หรือว่าฉันต้อง...(2)

ปัง!

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นจนสองสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปมองก็ถึงกับดวงตาเบิกกว้างยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดเลยว่าผู้หญิงที่อยู่ในบทสนทนาจะยังอยู่ที่นี่ นึกว่ากลับไปแล้ว

“ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้ฉันได้รู้ความจริง”

ปีกุนก้าวยาว ๆ ออกจากห้องน้ำเธอเฝ้าหาคำตอบอยู่หลายครั้งจนสะสมเป็นความเครียดว่าอะไรที่ทำให้เธอยังไม่ได้งานทั้งที่ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว

หลังจากวันที่เธอเอาร่างกายเข้าแลกกับเขาเธอก็เฝ้าฝันถึงชีวิตที่สงบสุขมาโดยตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าคุณธามวัฒน์จะไม่ยอมปล่อยให้เธอไปใช้ชีวิตมันจึงทำให้เธอต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง

“เข้าไปไม่ได้นะครับ ท่านประธานยังไม่อนุญาต”

บดินทร์พยายามร้องห้ามและเดินตามคนเจ้าเนื้อเข้าไปในห้องทำงานของธามวัฒน์ ปีกุนไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้นเธอถือวิสาสะเปิดเข้าไปทันทีแล้วไปยืนเหนื่อยหอบอยู่ต่อหน้าเขา

ดวงตาเย็นชานั้นละจากกองแฟ้มเอกสารมองคนตรงหน้าแบบไร้ความรู้สึก ไม่สิ คนอย่างเขาไม่เคยมีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น

“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” เธอตะคอกเสียงใส่เขา

ธามวัฒน์รู้ดีว่าหญิงสาวหมายถึงอะไรจึงโบกมือไล่บดินทร์ให้ออกไป เขาโคลงศีรษะให้แล้วเดินออกไปพร้อมกับดึงบานประตูให้ปิดลง

ชายหนุ่มวางปากกาในมือลงแล้วลุกขึ้นเต็มสูง เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวตรงกลางห้อง ใบหน้าเรียบเฉยนั้นมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกโกรธเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“คุณจะแค้นฉันอะไรกันนักหนา ในเมื่อฉันเอาร่างกายแลกไปแล้วทำไมไม่ปล่อยฉันไปสักที อึก อึก” พูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น

“ฉันไม่เคยรับปากว่าจะหยุดแก้แค้นเธอ”

“ก็วันนั้นคุณบอกให้ฉันเลือกระหว่าง...”

ปีกุนหยุดพูดไปนิดหนึ่ง ดวงตาคู่สวยกรอกไปมา ยิ่งจดจ้องใบหน้าหล่อเธอยิ่งเห็นว่าเขายิ้มมุมปากเหมือนเยาะเย้ยเธอ

“เธออย่าเข้าใจอะไรผิดสิ เรื่องวันนั้นที่ฉันให้เธอเลือกมันเป็นการแลกเปลี่ยนกับเรื่องบ้านเติมรักนะ แล้วเธอก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ถึงยอมมอบความบริสุทธิ์ให้กับฉัน”

“คุณธาม...”

เธอครางชื่อเขาออกมาแผ่วเบาความจุก ความเจ็บ ความเครียดถาโถมเข้ามาใส่เธออีกครั้ง

เธอเพ่งมองดวงตาคู่นั้นราวกับจะจ้องทะลุถึงสิ่งที่อยู่ในใจว่าเขาต้องการอะไรกับเธอกันแน่ ก่อนดวงตาจะเบิกขึ้นเมื่อนึกถึงคำพูดเขาวันนั้น

‘ให้ชีวิตเธอกับฉันได้ไหม...’

