ฟาดฟัน

การต่อสู้อันดุเดือดกับเหล่าลูกสมุนปีศาจดำเนินไปอย่างไม่หยุดหย่อน ไอโกะและโชต่างก็พยายามฝ่าวงล้อมของพวกมันไปให้ถึงต้นไม้สูงใหญ่ที่ผ้ายันต์ผืนที่สามแขวนอยู่บนยอด พวกเขาฟันฝ่า ซัดคาถา และหลบหลีกการโจมตีอย่างสุดกำลัง ก้าวแล้วก้าวเล่า ความเหนื่อยล้ากัดกินร่างกาย แต่จิตใจของพวกเขากลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะคว้าผ้ายันต์มาให้ได้

“อีกนิดเดียวโช! เราใกล้ถึงแล้ว!” ไอโกะตะโกนบอกขณะที่เธอใช้ขวดอาคมฟาดใส่ลูกสมุนปีศาจที่พุ่งเข้ามาจากด้านข้าง

โชพยักหน้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ พุ่งทะลวงฝ่าวงล้อมของพวกปีศาจออกไปเป็นคนแรก แสงสีทองจาง ๆ จากผ้ายันต์บนยอดไม้ดูเหมือนจะสว่างวาบขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขาเข้าใกล้

ในที่สุด ทั้งคู่ก็มาถึงโคนต้นไม้ ไอโกะมองขึ้นไปบนยอดไม้ที่สูงเสียดฟ้า ผ้ายันต์ผืนนั้นห้อยอยู่บนกิ่งไม้ที่สูงที่สุด ดูเหมือนจะอยู่แค่เอื้อม แต่ก็ยากที่จะไปถึง

“ฉันจะปีนขึ้นไปเองโช!” ไอโกะบอกอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าโชเพิ่งฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ และอาจจะไม่สามารถปีนขึ้นไปได้อย่างปลอดภัยนัก

“แต่ไอโกะ! มันสูงมากเลยนะ!” โชโต้แย้ง เขากังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ

“ไม่มีเวลาแล้วโช! นายคอยจัดการกับพวกปีศาจที่เข้ามาใกล้ให้ฉันด้วยนะ!” ไอโกะไม่รอช้า เธอเริ่มปีนป่ายขึ้นไปบนลำต้นของต้นไม้ที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์และกิ่งก้านที่แข็งแรง เธอปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายจากการใช้พลังงานอย่างต่อเนื่อง แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด

โชหันไปเผชิญหน้ากับเหล่าลูกสมุนปีศาจที่ยังคงตามมาไม่ลดละ เขากำมีดอาคมแน่นพร้อมที่จะป้องกันไอโกะอย่างสุดกำลัง เขาฟันและแทงใส่พวกมันอย่างดุเดือด พยายามไม่ให้พวกมันเข้าใกล้ต้นไม้ที่ไอโกะกำลังปีนอยู่

ไอโกะปีนขึ้นไปเรื่อย ๆ เธอคว้าจับกิ่งไม้ที่ยื่นออกมา พยายามทรงตัวบนลำต้นที่สูงชัน ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ผ้ายันต์ที่อยู่ตรงหน้า เธอเอื้อมมือออกไป คว้ามันไว้แน่น

“อีกแค่นิดเดียว…” ไอโกะพึมพำ เธอเอื้อมมือออกไปเกือบจะถึงผ้ายันต์อยู่แล้ว ปลายนิ้วของเธอสัมผัสได้ถึงเนื้อผ้าที่สากเล็กน้อย และพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่แผ่ออกมา

แต่จู่ ๆ ทันใดนั้น ลมก็เริ่มพัดแรงขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงหอบโหยหวนของลมดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ราวกับพายุที่กำลังก่อตัวขึ้น ลมพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็น พายุหมุนขนาดใหญ่ ที่พัดกระหน่ำใส่ต้นไม้ที่ไอโกะกำลังปีนอยู่ กิ่งไม้โยกไหวอย่างรุนแรง ลำต้นสั่นสะเทือนราวกับจะหักโค่นลงมา

“โอ๊ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย!” ไอโกะร้องด้วยความตกใจ น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปจากเดิม เธอพยายามจะยึดเกาะลำต้นไว้ให้แน่นที่สุด แต่แรงลมนั้นรุนแรงเกินกว่าที่เธอจะต้านทานได้ ผมของเธอกระเจิงไปทั่วใบหน้า เสื้อผ้าสะบัดไหวอย่างรุนแรง

โชที่อยู่ด้านล่างก็ต้องก้มตัวลงหลบแรงลมที่พัดกระหน่ำ เขาพยายามจะมองขึ้นไปบนต้นไม้ แต่สายลมที่พัดแรงทำให้เขาแทบจะลืมตาไม่ได้

“ไอโกะ! ระวังนะ!” โชตะโกนสุดเสียง

และแล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ด้วยแรงลมที่รุนแรงเกินกว่าจะต้านทานได้ ร่างของไอโกะก็พลันหลุดจากการยึดเกาะ และตกลงมาจากยอดไม้สูงลิ่ว!

