All Chapters of เพื่อน (แนบ) สนิท: Chapter 11 - Chapter 20

ในตอนบ่ายพัทกับกันต์ก็มาถึงทั้งของขวัญสำหรับน้องเรน และดอกไม้ช่อสวยสำหรับอัยลิน“ขอบคุณค่ะพี่พัทพี่กันต์ ไกลขนาดนี้พี่ทั้งสองก็ยังมาหา” อัยลินยกมือไหว้พี่ชายเพื่อนสนิทกับคนรัก“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง” พัทพูดพร้อมกับลูบผมเธอเบาๆ“แต่น้องเรนหล่อเหมือนที่พราวบอกไว้เลย” กันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเดินไปดูเด็กน้อยที่กินแล้วก็เอาแต่นอน ดีว่าเป็นเด็กไม่งอแง จะร้องต่อเมื่อหิวเท่านั้น“ก็แหงสิ พ่อเขาหล่อนี่” พัทเอออออัยลินก็ได้แต่ยิ้มกับคำหยอกเย้านั้น รู้สึกดีทุกครั้งที่คนรอบข้างเอ่ยถึงรชต เพราะเธอเองก็มีความสุขที่ได้คิดถึงเขาอยู่โรงพยาบาลเพียงสามวัน อัยลินกับลูกก็ได้กลับบ้าน การมีพี่เลี้ยงเด็กทำให้การเป็นคุณแม่มือใหม่ราบรื่น เพราะหน้าที่หลักของเธอคือป้อนนมลูกเท่านั้น ซึ่งทำให้ตื่นทุกสองสามชั่วโมง บางครั้งเธอตื่นไม่ไหวก็ปั๊มนมไว้ให้พี่เลี้ยงป้อนยามกลางวันพี่ไหม พี่เลี้ยงลูกชายก็สอนการอาบน้ำ หรือวัดอุณหภูมิเช็ดตัว เธอกับพราวก็เรียนรู้ด้วยกัน เพราะวันหยุดของพี่แก้ว เธอกับพราวก็ช่วยกันดูแลน้องเรนบางครั้งพัทกับกันต์ก็มาช่วยเลี้ยง ทั้งสองก็รักร้องเรนเหมือนลูก ทำให้อัยลินรู้สึกมั่นใจว่า แม้ลูกชายเธอจะไม

ชีวิตที่ไม่มีเธอบอสตัน สหรัฐอเมริกา“เฮ้ยร็อก คืนนี้ไปปาร์ตี้วันเกิดเมนี่หรือเปล่า” คนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ โดยที่ท่อนล่างยังใส่แค่ผ้าขนหนู เดินมาถามคนที่นั่งอยู่หน้าแล็บท็อปในห้องนั่งเล่น สีหน้าอีกฝ่ายเคร่งขรึมตามนิสัย ยิ่งเรื่องงานแล้วด้วยรชตดูจริงจัง เหมือนชีวิตไม่มีอะไรน่าสนใจมากกว่านี้ทั้งสองเป็นรูมเมทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรี กระทั่งเรียนจบโรงเรียนแพทย์ ตอนนี้กำลังฝึกอบรมแพทย์ประจำบ้านในสาขากุมารเวชศาสตร์ในโรงพยาบาลเดียวกันอีกสามปี นับรวมเวลาที่เป็นรูมเมทเดียวกันก็นับสิบเอ็ดปีเป้าหมายของทั้งสองคือการเป็นศัลยแพทย์ด้านโรคหัวใจเด็ก เพราะฉะนั้นหลังฝึกอบรมเสร็จ ทั้งสองต้องเรียนต่อด้านศัลกรรมทั่วไปอีก 5 ปีเป็นอย่างต่ำ จากนั้นก็เรียนด้านศัลยกรรมทรวงอก 2-3 ปี ตบท้ายด้วยการเรียนศัลยศาสตร์หัวใจและทรวงอกเด็กอีก 2-3 สามปีแม้จะมีนิสัยต่างกัน แต่ต่างก็เคารพตัวตนและไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ยกเว้นอีกฝ่ายอนุญาตเป็นบางเรื่องเท่านั้น ทั้งสองจึงคบหาเป็นเพื่อนสนิท และอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขมาตลอดหลายปีรชตกับปริญญ์รู้จักกัน เพราะมารดาทั้งสองฝ่ายเป็นเพื่อนกัน แต่ครอบครัวของปริญญ์ย้ายมาอยู่ท

