ตอนที่ 11 ติดลูก

ภูวดลเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าใบใหญ่ ของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น พร้อมชุดทำงาน ลากลงมาจากชั้นบนพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของขนุนที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่

“คุณดลจะไปญี่ปุ่นเหรอคะ?”

“เปล่า?”

ขนุนกะพริบตาปริบๆ เพียงแค่เก็บความสงสัยไว้ไม่กล้าถามต่อ หลังจากที่คุณท่านเสียเจ้านายคนเล็กก็กลับมาอยู่ที่บ้าน นานๆ จะกลับไปค้างที่คอนโดสักครั้งแต่วันนี้จัดกระเป๋าเองและไม่ได้ไปต่างประเทศ แล้วจะไปไหน ได้แค่สงสัยเท่านั้น

“ตอนเย็นไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อฉันนะ”

“วันนี้ไม่กลับบ้าน” บอกอย่างอารมณ์ดี

“ค่ะคุณดล”

ภูวดลจอดรถที่หน้าโรงเรียนรอรับภูวภัสหลังเลิกเรียนซึ่งชั้นอนุบาลคุณครูจะปล่อยเด็กกลับบ้านเร็วกว่ารุ่นพี่ชั้นปฐม แต่เนื่องจากต้องรอแม่มารับหลังเลิกงานทุกวันเด็กชายจึงค่อนข้างแปลกใจที่คุณครูบอกว่าผู้ปกครองมารอรับเด็กชายภูวภัสแล้ว

ไม่แค่เพียงภูวภัสเท่านั้นที่รู้สึกแปลกใจ คุณครูประจำชั้นอนุบาลที่รู้สึกคุ้นหน้ากับคุณพ่อของเด็กน้อยที่ดูยังไงก็เหมือนประธานบริษัทแขกคนสำคัญของทางโรงเรียน ที่นำของมาบริจาคให้เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา

“พ่อดล”

เมื่อมั่นใจว่าเป็นผู้ปกครองของเด็กนักเรียนจริงคุณครูก็อนุญาตให้กลับได้ ภูวภัสวิ่งเข้ามาหาผู้เป็นพ่อที่อ้าแขนรอให้เจ้าตัวเล็กวิ่งมากอดพร้อมนั่งยอง ๆ ลงที่พื้น

“ทำไมวันนี้ถึงเป็นพ่อดลมารับล่ะครับ?”

“วันนี่พ่อไม่ได้เข้าบริษัทครับ”

“ลางานเหรอครับ?”

หัวเราะในความซื่อของเด็กช่างไม่รู้อะไรจริงๆ ก่อนพยักหน้า อย่างน้อยเขาก็คงลางานกับเทวากระมังคิดในใจ

“งั้นพ่อขอเข้าไปดูงานที่บริษัทแป๊บนึงก่อนค่อยกลับบ้านกันนะครับ”

เพราะถึงกลับตอนนี้ก็คงเข้าบ้านไม่ได้อยู่ดี กุญแจบ้านก็ไม่มีคงต้องนั่งรอที่หน้าบ้านเป็นแน่

“ได้ครับ”

หลังเลิกงานมุกดาขับรถมารับลูกที่โรงเรียนตามปกติแต่ต้องขมวดคิ้วจากคำบอกเล่าของคุณครู

“อะไรนะคะ กลับไปแล้ว?”

“ใช่ค่ะ คุณพ่อมารับค่ะ”

กดโทรศัพท์หาเทวา ได้คำตอบว่าสองพ่อลูกออกจากบริษัทไปแล้ว จึงขับกลับไปรอที่บ้าน

รถหรูจอดอยู่หน้าบ้าน เธอขับจอดต่อท้ายแต่ไม่เห็นเงาสองพ่อลูก เดินลงจากรถเสียงสนทนาแว่วมาจากบ้านยายดวงใจ มุกดาชะเง้อดูด้านในจากรั้วหน้าบ้านที่ไม่ได้ล็อก โดยปกติบ้านสองหลังนี้ก็ไปมาหาสู่กันเป็นประจำอยู่แล้ว หญิงสาวถือวิสาสะเปิดประตูรั้วเดินเข้าไป เสียงภูวภัสที่กำลังคุยกับตาทวี ส่วนพ่อของเด็กนั่งคุยกับยายดวงใจ

