Chapter 9

"ไม่เป็นไรมันร้อน เอามานี่เดี๋ยวฉันถือออกไปเอง ส่วนเธอไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเดี๋ยวฉันจะยกไปให้ ส่วนไอ้เพื่อนสองตัวนั่น เดี๋ยวฉันจะให้มันมาจัดการยกไปเอง" คำพูดของเขากำลังทำให้ขวัญข้าวทำตัวไม่ถูก เธอควรดีใจหรือว่าเกรงใจเขาดี เพราะเมื่อกี้ยังพูดดุเธออยู่เลย แต่ตอนนี้มาทำดีมีทีท่าเหมือนกับว่ากำลังห่วงใย หญิงสาวนั้นแทบจะปรับตัวตามอารมณ์เขาไม่ทัน

"อ้าว! ยืนเป็นรูปปั้นอยู่ทำไมตามมาสิ"                                                    

หญิงสาวร่างอรชรจำใจต้องเดินตามชายร่างสูงใหญ่ออกไปจากครัว เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงดี บางทีก็อยากต่อปากต่อคำกับเขา แต่นั่นมันไม่ใช่นิสัยของเธอ เพราะขวัญข้าวเป็นหญิงสาวที่เรียบร้อย แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะรู้จักเอาตัวรอดไม่ได้อินโนเซ้นท์จนเกินไป ที่จะไม่รู้ว่าผู้ชายคนไหนมาร้ายมาดี แต่ที่เธอโสดทุกวันนี้ก็เพราะเหตุผลบางอย่าง ที่ไม่อาจบอกใครได้ นอกจากเก็บเอาไว้ภายในใจ และภาวนาให้ใครคนนั้นหันมามองเธอบ้างสักนิดก็ยังดี                                                                                                     

"ว้าว! เสิร์ฟเองซะด้วยขอบคุณมากครับคุณเสือ"                   

เพียะ!!!                                                                                                         

"โอ๊ย! อะไรเนี่ยตีมือกูทำไม เมื่อคืนก็โดนถีบไปทีหนึ่งแล้ว จะอะไรนักหนากับกูวะไอ้เสือ" เควินโวยวายออกมาเสียงดัง ในขณะที่ขวัญข้าวนั้นกำลังเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งข้างๆ พี่ชาย                                       

"ชามนี้ของกู ส่วนชามนี้มันเป็นของขวัญข้าว ส่วนของพวกมึงสองตัววางอยู่ในครัว ไปหยิบมาเอง กินก็กินฟรีแล้วยังจะให้ยกมาเสิร์ฟอีก บ้าหรือเปล่าเนี่ยฮ่ะ!" ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับตักข้าวต้มขึ้นมาเป่า ก่อนจะค่อยๆ ซด ซึ่งอัครเดชเริ่มก็รู้สึกว่าเขานั้นกำลังติดใจในรสชาติของมัน เมื่อฝีมือการทำอาหารของขวัญข้าวนั้น ช่างเลิศรสทุกอย่างถูกปากเขาไปเสียหมด                                                                                                                     

"ไอ้ชาร์ลยกมาให้กูด้วย เจ็บเอวไม่พอยังเจ็บมืออีกต่างหาก" เควินพูดออกมา ขณะที่สายตาของเขานั้นจับจ้องไปที่ใบหน้าของขวัญข้าว จนเธอนั้นแทบจะไม่กล้าตักข้าวเข้าปากอยู่แล้ว

"ไอ้เควินตาหวานเชียวนะมึง!" อัครเดชพูดพร้อมกับทำตาเขียวใส่เควิน อย่างไม่ค่อยพอใจ เมื่อเขามองขวัญข้าวราวกับว่าจะกลืนกิน        

"กูแค่มองเฉยๆ น้องมึงไม่สึกหรอหรอกน่า หวงอยู่ได้ ใช่ไหมครับน้องขวัญคนสวย คนน่ารัก ใสๆ แอ๊บแบ๊วแบบนี้พี่ชอบอ่ะ" เควินพูดพร้อมกับแอ้บเสียงสองออกมาได้อย่าน่าหมั่นไส้                                    

"กูว่ามึงเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่า เพราะถ้าปากแตกมึงจะแดกอะไรไม่ลง" อัครเดชกระแทกเสียงใส่เควิน ขณะที่ชาร์ลวางชามข้าวต้มลงให้กับเขา                                                                                             

"ทำไมน้องขวัญทำข้าวต้มได้อร่อยจัง วันหลังพี่คงต้องมาฝากท้องบ่อยๆ แล้ว" ชาร์ลกล่าวชมหญิงสาวออกมาพร้อมทั้งทำกรุ้มกริ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่                                                                                                     

"ไม่ต้องมาบ่อยก็ได้เปลือง ที่บ้านพวกมึงไม่มีข้าวกินหรือไง" อัครเดชพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด ทั้งที่ปกติแล้วเขานั้นจะอารมณ์ดีถ้าหากว่ามีเพื่อนมาที่บ้านแบบนี้                                                              

