LOGIN結婚して十年。 その人は夫でありながら、私は彼を息子の葬儀に参列させない。 理由は――息子が亡くなる前に残した三つの願い。 一つ目。「今はまだ……パパに僕のことを言わないで。パパが悲しむから」 二つ目。「最後の誕生日、僕の一番好きな料理を作ってほしい。それを食べながら、パパと一緒に過ごしたい」 三つ目。「もしパパが来なかったら……絶対に、絶対に、絶対に、あの人を僕のお墓に近づけないで」 だから息子が息を引き取ったあと、外でどれだけ激しい雨が降ろうとも、その人の目が真っ赤に腫れて震えていようとも、どれほど声が枯れるほど泣き叫んでいようとも―― 私は決して、息子に一歩たりとも近づかせなかった。 三日前。鷹見隼斗(たかみ はやと)は、皓月(こうげつ)母子と夜通し花火をして祝った帰りに、新品のランドセルを息子に買ってきた。 息子の誕生日に戻って来なかったことへの「埋め合わせ」として。 私が涙を浮かべたのを見て、彼は眉をひそめた。「たかが一回の誕生日だろう。次にちゃんとすればいいだけじゃないか?」 そのとき、彼はまだ知らなかった。 私たちの七歳の息子は、喘息で亡くなり、もう二度と入学の日を迎えることはないということを。
View MoreHindi maipinta ang mukha ni Tamara habang nakatingin sa screen ng kaniyang mamahaling phone na naghihintay ng tawag o kahit mensahe mula sa asawang si Galvino Lorenzo.
Ang haba na nang nguso ni Tamara dahil kanina pa siya nakabusangot. Malapit nang maghapon ay wala man lang siyang matanggap na update. Ni hindi nga siya nito binabati dahil ang araw na 'yon ay ang ika-tatlong taon nila bilang mag-asawa.
Madalang lamang silang magkita ng asawa dahil nakatira si Tamara sa mansion ni Galvin habang si Galvin ay sa penthouse umuuwi dahil mas malapit 'yon sa kompanya. Umuuwi ito sa kaniya limang beses sa isang buwan, at walang gabing umuuwi na walang nangyayari sa kanilang dalawa.
Ngunit nitong nakaraang tatlong buwan ay isang beses na lamang ito kung umuwi. Hindi niya kinukuwestyon si Galvin dahil inisip niyang abala ito sa kompanya lalo pa't dalawang kompanya ang pinapatakbo nito. Alam niya rin na bago matapos ang taong ay naglalabas ng bagong line-up perfume, sa market ang kompanya nito. At bilang asawa, kailangan niyang intindihin 'yon.
Ang pagiging mag-asawa ni Tamara at Galvin ay sekreto lamang. Ang tanging nakakaalam ay ang dalawang pamilya at ang mga kasambahay na naninilbihan sa pamilya Lorenzo.
Magmula ng maikasal sila, dalawang sikat na kompanya ang pinapatakbo ni Galvin. Ito na kasi ang namamahala ng Lorenzo Perfume Company, ang numero unong kompanya ng mga mamahaling pabango na pag-aari ng pamilya nito. At si Galvin rin ang major shareholders ng House of Alonzo, ang sikat na fashion company na pag-aari naman ng pamilya ni Tamara.
Hindi na makapaghintay pa si Tamara nang tawag nito, kaya siya na mismo ang tumawag, matagal bago nito sinagot.
Ngumiti siya. “Hello, Hubby! Happ—
[“Didn't I fucking tell you don't ever call me? I'm in the middle of a fuckin' meeting!”] Nababakas ang lamig at iritasyon sa boses ni Galvin, wari'y hindi nagustuhan ang pagtawag niya.
Hindi na 'yon bago kay Tamara dahil ganu'n na ganu'n naman talaga ang ugali ni Galvin pagdating sa kaniya. Malaki ang galit sa kaniya ni Galvin dahil napilitan lamang ito sa kasal.
Napayuko si Tamara at kinagat ang pang-ibabang labi. “S-sorry, Hubby, hindi ko alam...”
[“Wala ka naman talagang alam, Tamara! What do you want this time huh?”] Sa tinig nito animo'y palagi siyang may hinihiling sa asawa.