“ผมไม่ทราบว่ามุกดาเขามีภูเลยปล่อยเวลาให้เลยมาตั้งนาน”

“เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ” เขาถ่อมตัวให้คนแก่เห็นใจ ทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ความผิดของตัวเอง

“ขอบคุณยายดวงใจกับตาทวีมากนะครับที่ช่วยเลี้ยงตาภูมาตั้งแต่เด็ก”

“ถ้าไม่มีตากับยายมุกดาคงลำบากแย่”

“ขอบคุณมากๆ เลยนะครับที่เอ็นดูตาภู”

เขารู้ได้ยังไงว่ายายดวงใจและตาทวีช่วยเลี้ยงภูวภัสตั้งแต่แรกเกิด คนที่ถนัดออกคำสั่งมีมุมถ่อมตัวและรู้จักขอบคุณตาสีตาสาบ้าน ๆ แบบนี้กะเขาด้วยก่อนจะส่งเสียงเรียกเจ้าตัวเล็ก

“ภู มากวนอะไรตาวีหรือเปล่าครับ?”

“แม่มุกมาแล้ว” วิ่งมาหาผู้เป็นแม่

“ภูไม่ได้กวนครับตาวีกำลังเล่าเรื่องสนุกให้ฟังครับ”

“กลับได้แล้วลูก ยายดวงกับตาวีจะได้พักผ่อน”

“ภูกลับก่อนนะครับ”

“กลับแล้วนะครับ” สองพ่อลูกเอ่ยบอกเจ้าของบ้าน

“บ๊ายบาย ครับ”

“บ๊ายบายจ้ะ” ยายดวงโบกมือพร้อมส่งรอยยิ้มให้เด็กน้อย

สามพ่อแม่ลูกที่เดินเข้าบ้านไป พร้อมกับสายตาของยายดวงใจที่มองตามหลัง วันนี้ก็ได้รู้สักทีว่าพ่อของภูวภัสเป็นใคร หลังจากที่มุกดาไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้ง ผู้สูงวัยที่ผ่านโลกมามากเคยถามไปแค่ครั้งเดียวเท่านั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่อยากพูดถึง คงมีบางอย่างที่ไม่สะดวกใจที่จะเล่า การไม่ล้ำเส้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดและไม่เคยเอ่ยปากถามเธออีกเลยหลังจากวันนั้น

“นี่มันอะไรคะ?” มุกดาเอ่ยถามหลังจากภูวดลขนกระเป๋าใบโตลงจากรถและลากเข้ามาในบ้าน

“กระเป๋า”

“ของใคร?”

“ของฉัน”

“แล้วคุณขนมาทำไมฉันยังไม่ได้อนุญาตสักหน่อย นี่มันบ้านฉันไม่ใช่มูลนิธิการกุศลที่ใครอยากจะขนข้าวขนของมาอยู่ยังไงก็ได้ตามใจนะคะ”

“แล้วเธอจะให้ฉันอยู่กับลูกแบบไม่ใส่เสื้อผ้า?”

“….”

“อย่าบอกนะว่าวันนี้คุณจะนอนที่นี่”

“ถูกต้อง” พร้อมลากกระเป๋าเข้าไปไว้ในห้องนอนของลูก มุกดาที่เดินตามเข้าไป เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้กำหนดวันที่เขาต้องมานอนที่บ้านเธอ เอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องคุยก่อน

“ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนว่าจะไปรับลูก”

“ฉันไม่มีเบอร์เธอ”

“บอกเทวาโทรบอกฉันก็ได้ ฉันเป็นห่วงลูกแทบแย่ แถมเปลืองน้ำมันเสียเวลาไปกลับอีกต่างหาก รถก็ติด”

เธอบ่นเป็นชุดแต่ภูวดลที่ไม่มีท่าทีสนใจเธอแม้แต่น้อย หญิงสาวแบมือยื่นไปข้างหน้าเขา

“อะไร?”

