All Chapters of 5/B โรงเรียนร้างต้องคำสาป: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากที่เงาปีศาจหมูป่าสลายไปในความมืดมิด ไอโกะและโชต่างก็ทรุดตัวลงด้วยความเหนื่อยล้าขั้นสุด ลมหายใจของพวกเขาหอบแรง ร่างกายสั่นระริกราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ ไอโกะรู้ดีว่าคาถาฟื้นฟูและคาถาถ่ายโอนพลังที่เธอร่ายให้โชกำลังจะเสื่อมลงในไม่ช้า และความเจ็บปวดจากบาดแผลของเขาก็จะกลับมาอีกครั้งอย่างรุนแรง“โช…ไหวไหม?” ไอโกะถาม เสียงของเธอแผ่วพร่า แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความเป็นห่วงโชพยักหน้าอย่างยากลำบาก “ไหว…แต่…ฉันคิดว่าเราต้องหาที่พักก่อนนะไอโกะ…ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ” เขาแทบจะทรงตัวไม่อยู่ไอโกะมองไปรอบ ๆ สภาพอากาศยังคงมืดมิดไร้แสงดาว ความหนาวเย็นที่กัดกินเข้ามาในกระดูกทำให้เธอรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่นอกอาคารนานกว่านี้ได้ เธอเหลือบไปเห็นเงาของอาคารพละที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ มันเป็นอาคารที่ดูแข็งแรงกว่าอาคารอื่น ๆ ที่พังทลายไปแล้ว“โอเคโช…ไปที่อาคารพละกันเถอะ” ไอโกะตัดสินใจ เธอใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่พยุงโชให้ลุกขึ้นช้า ๆ “มันน่าจะปลอดภัยกว่าตรงนี้”ทั้งคู่เดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง การเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ดูเหมือนจะเป็นระยะทางที่ยาวไกลแ

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของโชยังคงก้องกังวานในความมืดมิด ไอโกะเห็นภาพกรงเล็บแหลมคมของเงาปีศาจฟาดเข้าใส่แขนของเขาอย่างจัง เลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลของโชดูราวกับหยดหมึกสีดำในความมืดมิดที่ไร้แสงสว่างใด ๆ หัวใจของไอโกะแทบจะหยุดเต้นด้วยความตกใจและเจ็บปวด เธอเห็นแววตาของโชที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะปกป้องเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและโกรธตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย“โช!” ไอโกะกรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง เธอพยายามจะขยับตัว แต่ร่างกายที่อ่อนล้าจากการตกต้นไม้และความตื่นตระหนกทำให้เธอทำได้เพียงทรุดตัวลงกับพื้นเท่านั้นเงาปีศาจไม่สนใจคำพูดของโช มันเห็นว่าโชบาดเจ็บหนักแล้ว จึงพุ่งเข้าจู่โจมซ้ำอีกครั้ง คราวนี้มันมุ่งเป้าไปที่ลำตัวของโช หวังจะสังหารเขาให้สิ้นซาก ไอโกะมองดูภาพตรงหน้าด้วยความสิ้นหวัง เธอต้องทำอะไรบางอย่าง! เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาแล้ว!ด้วยพลังเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่ ไอโกะกัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด ดวงตาของเธอฉายแววเด็ดเดี่ยว เธอหลับตาลง รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอเริ่มต้น ร่ายคาถาคุ้มกันอาณาเขต เสียงสวดของเธอดังก้องแผ่วเบาในความมืด ครา

