บทที่ 57 เป็นแค่นางเอกหรือจะสู้ตัวประกอบ [2]

“ห้ามเจ้ากินจานนี้” ชายหนุ่มดึงตะเกียบจากออกจากมือภรรยา ก่อนจะให้สาวใช้เปลี่ยนถ้วยข้าวและตะเกียบมาใหม่ เพราะทั้งน่องไก่และโสมได้ละเลงไปอยู่ในถ้วยหมดแล้ว

“ขออภัยเพคะ” หนิงเซียนนิ่งเงียบกว่าปกติ มิได้โวยวายหรือแสดงกิริยาไม่พอใจออกมา เพราะยังมีเยว่สือและผู้ติดตามร่วมอยู่ด้วย ส่วนท่านอ๋องน่ะหรือ ถ้าหากหลังจากนี้ไม่มีเหตุผลดี ๆ สำหรับเรื่องนี้ คอยดูเถิดข้าจะเหม็นท่านไปชั่วชีวิต

“พี่เฟิงท่านทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ดูสิแม่นางหนิงเซียนตกใจแย่เลย”

คำพูดต่อว่าต่อขานของบุตรสาวท่านราชครูช่างดูเสแสร้งนักในสายตาหนิงเซียน ช่างดูขัดหูขัดตาเหลือเกิน นี่น่ะหรือนางเอกมิใช่ว่าเป้าหมายของนางเปลี่ยนเป็นท่านอ๋องหรอกนะ ไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนั้นเด็ดขาด ใบหน้างามบูดบึ้งเห็นได้ชัดว่ากำลังแง่งอนพานทำให้กลืนข้าวไม่ลงเสียแล้ว

“ขอโทษทีข้าทำแรงไปหน่อย สตรีตั้งครรภ์ไม่ควรกินโสม มันไม่ดีต่อครรภ์ของเจ้า” เนื่องจากโสมมีฤทธิ์ร้อนอันตรายต่อสตรีที่กำลังตั้งครรภ์ หากทานเข้าไปก็อาจจะเสี่ยงทำให้แท้งได้ ถึงจะไม่พอใจที่หนิงเซียนไม่ระวังตัวเองเอาเสียเลย แต่เขาก็มีส่วนผิดเช่นกันที่ใส่ใจนางไม่มากพอ

“อุ๊ย จริงด้วย ข้าก็ลืมข้อนี้ไปเสียสนิทเลยเจ้าค่ะ เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ระวัง” เยว่สือมีสีหน้าเศร้าสลด ราวกับสำนึกผิดในความผิดของตนเอง 

“อิ่มแล้วหรือ ทานเพิ่มอีกสักนิดสิ เจ้าเพิ่งกินได้ไม่กี่คำมิใช่หรือ” ชายหนุ่มมิได้รับฟังคำพูดของบุตรสาวท่านราชครูแม้แต่น้อย เขายังคงจดจ่อกับการกินอาหารของภรรยา กินน้อยนิดเพียงนี้จะเอาอะไรไปเลี้ยงลูกได้กัน

“หม่อมฉันอิ่มแล้ว ก่อนหน้านี้ดื่มนมไปแล้ว ยังอิ่มอยู่จึงกินได้น้อยเพคะ” ใครมันจะไปกินลงเล่าในเมื่อสามีตัวเองมีสตรีที่ไหนก็ไม่รู้ มาคอยเอาใจข้างกายเช่นนี้

“เอ่อ พี่เฟิงหากข้าจะขอมาหาพี่หนิงเซียนบ่อย ๆ จะว่าอะไรหรือไม่เจ้าคะ” นิ้วเรียวยาววางลงบนหลังมือชายหนุ่ม พร้อมกับขออนุญาตด้วยท่าทางออดอ้อน

“อันใดของเจ้า ปกตินึกอยากจะมาก็มามิใช่หรือ คิดอย่างไรถึงได้มีมารยาทเอาตอนนี้” เหลียงเฟิงดึงมือออกจากการเกาะกุม ไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายเอาเสียเลย

“พี่เฟิงละก็ ท่านล้อข้าเล่นเกินไปแล้วนะเจ้าคะ จริงสิ เรียกแม่นางหนิงเซียนก็ดูจะห่างเหินกันเกินไป อีกไม่นานเราก็จะได้เป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว เช่นนั้นข้าขอเรียกพี่หนิงเซียนนะเจ้าคะ”

“ครอบครัวเดียวกันหรือเจ้าคะ?” ครอบครัวเดียวกันหมายความว่าอย่างไร คำคำนี้ทำเอาหญิงสาวถึงกับส่งสายตาขอคำอธิบายจากเหลียงอ๋องทันที 

“เจ้าอย่าไปฟังนางพูดนักเลย มีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น” ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างระอา แต่ในตอนที่กำลังจะยกแขนขึ้นโอบไหล่คนข้างกาย ก็ต้องหยุดชะงักค้างไว้ เมื่อปะทะเข้ากับสายตาดุของภรรยา

“หม่อมฉันเหม็นเพคะ” นั่นหมายความว่าไม่ต้องมาแตะตัวนางโดยเด็ดขาด คนบอกเหม็นนั่งเชิดหน้าคอตั้งพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดจมูก ตอนนี้นางมิได้เหม็นกลิ่นเพราะแพ้ท้อง แต่เป็นเหม็นขี้หน้าท่านอ๋องล้วน ๆ

“อะไรกันหลายวันมานี้เจ้าไม่เหม็นแล้วมิใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงได้...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อถูกสายตาพิฆาตตวัดมอง จึงได้แต่นิ่งเงียบกลืนคำตัดพ้อไว้ให้ลึกสุดใจ พร้อมกับเก็บมือไม้เก็บมือกลับเข้าที่ ถึงจะไม่ชอบใจที่หนิงเซียนกลับมาเหม็นตัวเขาดังเดิม ครั้งนี้เขาจะยอมยกให้ก็แล้วกัน เพราะอย่างน้อยการมาของเยว่สือก็ทำให้เขาได้เห็นอะไรดี ๆ