All Chapters of เพื่อน (แนบ) สนิท: Chapter 21 - Chapter 30

“ทำไม มึงสงสัยเป็นลูกมึงเหรอ”กริชถือเป็นเพื่อนสนิทของรชตสมัยเรียนอยู่เมืองไทย กริชจึงพอจะเข้าใจความสัมพันธ์ของเขากับอัยลินที่มากกว่าเพื่อนสนิทธรรมดา โดยที่รชตเองก็ไม่เคยบอกรายละเอียดอะไรกับกริชหรือใคร นอกจากคนในครอบครัวเท่านั้น“มึงช่วยได้ไหม”“ถ้าให้เพื่อนกูสืบจากพี่กันต์ คิดว่าไม่ได้หรอกมึง ถ้ามึงสงสัยก็น่าจะมาถามอัยดูเอง ตอนนี้มึงก็รู้แล้วนี่ว่าอัยเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมาตั้งแต่ลูกเกิด จนถึงตอนนี้ก็น่าจะยังโสดหรือเปล่าก็ไม่รู้ สวยขนาดนั้น”ประโยชน์สุดท้ายของกริชเหมือนยิ่งทำให้ใจของรชตร้อนรนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่นิ่งสงบใจมานาน ตั้งแต่กริชส่งข่าวว่าเจอพัทอุ้มเด็กคนหนึ่ง โดยมีอัยลินเด็กเคียงข้างหรือมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องไปเผชิญหน้ากับอัยลิน แม้ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นลูกของเขาหรือไม่ก็ตาม แต่อย่างน้อยตอนนี้อัยลินก็ยังเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่หรืออัยลินหันไปมองที่ทางเข้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นพร้อมเสียงพูดคุย เธอคิดว่าเจ้าของห้องเพนท์เฮ้าส์หรูชั้นสูงสุดของตึก คงมาพร้อมกับเลขาเช่นทุกครั้งที่มาดูความคืบหน้าการตกแต่งภายในห้องพัก ซึ่งอีกไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ก็จะ

อย่าให้ต้องร้าย!อัยลินนั่งครุ่นคิดด้วยใจสับสนหลังกลับมาจากห้องพักของวรรณวิสา ส่วนลูกชายนั้นหลังจากทำการบ้านเสร็จ เจ้าตัวกำลังนั่งดูการ์ตูนเรื่องโปรด“เป็นอะไรทำหน้าเครียด” พราวที่เพิ่งออกมาจากห้องนอนตนเองเดินมานั่งข้างๆ อัยลินอัยลินยังนิ่งเงียบ เพราะไม่แน่ใจว่าควรบอกเพื่อนหรือเปล่า“น่า มีอะไรก็บอกมาเหอะ หรือได้แก้งาน แต่ไม่น่าจะเป็นงั้น เพราะอีกแค่สิบเปอร์เซ็นงานก็เสร็จแล้ว หรือว่าที่เจ้าบ่าวเขาไม่พอใจการตกแต่งห้องหอ” พราวไม่กล้าเอ่ยชื่อว่าที่เจ้าบ่าวคนนั้นตรงๆ กลัวกระทบใจอัยลิน“ไม่ใช่”“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ”“ก็...” สุดท้ายก็ต้องเล่า เพราะทนความคาดคั้นของพราวไม่ไหว อีกอย่างเธอก็ต้องการคำปรึกษา“โอ๊ย ถึงขั้นที่เขารู้ว่าน้องเรนไม่ใช่ลูกพี่พัท ก็คงต้องบอกความจริงเขาแล้วไหม”“แต่ว่าเขากำลังจะแต่งงานนะ ถ้าบอกไป มันอาจทำให้ความสัมพันธ์ทั้งสองไม่เหมือนเดิมหรือเปล่า”“ทำไม แกคิดว่าหากเขารู้ว่าแกมีลูกกับเขา เขาจะเลิกกับคุณวิกกี้มาอยู่กับแกเหรอ”“เปล่า ฉันไม่คิดแบบนั้น” คนอย่างรชต ไม่ใช่คนจะหวนกลับมางอนง้อคนที่ทำให้เจ็บปวดมาก่อน“แล้วคิดแบบไหน”“ถ้าบอกเขา คุณวิกกี้ก็น่าจะรู้ คิดดูสิผู้หญิง