หลังจากที่ทั้งคู่คว้าผ้ายันต์ผืนที่สามมาได้สำเร็จ ไอโกะและโชก็ตัดสินใจเดินหน้าต่อไป แม้ร่างกายจะอ่อนล้าอย่างหนัก แต่จิตใจของพวกเขากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและเป้าหมายที่ชัดเจน พวกเขาไม่รู้ว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ แต่ทุกวินาทีมีค่าต่อชีวิตของเพื่อน ๆ และอนาคตของพวกเขา“สัญญาณมันบอกว่าผ้ายันต์ผืนที่สี่อยู่บนอาคารพละนี่แหละโช” ไอโกะพึมพำขณะก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงสีเขียวจากหน้าปัดส่องสว่างนำทางพวกเขาไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดของอาคารพละโชพยักหน้า เขากำมีดอาคมแน่น “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เสียเวลาเปล่าแล้ว”พวกเขาเดินสำรวจไปตามอาคารพละที่กว้างใหญ่และมืดมิด เสียงฝีเท้าของพวกเขาก้องกังวานในความเงียบงัน ไอโกะใช้ไฟฉายส่องไปทั่วบริเวณ ผนังอาคารที่เต็มไปด้วยรอยคราบสกปรกและอุปกรณ์กีฬาที่พังเสียหายดูน่าขนลุกยิ่งนักในความมืดที่ไร้แสงสว่างทันใดนั้น ดวงตาของไอโกะก็พลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่สูงขึ้นไปเหนือศีรษะ เธอชี้ขึ้นไปบนเพดานที่สูงลิ่วของอาคารพละ ซึ่งมีช่องโหว่ขนาดใหญ่อยู่เบื้องบน เผยให้เห็นแสงสลัว ๆ จากด้านนอก“นั่นมัน…ผ้ายันต์ผืนที่สี่!” ไอโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น แสงสีทองจาง ๆ เปล่

หลังจากที่ไอโกะใช้คาถาผนึกวิญญาณโจมตีจัดการกับฝูงเงาปีศาจนับสิบตนได้สำเร็จ ทั้งคู่ก็ทรุดตัวลงบนพื้นดินด้วยความเหนื่อยล้าขั้นสุด ร่างกายของไอโกะสั่นเทาจากการใช้พลังงานมหาศาล ใบหน้าของเธอซีดขาวจนแทบจะกลืนไปกับความมืดมิด โชเองก็หอบหายใจอย่างหนัก มีดอาคมในมือของเขาสั่นระริก“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…สุดยอดไปเลย” เขาพยายามประคองร่างของไอโกะให้ลุกขึ้นช้า ๆแม้จะดีใจกับชัยชนะที่เพิ่งได้มา แต่ทั้งคู่ก็รู้ดีว่าพวกเขายังไม่สามารถพักผ่อนได้ สัญญาณจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะยังคงส่องแสงสีเขียวอ่อน ๆ นำทางพวกเขาไปในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้างแห่งนี้ บ่งบอกว่าผ้ายันต์ผืนที่ห้ายังคงรอคอยพวกเขาอยู่“ไปกันเถอะโช…เราต้องรีบไปหาผ้ายันต์ผืนที่ห้า” ไอโกะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ร่างกายของเธอจะรู้สึกเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อโชพยักหน้า “ฉันจะปกป้องเธอเองไอโกะ”พวกเขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยซากปรักหักพังอีกครั้ง แสงไฟฉายจาก

ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมหอสมุดเก่าแก่หลังจากที่เหล่าเงาปีศาจแห่งความเงียบสลายไป ไอโกะและโชต่างก็ทรุดตัวลงบนพื้น ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายไปทั่วอากาศ ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาด้วยความอ่อนล้า แต่ผ้ายันต์หกผืนที่อยู่ในกระเป๋าของไอโกะคือเครื่องยืนยันถึงชัยชนะที่แลกมาด้วยความยากลำบากแสนสาหัส“โช…เราได้ผ้ายันต์ผืนที่หกมาแล้วนะ” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่แววตาของเธอกลับฉายแววแห่งความหวังโชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่ไอโกะ…เหลืออีกแค่ผืนเดียวเท่านั้น”ทั้งคู่พักหายใจกันอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อฟื้นฟูพละกำลังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของหอสมุด เสียงหัวใจของพวกเขาเต้นระรัวในความเงียบงัน ไอโกะก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงสีเขียวจากหน้าปัดกะพริบถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาแล้ว“สัญญาณบอกว่าผ้ายันต์ผืนสุดท้าย…อยู่ใจกลางโรงเรียนเลยโช” ไอโกะพึมพำ “ในหอประชุมใหญ่”โชขมวดคิ้ว “หอประชุมใหญ่เหรอ? นั่นมันเป็นจุดที่ปีศาจปรากฏตัวครั้งแรกเลยนี่นา…” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความกังวล“ใช่…แต่เราต้องไปที่นั่นโช…ผ้ายันต์ผืนสุด