แลกด้วยร่างกาย(1)

คนเจ้าเนื้อถูกนำตัววางลงบนเตียงนอนนุ่ม ผมยาวยุ่งเหยิงถูกเขี่ยออกจากใบหน้าซีดเซียว ธามวัฒน์ยืนกอดอกมองผู้หญิงคนนั้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เหลือบมองไปยังโต๊ะด้านนอกไม่ใช่ของเขา

เสียงเรียกเข้าตลก ๆ ดังลั่นห้องเขาจึงรู้แหล่งที่มาว่ามันซ่อนอยู่ในกระเป๋าสะพายซอมซ่อของปีกุน รายชื่อโชว์บนหน้าจอชายหนุ่มจึงถือวิสาสะรับให้ทันทีแต่ไม่ต้องอ้าปากพูดหรอกเพราะปลายสายตะโกนผ่านสายมาก่อน

‘ไอ้กุน แกอยู่ที่ไหน ทำไมไม่มาทำงานโทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบแกไปอยู่ไหน ไม่เป็นอะไรใช่ไหม’

ประโยคคำถามยาวเหยียดไม่ได้เว้นช่องไฟให้อีกฝ่ายตอบเลย แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินอีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่เสียงของปีกุนแต่เป็นเสียงผู้ชาย ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างขึ้น

“นั่นใคร”

“ธามวัฒน์” เขาตอบเสียงราบเรียบ

“คุณธาม...แล้ว...โทรศัพท์ของยัยกุนไปอยู่ที่นั้นได้ยังไงคะ”

น้ำเสียงเริ่มติดขัดเพราะสมองจินตนาการไปไกลแล้วว่าเขาอาจจะล่อลวงเพื่อนเธอไปฆ่าทิ้งเพื่อระบายความแค้นหรือเปล่า

“เพื่อนเธอเป็นลมน่ะ เดี๋ยวถ้าตื่นแล้วฉันจะรีบไล่ให้กลับไป”

ตวิศาอ้าปากค้างกำลังจะพูดต่อแล้วสายนั้นก็ตัดไปความเป็นห่วงเข้าครอบงำทันที ได้แต่เดินวนเป็นหนูติดจั่นเพราะโทรกลับไปอีกรอบมือถือเครื่องนั้นก็เปลี่ยนเป็นฝากหมายเลขโทรกลับแล้ว

ธามวัฒน์เดินหายเข้าไปในห้องครัวครู่หนึ่งแล้วก็เดินกลับมาพร้อมกับชามใบเล็กมีผ้าขนหนูสีขาวเปียกน้ำวางอยู่ด้านใน เตียงนอนอ่อนยวบลงตามน้ำหนักตัว เขาใช้มือบิดผ้าขนหนูแต่พอมาดแล้วนำไปซับบนใบหน้าไร้สีเลือด

คำพูดของคนเป็นแม่ลอยเข้ามาใสความคิดชายหนุ่มอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้ก็คงเสียใจไม่ต่างกันกับตัวเขาเพราะดูจากสภาพทรุดโทรมใบหน้าอิดโรยแล้วมันก็คงเป็นอย่างนั้น

มีแวบหนึ่งเขารู้สึกสางสารเธอขึ้นมาบ้างแต่มันก็แวบเดียวเท่านั้น เขาจึงสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป เพราะถึงอย่างไรแล้วความจริงเรื่องเธอเป็นต้นเหตุทำให้อรกมลตายก็ยังเป็นเรื่องจริงอยู่วันยังค่ำ

เวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วไม่รู้ร่างอวบรู้สีกได้ว่าหลับสบายและยาวนานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือว่ามันเป็นเพราะความนุ่มของเตียงนอนกันนะ

เตียงนอน? ปีกุนลืมตาโพล่งมองเพดานและรู้ได้ทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องตัวเอง

เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนขนาดเล็กแยกออกมาจากห้องใหญ่ซึ่งเป็นห้องในคอนโดฯ หรู ข้าวของในห้องนอนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบไปทุกตารางนิ้วให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องตัวอย่างของโครงการมากกว่าที่จะมีคนอยู่อาศัยจริงๆ

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าห้องนี้เป็นของใครเพราะรูปถ่ายขนาด 4*5 นิ้ววางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ขาอวบรีบก้าวลงจากเตียงแล้วสะดุดกับรูปถ่ายคู่ของอรกมลและธามวัฒน์

เธอเอื้อมมือไปหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูแล้วได้แต่เอ่ยขอโทษคนทั้งคู่อีกครั้งด้วยเสียงแผ่วเบา แล้ววางมันลงที่เดิม มือคลำหาทางเดินเพราะภายในห้องมืดมิดเหลือเกินและเธอก็ไม่รู้ว่าสวิตซ์ไฟอยู่ตรงไหนถึงต่อให้รู้เธอก็ไม่กล้าเปิดอยู่ดีกลัวว่าเจ้าของห้องจะรู้ตัวว่าเธอตื่นแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอ จะรีบไปไหน” เสียงยานคางเอ่ยขึ้นทำเอาร่างอวบสะดุ้งอยู่ไม่น้อย

ปีกุนมองไปหาที่มาของเสียงแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่โซฟาตัวใหญ่

แสงไฟด้านนอกส่องเข้ามารำไรพอให้เห็นว่าเจ้าของห้องกำลังนั่งอยู่บนพื้นเอนหลังพิงกับโซฟาในมือโคลงแก้วไวน์ไปมาขณะสายตาจ้องมองน้ำสีเข้มหมุนวนในนั้นอย่างเลื่อนลอย

“ตื่นแล้วค่ะ กุนกำลังจะกลับ”

“ข้อเสนอของฉันเธอไม่สนใจหน่อยเหรอ”

