บทที่42

เธออยากจะก่นด่าบุรุษสาระเลวที่คิดจะฉวยโอกาสให้มากกว่านี้ อยากจะทุบตีให้ตายไปข้างแต่ทว่าก็ไม่สามารถทำได้!

รู้แบบนี้คราวนั้นเธอน่าจะปล่อยให้โดนลอบทำร้ายเสียให้ตาย ชิ!

[เจ้ากล้าทำแบบนั้นจริงๆหรือไง?]

“…” เธอเงียบหลังจากที่ได้ยินคำพูดแทงใจดำของเสี่ยวเปา ก่อนจะบ่นอุบออกมาอีกครั้ง “ใครมันจะไปกล้าทำแบบนั้นเล่า แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าโมโหจริงๆ!”

[ใจเย็นก่อนน่า เอาแบบนี้ข้าว่าเจ้ารีบอาบน้ำให้เสร็จแล้วไปนอนพักผ่อนสักหน่อยดีหรือไม่? ตื่นมาน่าจะช่วยทำให้เจ้าลืมเรื่องที่น่าหงุดหงิดใจได้นะ] เธอได้ฟังคำพูดของเสี่ยวเปาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่คิดว่าก็คงน่าจะดีเหมือนกัน

เพราะงั้นเธอรีบอาบน้ำไปนอนพักผ่อนสักหน่อยก็คงจะดีกว่า หงุดหงิดไปตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร

“อาบน้ำสระผมเสร็จแล้วโล่งหัวสบายดีจริงๆเลย!” เธอเช็ดผมจนแห้งสนิท ก่อนจะมาทิ้งตัวนอนลงบนที่นอนนุ่มนิ่มของตนเอง “อ่า การได้นอนบนที่นอนแบบนี้มันช่างเหมือนสวรรค์เลย!” เธอพึมพำให้กับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย

ตัดภาพกลับไปที่ด้านโจวจางเหว่ย

ตั้งแต่ที่นางหนีกลับไป เขาก็ได้แน่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นด้วยความงงงวย “นี่ข้าไปทำอะไรให้นางไม่พอใจเข้าหรือเปล่า?” ทว่าต่อให้คิดเท่าไหร่เขาก็ยังคงหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“หรือว่าข้าจะเผลอไปทำอะไรไม่ดีจนทำให้นางไม่พอใจหรือเปล่านะ?” เขาสบถออกมาด้วยความไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก “ข้าควรจะไปพบนาง แล้วกล่าวขอโทษดีหรือเปล่านะ?”

ซึ่งตอนนี้ในหัวของเขานั้นมีแต่เรื่องของสตรีนางนั้นไปจนหมดแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมอยู่ดีๆนางถึงได้รีบขอตัวกลับออกไปแบบนั้น…

แต่เมื่อลองนึกถึงเรื่องจูบ เขาก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้ นี่หรือว่านางกำลังจะรู้สึกไม่พอใจที่เขาฉวยโอกาสจูบนางอย่างนั้นเหรอ? ทำไมกันล่ะ ปกติสตรีคนอื่นๆก็ต่างอยากจะพลีกายของพวกนางให้แก่เขากันทั้งนั้น แต่นางกับทำเหมือนรังเกียจเขาอย่างไรอย่างนั้นล่ะ?

และถ้าหากเมิ่งฮวาได้มารับรู้ความคิดไร้สาระพวกนี้จากเขาอีก คงจะโดนทุบตีหรือไม่ก็โดนนางสาปแช่งด่ายันโคตรเหง้าเป็นแน่แท้

***

2สัปปดาห์ผ่านไปแล้ว ตั้งแต่วันนั้นที่นางได้พบกับบุรุษงี่เง่าผู้นั้น ตอนนี้ร้านบะหมี่ของนางก็ได้เปิดขายอย่างเป็นทางการแล้วเป็นที่เรียบร้อย เรียกได้ว่าลูกค้าต่างพากันหลั่งไหลเข้ามาใช้บริการกันไม่ขาดสายเลยทีเดียว

ด้วยความที่ท่านป้าเนี่ยนเจินมีฝีมือในการทำบะหมี่อยู่แล้ว และเธอก็ได้จ้างพนักงานบริการทำความสะอาดและบริการลูกค้าอีก2-3คน จึงทำให้ร้านไม่ได้วุ่นวายมากเท่าไหร่นัก ส่วนท่านลุงท่านป้าก็เข้าไปตรวจสอบร้านบะหมี่ 1-2ครั้งต่อสัปดาห์ด้วย ตอนนี้เธอจึงได้ดูเหมือนคนว่างงานอย่างสมบูรณ์แบบ

และส่วนเรื่องบุรุษผู้นั้นเธอก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย ทว่าเขากับคอยส่งเครื่องประดับหรือของมีค่ามากมายต่างๆมาให้เธอเป็นประจำ ทำให้ตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรดีกับเรื่องนี้

“ท่านลุง ท่านป้าจะไปที่ร้านบะหมี่กันแล้วหรือเจ้าคะ?” เธอเอ่ยถามทั้งสองคนที่กำลังจะขึ้นไปบนรถม้า และใช่เธอที่เห็นว่าพวกท่านทั้งสองคนจะต้องเดินทางไปดูร้านบะหมี่แทนเธอ เธอจึงได้ตัดสินใจซื้อรถบ้ามาให้ทั้งสองคนใช้เข้าเมือง

“ใช่แล้วล่ะอาเมิ่ง เจ้าจะฝากป้าซื้ออะไรหรือเปล่าล่ะ?”

เธอรีบส่ายหัวตอบ “ไม่ล่ะเจ้าค่ะท่านป้า เดินทางดีๆกันนะเจ้าคะ”

“อืม ถ้าอย่างนั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ” ลี่คุนรีบเอ่ยตอบเมิ่งฮวา ก่อนจะค่อยๆบังคับรถม้าออกไปจากลานบ้าน

เมื่อเห็นว่าท่านลุงกับท่านป้าออกไปแล้ว เธอก็ตัดสินใจว่าจะกลับเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูรั้วของบ้านเธอ

และทันทีที่เดินออกมาเปิดประตูก็เห็นว่าเป็นครอบครัวของนางเจียวซิ่งที่ตอนนี้้อาแต่ยืนนิ่งแสร้งยิ้มให้เธออยู่

“มาที่นี่มีอะไรกันหรือเจ้าคะ?” เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงเอือมระอาสุดๆ

“อะ เอ่ออาเมิ่ง…” นางเจียวซิ่งมีท่าทีอึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไรกับเธอ แต่ทว่าก็ยังเอาแต่นิ่งเงียบ

“เจ้าคะ?” เธอจ้องหน้านางด้วยแววตาเรียบนิ่ง

“คะ คือว่าข้าอยากจะมาขอ… ขอให้เจ้าช่วยพวกเราสักหน่อยได้หรือไม่?” แม้ในใจนางเจียวซิ่งตอนนี้จะรู้สึกอึดอัดมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงกล่าวขอร้อง

“จะมาขอให้ข้าช่วยอะไรงั้นหรือเจ้าคะ?” เธอเอ่ยพลางกวาดตามองนางเจียวซิ่ง และลูกสาวของนางที่เคยมากล่าววาจาใส่ร้ายเธอ

“ข้าอยากจะขอให้เจ้าช่วย…”