"มีสิ! แต่มันไม่อร่อยเหมือนน้องขวัญทำ มื้อเที่ยงน้องขวัญจะทำอะไรกิน เดี๋ยวพวกพี่จะรอชิม" ชาร์ลยังคงไม่ลดละความพยายาม เพราะเขาอยากได้ยินเสียงหวานๆ ของหญิงสาวที่เปล่งออกมา แต่ทว่าเธอกลับเงียบไม่พูดไม่จา เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มเข้าปากลูกเดียว                      

"เอ่อ... คือว่าในตู้ไม่มีอาหารสดแล้วค่ะ ที่ขวัญทำไปมันก็หมดแล้ว แต่ทานข้าวเสร็จขวัญก็ตั้งใจไว้ว่าจะไปตลาด แต่ยังไม่รู้เลยว่าตลาดอยู่ตรงไหน" หญิงสาวพูดออกมา พร้อมกับแอบชำเลืองมองไปที่ใบหน้าคมของพี่ชาย เพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะอนุญาตให้เธอไปซื้อของที่ตลาดหรือเปล่า                                                    

"เดี๋ยวพี่พาไป/ เดี๋ยวพี่พาไป" เควินและชาร์ลพูดประสานเสียงออกมาพร้อมเพรียงกัน ด้วยประโยคเดียวกัน เมื่อพวกเขาทั้งคู่มีจุดประสงค์ที่จะจีบขวัญข้าวให้ติด แม้จะรู้ว่าชีวิตนี้อาจจะไม่ค่อยปลอดภัย เมื่อพี่ชายของเธอนั้นดุอย่างกับเสือสมชื่อ                                            

"พวกมึงหุบปากไปเลย รีบกินข้าวแล้วก็รีบกลับบ้านซะ! ส่วนเธอทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว แม่ให้ฉันพาเธอไปเลือกซื้อชุด เพราะพรุ่งนี้ต้องใส่ไปทำงาน อย่าบอกนะว่าเธอจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนไปทำงานมันไม่ใช่" ขวัญข้าวยังไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาก็ตัดสินเธอ จากภาพที่เห็น ความจริงเธอตั้งใจที่จะไปซื้ออาหารสดและชุดที่ตลาดด้วย เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็คงต้องใส่ชุดสวยๆ ไปทำงาน                                

"แม่โทรมาบอกพี่เหรอคะ" หญิงสาวถามพี่ชายออกมาด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มนั้นจะพาไปที่ตลาดจริงๆ                    

"อืม... เอาชามไปเก็บแล้วก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวฉันจะรอให้เวลาสิบห้านาที"                              

"ฮ่ะ! สิบห้านาที" คนที่อุทานออกมาไม่ใช่ขวัญข้าว แต่เป็นชาร์ลและเควิน

               "ตกลงค่ะ อีกสิบห้านาทีขวัญจะลงมา" หญิงสาวพูดพร้อมกับเก็บชามข้าวต้มเข้าไปไว้ในครัว พร้อมกับล้างจนสะอาด ซึ่งเธอใช้เวลาในการล้างชามสี่ใบไปสามนาทีอีกสิบสองนาทีเธอต้องลงมาให้ทัน              

ขวัญข้าวขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เธอเลือกชุดที่ใส่สบายที่สุด ตามสไตล์และไอเท็มที่เธอนั้นชอบสุดๆ นั่นคือเสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงยีนรัดรูป เธอยัดชายเสื้อเข้าไปด้านในกางเกงและปล่อยชายอีกข้างเอาไว้ หญิงสาวรวบผมขึ้นแล้วมัดจุกหลวมๆ พร้อมกับใส่ต่างหูเพชรเม็ดเล็กที่มารดาเคยให้เอาไว้ เป็นของขวัญวันเกิด ใส่ติดหูอย่างเก๋ๆ ก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบออกมาจากในตู้แล้วเดินลงไปหาพี่ชาย                                   

"ว้าว! น้องขวัญข้าวทำเวลาได้ดีมากเหลืออีกตั้งหนึ่งนาที ถ้าผู้หญิงทั้งโลกแต่งตัวได้รวดเร็วเหมือนน้องขวัญคงจะดีไม่น้อย" เควินพูดเอ่ยชมหญิงสาวออกมา ในขณะที่เธอนั้นส่งยิ้มบางๆ ไปให้กับเขา โดยไม่ได้พูดโต้ตอบใดๆ ออกไป แต่สายตาของพี่ชายกลับมองมาที่ขวัญข้าวอย่างไม่ค่อยชอบใจ ในกิริยาของเธอ ทั้งที่หญิงสาวนั้นแสดงออกไปตามมารยาท                                                                                                            

"ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะรีบเดินไปขึ้นรถสิ พวกมึงสองคนปิดบ้านให้กูด้วย" อัครเดชพูดพร้อมกับรีบเดินนำหน้าขวัญข้าวไปที่รถ ทำให้เพื่อนทั้งสองส่ายศีรษะไปมาให้กับความหัวร้อนของชายหนุ่ม ที่ดูเหมือนว่าจะหวงน้องสาวมากเป็นพิเศษ