“กรี๊ดดดดดดดดด!” ไอโกะกรีดร้องลั่น เธอพยายามจะคว้าจับอะไรบางอย่าง แต่ก็คว้าได้เพียงอากาศ

“ไอโกะ!!!” โชตะโกนด้วยความตกใจ เขาไม่คิดเลยว่าลมจะแรงขนาดนี้ แรงลมที่พัดกระหน่ำไม่ได้มีผลกระทบแค่ไอโกะเท่านั้น แต่ยังปะทะเข้ากับร่างของโชอย่างจัง ทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่และ ล้มลงไปกองกับพื้น เช่นกัน

“โอ้ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย!” ไอโกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสับสน เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างกายจากการตกกระแทกพื้น

แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะตั้งตัวได้ทัน เงาปีศาจที่ซ่อนอยู่ในความมืดก็ฉวยโอกาสนี้ พุ่งเข้าจู่โจมพวกเขาอย่างรวดเร็ว พวกมันมีรูปร่างคล้ายสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่มีกรงเล็บแหลมคม และดวงตาสีแดงก่ำเรืองรอง มันพุ่งตรงเข้ามาหาไอโกะที่ยังคงนอนหมดแรงอยู่บนพื้น หวังจะบดขยี้เธอให้แหลกเป็นผุยผง

“ไอโกะ!!!” โชตะโกนด้วยความตกใจและสิ้นหวัง เขารู้ว่าเขาไม่มีทางไปช่วยเธอได้ทัน เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายของเขากลับไม่ตอบสนอง

เงาปีศาจพุ่งตรงเข้าหาไอโกะ กรงเล็บแหลมคมของมันเงื้อขึ้นพร้อมที่จะฟาดฟันลงมาในพริบตา ไอโกะเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามจะใช้คาถาป้องกัน แต่ร่างกายของเธอมันไม่ยอมขยับ เธอทำได้เพียงหลับตาลง รอรับความเจ็บปวดที่จะมาถึง

แต่ในวินาทีวิกฤตนั้นเอง… ร่างของโชก็พุ่งเข้ามารับการโจมตีแทน!

“อ๊ากกกกกกก!!!” โชร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขายืนอยู่ตรงหน้าไอโกะในสภาพที่แขนทั้งสองข้างยกขึ้นตั้งรับการโจมตีจากเงาปีศาจ กรงเล็บแหลมคมของมันฟาดเข้าใส่แขนของเขาอย่างจัง เสียงกระดูกร้าวเบา ๆ ดังขึ้น พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลขนาดใหญ่บนแขนของเขา

ไอโกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอเห็นเลือดของโชไหลอาบแขนของเขา และเงาปีศาจที่กำลังส่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจ

“โช!” ไอโกะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดใจ เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายที่อ่อนล้าจากการตกต้นไม้ทำให้เธอทำได้เพียงทรุดตัวลงอีกครั้ง

โชกัดฟันแน่น ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดอยู่ตรงนั้น ราวกับโล่กำบังให้กับไอโกะ ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังเงาปีศาจด้วยความโกรธแค้น

“แก…ไม่มีทางทำร้ายไอโกะได้หรอก!” โชคำราม เสียงของเขาแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขายังคงกำมีดอาคมที่อยู่ในมืออย่างแน่นหนา

เงาปีศาจไม่สนใจคำพูดของโช มันเห็นว่าโชบาดเจ็บหนักแล้ว จึงพุ่งเข้าจู่โจมซ้ำอีกครั้ง คราวนี้มันมุ่งเป้าไปที่ลำตัวของโช หวังจะสังหารเขาให้สิ้นซาก ไอโกะมองดูภาพตรงหน้าด้วยความสิ้นหวัง เธอต้องทำอะไรบางอย่าง!