บทที่45

“ได้ ไว้คราวหน้าข้าจะมาหาเจ้าใหม่ ในตอนที่ท่านลุงกับท่านป้าของเจ้าอยู่ด้วย” เธอไม่ทันได้ตอบอะไรออกมา กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็หายตัวไปจากตรงหน้าเธอแล้ว

“อ้าว! อาเมิ่ง…มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ?” นางลี่ที่เดินเข้าบ้านมาก็ต้องตกใจเพราะไม่คิดว่าเมิ่งฮวานางจะยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน

“ตกใจอะไรของเจ้ายายแก่ อาเมิ่งก็คงได้ยินเสียงของเจ้าน่ะสิก็เลยลงมารอรับ ใช่หรือไม่อาเมิ่ง?” ลี่คุนเอ่ยออกมาอย่างยิ้มๆด้วยความรู้สึกยินดี

“ใช่ ใช่เจ้าค่ะ” เธอยิ้มอย่างแก้เก้อออกมา “แล้วนี่ทำไมวันนี้ท่านลุงกับท่านป้าถึงได้กลับกันมาเร็วนักล่ะเจ้าคะ?”

“อ้อ พอดีวันนี้ที่ร้านงานไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ก็เลยกลับมาเร็วน่ะ” ลี่คุนตอบออกมาอย่างยิ้มๆ ตอนแรกที่เมิ่งฮวาเสนองานนี้ออกมาให้กับเขาและภรรยา ก็คิดว่ามันคงจะเป็นงานที่ยุ่งยากกว่านี้เสียอีก ทว่ากับไม่ใช่อย่างที่คิดเลย… มันดูง่ายและเป็นระบบอย่างมาก หรือส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะเมิ่งฮวาจัดการระบบของร้านได้เป็นอย่างดีก็ได้

เธอพยักหน้ารับอย่างรับรู้ “อย่างนี้นี่เอง”

“นี่อาเมิ่ง ตอนที่ป้านั่งเกวียนกลับมาป้าได้ยินพวกชาวบ้านคุยกันว่านางเจียวซิ่งพาลูกสาวมาก่อเรื่องที่นี่งั้นหรือ?” นางลี่จูที่รู้สึกร้อนใจ จึงทนไม่ไหวที่จะรีบเอ่ยเข้าประเด็นที่ตนเองสงสัย

“ใช่เจ้าค่ะท่านป้า นางมาขอให้ข้ารับฟางเหมยเข้าไปทำงานที่ร้านบะหมี่ด้วย อีกทั้งยังจะให้ข้ารับนางในฐานะคนทำบัญชีอีกต่างหาก” เธอเล่าออกมา พลางฟ้องท่านลุงท่านป้าไปด้วย

“เพ้ย! นางเจียวซิ่งมันชักจะกล้ามากไปแล้ว คิดว่าตนเองเป็นใครกัน ห๋า!”

“นางบอกกับข้าว่าอย่างไรพวกเราก็คนในหมู่บ้านเดียวกัน ก็เลยจะอยากขอให้ข้ารับฟางเหมยให้ไปทำบัญชีของร้าน”

ยิ่งนางลี่จูได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกหัวร้อน และไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“แล้วเจ้าว่ายังไงกับพวกนางล่ะอาเมิ่ง?” ลี่คุนที่มีสติ และใจเย็นกว่านางลี่จูเอ่ยถามออกมาอย่างมีเหตุมีผล

“ข้าก็บอกพวกนางว่าข้าคงจะรับฟางเหมยมาทำงานไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะตอนนี้ที่ร้านมีคนงานเพียงพออยู่แล้ว และอีกอย่างพวกนางก็ดูจะมีแผนร้ายมากกว่าการที่จะมาขอให้ข้ารับไปทำงานบัญชีร้านเฉยๆน่ะเจ้าค่ะท่านลุง”

“ดีแล้วล่ะอาเมิ่งที่ตัดสินใจแบบนี้ไป แต่พวกนางก็โลภมากเกินไปจริงๆเฮ้อ…”

“เฮอะ! พวกนางคิดว่าพวกเราโง่นักหรือไงถึงได้กล้ามาทำเรื่องแบบนี้ ข้าล่ะหมดคำจะพูดกับพวกนางเลยจริงๆ” นางลี่จูสบถออกมาอย่างโมโห “ข้าล่ะอยากจะทุบตีพวกนางให้ตาย!”

