บทที่ 54

โชว์รูมรถดูคึกคักขึ้นจนกริชแปลกใจ เพราะมีบรรดาช่างหนุ่ม ๆ แวะเวียนกันมาที่เคาน์เตอร์คนแล้วคนเล่า ที่เขาไม่รู้ก็คือบรรดาชายหนุ่มเหล่านั้นถือโอกาสมาสอบถามเมนูข้าวกล่องของตนเอง และใช้โอกาสพูดคุยตีสนิทกับสาวสวยประจำโชว์รูม เมลานีมาทำงานได้สักพักแล้วแต่เธอกลับไม่ได้วุ่นวายหรือทำตัวสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ มาเข้างานตอนเช้าและกลับบ้านในตอนเย็น ไม่มีเวลาไปสรวลเสเฮฮานอกรอบ แม้ว่าจะมีชายหนุ่มหลายคนที่หมายตาเธอ แต่ก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวได้ จนหญิงสาวลุกขึ้นมาเป็นแม่ค้าขายข้าวกล่องและขนมหวานนั่นแหละ หนุ่ม ๆ จึงได้มีโอกาสพูดคุยจากการมาอุดหนุนจุนเจือ

ตอนเช้าก็เข้ามาถามถึงเมนูอาหารไปรอบหนึ่งแล้ว ช่วงเที่ยงก็เดินมารับข้าวกล่องที่หญิงสาวด้วยตัวเอง บางคนที่สั่งขนมหวานกับเมลานีไว้กลับเอ่ยปากฝากไว้ก่อน รอกินข้าวเสร็จจะกลับมารับในภายหลัง กลายเป็นว่าทั้งวันจะได้มาพูดคุยกับหญิงสาวหลาย ๆ รอบ เมลานีใช่ว่าไม่รู้ทัน แต่เธอเองก็ต้องการจะขายของ จึงถือว่าหากเธอไม่เล่นด้วยเสียอย่างก็แค่นั้น

แต่มันไม่ใช่แค่นั้นในสายตาคนที่มองเธอผ่านกล้องจากตึกสูงของสำนักงานใหญ่...

“ลุงคงเกิดอะไรขึ้นที่โชว์รูมทำไมช่างมาออกันอยู่ที่เคาน์เตอร์แบบนั้น”

“น้องสายลับเขาเอาข้าวกล่องกับขนมมาขายครับ ช่างเลยได้โอกาสขายขนมจีบซะหลายเข่ง” การรายงานอย่างเข้มข้นของคงคาบวกกับภาพรอยยิ้มอ่อน ๆ ของเมลานีที่โปรยให้กับผู้ชายไม่หยุดทำเอากริชเด้งตัวจากเก้าอี้เหมือนไฟลนก้น รู้สึกตัวอีกทีก็มายืนอยู่หน้าโชว์รูมแล้ว เส้นเลือดในขมับเต้นตุบ ๆ เมื่อได้ยินบรรดาช่างของตนเองกระเซ้าเย้าแหย่ในเชิงหยอกเอินรุมล้อมหญิงสาวหลังเคาน์เตอร์

เมลานีสามารถทำให้โชว์รูมหรูที่เขาลงทุนไปมหาศาลเพื่อตกแต่งให้ดูทันสมัยกลายเป็นตลาดสด หรือไม่ก็เหมือนบาร์ราคาถูกที่เน้นต้อนรับเฉพาะลูกค้าผู้ชายบ้ากามจนได้ เขาอยากจะจับเธอมาเขย่าตัว เอาปี๊บคลุมหัวแล้วบอกให้หยุดยิ้มเรี่ยราดหว่านเสน่ห์เสียที

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกคุณถึงมายืนออกันอยู่ที่นี่”

“พวกผมมาซื้อขนมครับ” หนึ่งในหัวหน้าทีมช่างที่เคยถูกส่งไปอบรมกับกริชที่ฮ่องกงรีบยกมือไหว้แล้วบอกให้คนอื่นรู้ว่านี่คือท่านประธานบริษัท อาการระริกระรี้เกินควรของชายหนุ่มทั้งทีมจึงสงบลงจนเกือบจะเรียกว่าเงียบกริบ

“ผมเพิ่งรู้ว่าไพน์กรุ๊ปมีสินค้าอย่างอื่นขายนอกจากรถด้วย ไม่ทราบแม่ค้าได้จ่ายค่าเช่าที่ให้ผมหรือเปล่า ใครอนุญาตให้ใช้พื้นที่ของผมทำเป็นตลาดแบบนี้” กริชแหวกวงล้อมบรรดาชายหนุ่มที่หลงเสน่ห์ของเธอเข้าไปจ้องหญิงสาวตาวาว ทั้งโมโหและคาดโทษ รอฟังคำอธิบายจากปากอิ่มที่ฉีกยิ้มให้แต่คนอื่น

“ขอโทษค่ะ” เมลานีเอ่ยเสียงเบาอย่างจำนน ไม่อยากให้คนอื่นพลอยต้องเดือดร้อนไปด้วยเพราะคนที่กริชต้องการหาเรื่องคือเธอคนเดียวนั่นแหละ

“กลับไปทำงานตามหน้าที่ของพวกคุณ ใกล้จะเปิดตัวรถโมเดลใหม่ผมหวังว่าทุกอย่างคงจะเรียบร้อย เราขายความทันสมัยไม่ได้เปิดแผงขายขนมไทยหรือข้าวกล่อง” คำพูดเฉียบขาดของกริช ทำให้ช่างบางคนที่อยากจะช่วยหยิบขนมที่เหลืออยู่ในกล่องไปด้วย จำเป็นต้องหดมือเก็บและเดินคอตกกลับเข้าศูนย์ซ่อมด้านหลัง เพราะระหว่างสาวสวยกับงานเงินเดือนดีสวัสดิการเด่น ยุคนี้ก็ต้องเลือกงานเอาไว้ก่อน

“เก็บขนมของเธอลงไป แล้วตามมานี่” ตะเพิดบรรดาแมลงหวี่น่ารำคาญพ้นไปได้ กริชก็หันมาเล่นงานหญิงสาวต้นเรื่องที่ทำให้เขาสติแตก ออกคำสั่งให้เมลานีเดินตามหลังเขาไปยังพื้นที่ด้านในสุด

“ผมขอใช้ห้องหน่อย” ผู้จัดการโชว์รูมมองเมลานีด้วยความสงสารแต่ก็รีบลนลานออกจากห้อง เพราะไม่อยากเผชิญกับโทสะของเจ้านายที่แค่หางตาชำเลืองดูก็รู้ว่าไม่สบอารมณ์เอามาก ๆ