Mag-log inShare
ตอนที่ 8 โดนไม้เรียวฟาด
Huling Na-update:
2025-01-08 22:31:27ปราบวางคนเมาลงที่เตียง มือท้าวเอวยืนมองแต่ปากบ่นก็ไปด้วย
"โซนไหนบอกจะไม่เมา"
"อื่อ..รำคาญจะนอน…" คนเมาพลิกตัวกลิ้งไปมาบนเตียงนอน
"ถอดเสื้อ"ปราบกำลังจะถกชายเสื้อโซนขึ้นกับมีมือมาห้ามรั้งไว้
"อย่านะผัวกูรู้เอากูตายแน่"พูดพร่ำออกมาปรือตาน้อย ชี้นิ้วตัวเองไปที่ปราบ
"......"
"ถอดเสื้อ!"ขึงมือสู้จะถกเสื้อคนเมาขึ้นอีกครั้งก่อนโดนมือของโซนดึงสะบัดออก
"ผัวกูจัดการมึงแน่จะมาถอดเสื้อผ้ากู"
"เออ..ดีเมาแล้วยังนึกกลัวกูอยู่ ถ้าจะให้ดีกว่านี้อย่าเมาจะดีกว่า"
คนเมาเผลอหลับไปปราบจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนอนให้จะได้สบายตัว
โซนงัวเงียตื่นมาไม่เห็นคนตัวใหญ่นอนอยู่ข้างๆ เมื่อคืนกลับมาได้ยังไงไม่รู้ ไอ้มีนไอ้ฟาร์มาส่งคงไม่ใช่พวกมันไม่รู้ทางมาบ้านหลังนี้หรือเถื่อนไปรับ เมาเละเลยเมื่อคืนไอ้เถื่อนเอาตายแน่รับปากซะดิบดี โซนรีบลุกอาบน้ำแต่งตัว
"เงียบจังวะ สายป่านนี้ไอ้เถื่อนคงออกไปร้านแล้วมั้ง"เดินย่องขาก้าวแตะพื้นเบาๆ เผลอกลั้นหายใจเป็นบางจังหวะ
"ตื่นแล้วเหรอตัวดี"
"อุ๊ย!! ตกใจหมด" โซนเอามือทาบอกอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคนตัวใหญ่นั่งไขว่ห้างอยู่โซฟาห้องนั่งเล่นพูดขึ้นมาไม่ให้สุ้มให้เสียง
"เถื่อน.."ฉีกยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายในตาหยาดเยิ้ม
"ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานยังไงก็ไม่ใจอ่อน"หน้าปกติก็เรียบนิ่งอยู่แล้ว แต่ตอนนี้นิ่งกว่าเดิม เสียงที่แสนจะเยือกเย็นไปถึงหัวใจ
"เถื่อนถือไม้เรียวทำไม"โซนพึ่งสังเกตเห็นในมือคนพี่มีไม้หวายสีขาวออกน้ำตาลความยาวเท่าแขนเขาข้างหนึ่ง
"เอามาตีแมวดื้อ"ปราบตีปลายไม้เรียวลงที่ฝ่ามือของตัวเองอีกข้างสองสามทีเบาๆ ตายังจดจ้องคนน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"เถื่อน..ไม่เอา.."ด้นเท้าถอยหลังหนีช้าๆ ส่ายหน้าเบาๆ
"รู้ตัวเองด้วยเหรอว่าดื้อ ขยับมา"
"เถื่อนกี่ครั้งกูจะได้ทำใจไว้ก่อน"
"ขยับมา"โซนเดินก้าวเท้าเตาะแตะขยับมาใกล้ ยืนหันหลังให้คนพี่
"กอดอก"แขนที่แนบลำตัวรีบยกขึ้นมากอดอกในทันที เกร็งไปทั้งตัวทั้งใบหน้าคมยูยี่หลับตาปี๋
"เพี้ยะ เพี้ยะ"ไม้หวายกระทบลงหน้าแข้งคนน้อง ปราบไม่ได้ฟาดลงจนสุดแรงยั้งมือไว้อยู่ อาจจะมีเจ็บแสบนิดหน่อย