“ใจเย็นๆหน่อยเถอะยายแก่”

“จะให้ใจเย็นได้ยังไงกัน พวกนางกล้ามาก่อเรื่องให้อาเมิ่งรำคาญใจถึงหน้าบ้านเชียวนะ!” นางต่อว่าอย่างฉุนเฉียว

“เอาน่า! เจ้าน่ะใจเย็นก่อนเถอะยายแก่ ดูสิอาเมิ่งยังไม่ได้ว่าอะไรออกมาเลยสักคำ”

เธอยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังเถียงกันไม่หยุด “ท่านลุงท่านป้า อย่าเถียงกันเลยเจ้าค่ะ เรารีบเข้าไปกินน้ำให้สดชื่นกันดีกว่า”

.

หลายสัปดาห์ผ่านไป

“เสี่ยวเหว่ย ดูแลอาเมิ่งให้ดีๆเล่า” แม้เขาจะไม่สบายใจที่จะให้อาเมิ่งไปสถานที่ไกลๆกับบุรุษตรงหน้าสองต่อสองก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากห้ามอะไรออกมาเพราะเชื่อใจหลานสาวตนเองดี

“ขอรับท่านลุง ข้าจะดูแลอาเมิ่งอย่างดีเลยขอรับ”

“อาเมิ่งดูแลตัวเองดีๆนะรู้หรือไม่?” นางลี่จูช่วยเมิ่งฮวาเตรียมของมากมาย พลางเอ่ยกำชับอย่างห่วงใย

“อย่าห่วงไปเลยเจ้าค่ะท่านป้า ข้าจะดูแลตัวเองอย่างดี”

“ดีแล้วล่ะๆ ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็รีบออกเดินทางกันเถอะเดี๋ยวสายแล้วอากาศจะร้อน”  ทั้งสองคนล่ำลากันอยู่นาน ก่อนจะเริ่มออกเดินทาง

“เป็นยังไงบ้าง อากาศตอนนี้ร้อนเกินไปไหม?” เขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากเล็กน่ารักของนางพลางซักถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เลย วันนี้อากาศดีมากเลยล่ะ” เธอตอบเขาออกมาอย่างยิ้มๆ “แล้วนี่เราจะไปที่ไหนกันเหรอ?”

“ตงหยางจี้”

“ตงหยางจี้เหรอเจ้าคะ?” เธอย้อนถามเขากลับ เป็นเชิงว่าควรจะอธิบายให้มากกว่านี้สิ

“เป็นอำเภอที่ห่างจากเมืองเสียนหยางไปหลายอำเภอ ที่นั่นมีลานดอกไม้ที่งดงามอยู่เต็มไปหมด” อีกฝ่ายตอบพลางยิ้มน้อยๆ “ข้าก็เลยอยากพาเจ้าไปพักผ่อนที่นั่น”

“งั้นเหรอ? ข้าชักอยากจะเห็นแล้วสิเจ้าคะ”

“อีกไม่นานก็น่าจะถึงแล้วล่ะ”

เธอพยักหน้ารับเบาๆทก่อนจะหันกลับมานั่งดีๆพร้อมกับหลับตาลงพักผ่อน และชายหนุ่มก็เอาแต่จ้องมองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังหลับตาพริ้มอยู่อย่างอ่อนโยน

ในตอนแรกเธอคิดแค่ว่าจะหลับตาพักผ่อนเท่านั้น ทว่ารู้ตัวอีกทีเธอก็ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ถึงแล้วเหรอเจ้าคะ?” เธอส่งเสียงแหบพร่าถามเขาออกไปอย่างแปลกใจ “ไม่รู้ว่าข้าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่… ทำไมเจ้าถึงไม่ปลุกข้าล่ะเจ้าคะ?”