บังเอิญเห็น อัยลินนั่งตัวสั่นเทาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ที่ผ่านมาลูกชายเธอแข็งแรง เจ็บป่วยแค่โรคทั่วไป เช่นไข้หวัด ท้องเสีย แต่ช่วงบ่ายของวันนี้ขณะที่เธอนั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ ก็ได้รับแจ้งจากครูประจำชั้นว่าลูกชายเป็นลมหมดสติขณะซ้อมฟุตบอลหลังเลิกเรียน น้องเรนเป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนตั้งแต่อยู่ชั้นประถมหนึ่งด้วยด้วยซ้ำ ตอนนี้ลูกชายอยู่ประถมห้า ไม่เคยมีประวัติเป็นลมหมดสติมาก่อน เธอรีบวิ่งออกจากออฟฟิศ เรียกแท็กซี่ตรงมายังโรงพยาบาลซึ่งอยู่ใกล้โรงเรียนมากที่สุด ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังของครอบครัวรชตนั่นเอง ขณะนั่งกระวนกระวายด้วยความกลัว พัทก็โทร. มา เพราะวันนี้เขาอาสาไปรับน้องเรนที่โรงเรียน “พี่พัท ฮือๆ” “เกิดอะไรขึ้นอัย ร้องไห้ทำไม” อัยลินก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองยังไม่ได้โทร. บอกเพื่อนสนิทกับพัทเรื่องลูกชาย ซึ่งตอนนี้พัทรับน้องเรนเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว โดยที่กันต์ยินยอมด้วยเช่นกัน “ตอนนี้อัยอยู่โรงบาล...” แล้วเธอก็เล่าปนเสียงสะอื้นให้ปลายรับรู้ “ใจเย็

อยากลืม กลับจำ! “เฮ้ย อัย นี่พ่อของน้อง...เอ่อ...” จู่ๆ พราวก็โพล่งขึ้น แต่นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้อยู่กันสองคน แต่น้องเรนกำลังกินขนมอยู่ หลังจากเพิ่งเสร็จจากการตรวจอย่างละเอียดจากทีมแพทย์โรคหัวใจเด็กตั้งแต่กำเนิด ใบหน้าของเด็กชายนั้นหายซีดเซียวแล้ว ผิวพรรณขาวใสดั่งเดิม จนอัยลินคิดว่าลูกชายไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แต่อย่างไรตอนนี้ก็เพียงรอผลตรวจเท่านั้น “อะไรของแก” อัยลินหันไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้างงๆ ในขณะที่เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างลูกชาย “เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก” พราวเพิ่งตั้งสติได้ว่าเรื่องนี้คุยต่อหน้าน้องเรนไม่ได้ “เรนง่วงนอน” เด็กชายเอ่ยขึ้นเมื่อกินขนมอิ่ม “กินน้ำก่อนลูก” อัยลินยื่นแก้วน้ำให้ลูกชาย ไม่นานเด็กชายรัชวิชก็หลับปุ๋ย อัยลินห่มผ้าให้ลูกเรียบร้อยก็เดินไปนั่งข้างๆ เพื่อน “มีอะไร” “แกดูนี่สิ” แล้วพราวก็ยื่นโทรศัพท์ของตนเองมาตรงหน้าอัยลิน หน้าจออินสตาแกรมที่อีกฝ่ายไปส่องใครสักคน ที่เธอก็รู้จัก เพราะนั่นคือวรรณวิสา สาวไฮโซฯ ที่เป็นทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แถมมีพ

เจอกันเสียทีเผลอถอนหายใจยาวหลังอ่านไฟล์แฟ้มคนไข้ที่เขาเรียกดูจากพยาบาลแผนกกุมารเวช จู่ๆ ก็คิดสนใจลูกชาวบ้าน ที่คงบังเอิญป่วยด้วยโรคเดียวกันกับบิดาเขา ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ชายหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นดู เห็นว่าใกล้เวลานัดกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเมืองไทย ถึงแม้จะเรียนด้วยกันเพียงแค่สองปี แต่ทั้งสองก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ สถานที่นัดหมายเป็นร้านอาหารใกล้กับโรงพยาบาลที่อีกฝ่ายทำงานอยู่ และเป็นโรงพยาบาลที่เขาต้องไปเรียนศัลยศาสตร์พร้อมกับปริญญ์ในสัปดาหน้า เขาใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงก็มาถึงสถานที่นัดหมาย พอเดินเข้าไปในร้าน ชายหนุ่มร่างผอมโย่งก็โบกมือพร้อมส่งยิ้ม “ไอ้ห่า แม่งหล่อ เท่กว่าเดิมหลายพันเท่าเลย” กริชทักทายด้วยเสียงชื่นชม หลังจากมองกวาดไปทั่วร่างของรชต “อย่าเว่อร์มึง” รชตตอบรับแค่นั้น หลังนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามเพื่อน “กูพูดจริงเว้ย เพราะยังไงมื้อนี้ มึงก็ต้องเลี้ยงกูอยู่แล้วเปล่า” “มึงก็รู้...”“ถึงกูจะรวย ใช่ว่าจะเลี้ยงข้าวใครง่ายๆ” กริชโพล่งออกมาก่อนที่รชตจะทันพูดจบประโยค