Lahat ng Kabanata ng ตื๊อรักวาณิช: Kabanata 191 - Kabanata 200

พอถึงห้อง หมิงเสวี่ยรอให้จิ้งเหอเข้าไปก่อน ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงลั่นดาลจากด้านใน เขามองหน้าภรรยาอย่างนึกฉงนยิ่ง "เสวี่ยเอ๋อร์?" "ท่านบอกอยากช่วยเหลือข้ามิใช่หรือ?" นางคลายสาบเสื้อออก ท่าทางเหมือนโจรป่าหมายขืนใจดรุณีน้อย "ข้าก็จะให้ท่านช่วยอย่างไรเล่า"ชายหนุ่มมองนางอย่างพินิจตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้า..." คราวนี้เขาอ้าปากน้อยๆ เมื่อเห็นนางปลดกระทั่งสายเอี๊ยมลงเผยให้เห็นทรวงอกสล้างที่กำลังแดงก่ำราวกับจะปริแตก "ระหว่างที่อยู่ข้างนอก ศีรษะเจ้ากระแทกกับอะไรมาหรือไม่?""เปล่าเลย ข้าไม่ได้เจ็บที่ศีรษะ แต่เจ็บที่ตรงนี้!" หมิงเสวี่ยเอานิ้วชี้ที่อกตนเองใจ? นางเจ็บปวดหัวใจอยู่หรือ? ไป๋จิ้งเหออดนึกสงสารไม่ได้ “ความแค้นที่เจ้ามีต่อข้า...มันคงมากมายนักสินะ”"ใช่ มันมากมายจนแทบจะทะลักล้นออกมาเลยล่ะ!" นางหูอื้อตาลายด้วยความเจ็บจนจับใจความไม่ได้ เลยหลงนึกว่าเขานึกถึงเรื่องหน้าอกนาง ที่ทะลักทะลายน่ะ มันน้ำนมข้าต่างหาก! "เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน จิ้งเหอ..."เมื่อเห็นน้ำตาของคนรักเขายิ่งรู้สึกใจสลาย จิ้งเหอดึงนางมากอดแนบแน่นจนหมิงเสวี่ยอยากจะกรีดร้อง มารดามันเถอะ! ยิ่งเขากอดนาง

หมิงเสวี่ยเม้มปาก นางไม่ได้นอนคว่ำตามที่เขาบอก แต่...นางนอนตะแคงหันหลังให้เขา ไป๋จิ้งเหอยิ้มเย็นออกมา เขาเอนกายนอนเคียงข้าง ปลายนิ้วลากไปตามแผ่นหลังเนียน หยุดมือทาบลงที่สะโพกอวบ เขาแอ่นกายท่อนล่างจนตัวตนของเขาถูไถกับสะโพกนั้นและขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว "จำได้หรือไม่...ตอนที่เจ้าตั้งครรภ์ เราก็ทำท่านี้กัน...""พ...พูดมากน่ะ...อึ๊ก" ใบหน้างามซุกหมอนนิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ขาเรียวถูกยกขึ้นเพื่อให้เขาสอดใส่ได้ถนัดถนี่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันทั้งสองแนบสนิทเป็นหนึ่งเดียว ไป๋จิ้งเหอขยับสะโพกนำ มือเกี่ยวรัดเอวนางไว้แนบแน่นจนนางสัมผัสได้ถึงการเข้าออกที่เกิดขึ้นภายใน"ตอนนั้นข้ายังสัมผัสได้เลยว่าเด็กๆ กำลังดิ้น" เขากระซิบข้างหูนาง"แต่ตอนนี้ข้าสัมผัสได้ว่า..." เขาเลื่อนมือไปไว้ที่หน้าท้องนางและออกแรงกดเบาๆ พร้อมกับขยับกายเข้าออก "ตัวข้านั้นกำลังโบยบินในร่างกายเจ้า...""อื้อ...หยุดพูดนะ" หมิงเสวี่ยยกแขนกดปากตัวเองไม่ให้ร้องครางอย่างสุขสม...แค่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาจนเลยเถิดขนาดนี้ก็น่าอายพอแล้ว ถ้าเกิด..."อ๊ะ"แต่จิ้งเหอกลับดึงมือของนางออกพร้อมกับแรงขยับย้ำที่มากขึ้น "ร้องออกมาเถอะ" เขาเม้

นอกจากความรักทำให้หัวตื้อ ความหิวกลับทำให้นางคิดอะไรไม่ออกอีก หันไปเห็นสำรับอาหารที่ไป๋จิ้งเหอนำมาให้ก็ท้องร้องออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว หลังจากไปหาเขาเสร็จแล้ว นางก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำสิ่งใด ได้แต่ซุกตัวอยู่บนเตียงและครุ่นคิดถึงสิ่งที่นางทำลงไป"เสวี่ยเอ๋อร์" คราวนี้จื่อหนี่เดินมาหานางพร้อมสำรับอีกชุดในมือ "นายท่านบอกว่าให้ข้ามาทานอาหารเป็นเพื่อนเจ้า""ขอบใจนะ หนี่เอ๋อร์" หมิงเสวี่ยยิ้ม"เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้ารักนายท่านหรือไม่?" จื่อหนี่ไม่ตอบคำถามนาง กลับถามนางกลับด้วยคำถามคำถามหนึ่ง"รักสิ...ก็เขาเป็นพ่อของลูก...""ไม่ใช่ หมายถึงในฐานะคนรัก""...รักสิ..." นางตอบเสียงแผ่ว "รักมาก..."จื่อหนี่ถลึงตาใส่หมิงเสวี่ยและวางตะเกียบกับชามข้าวเสียงดังด้วยความโกรธจัด "เจ้ารักเขาแล้วทำเช่นนี้กับเขารึ?! เจ้าโกรธเขาแทบล้มประดาตาย กระทั่งทิ้งลูกไว้ให้เขาเลี้ยง แต่เขาทำทุกอย่างเพื่อเจ้า รักเจ้า ทะนุถนอมเจ้า แต่เจ้าไม่เคยใส่ใจ แต่พอเห็นเขาบาดเจ็บเจียนตายเจ้าก็เกิดจะรู้สึกผิด อยากเปลี่ยนใจกลับมาอยู่กับเขาเช่นนี้น่ะหรือ!" จื่อหนี่พูดจนแทบหายใจไม่ทัน "เจ้าตอบข้ามาสิเสวี่ยเอ๋อร์ ที่เขาทำเพื่อเจ้ามาทั้งหมด ให้เจ้า

หมิงเสวี่ยหลังจากได้รับคำสั่ง ก็หายเข้าไปในครัวอยู่พักใหญ่ อาหารตามที่ไป๋จิ้งเหอสั่งก็มาวางต่อหน้าเขาในที่สุดไป๋จิ้งเหอมองหมิงเสวี่ยคล้ายกับตัดสินใจได้แล้ว ในเมื่อนางอยากจะเกี้ยวเขา อยากจะเริ่มต้นกันใหม่ตั้งแต่แรกเริ่ม...เช่นนั้นเขาก็จะกลับไปเป็นจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ของนางใหม่อีกหน..."ขออภัยที่ให้รอนานเจ้าค่ะ" น้ำเสียงที่เพียรปั้นเสียหวานหยดดังมาพร้อมร่างบอบบางที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมถาดอาหารในมือที่มีอาหารที่ดูหน้าตาไม่เลวนักไป๋จิ้งเหอนั่งนิ่ง สายตาจับจ้องที่ร่างคล่องแคล่วกำลังจัดวางอาหารลงบนโต๊ะ จนกระทั่งจานอาหารสามอย่างวางเสร็จเรียบร้อย เสวี่ยหมิงก็ยืนยิ้มอยู่ข้างโต๊ะโดยไม่พูดจา ชายหนุ่มมองจานอาหารราวกับครุ่นคิดบางอย่างและสลับเงยมองสาวใช้เขานิ่งเงียบไม่พูดจาจนหมิงเสวี่ยชักจะอึดอัด "เอาล่ะ เชิญนายท่านทานได้เจ้าค่ะ"นางเลี่ยงมายืนข้างๆ เขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาที่ยกยิ้มนั้นเปล่งประกายวิบวับราวกับรอคอยเรื่องสนุกบางอย่างอยู่ เขากลับตอบนาง"ทำไมเจ้าไม่นั่งลงล่ะ""จะให้ข้านั่งตีตนเสมอเจ้านายได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ" นางตอบ พลางทำท่าสงบเสงี่ยมเจียมตัว "นายท่านทานให้สบายใจ บ่าวจะคอยปรนนิบั

"น่านะ เฉี่ยวเกอเกอ ท่านอยากได้สิ่งใดข้าจะหามาให้ท่านให้ได้เลย นะๆ บอกข้าเถอะ!" หมิงเสวี่ยดึงแขนเสื้อเฉี่ยวเหมยพร้อมทั้งทำเสียงอ้อนสุดชีวิตเท่าที่จะทำได้ หลังจากเฉี่ยวเหมยปฏิเสธที่จะบอกว่าเจ้านายของเขาโปรดปรานสิ่งใด"ไม่ ไม่มีทาง ข้าไม่บอกเจ้าหรอก" ผู้เป็นพี่ชายยืนยันเฉียบขาด"น่านะ พี่ชายที่แสนดีของข้า ถ้าท่านบอกนะ ข้ายอมทำทุกอย่างเลย""ข้าไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น เจ้าอย่าเสียเวลาเลย"หมิงเสวี่ยทำท่าฮึดฮัด "ท่านไม่อยากสนับสนุนข้าให้คืนดีกับนายท่านเร็วๆ หรือไร?""แล้วเห็นข้าเป็นคนขายเจ้านายเช่นนั้นหรือ?" เฉี่ยวเหมยยิ้มถาม เขาเป็นคนสนิทของไป๋จิ้งเหอนะ"เห็นเป็นเช่นนั้น!" หมิงเสวี่ยตอบเต็มเสียง"นี่เจ้า!..." เฉี่ยวเหมยคิดอยากจะฟาดก้นนางสักหนจริงๆ หมิงเสวี่ยรู้ทันรีบหลบไปยืนบิดข้างๆ"เฉี่ยวเกอเกอ...""...ข้าไม่เล่นด้วยหรอก นางแมวขโมยตัวน้อย" เขาเดินหนี นางก็เดินตาม"ท่านไม่เห็นข้าเป็นน้องสาวคนดีแล้วหรือ?""น้องสาวคนดีของข้าจะให้ข้าทรยศนาย ข้าจะทำได้อย่างไรกัน" เฉี่ยวเหมยเดินไปพลาง โยกตัวหลบมือน้อยที่จะคว้าชายแขนเสื้อเขาไปพลาง"ทำได้สิ ข้ากับท่านเป็นพี่น้องกันนะ พี่ต้องทำเพื่อน้องสิ" คราวนี