ตอนที่9

"พวกเขาออกไปกันแล้ว เจ้า ปล่อยขาข้าแล้วออกมาเสียที"

เสียงแหบพร่าที่ดังขึ้นทำให้อิงอิงสะดุ้งสุดตัว รอยยิ้มบนใบหน้างามหุบฉับ ความคิดที่กำลังเจิดจ้าสะดุดลงทันใด ฝ่ามือเล็กที่กำลังลูบไล้ต้นขาแกร่งอย่างลืมตัวผละออกราวกับแตะต้องของร้อน แต่ความหนั่นแน่นแข็งกร้าวของกล้ามเนื้อที่ได้สัมผัสเมื่อครู่ยังคงอุ่นซ่านไปทั่วฝ่ามือน้อยๆ ของนางจนแก้มนวลร้อนผะผ่าว เท่านั้นยังไม่พอ กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของบุรุษผู้นี้ยังกรุ่นเข้ามาในจมูกนางจนใจสั่นไปหมด จากนั้นก้อนเนื้อภายในอกของนางก็กระตุกวูบแล้วเต้นรัวเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้ำเสียงที่แหบพร่าของคนผู้นี้มันทำให้นางสัมผัสได้ถึงความมีเสน่ห์ของบุรุษเพศที่เข้มข้น

แม่เจ้า นางไม่อยากจะบอกเลยว่า นางชอบน้ำเสียงของเขามาก เพียงแค่ได้ฟังเสียงเท่านั้น ใจของนางถึงกับสั่นไหว นางคลั่งไคล้ในน้ำเสียงแบบนี้

นางไม่อยากจะคิดเลยว่าหน้าตาของอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร แม้จะสัมผัสได้เพียงแค่นี้ก็ทำเอาใบหน้านวลถึงกับแดงซ่านร้อนไปทั้งหน้าลามไปถึงลำคอ รู้สึกประหม่าไปหมดแล้วจริงๆ

อิงอิงสะบัดหัวกับความคิดฟุ้งซ่านของตนเองเร่งคลานออกมาจากใต้โต๊ะ รู้สึกตื่นเต้นและลุ้นมากๆ ว่าเขาจะหน้าตาเป็นเช่นไร ถึงแม้นางจะเชื่อไปแล้วก็ตามว่าเขาต้องรูปงามมากๆ

"อ๊ะอร๊าย... ขาข้า ซี้ด...เซี่ยชิงเทียน เจ้าลูกสุนัขเอ๊ย"

เสียงหวานหลุดครางออกมาทันทีพร้อมส่งเสียงก่นด่าไปถึงคนที่ทำให้นางต้องเป็นเช่นนี้ เพราะเมื่อยันกายลุกขึ้นก็รู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั้งขาจนต้องอาศัยโต๊ะที่นางใช้เป็นที่หลบซ่อนพยุงกายเอาไว้ไม่ให้ล้ม

หารู้ไม่ว่าทั้งเสียงครวญครางและคำสบถที่หลุดจากริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้นทำให้คิ้วของคนฟังถึงกับกระตุก

อิงอิงรู้สึกเจ็บจนน้ำตาคลอ แต่ยังฝืนช้อนสายตาขึ้นมองบุรุษที่นางอยากเห็นหน้าจนใจจะขาด แต่เพียงได้เห็นหน้าอีกฝ่ายเพียงเท่านั้นคำว่าโลกหยุดหมุนก็ตรงเข้าเล่นงานนางในทันที รอบกายของนางราวกับทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว

นี่กระมังนิยามของคำว่า รักแรกพบ อานุภาพของมันช่างร้ายกาจจริงๆ

วอนผู้เฒ่าจันทราช่วยนำด้ายแดงมามัดกายของนางและบุรุษผู้นี้ให้ติดกันด้วยเถิด หากเพียงแค่ผูกปลายนิ้วเห็นทีคงจะน้อยเกินไป

นางอยากเสียตัวให้กับคนนี้

ตอนนี้ท้องไส้ของนางปั่นป่วนไปหมด มันคล้ายดังมีผีเสื้อโบยบินอยู่ในท้องของนางนับพันนับหมื่นตัว เพียงแค่สบดวงตาคมดุคู่นั้น นางบอกได้เลยว่า มารยาพันเล่มเกวียนที่นางมีคงต้องถูกขุดมาใช้แล้วแหละ

บุรุษผู้นี้เท่านั้นที่นางจะจับมาเป็นสามี หากพระเอกของเรื่องยังมิกล้ากับเขา นั่นย่อมแสดงว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา และที่สำคัญที่สุด เขาคือบุรุษในอุดมคติของนาง คือพระเอกนิยายตัวจริงที่นางเฝ้าฝันหา

ดูสายตาของเขาที่จ้องมองนางสิ มันช่างดูดุดันยิ่งนัก ยิ่งท่วงท่าที่อีกฝ่ายกระดกจอกสุราขึ้นดื่ม กรี๊ด...เลือดกำเดาจะไหล

กร้าวใจมากพ่อ...