"โอ้ย!! โอ้ย!! พอแล้วเถื่อน"หมุนตัวกลับมาหาคนพี่กระโดดโหยงเหยงสลับกับลูบบริเวณที่ถูกตีจนเจ็บแสบ
"จะดื้ออีกไหม"
"ไม่ดื้อแล้วครับ"น้ำเสียงหงอยสายตาละห้อยก้มหน้าหลบสายตามองต่ำ
"ต่อไปกูไม่อนุญาตให้ไปไหนแล้ว"นั่งลงโซฟาไม้เรียววางลงข้างๆ
"ไม่เอาปราบ"ทิ้งก้นลงนั่งข้างคนพี่มือเกาะที่มัดกร้ามแขนเขย่าเล็กน้อย
"-"
"วันนี้ไม่เข้าร้านเหรอ"โซนเห็นคนพี่ไม่ตอบอะไร เลยเปลี่ยนเรื่องคุย
"ใครละที่ตื่นสาย"เหมือนยื่นมีดเพื่อให้มันกลับมาฆ่าซ้ำ ไม่น่าถามเลย
"ขอโทษครับ ที่จริงปล่อยกูนอนอยู่บ้านคนเดียวก็ได้"
"เคยปล่อย…? "
"ไม่..มึงก็หวงมากเกินไป กูจะไปไหนได้"
"เลิกพูด จะกินอะไร"
"จะทำให้กินหรือไง"
"อื่อ ยังไงวันนี้ก็ว่างแล้วนี่"
"มึงทำอะไรให้กินก็กินหมดแหละ"
ปราบเดินเข้าไปห้องครัวเตรียมของจับนั่นนี่หันซ้ายหันขวาทำอย่างคล่องแคล่ว โซนเดินตามไปแต่ยืนมองคนพี่พักหนึ่งเพราะตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น ทำเป็นแค่ไม่กี่อย่าง เช่นไข่ต้ม มาม่า เห็นปราบวุ่นวายอยู่คนเดียวเลยอาสาจะทำช่วย
"กูช่วย"
"ทำเป็น"
"ไม่เป็น..สอนสิ"
"หั่นผักพอได้ไหม"
"สบายมากแค่หั่นผักจะยากอะไร"
"ทำแบบนี้นะ แล้วก็แบบนี้"
"อื่อหึ ง่ายๆ เองนี่หว่า"ปราบทำดูเป็นตัวอย่างอีกคนตั้งใจดูมาก ปราบเดินไปทำอย่างอื่นปล่อยให้คนน้องทำต่อเอง
"โอ๊ย!!"หันหลังให้ไม่ถึงนาที ต้องหันกลับมาดูอย่างไว มีดคมเสียดเข้าปลายนิ้วมือ แผลไม่ลึกมากแต่มีเลือดไหลซึมออกราวกับว่าโดนไปทั้งนิ้ว
"โซน..หือ..แค่ให้หั่นผักยังทำตัวเองเจ็บจนได้ พาไปทำแผล"ปราบกดมือตัวเองลงแน่นตรงนิ้วที่โดนมีดเพื่อห้ามเลือด กุมมือพาไปล้างน้ำจะพาไปทำแผล
"กูทำเองได้ มึงทำกับข้าวต่อเถอะกูหิว"
"อื่อ" แผลนิดเดียวเอง ทำอย่างกับกูตัวบางร่างเล็ก กูออกจะตัวใหญ่อึดถึกทน
"เสร็จแล้ว"ปราบยกกับข้าวมาว่างที่โต๊ะอาหาร
"หอมมาก น่ากินทุกอย่างเลย"
"กูป้อนไหม"สายตาเหลือบมองไปที่มือที่มีผ้าพันแผลเล็กๆอยู่
"แผลแค่นี้เองเถื่อนกินเองได้ ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น"
ทั้งสองกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยหยอกล้อกวนตีนกันบ้างเป็นบางครั้ง
"อิ่มมากเลย แน่นไปหมด"
"มานั่งนี่มา"ปราบตีมือลงโซฟาข้างที่ตัวเองนั่ง คนที่ถูกเรียกเดินมานั่งลงข้างๆ ถูกคนพี่จับลงนอนหนุนตัก ไม่มีทีท่าขัดขืนแต่อย่างใด
"อารมณ์ไหนเนี่ยเถื่อน"คนที่หนุนตักเงยหน้าขึ้นมองจากมุมต่ำมองใบหน้าคมจากปลายคางไล่ขึ้นไปถึงสันจมูกโด่ง
