Semua Bab ปราถนารัก: Bab 21 - Bab 30

[เกวลิน]บรื้นนน!! ฉันได้ยินเสียงเร่งเครื่องยนต์รถ ตอนนี้ฉัน…อยู่บนรถเหรอ? ทำไมมองอะไรไม่ชัดเลยนะ? ฉันง่วงจัง!“ฮึกๆๆฮือออ!” เสียงร้องไห้ดังมาจากข้างๆฉันเลยนี่ เสียงที่คุ้นหูของผู้หญิง“แม่เหรอ?” ฉันเห็นภาพที่เรือนลางของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆตัว แม้จะเห็นไม่ชัด แต่ฉันจำเสียงนี้ได้ เสียงของแม่นี่“ฮึกๆ! เกวลูก! เราไปหาพ่อกันนะลูก ฮือออ” “พ่อเหรอ? แฮ่กๆ! พ่ออยู่ไหนเหรอคะแม่?” ทำไมจู่ๆก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาได้นะ ฉัน…หายใจไม่ออกเลยสักนิด“ฮึกฮือออ!!”“อึก! มะ…แม่! แฮ่กๆ! แม่~” อาการแน่นหน้าอกมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเลย ลมหายใจฉันมันเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ อีกทั้งฉันเริ่มรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะวูบดับไปเลยปี๊นนนน!!! และสิ่งสุดท้ายที่ฉันเห็นและได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างมันจะหายไป คือแสงไฟจากหน้ารถบรรทุก และเสียงแตรที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ“เกวลิน! เกวลิน!!” ฉันได้ยินเสียงเรียกที่แว่วดังเข้ามาในหู แต่มันคือเสียงใครกันนะ? อึก! ทำไมทุกอย่างมันถึงมืดไปหมดอย่างนี้ล่ะ? แน่นหน้าอกจัง! ฉันหายใจไม่ออกเลย“เกวลิน!!”พรวด!! และทันทีใดนั้นความรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่ออกที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อกี้ก็สล

เช้าวันต่อมาพรึ่บ!! ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากที่หลับไปทั้งคืน เมื่อคืนนี้…ฉันหลับอยู่บนเตียง…กับเขาจริงๆสินะ เฮ้อออ! หลับลงไปได้ยังไงเนี่ย? “ตื่นแล้วก็ลุกซะ! ถ้าสายฉันไม่รอหรอกนะ” เสียงที่คุ้นหูของคุณคิมหันต์ดังออกมาจากห้องน้ำ ตามมาด้วยร่างของคนตัวสูงที่กำลังเดินออกมาขวับ!! สภาพของคุณคิมหันต์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ทำฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องรีบหลบหน้าไปมองทางอื่น เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า มีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเล็กที่ปกปิดส่วนล่างของคนตัวสูงไว้เท่านั้น และในมือของเขาก็ยังมีผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งไว้เช็ดผมที่เปียกปอนของตัวเอง นี่เขา…ไม่รู้จักอายเลยรึไง!? -////-“ระ…รู้แล้วค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” “เดี๋ยว!”“อะไร…คะ?”“เสื้อเธอน่ะ ฉันทิ้งไปแล้ว” เสื้อฉัน! หมายถึงเสื้อที่เปียกน้ำเมื่อคืนเหรอ?“อะไรนะ? คุณทิ้งเสื้อฉันแล้ว…ฉันจะใส่อะไรล่ะ?”“นั่นไง!” เขาใช้สายตามองต่ำลงมาบนเตียง ข้างๆฉันขวับ!! ฉันหันไปมองตามสายตาของเขา ก่อนจะเห็นว่ามันมีถุงเสื้อวางไว้อยู่ข้างๆฉันจริงๆด้วย“อย่าสายล่ะ!” เขาพูดแค่นั้น แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ฉันหันกลับมามองเสื้อที่วางอย

“ผมต้องขอโทษที่เรียกทุกคนมาประชุมกะทันหันแบบนี้นะครับ” คุณคิมหันต์เอ่ยปากพูดต่อหน้าพนักงานทุกคน หึ! คนอย่างเขาพูดคำว่าขอโทษเป็นด้วยเหรอ? ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด“เอ่อ…ไม่เป็นไรเลยครับ เราทุกคนยินดีต้อนรับท่านประธานคนใหม่อยู่แล้วล่ะครับ” พนักงานชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นผู้จัดการคนหนึ่ง พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเจื่อนสุดๆ ดูก็รู้ว่าเขาคงพูดไปตามมารยาทเท่านั้น“หึ! ก็ต้องยินดีอยู่แล้วสิครับ ปฏิเสธได้ด้วยเหรอ?” คำพูดและสีหน้าที่เรียบนิ่งนั่นทำคนทั้งห้องประชุมเงียบกริบกันไปตามๆกัน เฮอะ! ฉันว่าแล้ว คนอย่างเขาน่ะพูดคำว่าขอโทษไม่เป็นหรอก ไอ้คำขอโทษที่พูดออกมาเมื่อกี้ ไม่ได้พูดเพราะรู้สึกผิดจริงๆหรอก แต่พูดเพื่อแสดงอำนาจของตัวเองต่างหากล่ะ“แก…คุณคิมหันต์ ใช่ลูกเมียน้อยของท่านประธานใหญ่ป่ะ?” และในระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจกับการเปิดตัวของท่านประธานคนใหม่กันอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของสองสาวพนักงานที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันขึ้นมาชัดแจ๋วเลย“ใช่แก ท่านประธานใหญ่ให้ลูกเมียน้อยมาเป็นประธานได้ยังไงกันนะ? ไม่ใช่ว่าจะยกตำแหน่งประธานให้คุณเหมันต์ ลูกชายคนโตหรอกเหรอ?” หัวข้อซุบซิบนินทาของสองสาวก็ไม่

