางเหลียนซั่ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกล่าวอย่างใจเย็น

“คราวหน้า จักต้องแจ้งให้หม่อมฉันทราบก่อนเพคะ”

“ได้สิ” สันกรามของเขาคมชัด ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลง ราวกับเพลิงหิวกระหายโหมไหม้ จักให้ตอบว่าอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น

“เราจะทำต่อได้หรือยัง?” นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบริมฝีปากของนาง ความหมายชัดเจนคือ หมกหมุ่นถึงเรื่องนี้มานานแล้ว ต้องการดับความกระหายเหลือเกิน

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มีโอกาสได้ขัดเขินเลย “ทว่า...อื้อ!”

นางยังไม่ทันได้เอ่ยมากมาย เซียวอวี้พลันกระโจน