"ก็ไม่อารมณ์ไหนอยากหวานกับมึงบ้างไม่ได้ไง"
"มันก็ได้แหละ แต่แปลกๆนิดหนึ่ง"น้อยครั้งที่เขาจะได้สัมผัสในมุมนี้ของคนตัวใหญ่ รู้สึกใจเต้นแรงวาบหวิวไปทั้งตัวเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ดูทีวีไหม"
"อื่อ"
ปราบทิ้งแผ่นหลังกว้างพิงโซฟาตาจดจ้องไปที่จอทีวี มือหนาลูบกลุ่มผมอย่างเบามือขึ้นลงไม่รู้ทำอยู่แบบนั้นนานแค่ไหมก้มลงมองอีกที"อ้าวหลับแล้ว ขี้เซาจัง" ปราบอุ้มคนน้องเข้าไปในห้องนอนจะได้นอนสบาย ตัวเองก็ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ สวมกอดอย่างเบามือ
ครืน ครืน
"อื่อ ใคร"คนตัวเล็กยังไม่ลืมตาคล้ำหาโทรศัพท์มาแนบไว้ที่หู
"ยังไม่ตายนี่หว่า"
"อ้าวใครวะแช่งกูอีก"
"ยังไม่สร่างอีกเหรอมึงอะ"
"ไอ้มีน"
"กูแค่โทรมาเซ็คว่ามึงยังมีชีวิตอยู่"
"ใครจะทำอะไรกูได้"
"กูเห็นรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวผัวมึงเมื่อคืน นึกว่ามึงจะโดนฆ่าหมกป่าไปแล้ว"
"มึงก็พูดเวอร์เกิน"
"ไม่เกินจริง ไม่เชื่อถามไอ้ฟาร์ ต่อไปกูไม่ชวนมึงแล้ว"
"ได้ไง"
"พวกกูกลัวโดนหางเลขไปด้วย"
"กูเคลียร์ได้น่า"
"แน่นะ ไม่ใช่โดนตีจนขาลายนะมึง"ปลายสายพูดยังกับตาเห็น
"ตีอะไรไม่มี!!มึงพูดมั่วละ"
"กูไม่กวนแล้วแค่นี้แหละ"
"อื่อเถื่อนหายใจไม่ออก"คนตัวใหญ่นอนตะแคงช้อนอยู่ด้านหลังกระชับกอดคนน้องแน่น จมูกแนบชิดลมหายใจลดปลายเส้นผม คนพี่ไม่มีท่าทีจะคลายกอดออก โซนได้แต่นอนนิ่งให้คนพี่กอดสมใจ
Pinakabagong kabanata
โซนปราบคนเถื่อน ตอนพิเศษ
1 ปีผ่านไปปราบเหลือบสายตามองแฟนหนุ่มที่นั่งจ้องทีวีตาไม่กะพริบเสียงของหนังเรื่องเจมส์ บอนด์พากย์เสียงไทยดังแววมาหาเขาที่อยู่ในครัวทำกับข้าว ตอนที่ทำๆอยู่มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเป็นพักๆสายตาคมหยุดอยู่รูปๆหนึ่ง เป็นแหวนวงหนึ่งดีไซน์เรียบๆแต่ข้างในกับฝั่งกะรัตเพชรเม็ดงามไว้ รอยยิ้มผุดขึ้นมาเมื่อคิดถึงสิ่งที่จะทำ "เถื่อน!!"เสียงตะโกนเรียกมาจากด้านนอก"ครับ!!"ปราบที่ยังอยู่ในครัวขานตอบรับไปเสียงดัง"เสร็จหรือยังหิวแล้ว เห็นเข้าไปในครัวนานแล้ว""เสร็จแล้วค้าบบ"ปราบรีบยกอาหารที่ทำเสร็จมาจัดวางที่โต๊ะ"กว่าจะเสร็จต้องให้เรียก""ขี้บ่นจังเลยเรา ลุกมากินได้แล้ว"โซนเดินมาหาคนพี่ที่โต๊ะอาหาร นั่งทานอาหารด้วยกัน วันนี้ทั้งสองตกลงกันว่า จะหยุดอยู่บ้านด้วยกันเพราะเป็นวันครบรอบ1ปีที่คบกันมา แต่เหมือนสิ่งที่คุยกันไว้จะไม่เป็นไปตามที่คิด…."