“Masyado ka bang busy, Hubby? Hindi mo kasi ako tinatawagan nitong nakaraan, kaya ako na ang tumawag sa'yo. Sorry kung na isturbo kita, gusto lang kitang kamustahin. Isa pa, matagal-tagal ka na kasing hindi umuuwi dito, matatapos na ang buwan hindi ka pa nagpapakita... Pero okay lang —”
[“Argh! To make this conversation short, fine! I'm coming home later! Happy?!”] Bakas sa tono nito ang iritasyon at napipilitan.
Nagsasalita pa sana si Tamara upang batiin ito ng 'happy anniversary' ngunit binabaan na siya ni Galvin ngunit bago pa man nito tuluyang maibaba, malinaw na narinig niya ang malambing na boses ng babae.
Huminga ng malalim si Tamara upang iwasiwas ang negatibo niyang iniisip; Hindi manbabaero si Galvin!
Inisip niya na lamang na napipikon si Galvin dahil sa kaniyang pagtawag, bagay na ayaw na ayaw nitong naiisturbo. Hindi niya maiwasang malungkot dahil wala talaga itong pakialam sa kaniya. Ngunit agad ring gumuhit ang ngiti sa kaniyang labi nang maisip na may sorpresa ito sa pag-uwi at kunyari napipilitan.
Walang mapaglagyan ang sobrang tuwa sa puso ni Tamara sa iisipin na uuwi ang asawa at makakasama niya sa kanilang anniversary. Imbes na tumunganga at maghintay sa pagdating ni Galvin, tinungo niya ang kitchen upang ipagluto nang masarap na hapunan ang asawa.
Sa kusina ay abala si Manang Luz at ang dalawang kasambahay sa paghahanda ng lulutin para sa hapunan habang nanunuod ng balita sa telebesyon na naroon sa kusina.
“Hindi ba 'yang si Miss K ay dating kasintahan ni Sir Galvin?”
Hindi makapaniwalang usal ni Melody nang makita ang balita tungkol sa sikat na artista/model na si Maris Keenly, na napapabalitang buntis!
“Siya ang nag-iisang babaeng nagpabago kay Sir!” Deklara ni Perla. “Babaero 'yan si Sir, parang brief 'yan kung magpalit ng girlfriend pero nang maging sila ni Miss K, taon ang itinagal nila. Nakakapagtaka na buntis siya na wala naman siyang isinasapublikong nobyo. Hindi kaya... Si Sir Galvin ang ama?” Tumili si Perla. “Ay! Kung totoo man 'yon, ako na ang pinakamasayang kasambahay sa buong mundo! Solid MaVin kaya ako!”
Natigilan si Manang Luz sa kaniyang ginagawa. Huminga siya ng malalim at naiiling na pinatay ng telebesyon bago binalingan ang dalawa.
“Ano ba kayong dalawa. Tigilan niyo nga ang pagku-kwento ng mga ganiyang bagay, baka marinig pa kayo ni Ma'am Tamara pagmulan pa 'yan ng away nilang mag-asawa.” Saway ni Manang Luz.
“Manang, alam ko na alam mo na totoo ang sinasabi ko! Magkasama na tayong nanilbihan sa pamilya Lorenzo at alam natin pareho na maganda talaga ang relasyon ni Sir Galvin at Miss K.” Giit pa ni Perla.
“Ngayon malinaw na sa akin kung bakit hindi isinapubliko ni Sir na asawa niya si Ma'am Tamara! Kawawa naman si Ma'am, isang hamak na sekretong asawa lang ni Sir!” May bahid ng lungkot na sambit ni Melody.
Si Manang Luz ang nag-alaga kay Galvin mula pagkabata. Kaya nang lumipat ng tahanan si Galvin at nagkaroon ng sariling pamilya, ito pa ang aalagaan at pagsisilbihan niya. Habang si Perla ay taga-silbi sa mansion at bagohan naman si Melody na ipinasama ni Donya Gretchen upang manilbihan sa bagong mag-asawa.
Itinuro ni Manang si Perla. “Hindi pa rin tama na pag-usapan ang ating mga amo. Ikaw, Perla, itikom-tikom mo 'yang bibig mo.”