ลำคอตีบตันด้วยก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมา ความเสียใจหลั่งไหลออกมาผ่านดวงตา เธอปล่อยให้หยดน้ำกลิ้งลงอาบข้างแก้ม เธอเหลือบมองไปยังโต๊ะทำงานของเขาที่มีกล่องอุปกรณ์เครื่องเขียนอยู่ในนั้นรวมถึงมีดคัตเตอร์

หรือเธอต้อง...ตาย เขาถึงจะพอใจ

อารมณ์ชั่ววูบทำให้เธอเดินไปคว้ามีดเล่มนั้นมาจ่อที่คอของตัวเอง ใบมีดกดลึกลงถึงเนื้อจนมีเลือดไหลออกมา

“ถ้าฉันตายทุกอย่างจะจบใช่ไหม”

ธามวัฒน์ตกตะลึงกับการกระทำของเธอซึ่งเขาไม่คิดว่าปีกุนจะทำมันจริง ๆ “เธอคิดจะทำอะไร อยากตายอย่างนั้นเหรอ”

“มันเป็นสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่หรือไง”

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ด้วยความทรมานมากกว่า อย่ามาตายง่ายไป”

ปากคอเขายังคงเลาะร้ายเหมือนเดิม เมื่อก่อนอยากให้เธอตายมากไม่ใช่หรือไงพอเธอจะทำจริงๆ ทำไมถึงมากลับคำแบบนี้

“แต่ฉันไม่อยากทรมาน”

ปีกุนบอกสั้น ๆ แล้วยกมีดเตรียมปาดคอตัวเองซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวที่ทำให้ธามวัฒน์จู่โจมเข้าไปแย่งมีดได้

ทั้งคู่ยื้อแย่งกันอยู่อย่างนั้นจนเสียงดังครึกโครมไปถึงด้านนอกทำให้บดินทร์เปิดประตูเข้ามาเห็นจึงเข้าไปช่วยเจ้านายอีกแรงในที่สุดก็ดึงมีดออกมาได้พร้อมกับร่างอวบหมดสติในอ้อมแขนของธามวัฒน์

“ไปเอารถออก”

หันไปสั่งบดินทร์เสียงเข้มแล้วช้อนร่างอวบไร้สติเดินตามหลังไปท่ามกลางความวุ่นวายของชั้นผู้บริหารและกลายเป็นข่าวลือเหมือนไฟลามทุ่งทันที

ไม่รู้ว่าปีกุนหลับไปนานเท่าไรแต่ว่าธามวัฒน์ก็ยังคงนั่งเฝ้าอยู่อย่างนั้นในห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เขาไล่ให้บดินทร์กลับไปตั้งแต่ชั่วโมง

ที่แล้ว

เขาเหลือบมองใบหน้าอวบอิ่มไร้สีเลือดแล้วเลื่อนสายตาลงมายังผ้าก๊อชติดแผลบริเวณลำคอ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วก็ต้องยืดตัวขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของคนหมดสติเอ่ยถาม

“ฉันยังไม่ตายอีกเหรอคะ” พยายามยันกายลุกขึ้นแต่ก็ถูกมือหนากดไหล่ให้นอนลงเหมือนเดิม

“ยัง นรกคงไม่ต้องการ”

“แต่คุณเป็นคนต้องการนี่” พูดเสียงอ่อน

“ฉันเองก็ไม่ต้องการแล้ว ฉันจะหยุดแค่นี้ ต่างคนต่างไป นับจากนี้เป็นต้นไปฉันกับเธอเราจะไม่รู้จักกันแต่ฉันไม่อโหสิกรรมให้หรอกนะ ขอให้เธอใช้ชีวิตอยู่กับผิดบาปและความทรมานแบบนี้ตลอดไป”

ธามวัฒน์พูดจบแล้วก็เดินจากไป ปีกุนได้แต่มองตามหลังนั้นแล้วรู้สึกใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

.... มันจบแล้วจริง ๆ ใช่ไหม

หญิงสาวนอนอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆ มีเพียงหยาดน้ำตากลิ้งผ่านจากหางตาซึมหายในจอนผมอย่างรวดเร็วหยดแล้วหยดเล่า

และนับจากนี้ไปเธอกับเขาคงไม่ได้มาเจอกันอีก ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขามันก็จะเลือนหายไปกับกาลเวลาเหมือนกัน...