วันนี้เฮียเข้าบ่อน อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม""วันนี้วันครบรอบ1ปีที่กลับมาคบกัน ไหนบอกจะหยุดใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันไง"โซนกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยต้องวางซ้อนลงทันที ด้วยหน้าตาที่บึ้งตึงแสดงความไม่พอใจ"เฮียไปแป๊บเดียว ลีโทรมาตามตั้งแต่เช้าแล้ว""ทำไมต้องเป็นวันน
โซนปราบคนเถื่อน ตอนที่ 45 อยากกอดเมีย(END)
โซนงัวเงียตื่นขึ้นมา มือควานหาโทรศัพท์เป็นอันดับแรก พยายามหลี่ตามองเวลาที่ปรากฏตรงหน้าจอเพราะยังปรับสายตาไม่ได้ แต่ต้องดีดตัวเองลุกนั่งด้วยความตกใจเพราะตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงแล้ว กวาดสายตามองจนทั่วห้องก็ไม่เห็นคนพี่"เถื่อน"ขานเรียกทั้งที่ยังอยู่บนเตียงนอน"ครับ""เถื่อน!!""ค้าบบ…"ปราบวิ่งเข้ามาในห้องนอนหน้าตาตื่น ด้วยสภาพที่สวมแค่บล็อกเซอร์ตัวเดียวท่อนบนไม่สวมเสื้อแต่ถูกบดบังรูปร่างด้วยผ้ากันเปื้อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูแซ่บและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน โซนต้องสลัดภาพความคิดนี้ออกจากหัว…"สายแล้วทำไมไม่ปลุก""เห็นนอนสบายเลยไม่กล้าปลุก""ปานนี้ไอ้ฟาร์ด่ากูแล้ว""เฮียโทรไปบอกฟาร์แล้วว่าวันนี้โซนไม่เข้าร้าน"ปราบอยากให้คนน้องได้นอนเต็มอิ่มเห็นรับงานสักทุกวันจนไม่มีเวลาพัก เลยถือวิสาสะใช้โทรศัพท์ของคนน้องโทรหาฟาร์"เฮีย!!!? "โซนไม่ได้ตกใจที่ปราบโทรหาฟาร์แต่ตกใจคำที่ปราบใช้แทนตัวเองซึ่งไม่ได้ใช้คำนี้กับเขาบ่อยนัก"ครับ""กูไม่ได้เรียกมึง แค่อุทาน""อ้าว!!เหรอ? ""เป็นบ้าอะไรของมึงอีกเนี่ย แทนตัวเองว่าเฮียทำไม""ไม่ได้เป็นบ้าอยากเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตามึงไง""ตายกูตาย ตายแน่ๆ กู""จะรีบตายไปไหนอย
โซนปราบคนเถื่อน ตอนที่ 44 ขอบคุณที่เมตตา nc20++
ทั้งสองกลับมาจากดูร้านสักที่ปราบทำไว้ให้ แวะกินข้าวระหว่างทาง กว่าจะมาถึงบ้านก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว"ปราบให้กูนอนห้องไหน""ห้องนี้"ปราบนิ้วชี้ไปห้องที่เคยนอนด้วยกัน แล้วปราบก็เดินเอาของกินขนมที่ซื้อมาไว้เผื่อคนน้องหิวตอนดึก ส่วนโซนเดินเข้าไปอาบน้ำพอเสร็จแล้วล้มตัวนอนลงที่นอน เห็นคนพี่เดินเข้ามาในห้องแต่ไม่ได้ทักท้วงอะไร