ธามวัฒน์วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะแล้วยันกายลุกขึ้น เขาเดินเซเล็กน้อยหญิงสาวแต่ก้าวถอยหลังชนเข้ากับผนังคนที่ขายาวกว่าเดินตามมายกมือทาบกับกำแพงแล้วยังเท้าแขนค้างไว้อย่างนั้นทั้งสองข้างเหมือนล็อคตัวเอาไว้ไม่ให้เธอมีทางหนีทีไล่

ข้อเสนอนั้นมันยังคงดังเด่นชัดในโสนประสาท เธอรักชีวิตเหมือนกันแต่ก็รักศักดิ์ศรีตัวเองแต่มันก็น้อยกว่าความหิวโหยและความเดือดร้อนของแม่ครูและเด็ก ๆ

ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันหลบสายตาหวานปรือคู่นั้น ลมหายใจอุ่นร้อนเจือกลิ่นไวน์ สมองของเขาประมวลผลได้ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“เลือกเอาแล้วกันว่าจะเอาข้อเสนอไหน”

แน่นอนว่ามันเป็นสองตัวเลือกที่เลือกได้ไม่ยาก ธามวัฒน์กำลังจะหันหลังเดินกลับแล้วต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อชายเสื้อด้านหลังถูกดึงรั้งเอาไว้

“ถ้าฉันยอมเอาตัวเข้าแลก คุณจะกลับไปช่วยเหลือบ้านเติมรักเหมือนเดิมใช่ไหม” ถามเสียงอ่อนเหมือนไร้หนทาง

ธามวัฒน์หันกลับไปเชยคางแล้วแค่นหัวเราะออกมาเสียงหัวเราะในลำคอนั้นมันบาดลึกลงในก้อนเนื้อหัวใจ ‘เธอจะยอมให้เขาดูถูกแค่เรื่องนี้เท่านั้น’

เขาเดินกลับไปนั่งอยู่บนโซฟาแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้างพลางกวักมือเรียกคนเจ้าเนื้อให้เดินมาหา หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่ายมาหยุดยืนตรงหน้าเขา

“ถอดออก” เขาสั่งเสียงเข้มแล้วเอื้อมมือไปหยิบไวน์แก้วเดิมขึ้นมาจิบ

ปีกุนขยุ้มชายเสื้อแน่นเกิดความเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่เคยเรื่องอย่างว่ามาก่อนอย่าว่าแต่จับจูบลูบคลำเลยแม้แต่จับมือกับผู้ชายก็ไม่เคย เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยไม่รู้ว่ามันต้องทำอย่างไร

คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวยังคงเอาแต่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นหิน ลมหายใจถูกพ่นออกมาแล้วขบกรามแน่นจนเส้นเลือดตรงขมับปูดโปน

“จะถอดเองหรือให้ฉันถอดให้”

“ถะ...ถอดเองค่ะ” รีบตอบทันควัน

มือป้อมค่อย ๆ วางกระเป๋าสะพายลงกับพื้นแล้วแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต

สีขาวทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่งเพื่อยื้อเวลาเผื่อว่าผู้ชายตรงหน้าจะเปลี่ยนใจแต่ไม่เลยสักนิด ดวงตาคมคู่นั้นยังคงจับจ้องมาที่เธอไม่วางตาจนกระทั่งเสื้อกับกระโปรงถูกถอดออกเหลือเพียงชุดชั้นใน

ธามวัฒน์ไล่สายตามองเรือนร่างอวบอัด ผิวขาวเนียนละเอียดซึ่งน่าจะเป็นสิ่งเดียวที่ผู้หญิงสวยบางคนยังต้องอาย ไม่สิ ใบหน้าสวย ๆ นั้นด้วยต่างหาก

สองอกอิ่มมีขนาดใหญ่เกินมาตรฐานถูกห่อหุ้มด้วยบราสีลูกพีชความอายทำให้เธอต้องยกสองแขนขึ้นกอดอกแล้วเบือนหน้าหนี ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยมายืนแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นเลย

“มานี้สิ” เขาเรียกเธอให้ลงไปนั่งด้านข้างด้วยการตบเบาะเบา ๆ

ท่าทีละล้าละลังนั้นทำให้ร่างสูงต้องลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเองแม้คาแรกเธอจะก้าวถอยหลังไปบ้างแต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่ตวัดเอวเข้าหาจนสองเต้านุ่มนิ่มแนบชิดกับแผงอกแกร่ง แม้ปีกุนจะใช้มือดันไว้แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้

กลิ่นหอมจากผิวขาวทำให้เลือดในร่างกายเขาสูบฉีดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปลายจมูกก้มลงสูดดมตามซอกคอแล้วผละออกเชยคางขึ้นมาให้สบตาตัวเอง ร่างอวบนั้นสั่นเป็นลูกนก

“ทำไมถึงสั่น กลัวเหรอหรือว่า มะ...ไม่เคย”

ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่เคยค่ะ”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอายุขนาดนี้แล้วยังไม่เคยเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายเลยหรือไง ท่าทางสั่นแบบนี้ก็คงเป็นไปได้แหละ

“ถ้างั้นฉันก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอนะสิ” ยกยิ้มมุมปาก

ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยได้สัมผัสผู้หญิงบริสุทธิ์เลยไม่ใช่เขาหรอกที่เป็นคนแรกของเธอ แต่เธอก็จะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเขาเหมือนกัน

สองแขนเปลี่ยนจากการรั้งเอวเข้าหามาเป็นใช้มือสองข้างบีบเต้า

เนื้อนิ่มใต้ชุดชั้นในแทนก่อนจะใช้ใบหน้าอิ่มซุกลงสูดเอากลิ่นกายยั่วยวนนั่น