บทที่ 48

เวลาเที่ยงครึ่งเมลานีก็ถือข้าวกล่องมาที่ตึกสำนักงานใหญ่ตามที่ชายหนุ่มสั่ง หญิงสาวกดลิฟต์ไปยังชั้นที่เคยมาพบเขาเป็นครั้งแรก ระหว่างที่กล่องสี่เหลี่ยมไต่ขึ้นไปเรื่อย ๆ กริชก็ยังไม่วายส่งรูปภาพเอกสารขอทุนของณัชชามาปั่นประสาทเธอ พอมาถึงชั้นที่เขาครอบครองอยู่ เลขาหน้าห้องก็ขออนุญาตไปรับประทานอาหารเที่ยง จากที่เมลานีตั้งใจจะยื่นถุงบรรจุกล่องข้าวให้กับเลขาของเขาไปจัดการก็เลยต้องเข้าไปด้วยตนเอง

“นี่ค่ะของที่ท่านประธานสั่ง” เมลานีไม่ได้ก้าวเข้าไปเกินกว่าขอบประตู เธอยื่นถุงข้าวกล่องออกมาตรงหน้า กริชกลับเอียงคอมองเฉย ครั้นหญิงสาวตาเป็นประกายกร้าวขึ้น เขาก็เลิกคิ้วเหมือนยียวน แต่อย่างไรก็ไม่ยอมลุกจากโซฟามารับกล่องข้าวจากมือเธอ

สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันอย่างลองดีและไม่มีใครยอม ที่สุดก็เป็นเมลานีที่ต้องเดินเข้ามาหา หญิงสาววางกล่องข้าวตามสั่งไว้บนโต๊ะกลางแล้วเตรียมหมุนตัวกลับ

“นั่นอะไรที่อยู่ในมือเธอ” กริชเรียกไว้ก่อนแถมชี้ไปที่ข้าวอีกกล่องในมือหญิงสาว

“ข้าวของฉันค่ะ”

“เอามาดูก่อนซิ ข้างในเป็นอะไร”

“เหมือนกันค่ะ” เวลาพักกลางวันของพนักงานออฟฟิศช่างจำกัด แถมร้านอาหารตามสั่งก็คิวยาวเหยียด เมลานีจึงสั่งข้าวกล่องเมนูเดียวกันเพื่อประหยัดเวลารอคอย เธอแค่จะเอาอาหารมาส่งให้เขาแล้วกลับไปกินของตัวเอง รู้อยู่หรอกว่ากริชทำแบบนี้เพราะต้องการกลั่นแกล้งกัน

“เหมือนกันนี่ ใจตรงกันเหรอ” กริชทวนคำของหญิงสาวตาพราวระยับ

“ฉันรีบค่ะ ขอตัวไปกินข้าวก่อนนะคะ เป็นลูกจ้างต้องทำงานให้คุ้มค่าแรง เดี๋ยวจะโดนไล่ออกซะก่อน”

“ทัศนคติดีจัง แต่เธอยังไปไม่ได้ เอาข้าวกล่องของเธอมาดูก่อน ฉันจะเลือกว่ากล่องไหนน่ากินกว่า”

“คุณกริช” หญิงสาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เธอใกล้จะประสาทเสียเต็มที

“นั่นไง เธอดูไม่ชอบมาพากล ดีไม่ดีจะใส่ยาเสน่ห์ในกล่องนี้หรือเปล่าถึงอยากให้ฉันกินนักหนา”

เมลานีสูดลมหายใจเข้าให้ลึกที่สุดเพื่อระงับอารมณ์โกรธ เธอพบเขาครั้งแรกตอนอายุสิบสาม เขาคือผู้ชายที่น่าสงสาร เจออีกครั้งตอนอายุยี่สิบเขาเป็นผู้ชายที่พกพาเสน่ห์เข้ามาหลอกลวงให้ผู้หญิงหลงใหลได้ปลื้ม เกือบสามปีต่อมาพบกันครั้งนี้ กริชคือไอ้วายร้ายแถมกวนประสาทแบบผู้ชายสุภาพคนเก่าที่เธอเคยเพ้อฝันไม่มีทางทำได้

“ฉันจะใส่ยาเสน่ห์ให้คุณทำไมไม่ทราบ”

“ลืมไปแล้วจริง ๆ เหรอ ยังจะมาถามอีกก็ของมันรู้ ๆ กันอยู่”

“รู้ว่าอะไร” เมลานีลืมตัวยกแขนข้างหนึ่งขึ้นเท้าสะเอว เหมือนเวลาที่เธอเคยยัวะเขาสมัยก่อน กริชขำจนหลุดคำถาม

“น่ารักเหมือนเดิมเลย มีแฟนใหม่หรือยังคะ”

คราวนี้เมลานีไม่สนข้าวทั้งสองกล่อง ถ้าเขาอยากได้ก็เอาไป เธอยื่นแขนวางข้าวที่หิ้วอยู่กระแทกบนโต๊ะ แต่กริชคว้าข้อมือกระตุกหญิงสาวให้ถลาเข้ามาบนตักจนเมลานีร้องวี้ด รีบใช้แขนบังหน้าอกไม่ให้สัมผัสใกล้ชิดเขา

“เปิดออก” เขากระซิบเสียงต่ำ เป่าลมร้อนผ่านใบหู

“ไม่”

“ฉันหิว”

“ไม่นะ อย่า” หญิงสาวร้องห้ามเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาเริ่มคุกคามเข้ามาใกล้เต็มที

