บทที่43

“ช่วย?” เธอสบถออกมาด้วยความมึนงง นางต้องการจะให้เธอช่วยอะไรกันแน่?

“ท่านแม่ก็บอกนางไปสิเจ้าคะว่าต้องการจะให้นางช่วยเรื่องอะไร มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ นางมีเงินตั้งเยอะตั้งแยะเรื่องแค่นี้นางคงจะไม่มาว่าอะไรพวกเราหรอก” นางพูดพลางเบะปากออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

แม้เธอจะเห็นการกระทำของนางแต่ก็ไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรออกมา “พวกท่านมีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังมีอะไรให้ต้องไปทำอีกมาก”

“คือว่าข้าได้ยินข่าวมาว่าเจ้าเปิดกิจการที่เมืองแล้ว อีกทั้งกิจการของเจ้าก็ยังไปได้ดีอีกด้วย” นางเจียวซิ่งพยายามจีบปากจีบคอพูดออกมาอย่างใจเย็น “ข้าก็เลยอยากจะมาขอให้เจ้ารับนางฟางเหมยเข้าไปทำงานด้วยจะได้หรือไม่?”

“…” เธอนิ่งเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

นางเจียวซิ่งเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่ยืนเงียบไม่พูดอะไร เลยรีบพูดออกมาอีกครั้ง “อั้ยโย่ว… ไหนๆเราก็คนในหมู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว จะช่วยแค่นี้ก็คงไม่มากมายอะไรหรอกใช่หรือไม่?” นางพูดอย่างไร้ยางอาย

“แค่นี้ใช่หรือไม่เจ้าคะที่อยากจะขอให้ข้าช่วย?”

“อ่าใช่ๆๆ”

“เจ้าจะรับข้าเข้าไปทำงานด้วยใช่หรือไม่? แต่ข้าก็มีตำแหน่งที่อยากทำอยู่นะ ข้าอยากจะทำตำแหน่งบัญชีน่ะ เจ้าให้ข้าเป็นคนทำบัญชีสิเมิ่งฮวา ข้าเองก็นับว่าเป็นคนมีความสามารถเรื่องคิดเลขไม่น้อยนะ” นางพูดบอกอย่างมั่นใจ

แต่เรื่องความสามารถทำบัญชีนั้นจริงๆนางก็ไม่ได้เก่งกาจหรือทำเป็นอย่างที่โอ้อวดหรอก นางก็แค่พูดยกยอตัวเองเพียงเท่านั้นแหละ คนที่แม้แต่หนังสือหนังสือก็ไม่คิดจะหยิบจับจะรู้การทำบัญชีได้อย่างไร?!

เรื่องทั้งหมดนั้นนางพูดโกหกทั้งเพ…

“ใช่แล้วๆ ฟางเหมยลูกสาวข้าทำบัญชีเก่งไม่แพ้ใครเลยนะ! หากเจ้าให้นางเป็นคนทำบัญชีรับรองว่าเจ้าจะต้องไม่ผิดหวัง…” นางเจียวซิ่งยิ้มในใจอย่างหมายมาด ถ้าหากนางเมิ่งฮวายอมให้ลูกสาวข้าเป็นคนทำบัญชีแล้ว ก็ค่อยให้นางยักยอกเงินออกมาทีละเล็กละน้อยก็นับว่าได้กำไรแล้ว!

“นั่นสิ เมิ่งฮวาเจ้าให้ข้าเป็นคนทำบัญชีสิ”

เธอจ้องมองพวกนางทั้งสองคนด้วยแววตานิ่งสงบ “ข้าพูดแล้วเหรอว่าจะให้เจ้าไปทำงานที่ร้านของข้า?”

“นะ นี่จะได้อย่างไร? ทำไม ข้าไม่ดีตรงไหน อย่างไรพวกเราก็คนหมู่บ้านเดียวกัน…”

เธอไม่ได้ปล่อยให้นางฟางเหมยพูดอะไรต่อ “ก็เพราะคนหมู่บ้านเดียวกันอย่างไรเล่า ข้าถึงไม่ยอมให้เจ้าไปช่วยงานที่ร้านของข้า” เธอตอบเรียบๆ “เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้เลยหรือไงว่าเจ้ากับแม่ของเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ ทางที่ดีข้าว่าเจ้ารีบกลับบ้านไปเสียเถอะ”

“เจ้า!”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวนะ พอดีในบ้านข้ายังมีอะไรให้ทำอีกมาก” เธอพูดจบก็ปิดประตูรั้วใส่หน้าพวกนางทันที

เธอเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงกรีดร้องโวยวาย ไหนจะเสียงด่าทอที่แสนหยาบคายพวกนั้นด้วย คิดจะมาหลอกเธอคิดว่าเธอโง่นักหรือไง เฮอะ!

ทว่าเมื่อเดินเข้าบ้านมาแล้วก็ต้องตกใจ กับเงาสูงใหญ่ของใครบางคนที่กำลังยืนซ้อนหลังอยู่ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ส่งเสียงร้องโวยวายก็ถูกมือหนายื่นมาปิดปากเอาไว้เสียก่อน

“อย่าร้อง ข้าเอง…” น้ำเสียงที่คุ้นเคย เมื่อได้ฟังก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

เธอรีบหันขวับกลับไม่จ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง และเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็รีบปล่อยมือหนาออกจากปากเธอทันที “เจ้าเข้ามาในบ้านข้าได้อย่างไร?!”

“ข้าคิดถึงเจ้าไม่ได้หรือ?” เขาพูดประโยคแบบนี้อย่างหน้าตายได้อย่างไร คนหน้าไม่อาย!

“แต่นี้มันบ้านของข้า เจ้าเข้ามาแบบนี้มันลุกล้ำพื้นที่ของข้าเกินไปหรือไม่?!” เธอถามอย่างฉุนเฉียว

“ข้าขอโทษ แต่ข้าอยากเจอหน้าเจ้าจริงๆ เจ้าก็เอาแต่หลบหน้าข้าแล้วจะให้ข้าทำอย่างไร?”

“นะ นั่นมันก็เป็นปัญหาของท่าน ไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องรู้สักหน่อย!” เธอโวยวายใส่เขา ทั้งที่ใบหน้าของนางตอนนี้ช่างพิลึกนัก

“นี่ก็คือการแก้ไขปัญหาของข้า เจ้าจะมาไม่พอใจได้ยังไง” เขาตอบเธอด้วยใบหน้าระรื่น ทำเอาเส้นเลือดในสมองเธอเต้นตุบๆอย่างห้ามไม่อยู่

เมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงถึงความหงุดหงิดของนางเขาก็ยิ่งยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี เธอเห็นแบบนั้นก็อดที่จะพูดแขวะเขาออกมาไม่ได้

“เหมือนว่าเจ้าดูจะอารมณ์ดีมากตอนที่เห็นข้าอารมณ์ไม่ดี…”

“ฮึ เจ้าก็พูดเกินไป เพราะเจ้าน่ารักต่างหาก ไม่ว่าจะทำอะไร หรือแสดงใบหน้าแบบไหนก็ดูน่ารักไปหมดเลย” ดวงตาดำสนิทคู่นั้นเจิดจ้าเต็มไปด้วยประกายแห่งความรักใคร่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ “ทำเอาข้าไม่อาจละสายตาจากเจ้าได้เลยจริงๆ” เขาเอ่ยเหมือนรำพึง ทว่าเธอกับได้ยินประโยคนั้นได้เป็นอย่างดี