ปึง!

เสียงจอกสุราที่ถูกกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงทำให้ร่างบางสะดุ้งจิตวิญญาณที่ลอยล่องกลับเข้าร่างในทันที

เซี่ยเยี่ยนเฉินจ้องมองเจ้าของใบหน้างดงามที่ฝ่ามือนั้นแสนนุ่มนิ่ม สภาพตอนนี้คล้ายดังลูกแมวจรจัด ผู้ที่เอาแต่จ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวแล้วยังเอ่ยวาจาที่ฟังแสลงหูอย่างไม่สบอารมณ์

"เจ้า ยังจะจ้องข้าอีกนานหรือไม่"

เจ้าของเสียงแหบทรงเสน่ห์เอ่ยถามสตรีตรงหน้าเมื่อรู้สึกทนไม่ไหวเมื่อนางเอาแต่จ้องหน้าเขา

"โอ๊ะ นายท่านโปรดอภัย อิงอิงเสียมารยาทแล้ว"

น้ำเสียงอ่อนหวานหลุดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของสตรีที่รีบก้มหน้าลง กายบางสั่นเทาราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะโกรธเคืองนาง ก่อนจะช้อนดวงตาหวานซึ้งขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายแล้วหลุบสายตาลงอย่างมีจริต มือบอบบางยกขึ้นเกี่ยวเอาเส้นผมที่หล่นลงมาปรกหน้าทัดใบหูเล็กขาวผ่องอย่างเขินอายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังจ้องมองนางอยู่เช่นกัน

สตรีที่ดูบอบบางย่อมดูน่าทะนุถนอมในสายตาของบุรุษยุคนี้ นั่นคือความคิดของคนงาม แต่ให้ตายเถอะสภาพของนางในตอนนี้ช่างไม่น่ามองเอาเสียเลย แต่ก็ช่างเถอะจะอย่างไรความงามของนางก็โดดเด่นอยู่แล้ว

หึ

ท่าทางเปราะบางอ่อนหวานของอีกฝ่ายช่างดูขัดหูขัดตาเขายิ่งนัก ไม่คล้ายดังสตรีที่มือหนึ่งเท้าสะโพก อีกมือหิ้วคอเสื้อเจ้าเด็กน้อยที่ริจะเป็นหัวขโมยได้อย่างสบาย

ไม่คล้ายดังสตรีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องของผู้อื่นด้วยสภาพกระเซอะกระเซิง แล้วยังคลานเข่าด้วยท่วงท่าที่สตรีที่ดีไม่ควรทำ

ไม่คล้ายดังสตรีที่ใจกล้าสัมผัสเรือนกายบุรุษอย่างไม่นึกกระดากอาย แล้วยังลูบไล้เสียจนเขาเสียอาการ

ไม่คล้ายดังสตรีที่พึ่งจะพ่นวาจาที่ทำให้เขาถึงกับหน้าชา

แม้นางจะพยายามเสแสร้งแกล้งทำให้มันแนบเนียนแค่ไหน แต่เสียใจ เขามองออก

"เป็นตัวของตัวเองเถิด ข้ามิชมชอบสตรีเสแสร้ง"

น้ำเสียงแหบเสน่ห์ที่อิงอิงหลงใหลหนักหนาดังขึ้น ทำให้รอยยิ้มหวานที่กำลังชื่นชมตัวเองแข็งค้างอยู่บนใบหน้างาม ก่อนจะรับรู้ได้ถึงความร้อนที่ลามเลียไปทั่วใบหน้า

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูดประโยคนั้น ใคร่ครวญคำพูดของอีกฝ่าย บุรุษผู้นี้คงมิได้หมายถึง นางตอแหลหรอกกระมัง แต่เมื่อลองมองแววตาของอีกฝ่ายที่กำลังมองมายังนางเช่นกัน มันกลับกำลังเต้นระริก จ้องมองนางราวกับว่าเขากำลังขบขันก็พลันเข้าใจแจ่มแจ้ง ใช่ เขารู้ว่านางตอแหล

ซี๊ด...เจ็บ

คนผู้นี้ ปากกับหน้าตาช่างสวนทางกันยิ่งนัก

มารยาสาไถยของนางแป๊กตั้งแต่เล่มที่หนึ่งเลยหรือ

มันเป็นไปได้อย่างไรกัน