ติ๊งงง!! เสียงประตูลิฟท์เปิดออก คนตัวสูงก็ยังคงคว้าข้อมือฉันเดินตามเข้าไปในลิฟท์ไม่เลิก ฉันเองก็เดินตามเขามาโดยที่ไม่ได้โวยวายอะไรเลยด้วย เพราะตอนนี้ฉันกำลังสับสนและงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ พนักงานของโรงแรมขายข้อมูลลูกค้าของโรงแรมเอ.เอส.เอ็นให้บริษัทคู่แข่งอย่างบริษัทวีเค และคนที่มาซื้อข้อมูลก็คือทิวเขาเหรอ? ถ้าเป็นคนอื่นฉันก็พอเข้าใจได้ แต่นี่ดันเป็นทิวเขา ทิวเขาที่เป็นเพื่อนคนเดียวของฉัน ทำไมนายถึงทำแบบนี้นะทิวเขา นายไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้สักหน่อยนี่ หรือว่า…จะเป็นเพราะพ่อนายบังคับอีกรึเปล่านะ? ฉัน…ไม่อยากให้นายทำแบบนี้เลยนะทิว“ทำไมเงียบไปล่ะ?”“คุณรู้ได้ยังไงว่าพนักงานพวกนั้นขายข้อมูลให้บริษัทวีเค?”“เรื่องเล็กแค่นี้ ไม่มีทางรอดพ้นสายตาฉันไปได้หรอก” เขาพูดแบบนี้…หมายความว่าเขารู้เรื่องนี้มาตั้งแต่แรกเลยเหรอ?“คุณ…รู้เรื่องนี้มานานแล้วสินะ”“ใช่ ขาดก็แค่หลักฐานเท่านั้นแหละ!” หลักฐานเหรอ? อ่อ…หมายถึงคลิปในห้องพักกับคำสารภาพของพนักงานพวกนั้นสินะ“นี่คุณ…ตั้งใจพาฉันมาที่นี่เพื่อเป็นเครื่องมือในการหาหลักฐานมาตั้งแต่แรกแล้วสินะ” “หึ! ฉลาดดีนี่!” อ่า ฉัน…เป็นแค่เครื่องมือสำหร

“ไม่ค่ะ! ฉันมะ…อุบ!!” แค่คำว่าไม่คำเดียวหลุดออกไปจากปากฉัน คนตัวสูงก็ไม่รอช้าที่จะโน้มตัวลงมาประกบจูบกับฉันอีกครั้ง แต่รสจูบครั้งนี้มันแตกต่างจากครั้งแรกและครั้งไหนๆมากเลย ฉันรู้สึกว่าครั้งนี้…มันอ่อนโยนมากกว่าเดิมจริงๆนะคนตัวสูงค่อยๆพรมจูบมายังริมฝีปากบางของฉันอย่างแผ่วเบา เขาเริ่มจากการขบเม้มริมฝีปากล่าง ไล่วนไปยังริมฝีปากบนช้าๆ “อืมมม~” ก่อนที่คนตัวสูงจะเริ่มส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้ามารุกล้ำในพื้นที่ของฉัน เสียงครวญครางที่ดังออกมาจากลำคอของฉัน มันแสดงถึงความรู้สึกของฉันได้เป็นอย่างดี ตอนนี้ฉัน…พึงพอใจกับสัมผัสของคนตรงหน้ามากเลยล่ะ มาก…จนไม่สามารถหยุดได้อีกแล้ว“อื้อ อ้ะ ฮ้าาาา!” ริมฝีปากของคนตัวสูงเริ่มเปลี่ยนตำแหน่ง ลงไปคลอเคลียกับคอขาวระหงของฉันอีกครั้ง เขาทั้งดูดเม้มมัน รวมถึงยังกัดคอซะแรงจนฉันเผลอร้องประท้วงออกมา“โอ้ย! คุณคิม! คุณกัดคอฉันทำไม?”“ทีเธอยังกัดฉันได้เลยนะเกวลิน!”“>///” ความทรงจำเมื่อตอนเมาผุดขึ้นมาในหัว ทำเอาฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่“ฉันว่าเธอพร้อมแล้วนะ เกวลิน” สิ้นเสียงของคนตัวสูง เขากลับยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจออกมาอีกครั้ง “อ้าาา!! คุณคิม!