”Pero malakas talaga ang kutob ko na may relasyon si Sir kay Miss K—
Awtomatikong natutop ang bibig ni Perla nang makitang pumaso si Tamara sa kusina. Kumunot ang noo ni Tamara nang makitang natigilan ang mga ito na wari'y nakakita ng multo.
“May dumi po ba ako sa mukha?” Tipid siyang ngumiti.
“Wala po, Ma'am.” Umiling si Melody.
“Anong ginagawa mo dito, Ma'am?” Tipid na ngumiti si Manang Luz. “May kailangan ho ba kayo?”
Umiling si Tamara. “Uuwi po kasi si Galvin, gusto ko po sanang ipagluto siya ng paborito niyang pagkain.”
“Oh sige, ikaw ang bahala.” Sang-ayon ni Manang Luz.
Ikinuha ni Manang Luz nang malinis na apron si Tamara, pagkatapos niyang isuot 'yon ay hinanda niya ang ingredients sa kaniyang lulutuin.
Masigla at masayang nagluluto si Tamara katulong ang tatlong kasambahay. Nalilibang siya dahil nakikipagkuwentohan sa kaniya si Melody, paminsan-minsan ay nagku-kwento naman si Manang Luz habang wala namang imik si Perla.
“Ate Perla, ikaw hindi mo ba balak mag-asawa?” Baling ni Tamara kay Perla. Ate tawag niya dito dahil nasa middle 30's na ito.
Naikwento kasi ni Melody na nais nitong mag-asawa pagtungtong ng bente-otso. 18 anyos pa lamang si Melody nang mamasukan bilang kasambahay sa pamilya Lorenzo, at nang malaman ni Donya Gretchen na isa itong achiever ngunit hindi makakapagtapos dahil sa kakulangan pinansyal, pinapa-aral ito ng donya habang naninilbihan.
Ngayon ay kasalukuyan itong nasa ika-tatlong taon sa koliheyo, kaya batang-bata pa ito o mas madaling sabihin na ka-edad ito ni Tamara. Kung hindi ito huminto sa pag-aaral ay paniguradong tapos na rin ito tulad niya.
“Labas ho ako ma'am diyan sa usapan niyo at labas rin ho kayo sa personal na buhay ko!” Masungit na tugon Perla.
Natigilan naman si Tamara sa inasal ni Perla. Noon pa man ay ramdam ni Tamara na hindi siya gusto ni Perla pero ginagawa niya naman ang lahat para makasundo ang mga taong nakapaligid sa kaniya. Lalo pa't ito rin naman palagi ang mga nakakasama niya, gusto niya sana na maganda ang relasyon sa mga ito.
Tipid na ngumiti si Tamara at humingi ng paumanhin. “Pasensya ka na, Ate Perla, sana po wag kang magalit.”
Umikot ang mata ni Perla. “Okay lang, Ma'am! Huwag niyo na lang uulitin dahil nagmumukha kayong tsismosa sa ginagawa niyo.”
Hindi akalain ni Tamara na 'yon pala ang datingan no'n kay Perla. Ang sa kaniya lang kasi ay gusto niyang maging open sa kaniya ang mga ito dahil kung may kailangan ito ay hindi mahihiyang masabi sa kaniya at bukal rin naman sa loob niya na tumulong sa mga ito.
Inisip na lang ni Tamara na menopausal na ito kaya ganu'n na lang ang pakikitungo nito sa kaniya.
Pinukol ni Manang Luz nang masamang tingin si Perla, nanahimik naman ito pero binuksan ang telebesyon.
“Ako na nito, Ma'am, mabuti pa magpalit na kayo baka kasi dumating na si Sir.” Kinuha ni Manang ang bowl na sasalinan ni Tamara ng niluto niya.
“Perla, ihanda mo na ang mesa. Ikaw naman Melody, linisin mo na ang mga kagamitan.” Pagbibigay ng utos ni Manang Luz na agad namang sinunod ng dalawa.
Napansin ni Tamara na madami-dami ang lilinisin sa kusina, kaya naisipan niya na tulungan muna si Melody sa gagawin.