คิดว่าคงเข้ามาอาบน้ำเพราะเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวอยู่ในห้องนี้หมด โซนเลยเผลอหลับด้วยความเพลีย"อื่อ" โซนรู้สึกไม่สบายตัวอึดอัดเหมือนมีอะไรมากดทับช่วงอก"อื่อ~ ปราบหายใจไม่ออก"โซนลืมตาดูเห็นแขนคนพี่กอดรัดที่อก ขาก่ายตรงเอวแน่น"อยู่นิ่งๆ""ไหนบอกให้กูนอนห้องนี้""ใช่ ให้มึงนอนห้องนี้ไง""ทำไมมึงยังมานอนกับกู""กูก็นอนห้องนี้เหมือนกัน""ไปนอนห้องนู้น""แอร์ยังไม่ได้ซ่อมเลยกูร้อน""มึงนี่เจ้าเล่ห์จังนะ""เจ้าเล่ห์ที่ไหนไม่ได้เจ้าเล่ห์ซะหน่อย""ขยับไปเลยกูจะนอน""กอดหน่อย ไม่ได้กอดเป็นปีแล้ว""เนียนเลยนะมึง""กลับมาคบกันแล้วกอดไม่ได้เหรอสงสารกูหน่อยโซน""เออก็ได้เห็นว่าทำตัวดีมาตลอดหรอกนะ""ขอบคุณครับพี่เมตตา""ฮ่าๆๆ"โซนหลุดขำกับคำพูดเย้าแหย่ของคุณพี่"โซน""ว่า""ถ้าจะกรุณากว่
โซนปราบคนเถื่อน ตอนที่ 43 กลับมาคบกัน
1ปีผ่านไปโซนยังสักที่ร้านของฟาร์เหมือนเดิมที่สำคัญลูกค้าเยอะกว่าเดิม จนต้องจองคิวข้ามเดือนข้ามปีกันเลยทีเดียวตอนนี้สถานะผมกับปราบก็ยังไม่ได้เลื่อนขั้นกลับมาเป็นแฟน มันก็ยังตามจีบผมเหมือนเดิมตามที่มันพูดไว้เมื่อปีที่แล้ว มาหาผมเกือบทุกวันงานการไม่รู้ได้ทำหรือเปล่า เดียวมารับไปกินข้าว เดียวซื้อนั่นนี่มาให้กลัวผมสักทั้งวันไม่มีเวลากินข้าว พาไปเที่ยวบ้างบางโอกาสแต่ว่าวันนี้ผิดแปลกไปจากทุกวันไม่เห็นแม้เงาของเจ้าตัว…"ลูกค้าหมดแล้วมึงมานั่งจ้องประตูอะไรตรงนี้โซน"ฟาร์เดินออกมาจากห้องสักเห็นโซนนั่งหน้าหงอยอยู่แถวประตูทางออกของร้าน"เปล่า""เปล่านี่คือ""พี่โซนนั่งรอแฟนอยู่ครับลูกพี่"วุฒิเด็กในร้านที่ยืนอยู่แถวนั้นพูดแทรกขึ้นมา"แฟน..?"ฟาร์หันไปมองหน้าเด็กในร้าน"ใช่ครับ ผู้ชายตัวใหญ่ๆหล่อๆที่มาบ่อยๆแต่วันนี้ยังไม่เห็นมา""อ๋อ..ก็เลยมานั่งมองประตูรอเขา"ฟาร์หันมามองหน้าโซนอีกครั้ง"อะ..อะไรของมึง กูนั่งเล่น"โซนพูดตะกุกตะกักทำหน้าเลิ่กลั่ก"อ้อเหรอ"ฟาร์ยกยิ้มมุมปากยิ่งเห็นเพื่อนทำตัวมีพิรุธยิ่งอยากแกล้ง"ก็ใช่น่ะสิมึงสงสัยอะไร""ยังไม่ใจอ่อนให้เฮียปราบอีกเหรอ""กูกลัว"สีหน้าเปลี่ยนทันทีรอยยิ้
โซนปราบคนเถื่อน ตอนที่ 42 กูเคลียร์เรื่องคนนั้นแล้วนะ
