ตอนที่ 4 นี่หรือคนที่ปฏิเสธข้า

 

นั่นคือความทรงจำเดิมของเขา ที่หมิงอี้เคยบอก ว่าคุณหนูใหญ่จะแอบมองเขาทุกครั้งที่เจอกัน นางค่อนข้างลุ่มหลงเขาเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่ไม่กล้าเข้ามาคุย แต่เขาเองกลับไม่เคยเห็นหน้านางแบบเต็มๆ เช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนางชัดๆ

“ไหนเจ้าบอกว่านางขี้โรค ดูแล้วน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน พูดน้อย ขี้อายอย่างไรล่ะ”

เขาถามหมิงอี้ด้วยความแปลกใจ เพราะสตรีที่เขาเห็นอยู่ข้างหน้านี้ นางทั้งสดใส ร่าเริง เป็นมิตรกับทุกคน นางยิ้มเก่ง และยังเอื้อเฟื้อต่อคนใช้ของนางด้วย เขากำลังสงสัยว่า

“หมิงอี้ ข่าวกรองของเจ้า มีผิดพลาดได้ขนาดนี้เลยหรือ”

“อาปิง ข้าลืมบอกพี่ใหญ่ว่าข้าจะเอาผ้าคลุมไหล่ขนจิ้งจอกขาวตัวนั้นด้วย เดี๋ยวข้ามานะ เจ้ารอนี่ก่อน”

นางบอกอาปิง และหันกลับ เพื่อจะเดินไปที่ร้านตัดชุดที่พึ่งเดินออกมา และ ชนเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“ว๊าย ขอโทษๆ เจ้าค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ ขอโทษที ข้ารีบไปหน่อย”

นางเงยหน้าขึ้นมอง โอววว งานดี หล่อจัง สูง โปร่ง ผิวขาวดูเป็นผู้ดี ตาคม จมูกได้รูป หล่ออย่างกับพระเอกซีรี่ย์ คือดีงามที่หลุดมายุคนี้ ขอบคุณโชคชะตา อิอิ

“เอ่อ หากท่านไม่เป็นไร ข้าขอตัวก่อน ขอโทษอีกทีนะเจ้าคะ บาย”

 นางโบกมือให้ แล้วเดินจากไป

ฟู่เว่ยหลง งุนงงกับท่าทีของนาง หันมามองหน้าหมิงอี้ ที่บัดนี้ อ้าปากกลับมามองเขาเช่นกัน นี่ไม่ใช่ที่สายข่าวบอกว่านางลุ่มหลงหรือชอบข้าหรอก นี่มันเหมือนไม่รู้จักข้าเลยด้วยซ้ำไป ทั้งๆ ที่เขา พึ่งจะ ปฏิเสธงานหมั้นกับนาง ต่อหน้าผู้คน ทำให้นางต้องอับอายขนาดนั้น แต่ท่าทางของนาง กลับดูไม่สนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

“นี่มันอะไรกัน หรือว่านางถูกคุณชายปฏิเสธ จนนางความจำเสื่อมไปแล้วขอรับ”

หมิงอี้สับสน เพราะเขาเองเคยพบคุณหนูใหญ่ แต่ตอนนั้น นางหน้าตาซีดเซียว ดูไม่มีแรง และมักจะฝากขนมหวานไปให้คุณชายของเขาเสมอ และคอยถามเขาว่าคุณชายจะไปไหน ทุกที่ ที่คุณชายไป มักจะพบนางเสมอ แม้ว่านางจะไม่เคยแสดงตัวออกมา หรือเข้ามาคุยกับคุณชายของเขาเลยก็ตาม แต่คุณหนูใหญ่ในวันนี้ ไม่เพียงแค่ไม่แอบมอง แต่ยังเหมือนไม่รู้จักคุณชายของเขาด้วย

“ข้าว่าข่าวกรองของเจ้าน่าจะมีปัญหานะ น่าสนใจ ข้าจะรอดูว่านางจะทำเช่นไร หากเจอกันต่อหน้า”

 เขาตัดสินใจ รอนางอยู่หน้าร้านตัดเสื้อผ้าสตรี นางเดินออกมาแล้ว และเดินมา นางเดินผ่านเขาไปอีกรอบ เหมือนมองไม่เห็น นางเห็นอาผิงยืนตัวลีบอยู่ นางเลยเดินเข้าไปหา

“ข้ามาแล้ว โทษทีนะ คุยกับพี่ใหญ่เพลินไปหน่อยน่ะ เจ้าเป็นอะไร ทำไมยืนก้มหน้าอยู่อย่างงี้อ่ะ”

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู ไม่เห็นคุณ คุณชายฟู่เหรอเจ้าคะ”

“คุณชายฟู่ ฟู่ไหนอ่ะ ข้ารู้จักเข้าเหรอ ไหนๆ”

นางกำลังทำท่าจะหัน อาปิงจับแขนนางไว้แน่น

“อย่าเจ้าค่ะคุณหนู อย่าหันไปเจ้าค่ะ พวกเขายืนอยู่ตรงนั้น คุณหนู นี่คุณหนู จำไม่ได้เหรอเจ้าคะ”