“Ako na nito—
“Wag na po, Ma'am! Kaya ko na po ito, saka magpaganda na po kayo! Anong oras na? Baka nandiyan na si Sir, dapat fresh ka! Siguradong miss na miss ka no'n!” May panunukso sa ngiti ni Melody.
Nag-init ang pisngi ni Tamara at napayuko dahil sa hiya. Palabas na siya ng kusina nang makuha ng atensyon niya ang babaeng laman ng balita.
“Kamakailan lang ay pinapiyestahan ang larawan ng aktres na si Maris Keenly dahil sa kabila ng magandang hubog ng katawan nito ay kapansin-pansin ang kaniyang baby bump? Kahapon lamang ay kinumpirma ng actress sa pamamagitan ng post kaniyang Inst@gr@m story na apat na buwan na siyang nagdadalang tao! Pahulaan naman sa mga netizen kung sino ang ama ng dinadala nito lalo pa't wala namang napapabalita na nali-link ito sa mga actor. Samantala, spotted kaninang umaga sa hospital, sa labas ng obgyne clinic ang aktres kasama ang CEO ng Lorenzo Perfume Company na si Galvino Lorenzo, haka-haka ng mga netizen; ito ang ama ng ipinagbubuntis ng aktres. Matatandaan na dating magkasintahan ang dalawa, wala pang panayam si Mr. Lorenzo patungkol dito... Ito ang showbiz balita, ako si Lilia Cruz, magandang gabi!”
Natigilan si Tamara sa kaniyang kinatatayuan. Animo'y binagkasan siya ng napakalaking bato dahilan para manikip ang kaniyang dibdib at nagsimulang manginig ang kaniyang katawan na animo'y binuhosan siya ng malamig na tubig.
Nanlaki ang mata niya at napaawang ang labi na makita ang larawan ni Galvin na todo suporta sa nasabing artista. May isa pang kuha na nakalapat ang labi ni Galvin sa noo ng babae at halatang masayang-masaya ang mga ito.
It's Maris Keenly, Galvin's ex-girlfriend!
”T-This is not...”
Nilingon niya si Manang Luz at Melody na may nag-aalalang nakatingin sa kaniya habang si Perla naman ay tila nasisiyahan sa balitang 'yon. Bumalik ang mata niya sa telebesyon at sunod-sunod na umiling.
“S-Si Galvin, Manang...” tanging saad siya at tuluyan ng bumagsak ang luhang kanina niya pa pinipigilan.