หลังจากที่จีนกลับไป ลูกน้องในร้านรักบิ๊กไบค์ต่างมองหน้ากันสีหน้าเครียดๆ"เป็นยังไงบ้างว่ะเซฟ"ธีร์เอ่ยถามเพื่อน"ปีศาจเข้าสิงอีกแล้วว่ะ น่ากลัว""มึงไม่กลับขึ้นไปดูเฮีย""ไม่เอา นอกจากซ้อแล้วก็ไม่มีใครรับมือเฮียได้เลย""อยากรู้จริงๆคุณเขาไปพูดอีท่าไหนเฮียถึงได้อารมณ์ขึ้นแบบนั้น"ลูกน้องยังไม่ทันหายสงสัย อยู่ๆเจ้าของเรื่องเดินลงมาจากห้องทำงานชั้นบน..."ดูร้านด้วยนะ"ปราบเดินผ่านหน้าลูกน้องไป ด้วยสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี "ฮ เฮียจะไปไหน""ไปง้อซ้อของพวงเอ็งไง""แต่เฮียยังเซ็นเอกสารยังไม่เสร็จ""เดี๋ยวกลับมาเซ็น""ไอ้เซฟไหนมึงบอกปีศาจเข้าสิงเฮียไงว่ะ"หลังจากปราบเดินออกไป ธีร์หันไปถามเซฟด้วยความแปลกใจ"ไม่รู้เหมือนกัน ไงเป็นงี้ได้ เดินยิ้มร่าเลย"เซฟถึงกับหยี่ผมตัวเองอย่างงงๆปราบได้เวลาก็ออกไปหาโซนที่ร้านสักพร้อมซื้อชาเขียวเข้มๆๆของโปรดโซนไปด้วยเขาเดินออกจากรถด้วยสีหน้าชื่นบานมองมาจากดาวอังคารยังเห็นรอยยิ้มที่ฉีกกว้างกับบรรยากาศแจ่มใสเริงร่าเลย ฟรืด ฟรืดเด็กในร้านคงเดิมเหงื่อออกเล็กๆเมื่อคิดว่าอาจจะรับมือกับปราบอีกครั้ง "โซนยังสักอยู่ไหม""สักอยู่ครับ""เหลืออีกกี่คิว""เอ่อ…"เด็กผู้ชายคนนั้
โซนปราบคนเถื่อน ตอนที่ 41 อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม(จีน)
"เอาวะจะได้คุยให้จบจะได้ตัดปัญหาสักที"ก๊อก ก๊อกฟรืด ฟรืด"เฮียมีคนมาขอพบครับ เขาบอกว่ามาจากบริษัทนำเข้าอะไหล่รถบิ๊กไบค์"ธีร์วิ่งขึ้นมาจากด้านล่างมารายงานเจ้าของร้าน"อื่อ ไปพาเขาขึ้นมา"สุดท้ายก็ต้องเชิญจีนขึ้นมาบนห้องทำงานเพราะเหตุการณ์หลังจากนี้ เขาคงไม่ไคล้อยากให้คนอื่นรับรู้เท่าไหร่นัก เพราะจีนคงไม่คุยแค่เรื่องงานอย่างเดียวดูจากการมาในครั้งนี้ฟรืด ฟรืดเป็นธีร์ที่เปิดประตูเข้ามาอีกครั้งตามด้วยคุณจีนที่เดิมตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นมิตร"ออกไปก่อน"ปราบเชิดหน้าให้เซฟที่อยู่ในห้องกับเขาตั้งแต่แรกและธีร์ที่พึ่งขึ้นมาพร้อมจีนให้ออกไปจากห้องก่อน ไม่ใช่ว่าเขาอยากอยู่สองต่อสองกับจีน เพียงเพราะกลัวว่าจีนจะพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกมามันจะทำให้คนอื่นมองจีนไม่ดีร่วมถึงตัวปราบด้วย เพราะจีนก็เป็นถึงผู้บริหาร คนอื่นจะเอาไปพูดต่อในทางที่ไม่ดีได้"ขอโทษที่รบกวนนะครับปราบ""เชิญนั่งก่อนครับ""ขอบคุณครับ"จีนนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับปราบมีโต๊ะทำงานขั้นกลางระหว่างทั้งสองคน"คุณจีนมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? มาหาผมถึงนี่"เขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบไม่อยากจะเสวนาด้วยเท่าไหร่หนัก"คุณ.. อะไรกันปราบ