เรื่องของพ่อลูกชายหนุ่มทิ้งตัวบนเตียง ซึ่งห้องพักผ่อนเขาอยู่หลังห้องทำงานนั่นเอง เพิ่งประชุมกับคณะกรรมบริหารโรงพยาบาลเสร็จ ทั้งที่เขาเองก็บึ่งรถจากโรงพยาบาลที่ยังเป็นเรสสิเด้นซ์ด้านศัลยศาสตร์อยู่ชีวิตในแต่ละวันเหนื่อยแทบขาดใจ แต่หนทางสู่การเป็นศัลยแพทย์โรคหัวใจเด็กก็ยังอยู่อีกไกล แต่ก็ไม่ได้ท้อ แต่เพียงแค่อยากมีอะไรให้เยียวยาหัวใจที่เหนื่อยล้าบ้าง สักนิดก็ยังดีชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีสายเข้านับไม่ถ้วนที่เขาไม่ได้รับ แต่สายที่รอคอนั้นไม่มีเลย ทั้งที่คุยกันวันนั้นก็ผ่านมานับเดือนแล้วอัย เธอใจร้ายเกินไปแล้วนะ ใจคอจะไม่ให้ฉันเจอลูกเลยเหรอ!งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน!เขาคิดอย่างขุ่นเคืองทว่าเสียงริงโทนที่เขาตั้งไว้สำหรับใครบางคนก็ดึงขึ้น หัวใจเขากระตุก ยิ้มมุมปาก แล้วปล่อยให้เสียงนั้นดังต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งเสียงนั้นหายไปเองดังอยู่แบบนั้นสองครั้ง ครั้งที่สามเขาจึงกดรับสาย“ถ้าเธอโทร. มาช้ากว่านี้ฉันจะ...”“ร็อก ช่วยลูกด้วย ฮือๆ”“เกิดอะไรขึ้น!”“ลูกเป็นลมอีกแล้ว ฮือๆ”“ลูกใคร!”“ลูกของอัยไง และก็ลูกของร็อกด้วย!”รชตอยากให้อัยลินบอกว่าลูกของเธอนั้นเป็นลูกใคร แต่ไม่คิดว่าจะม

การเปลี่ยนแปลง การรักษาอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะด้วยจี้ด้วยคลื่นวิทยุผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ลูกชายของเธอหลับอยู่ เพราะตอนรักษานั้นนอกจากวางยาชาแล้วก็วางยานอนหลับด้วย ร่างกายมีเพียงแผลเล็กๆ ที่แขน จุดที่สอดสายสวนเข้าไปเท่านั้น ในตอนที่ลูกชายฟื้นขึ้นมาแล้วนั้น พัทกับกันต์และพราวก็มาเยี่ยมอีกครั้ง จริงๆ ทั้งสามก็มาโรงพยาบาททุกวัน แต่ทุกครั้งก็ไม่ได้เจอรชต อัยลินไม่คิดว่าอีกฝ่ายอยากหลบหน้าใคร แต่เขาไม่อยากเจอใครมากกว่า อีกอย่างเขาก็คงยุ่งกับการเป็นเรสซิเดนซ์ด้านศัลยศาสตร์ของเขาในโรงพยาบาลอีกแห่ง ก่อนเดินออกจากห้องพักฟื้น หลังน้องเรนเสร็จสิ้นการรักษา เขาก็ออกคำสั่งไว้ว่า ‘อาทิตย์หน้าเธอกับลูกย้ายไปอยู่ที่บ้าน เอาแต่ของใช้ที่จำเป็นไป ที่เหลือฉันจะให้บริษัทรับจ้างย้ายบ้านขนไปให้เอง’ ‘อัยจะจัดการเรื่องนี้เอง’ เธอแย้ง ‘เอาเวลาไปดูแลลูกเถอะ ลูกป่วยอยู่นะ ถึงจะรักษาด้วยการจี้คลื่นวิทยุไปแล้ว ในอนาคตก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอีกหรือเปล่า หรือมีอะไรมากกว่านี้ไหม ทางที่ดีเธอควรลาออกจากงานมาดูแลลูก เรื่องทำมาหากินปล่อยให้เป็นหน้าท

จากแสงไฟสลัวมุมห้องที่เปิดทิ้งไว้ อัยลินเห็นรชตยืนมองลูกชายเงียบๆ หลายนาที ลูบผมเบาๆ แล้วยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตากับเธอที่แอบมองอยู่ “จะแอบมองอยู่นานไหม” เขาเปรยเบาๆ แล้วเดินมาหยุดตรงหน้า “เปล่า” อัยลินตอบแค่นั้น “ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน” “ปกติจะนอนหลังเที่ยงคืน ไม่คิดว่าร็อกจะกลับ” เพราะโรงพยาบาลกับที่บ้านก็ไม่ได้ใกล้กันนัก ตอนยังเป็นนักศึกแพทย์เขาถึงพักที่คอนโด “ฉันไม่อยากพักที่คอนโดไง”อีกฝ่ายบอกเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็นิ่งจนยากจะเดาอารมณ์ว่า รชตไม่อยากนอนเพราะที่นั่นมีความทรงจำระหว่างเธอกับเขา หรือไม่อยากนอนที่นั่นเพราะอยากกลับบ้านมาเจอลูก “อือ” “อือ นี่เข้าใจว่า” “อยากให้เข้าใจแบบไหนล่ะ” เธอย้อนด้วยเสียงห้วนๆ รู้สึกว่าเขาอยากชวนเธอทะเลาะในเวลาดึก ไม่ใช่เวลาที่ดีและตอนนี้ลูกก็หลับอยู่ด้วย เมื่อเห็นเขานิ่งไม่ตอบโต้ เธอก็เอ่ยเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ชวนลูกมาอยู่บ้าน แล้วมาหาเรื่องทะเลาะกับอัยนะ ถ้าจะทำแบบนั้น ไม่ควรชวนลูกมาอยู่ที่นี่ เพราะมั