雨脚は次第に強くなっていくのに、ドアの外に立つその影は、最後まで動かなかった。隼斗の、張り裂けるような泣き声が雨音に混ざり、一晩中響いていた。けれど、私の心は、少しも揺れなかった。息子を失った時点で、彼への情は消えたのだ。その後数日、隼斗はいつも少し距離を置き、庭の祭壇を眺めては静かに涙を流していた。どれだけ隣の人たちが「可哀そうだから、話くらい聞いてあげたら」と言っても、私は彼を一歩たりとも中へ入れなかった。「陽太……最後の願い、ママはちゃんと守るからね」そして庭にある柿の木を切り倒し、隼斗の目の前で道端に投げ捨てた。木いっぱいの柿が地面に落ち、隼斗の目は真っ赤に充血し、その夜、彼は村を去った。――半年後。小学校の教室には、元気な声が響いていた。「生きているということ、いま生きているということ――」その声に導かれるように隼斗が視線を向けると、教壇に立つ私の姿があった。息子を埋葬したあと、私は小学校の教師として働き始めた。陽太は勉強できなくなった。でも、村の子どもたちにはまだチャンスがある。授業が終わり、私は教案を抱えて職員室へ向かっていた。ふと廊下の端に目を向けると、そこには制服をきっちりと着た隼斗が立っていた。薄く伸びた青い無精髭が、彼の表情にわずかな疲れと歳月を刻んでいるほかは、まるで――何も変わっていないようだ。私は踵を返し、その場を離れようとした。だが、隼斗は数歩で追いつき、私の腕を掴んだ。「……柚羽。君が教師になれるなんて、思わなかった」私は鼻で笑った。「そうよ。自分で教えられるなら、陽太を都会に連れて行かなきゃよかった。……結局、学校にすら入れなかったんだから」隼斗は気まずそうに鼻先を触り、小さく息を吐いた。「怒っているのは分かってる。責められて当然だ。……でも、もう全部終わらせた。皓月とは、きっぱり縁を切った。だから……お願いだ、俺にもう一度だけ、チャンスをくれないか?お願いだ、俺を捨てないでくれ」言葉は切実で、瞳には涙が溢れそうだ。「……頼む」私は遠くの山を見つめ、静かに首を振った。「隼斗。手を放して。私たちはもう戻れない」私は顔を上げ、ぼんやりとした彼の瞳を正面から見つめた。胸の奥に沈んだ寂しさが、言葉に滲む。「もし本当に後悔しているなら……自
部屋の中、扉にもたれて座っていた隼斗は、その言葉を聞いた瞬間、胸の奥にわずかに浮かんだ申し訳なさが、一瞬で消え失せた。信じられないというように頭を抱え、自分がこんな人のために、何度も妻と子供を傷つけてきたなんて……と、思うことすら恐ろしくなっていた。彼はうつむいたまま沈黙し、まるで石像のように動かず、部屋いっぱいの罪悪感に飲み込まれていた。翌日、隼斗は準備した肉や米、小麦粉をリュックに詰め、帰る支度を整えていた。そのとき、皓月が突然飛び出してきた。智也が学校で同級生の新しいランドセルを奪い、さらに告げ口したら殴ると言い放ったらしい。新しい学校では、誰も智也を甘やかしたりしなかった。同級生たちは口々にその時の状況を先生に話した。先生はすぐに判断した。このままでは智也を受け入れられない。保護者が連れて帰るように、と。皓月は話を聞くや否や、すぐに隼斗のもとへ向かった。隼斗の立場で事態を収めてほしいと頼み込んだ。だが、隼斗はまるで別人のようだ。すべてを聞き終えたあと、静かに言った。「学校には学校の決まりがある。俺には口を挟めない」皓月は彼の手を強く握りしめ、目元が赤く染まった。「隼斗さん……お願い、助けてよ……あなたしか頼れないの……智也が退学になったら……この子の人生は終わりよ。これから私たち母子、どうすれば生きていけるの?隼斗さん……お願い……今回だけでいい、あなたが助けてくれれば、私……あなたが望むこと、何だってする……」涙に濡れた瞳で懇願する皓月を見ながら、隼斗の胸の奥に、苛立つような熱が湧き上がった。――そうだ。彼女はいつも、涙で同情心を引き出し、自分を惑わせ、何度も家族である柚羽と陽太を置き去りにさせた。それは、柚羽と正反対だ。記憶の中の柚羽は、どんな時でも「大丈夫。どんな困難でも乗り越えられるよ」と言いながら笑っていた。柚羽はいつだって、明るい太陽のようだった。あの日までは。陽太がいなくなる、その日までは。その想いが胸を刺した瞬間、隼斗の表情はすっと冷えた。「間違えたなら、罰を受けるべきだ。この件に俺は関わらない。……そしてこれから、智也のことにももう口を出さない」それだけ言うと、彼は振り返りもせず車に乗り込んだ。――今の彼には、どうしても柚羽に会いたかった。