“โทรศัพท์คุณ”

“ทำไม?”

มุกดาไม่ตอบกะพริบตาหนักพร้อมถอนหายใจเบื่อกับคนแกล้งโง่ หรือตั้งใจกวนประสาทกันแน่ และเขาที่รู้ตัวแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ

“ปลดล็อกด้วยค่ะ”

ชายหนุ่มทำตามคำขอและยื่นให้อีกครั้ง มุกดากดเบอร์โทรเข้าเครื่องตัวเองและส่งคืนโทรศัพท์ให้เขา

“อยากได้เบอร์ก็ขอดีๆ ก็ได้” พูดไม่มองหน้าคนฟังและหยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า มุกดาที่ขี้เกียจต่อปากต่อคำ

“กรุณาบันทึกชื่อด้วยค่ะ จะไปรับลูกต้องโทรบอกฉันก่อนทุกครั้ง”

“คุณดล” เอ่ยเสียงเข้มกับท่าทีเฉยเมยของเขา

“เข้าใจแล้ว”

ถอนหายใจจะเดินออกมาด้านนอก ภูวภัสนั่งดูการ์ตูนอยู่ที่หน้าทีวีพร้อมกับเล่นหุ่นยนต์ไปด้วย

“มีการบ้านหรือเปล่าคะวันนี้?”

“มีระบายสีครับ”

“แต่รอพ่อดลก่อนครับ”

ปล่อยเจ้าตัวเล็กได้ผ่อนคลายให้นั่งเล่นอยู่ในบ้าน ส่วนตัวเธอก็ลงมือทำงานบ้าน และเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร ภูวดลที่เดินเข้ามาในครัวเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วดื่ม ตาชำเลืองมองคนที่กำลังหั่นผักอยู่และไม่หันมามองเขาสักนิด

“วันนี้มีอะไรกิน?”

ที่ถามคือหิวมากเพราะไม่ได้แตะข้าวกลางวันเลย

“แกง ผัดผัก ไก่ทอด”

ตอบสั้น ๆ ไม่มองหน้า มือยังสาละวนอยู่กับการเตรียมวัตถุดิบ

“ค่าอาหารที่ฉันมากินที่นี่เทวาจะโอนให้เธอทุกเดือน”

“ตามใจค่ะ”

ทำกับข้าวต่อโดยไม่สนใจอีกฝ่าย ภูวดลเดินออกมานั่งรออยู่กับลูกในห้องนั่งเล่นและคอยฟังเสียงเรียกกินข้าว ประธานบริษัทที่มีเงินมากมายกองท่วมหัวอย่างเขาต้องมาอดทนรออะไรไร้สาระอย่างนี้นะเหรอ ถามตัวเองในใจ แต่ครั้นจะสั่งออนไลน์ให้มาส่งเพื่อกินรองท้องก่อน ร้านใกล้ ๆ ในย่านนี้รสชาติก็ไม่ได้เรื่องสักครั้ง หรือจะออกไปกินร้านหรูที่ถูกปากก็คงไม่ใช่เรื่อง แถมยังอยู่ไกลโขอีกต่างหาก จึงทำได้แค่รอเท่านั้น

“ภูล้างมือมากินข้าวได้แล้วจ้า” เสียงจากในครัว

“ไปกินข้าวกันลูก”

และเดินตรงไปล้างมือก่อนทันทีโดยไม่ต้องให้ใครสั่ง มุกดาปรายตามองคนหิวที่ตั้งอกตั้งใจกินข้าวและควบคุมตัวเองไม่ให้ออกอาการ

“พ่อดลหิวมากเหรอครับ?” แต่ถึงอย่างนั้นผู้เป็นลูกก็ยังสังเกตเห็น

“ครับ”

“ภูก็หิวมากเหมือนกันครับวันนี้แม่มุกทำกับข้าวช้ามาก”

“เวลาเดิมจ้ะคุณชาย” ย่นคิ้วอมยิ้มเอ็นดูคนหิวที่โยนความผิดให้แม่

“หิวก็กินเยอะ ๆ จ้ะ” พูดพลางตักข้าวเติมให้ลูกและตักเติมให้พ่อของลูกโดยไม่ต้องขอ

“ขอบคุณครับแม่มุก”

มองหน้าพ่อที่ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากหลังจากที่แม่ตักข้าวใส่จานให้

“พ่อดลไม่ขอบคุณแม่มุกเหรอครับ?”