“อย่าอะไร โน่น เปิดฝาข้าวกล่องออก หิว” กริชแอบอมยิ้มที่เห็นหญิงสาวบนตักหน้าตาตื่นตูม เขายื่นแขนไปเปิดดูเป็นข้าวกะเพราหมูกรอบ ไข่ดาวทั้งสองกล่องอย่างที่เมลานีบอกไว้

“ฉันจะกลับไปทำงาน”

“กินดี ๆ ตรงนี้แหละ แล้วค่อยกลับ กล่องข้าวก็เปิดอ้าซ่าไปแล้ว”

เมลานีตัดปัญหาด้วยการพยักหน้า เธอหิว หากต้องหิ้วท้องรอเพราะความหยิ่งไปอีกหลายชั่วโมงคงต้องเป็นลมแน่ ตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไป ความยากแค้นที่ผ่านมาทำให้เมลานีลดความดื้อรั้นที่จะพาตัวเองไปเจอความลำบากลง ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาวลงมานั่งข้าง ๆ อย่างเสียดาย แต่ก็แปลกใจที่เมลานีหยุดความพยศลงไปเสียได้

“ฉันเอากล่องนี้ เยอะกว่าทั้งข้าวทั้งกับ” เขาพูดลอยหน้าลอยตาแล้วดึงกล่องตรงหน้าเมลานีสลับกับของตัวเอง หญิงสาวทำเพียงถลึงตาใส่ แล้วรีบตักข้าวเข้าปาก รีบกินให้หมดจะได้ไปให้พ้นจากตรงนี้เร็ว ๆ

โดยปกติหากไม่ไปสังสรรค์กับลูกค้าทางธุรกิจในห้องอาหารชั้นดี กริชมักจะกินข้าวกลางวันตามลำพัง แต่วันนี้มีหญิงสาวผิวบางมานั่งกินข้าวกล่องง่าย ๆ ด้วยกันบนตึกสูงใจกลางเมือง ผู้หญิงที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะหวนคืนมาในชีวิตอีกครั้ง

เกือบสามปีแล้ว ทั้งที่ไม่เคยรู้ข่าวคราวไม่เคยติดตามถามหา แต่เขากลับจำเรื่องราวของผู้หญิงคนนี้ได้ทุกอย่าง เมื่อก่อนเขาจะไปกินข้าวกับเมลานีที่มหาวิทยาลัย เธอกินง่ายหรือสงสารเขาก็ไม่รู้เพราะเมื่อเขาบอกว่าจะเลี้ยงข้าว หญิงสาวมักสั่งกะเพราหมูกรอบไข่ดาวทุกครั้ง

“กินช้า ๆ เดี๋ยวก็สำลัก” กริชเป็นคนที่บอกว่าหิว แต่กลับอ้อยอิ่งอยากยืดเวลาของอาหารมื้อนี้ให้ยาวนานมากขึ้น

“ฉันอิ่มแล้วค่ะ ขอกลับไปทำงานก่อน” เมลานีเงยหน้าขึ้นบอก ปากของหญิงสาวแดงแจ๋เพราะความเผ็ด แต่ก็ต้องรีบกินให้หมดทั้งที่ฝืดคอจะแย่ เสียงหมุนฝาขวดน้ำพลาสติกดังขึ้นแล้วชายหนุ่มก็ยื่นมันมาตรงหน้าของเธอ

“ดื่มน้ำซะ”

เมลานีรับขวดน้ำมาจากมือใหญ่ มองหน้าเขาเหมือนจะถามหาแก้วหรือหลอด ชายหนุ่มเลิกคิ้วสายตาพราวระยับเมื่อเห็นว่าเธอรู้จักกินข้าวได้เร็วขึ้นบ้าง แต่คุณหนูเมลก็ยังไม่สามารถกระดกน้ำจากขวดได้อยู่ดี

“ที่นี่ไม่มีหลอด ไม่มีแก้ว”

เมลานีจึงจำใจฝืนกระดกน้ำจากขวดพอให้ชุ่มคอ เพื่อจะได้รีบออกไปจากห้องนี้เสียที หญิงสาวกวาดสายตามองหาฝาขวดน้ำเพื่อนำมาปิดขวดแล้วจะเอาไปทิ้ง

“วางไว้นี่แหละ กลับไปทำงานได้แล้ว”

“แต่ว่า” ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่ลูกจ้างตัวเล็ก ๆ จะทิ้งเศษอาหารและขวดน้ำไว้ให้ประธานบริษัทเก็บทิ้งก็ดูไม่ใช่เรื่อง ท่าทีของหญิงสาวจึงลังเลอึกอัก

“ไม่ยอมไปซะงั้น อยากอยู่วางยาเสน่ห์ต่อหรือไง”

“ถ้าจะทำ คือวางยาเบื่อเท่านั้นแหละ”

เมื่อเมลานีออกไป กริชก็จัดการเอื้อมมือหยิบกล่องข้าวของหญิงสาวขึ้นมาเตรียมทิ้ง ข้าวหมดเกลี้ยงเพราะเธอคงจะหิวจริง ๆ สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในกล่องคือไข่แดงเสี้ยวเล็ก ๆ ที่ค่อนข้างเหลว ส่วนด้านที่สุกเมลานีกินมันไปจนหมด เธอยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมสักนิด

“ไข่แดงต้องสุกเหมือนเดิมเลยนะหนูเมล”

กริชจิ้มช้อนลงไปบนไข่ดาวในกล่องข้าวที่เขาเลือก แล้วไข่แดงเหลวก็ไหลเยิ้มเป็นลาวา...