そのまま、昼と夜の区別もつかなくなるほど、閉ざされた部屋で時間の感覚を失っていた。隼斗は、智也との約束した。ほかの子どもたちに軽く見られないように、入学式では智也の父親のふりをして登場することを。「隼斗さん、今日は智也の入学式の日よ。送り迎えしてくれるって……約束したでしょう?」隼斗は痛むこめかみを押さえ、窓の隙間から差し込む日差しに思わず目を細めた。さっきの夢はあまりにも美しく、隼斗は思わずその余韻に浸った。しかし同時に、その夢を壊すドアのノックに、わずかな苛立ちも覚えた。彼は体を起こし、乾いた手のひらで顔をさっと拭い、玄関まで歩いた。ドアを開けると、そこには不安げな目で見上げる皓月の姿があった。「ごめん。皓月……今日は行けない」皓月の目には、不思議そうで無垢な光が宿る。「……え?でも、今日は智也に約束したんじゃ――」隼斗は眉間を押さえ、深く息を吐いた。「陽太は……もういないんだ。今は……何もする気になれない」皓月の目に一瞬、不満の色が走ったが、それでもなお、自分の息子にかつて当然のようにあった時間を確保しようと、必死に願った。「でも……智也、もう新しい友達に言っちゃったのよ?『今日、パパが一緒に来てくれる』って……」隼斗は疲れ切った仕草で片手を上げた。「……適当に言っておいて。仕事で行けなくなったとか。いつか機会があれば、その時に彼の友達に会えばいい」このような約束の破りは、陽太の時にも何度も起こった。しかし、陽太は一度も不満を口にしたことはなかった。隼斗は、すべての子どもが陽太のように素直だと思っていた。しかし、彼は明らかに智也や皓月を過大評価していた。皓月はまだ諦めず、必死に説得しようとした。「でも、もし今日智也が友達との約束をすっぽかしたら、クラスで『嘘つき』って言われるかも……今後誰も遊んでくれなくなるよ?」子ども同士の孤立はとても単純だ。たった一言、たった一つの出来事、たった一つの約束を破るだけで、同級生の目には劣った存在として映る。長く孤立してしまうことにもつながる……隼斗の瞳に葛藤と動揺が走る。だが目が空っぽの机に触れると、そこに残る光は完全に消え失せた。「もう行け。遅くなると智也の登校時間に間に合わなくなる」ドアの外で皓月は何度も断られ、不満そうにつぶやいた。「たかがクソガキ
「柚羽……本当に悪かった。お願いだ、もう一度だけ、もう一度だけ俺にチャンスをくれないか?君を失いたくないんだ……!全部俺のせいだ!本当に最低だ!殴っても罵ってもいい!だから、行かないでくれ……!」隼斗は極度にプライドの高い男だ。だから、こんな卑屈な姿を見せるのは、滅多にないことだ。だが、私は感動も同情もせず、ただ少し可笑しく思った。私は小さく息を吐き出した。「……離婚届はもう出した。私たちは、これ以上お互いの人生に入り込むべきじゃない」「嫌だ……嫌だ!」隼斗は首を激しく振り、私の手をどうしても離そうとしない。私は冷たい目でその必死さを見つめた。心は、もうどこにも揺れなかった。構内のアナウンスが、電車の発車時刻が迫っていることを告げ始めた。私は一度ホームを振り返り、その瞬間、隼斗の表情がまた強く歪んだ。まるで、手を離した瞬間、私が永遠に消えてしまうとでも分かっているかのように。まだ執拗に縋りつく彼を前に、私はふとひらめき、彼の背後を指さして叫んだ。「――藤崎さん!」思ったとおり、彼は反射的に振り向いた。その隙に、私は彼の手を振りほどき、全力で走り出した。後ろで隼斗が私の名前を必死に呼んでいた。でも、人の流れがその声を飲み込み、私たちの距離を容赦なく遠ざけていく。私は胸に抱いたリュックをしっかりと抱きしめ、電車に乗り込むと――ようやく息が落ち着いた。「……陽太。帰ろう。私たちの家に」……隼斗は、力の抜けた足取りで駅を出た。遠くで電車の汽笛が鳴り響く。その音を聞いた瞬間、彼はもう堪えられなくなり、車に戻って声を押し殺して泣き崩れた。住宅区に戻ると、景色は何ひとつ変わっていなかった。子どもたちが笑いながら走り回り、「鬼ごっこ」をしている。その光景を見た途端、隼斗の目がまた赤く滲んだ。家に入ると、リビングは静まり返っていた。机で勉強する陽太も、夕飯を作っている私も――もういない。隼斗はそのままベッドに倒れ込み、顔を毛布に押し付けた。数日間、彼は部屋から一歩も出なかった。部屋の片隅で、陽太が折った紙のパズルを抱えたまま、身じろぎもしない。いつもなら、陽太は遠慮がちにそれを抱えてこう言っていた。――「パパ、少しだけ、一緒に遊んでくれる?」あの時、彼はなんと言った?そう。「疲
reviews