“….”

“ขอบคุณ…ครับ”

เอ่ยขอบคุณอย่างขัดไม่ได้เดี๋ยวจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับลูก

ชีวิตประจำวันที่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนของผู้บริหารหนุ่ม ที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมารอลูกและไปส่งที่โรงเรียน เพราะแม่ของเด็กไม่เคยเรียกร้องขอความช่วยเหลือใด ๆ จากเขาเลยในความเป็นพ่อ หากปล่อยเลยตามเลยแบบนั้นอีกไม่นานลูกคงต้องห่างเหินกับเขาไปเรื่อย ๆ ไม่ต่างกับคนแปลกหน้า ซึ่งเขาคงยอมไม่ได้

เขาได้สิทธิ์นอนค้างกับลูกได้แค่สัปดาห์ละสองวันเท่านั้น ค่าอาหารที่เขาจ่ายให้เธอทุกเดือนคือสิทธิ์ที่เขาจะได้กินข้าวกับลูกทุกวันโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ จากเธอ

และดูเหมือนเขาจะเป็นคุณพ่อที่เสพติดความน่ารักของลูกชายไปเสียแล้ว ส่วนแม่ของลูกนั้นดูเธอจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเขาในฐานะอื่นนอกจากพ่อของภูวภัสเท่านั้น

ภูวดลเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารตรงหน้าจากเสียงเคาะประตูของเทวา

“มีอะไร?”

“คุณลิต้าโทรมาหลายรอบมากครับจะเข้ามาเจอบอสให้ได้ครับ”

“ปฏิเสธไปก่อนบอกว่าฉันไม่ได้เข้าบริษัท”

“ครับบอส”

ลลิตามีความพยายามเป็นเลิศที่จะติดต่อภูวดลให้ได้หลังจากที่เลิกรากัน ไป ปีแรกที่เริ่มห่างกันติดต่อกันบ้างเป็นครั้งคราว และแยกย้ายอย่างเป็นทางการเมื่อปีต่อมา หลังจากที่เขาเจอหล่อนเดินช้อปปิ้งที่ญี่ปุ่นกับกฤษอย่างหวานฉ่ำ บวกกับคำบอกเล่าจากแอนนาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ และคิดว่าหล่อนน่าจะบล็อกเบอร์เขาไปก่อนหน้านั้นและเพิ่งจะปลดบล็อกเมื่อไม่นานมานี้ นี่คงเลิกรากันแล้วกระมังถึงได้พยายามติดต่อจะขอเจอเขาให้ได้

“พรุ่งนี้ช่วงบ่ายทีมกฎหมายของโรงพยาบาลและคุณวนิดาจะเข้ามาเซ็นสัญญาครับ ข้อตกลงเอกสารสัญญาทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ”

วางแฟ้มตรงหน้าเจ้านาย

วนิดา สาวสวยโปรไฟล์ดีพรีเซนเตอร์ของทางโรงพยาบาลที่เป็นเครือข่ายเครื่องมือทางการแพทย์หลายรายการกับอัครเทพ และดูเหมือนเธอจะพยายามสร้างความสัมพันธ์ให้สนิทสนมมากกว่าเรื่องงานกับประธานหนุ่มอยู่เสมอ

“ผมจองร้านอาหารที่เดิมตามที่บอสสั่งเรียบร้อยครับ”

พยักหน้ารับรู้ แต่เพิ่งนึกได้ว่านัดกับเจ้าตัวเล็กว่าจะรีบกลับไปต่อจิ๊กซอว์รูปสัตว์ประหลาดและฮีโร่ที่เพิ่งซื้อให้ แต่คงไม่เป็นไรไว้ค่อยส่งข้อความบอกมุกดาอีกทีในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน