All Chapters of ตื๊อรักวาณิช: Chapter 201 - Chapter 210

หนึ่งบุรุษองอาจผ่าเผย หนึ่งสตรีสาวใช้ผู้เดินก้มหน้าตามหลัง ทั้งคู่เดินมาหยุดที่สถานที่คุ้นตาแห่งหนึ่งหมิงเสวี่ยเบิกตากว้าง นางหันมอง เอามือชี้อาคารประดับประดาโคมไฟหลากสีเหล่านั้นและหันกลับมาชี้เจ้านาย "นายท่าน ที่นี่คือหอเมรัยหอม!""ถูกแล้ว" เขายิ้ม พลางกรีดพัดทำท่าราวคุณชายเจ้าสำราญ "ข้ามาพบคนสำคัญที่นี่"ตอนนี้หมิงเสวี่ยเหมือนกับภรรยาที่จับได้ว่าสามีไปเที่ยวหอนางโลมไม่มีผิด "นี่มันหมายความอย่างไร! ท่านอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ!""ทำไมข้าต้องอธิบายให้สาวใช้ฟัง?" ไป๋จิ้งเหอทำหน้าซื่อ "ภรรยาไม่รักข้า ข้าจะมาหาความสำราญบ้างมิได้หรือ?""ข้า!.." หมิงเสวี่ยจะอ้าปากเถียงแต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองก็อยู่ในสถานะสาวใช้ ไม่มีสิทธิ์แบบนั้น จึงได้แต่ถึงก่นด่าที่ตัวเองติดบ่วงแร้วที่สร้างขึ้นมาเสียแล้วไป๋จิ้งเหอเห็นนางอ้ำอึ้ง ก็ไม่สนใจ เดินผึ่งผายเข้าไปเจอกับแม่เล้าจูเหมยเหนียงเห็นเขาก็รีบออกมาต้อนรับขับสู้"มาแล้วหรือเจ้าคะคุณชาย สาวๆ กำลังรอท่านอยู่เลยเจ้าค่ะ!""ส...สาวๆ" หมิงเสวี่ยพึมพำ นี่สามีนางกะตายคาอกเหล่านางโลมน่าตายพวกนี้ใช่หรือไม่! ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกน้อยใจจนอยากร้องไห้ไหนจะนางแม่เล้าที่พูดราวกับว

ไป๋จิ้งเหอเดินลากนางออกมาจากหอนางโลมชื่อดังอย่างไม่ยอมปล่อย เขาเห็นนางน้ำตาไหลพรากเช่นนี้ เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าโรคคิดเอาเองของนางนั้นกำเริบอีกแล้ว ร่างสูงแค่นเสียงหึออกมาขณะสะบัดมือปล่อยนางให้เป็นอิสระ "เจ้าไม่เชื่อใจข้าเลยสินะ"นางนิ่งเงียบแต่ยังสะอึกสะอื้นไม่คลาย นางอยากเชื่อเขา อยากเชื่อใจจะขาด แต่ทุกสิ่งทุกอย่างผูกโยงเข้าด้วยกันจนนางไม่อาจคิดเป็นอื่นได้อีก"อยากเชื่อเช่นไร อยากคิดเช่นไร ก็ตามใจเจ้าเถอะ" คราวนี้ไป๋จิ้งเหอกลับไม่คิดจะอธิบายให้นางสบายใจเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังปล่อยให้นางยืนน้ำตาตกอยู่กลางตลาดหมิงเสวี่ยเจ็บปวดหัวใจ มองผู้คนที่เดินขวักไขว่ด้วยความรู้สึกเคว้างคว้าง ไม่รู้จะไปไหน แต่ก็ยังไม่อยากกลับบ้าน...เวลาล่วงเลยจนหัวค่ำแต่หมิงเสวี่ยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้าน จนเฉี่ยวเหมยเริ่มนั่งไม่ติด"นายท่าน ไปตามหาเสวี่ยเอ๋อร์กันเถอะขอรับ ข้าร้อนใจจะตายอยู่แล้ว" เฉี่ยวเหมยเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น "ป่านนี้จะไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้"ไป๋จิ้งเหอยังอ่านหนังสือด้วยท่วงท่าใจเย็นเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น "เดี๋ยวนางก็กลับมาเอง""แล้วถ้านางไม่กลับ...""ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้

"จริงหรือ?" เขาดึงมือมาให้มาที่เก้าอี้ พอเขานั่งแล้วก็ดึงนางมานั่งที่ตัก...เขาอยากเห็นดวงตาของนางชัดๆ ดวงตาของคนที่ไม่ฉายแววลังเลใดๆแววตามุ่งมั่นของนาง ไร้แววลังเลดังที่เขาอยากให้เป็น แต่ยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะใจอ่อนหมิงเสวี่ยที่นั่งบนตักเขาก็นั่งอย่างเรียบร้อยราวกับแมวที่เก็บมือเก็บเท้าขณะอยู่บนตักเจ้านาย นางเพียงจ้องตาเขาคล้ายจะบอกให้เขารู้ถึงความในใจ"ที่ผ่านมาท่านรักข้ามาตลอดและไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อข้า ท่านมักคิดถึงความรู้สึกของข้าเสมอ ดังนั้นจากนี้ไป ข้าจะเชื่อทุกสิ่งที่ท่านทำ ว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าเสียใจ ข้าขอยืนยันว่าข้าจะรักและไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง"เขาลูบแก้มนวลขาวของภรรยาตัวน้อย "ขอเพียงต่อแต่นี้เจ้าเชื่อใจข้า""อื้อ...""แล้วยังอยากรู้หรือไม่ว่าข้าไปทำอะไรที่หอเมรัยหอม?""อยากเจ้าค่ะ ท่านไปทำอะไรหรือเจ้าคะ" นางรีบถามก่อนจะหัวเราะแหะๆ "คือ ท่านเคยบอกว่าข้าชอบคิดเอาเอง หากอยากรู้สิ่งใด ให้ถามตามตรง"ไป๋จิ้งเหอพยักหน้า"เช่นนั้น...ข้าถามท่าน ว่าท่านไปทำอะไรที่นั่น""ไปติดต่อการค้า" เขาตอบเรียบๆ"กับนางโลม!?"เขาพยักหน้าอีก "ไม่ได้หรือ?""มันดูแปลกๆ ไม่น่าที่จะ..

"ที่นี่อาจจะดูใหญ่โต ผู้คนมากมาย แต่ก่อนหน้านี้ข้าก็เหงามากเชียวล่ะ...""ตอนนี้ไม่เหงาแล้วนะเจ้าคะ" หมิงเสวี่ยกอดแขนสามีไว้แน่น แล้วอิงแก้มอุ่นกับแขนเขา "เพราะข้ากับเด็กๆ จะคอยป่วนท่านทุกวันเลย"ชายหนุ่มอมยิ้ม เพราะมีนางและลูกๆ ชีวิตเขาจึงมีความสุขมากจริงๆ "ข้าชินกับความซุกซนของเจ้าแม่ลูกเสียแล้วล่ะ"ความสดใสของหมิงเสวี่ย บางทีก็ทำให้เขารู้สึกคล้ายกับว่านางเป็นลูกคนโตที่เอาแต่ใจยิ่ง และมักจะเป็นหัวโจกนำลูกๆ ของเขาและเฉี่ยวเหมยไปทดลองเล่นอะไรแปลกๆ เยอะแยะไปหมด วันทั้งวันมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ทำให้ชีวิตเขาไม่เคยขาดสีสันไปเลยแม้แต่วันเดียวเขาพานางเดินเลี้ยวไปมา จนกระทั่งมาหยุดที่เรือน "อิงฮวา" (ดอกซากุระ) "นี่คือ...?""ห้องของเรา..." เขาเปิดประตูพานางเข้าไปชมด้านใน หมิงเสวี่ยถึงกับอ้าปากค้าง ภายในห้องตกแต่งอย่างสวยสดงดงามและหรูหรา เมื่อเทียบกับจวนที่ซีหนิงแล้ว ที่นี่ดีงามกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า"อย่าขโมยอะไรล่ะ หากอยากได้ก็ขอข้าดีๆ เข้าใจหรือไม่?"หมิงเสวี่ยย่นจมูกใส่เขา "ขโมยไปทำไมกัน ข้าขโมยหัวใจท่านอย่างเดียว ของทุกอย่างนี่ก็กลายเป็นของข้าแล้ว ง่ายดายยิ่ง""ร้ายนักนะ นางแมวขโมย

"ท่าน...แกล้งข้าอีกแล้ว" นางว่าทั้งๆ ที่หอบหายใจ ตาหรี่ปรือแทบจะลืมไม่ขึ้น เขายิ้มน้อยๆ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ..ให้ตายสิ นางเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของเขานัก นอกจากเขาจะไม่ตอบ ยังถอนสิ่งนั้นออกจากนาง หมิงเสวี่ยเอามือปิดหน้าราวกับรู้ชะตากรรมของตนเอง ตั้งแต่เขาอาการดีขึ้น ก็มักจะเล่นงานนางบนเตียงเสียจนนางแทบลุกไม่ขึ้นทุกครา คราวนี้ก็คงเป็นเช่นนั้น...และจริงอย่างที่นางคิด มือแกร่งจับนางพลิกตัวคว่ำหน้าแนบกับฟูกนอน ใบหน้าหวานสะบัดเงยเมื่อเขากดกายลงมาอีกครั้ง เสียงร้องครางกระเส่าไม่หยุดปากเพื่อบรรเทาความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ มือเล็กจิกทึ้งผ้าปูที่นอนจนแทบแหลกแรกเริ่มนางนั้นคึกคักยิ่ง แต่หลังจากถึงฝั่งฝันไปถึงสองรอบนางก็ชักจะหมดแรง ยิ่งตอนนี้ถูกเขาจับคว่ำหน้า นางยิ่งมิอาจขัดขืน"เหอ...เหอหลาง" หมิงเสวี่ยเสียงแผ่ว นางใกล้จะหมดสติแล้วนะแต่ถึงกระนั้น การกระทำของเขาก็ยังคงส่งนางขึ้นสู่จุดสูงสุดได้อีกบางครานางก็เกลียดตนเอง เหนื่อยแทบขาดใจ ก็ยังเสพสุขไม่หยุด นางเจียนจะคลั่งเมื่อเขาขยับตัวรุนแรงขึ้น ทั้งยังโน้มกายลงบีบเคล้นทรวงอกอิ่ม และยอดอกของนางอีก"หมดแรงแล้วรึ?"หมิงเสวี่ยเงยหน้ากัดฟันกรอด ยัง