“แล้วเจ้าให้ข้าจำอะไรล่ะ นี่ข้าคงโดนเอฟเฟคจากยาน่ะ เลยเกิดอาการข้างเคียง ทำให้ความจำเสื่อมไปบางเรื่อง เจ้าก็บอกข้ามาสิ ว่าข้าควรจำอะไร แล้วคุณชายฟู่อะไรนี่ เกี่ยวกับข้ายังไง”

นางถามกับอาปิง

“เขาคือคนที่ปฏิเสธการหมั้นกับท่าน ที่งานเลี้ยงวันเกิดคุณท่านต่อหน้าผู้คนในจวนไงเจ้าคะ คุณหนู ท่านลืมไปหมดแล้วจริงๆ หรือเจ้าคะ”

อาปิงไม่รู้ว่าควรดีใจ หรือเสียใจดี หลังจากวันนั้น คุณหนูของนางเอาแต่ร้องไห้ ไม่กิน ไม่ดื่ม จนล้มป่วยหนักเกือบตาย แต่มาวันนี้ นางบอกว่าจำเขาไม่ได้ นางเดินผ่านเข้าไป 2 รอบเหมือนคนไม่รู้จักกัน อาปิงเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเช่นกัน

ไม่ทันที่ทั้งคู่จะคุยอะไรกันต่อ เขาก็เดินเข้ามา

“สวัสดีคุณหนูหลิน”

 ฟู่เว่ยหลงเอ่ยทัก หลินลี่เซียนค่อยๆ หันไป

นางมองเขาอย่างพินิจ และ

** ข้อมูล : ฟู่เว่ยหลง

** แม่ทัพใหญ่ราชองครักษ์หลวง คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่จัดหาให้

** เขาปฏิเสธการแต่งงานกับข้า ต่อหน้าผู้คนมากมาย

** หน้าที่มาก่อนสิ่งใด ไม่สนใจอิสตรี ไร้ความรู้สึก เย็นชา ยากที่จะเข้าถึง

อ้อ นี่น่ะเหรอ คนที่ปฏิเสธเจ้า อีตาหน้าหล่อที่ข้าชนเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ พระเอกซีรี่ย์ในตำนานสินะ นิสัยนี้ใช่เลย เสียดาย ข้าไม่ได้อยากเป็นนางเอกซีรี่ย์ตอนนี้ ข้ายังอยากเที่ยวอยู่ เรื่องที่ผ่านมาก็ถือซะว่าฝันร้ายละกันนะ

“สวัสดีคุณชายฟู่” นางทักทาย

“ท่านมาเดินเล่นเหรอเจ้าคะ เหมือนข้าเลย ข้ามาซื้อของเข้าบ้าน ตอนนี้ก็ได้ครบแล้ว ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ไว้พบกันใหม่ ลาล่ะเจ้าค่ะ”

นางพูดอย่างรวดเร็ว และทำท่าลา และเดินมาหาอาปิง

“ข้าหิวแล้ว หาข้าวกินกัน เอาที่เป็นส่วนตัวหน่อย ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าเยอะเลย”

ลี่เซียนบอก อาปิงเลยพานางเดินไปที่หอ อวิ๋นเจี้ยนเพื่อทานข้าว เพราะที่นั่นมีห้องส่วนตัว สะดวกที่จะคุยกัน

ฟู่เว่ยหลงยืนงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาพึ่งเห็นหน้านางชัดๆ ก็วันนี้ นางถือว่าเป็นสตรีที่หน้าตางดงามมากคนหนึ่ง แต่เขายังไม่ทันได้ขอโทษนาง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนเลย นางก็ไปเสียแล้ว เขาควรจะตามนางไปดีหรือไม่ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก น้อยคนที่กล้าสบตาเขาตรงๆ แบบที่นางทำ สตรีในเมืองหลวง มักจะคอยแอบมองเขา และแอบไปคุยกันเองลับหลังเขา ซึ่งเขาจะรู้สึกหงุดหงิดกับความไร้สาระนี่ทุกครั้ง

แม้แต่นางเองก็ด้วย ที่คอยเอาทั้งอาหาร และขนมหวาน มาส่งให้เขาผ่านหมิงอี้บ่อยๆ เขาไม่เคยแม้แต่จะแลเลยสักครั้ง ทุกครั้งจะเป็นหมิงอี้และพวกทหารองครักษ์ ที่รับไปกินแทน แต่วันนี้กลับแปลกไป นางไม่เพียงไม่สนใจเขา ยังหลีกหนีเขาอีกด้วย

“คุณชาย เอาอย่างไรต่อดีขอรับ จะกลับเลย หรือ ลองตามพวกนางไปดี ขอรับ”

หมิงอี้ลองถามดู เขาคาดว่าคุณชายคงไม่สนใจและคงกลับจวนแน่ๆ

“ตามพวกนางไป” ……..