บทที่44

หญิงสาวหน้าแดงวาบรีบเบนสายตาไปทางอื่น “อ่า ละ… แล้วนี่ตกลงว่าเจ้าเข้ามาที่นี่มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ?” เธอเลี่ยงไปเรื่องอื่นเพื่อที่จะได้รีบหาเรื่องไล่เขาให้กลับไปสักที

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ข้าก็แค่อยากมาหาเจ้า…” แววตาร้อนแรงของเขาจ้องมองใบหน้าหวานที่หลับตาลงด้วยความเขินอาย

“งะ งั้นเหรอ?” เธอส่งเสียงพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ทว่ายังคงมีท่าทีแสร้งโมโหเบาๆ “ถ้าได้เจอแล้วก็รีบกลับไปสักทีสิเจ้าคะ!”

เขาไม่ได้ตอบนาง ทว่าเขากับยื่นมือหนาออกมาลูบพวงแก้มแดงระเรื่อของเธออย่างนุ่มนวล

“ทำอะไรของเจ้า?!” เธอผละตัวถอยหนีเขาออกมาด้วยความแตกตื่น ตกใจ และอับอาย

“เรื่องนั้นเจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลย… เจ้าคิดว่าเรื่องที่ข้าเคยขอกับเจ้าเป็นยังไง?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ทว่าอ่อนโยน

“…”

“เจ้าเงียบแบบนี้ทำข้าใจไม่ดีเลยรู้ไหม?”

“อะ… อื้ม!” เธอกระแอมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เรื่องนั้น… ถ้าเจ้าไม่ได้คิดจริงจัง ก็อย่าเอ่ยประโยคพวกนั้นออกมาเลยจะดีกว่านะ ข้าไม่อยาก…”

“ไม่… ข้าไม่ได้แค่พูดออกมาเฉยๆนะ ข้าจริงจังกับเจ้ามากจริงๆ” สายตาที่เคยปรากฏมาก่อนของเขาทำให้นางไม่เป็นตัวของตัวขึ้นมาแทบจะทันที

นางไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีกับความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ คนอย่างเขาน่ะหรือจะมารู้สึกรักหรือชอบเธอจริงๆ มันจะไม่น่าเหลือเชื่อเกินไปหน่อยหรือไง?

แต่ถึงยังไงตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็ทำดีกับเธอมากจริงๆ ทำดีมากจนทำให้เธอเผลอไปรู้สึกกับเขาจริงๆ… เธอควรจะเสี่ยงยอมรับความรู้สึกของตัวเองไปเลยดีไหมนะ?

“ข้า…” เมื่อเธอเห็นว่าร่างสูงยังคงมองเธออย่างสงบนิ่ง เธอก็แทบจะทำตัวไม่ถูก “อืม… มาลองดูกันเถอะเจ้าค่ะ” เธอตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างตกลงปลงใจ

ดวงตาเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้มอย่างชัดเจน ก่อนจะหันไปจดจ้องใบหน้าหวานด้วยความหลงใหล “เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก…” เขาค่อยๆก้มตัวลงยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้เธอ พลางกระซิบข้างหูเธออย่างแสนสุขใจ

ริมฝีปากเขาประกบเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลืนกินเธออย่างบ้าคลั่ง “อะ อื้อ!” เขาใช้ลิ้นอุ่นๆเลียริมฝีปากสีแดงอย่างหวานล้ำ อีกทั้งมือทั้งสองข้างยังโอบเอวบางของเธออย่างซุกซน

กระแสพลังจากร่างเขาคล้ายหินแม่เหล็กที่ดึงดูดเธอไว้แนบกายนางอย่างแน่นหนา จนร่างบางแทบจะแนบชิดไปกับแผ่นอกกว้างของเขา “แฮ่กๆ อืม…” เธอหายใจถี่กระชั้น ร้องครางออกมาอย่างสุดกลั้น

เขายึดครองปากเล็กไว้คล้ายเป็นการลงโทษและตักตวง

“ตุบๆ” เธอทุบอกหนาของเขาเมื่อรู้สึกว่าเกือบจะหมดลมหายใจเสียแล้ว “แฮ่กๆๆ” เธอสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความเหนื่อยหอบ ทว่าเขาผลักเธอให้ล้มนอนไปบนโซฟาก่อนจะค่อยๆก้มตัวลงยื่นใบหน้าลงมาจุมพิตประทับบนขนตาและเปลือกตา พลางลูบไล้กลีบปากงามที่ดื้อรั้นอย่างเนิบนาบ “จุ๊บ… จ๊วบ…”

เขาใช้ลิ้นอุ่นๆเลียใบหูแดงก่ำของเธอ “อื้อ! อะ อ๊ะ!” เสียงครางอย่างเย้ายวนของเธอยิ่งกระตุ้นแรงปรารถนาในกายเขา

ปลายลิ้นหยอกเย้าความนุ่มละมุนของเธอ ก่อนที่มือหนาของเขาจะค่อยๆเค้นคลึงสะโพกบางเบาๆ “อืม… พะ พอแล้ว!”

ร่างสูงผละกายหนาออกจากร่างบางอย่างแผ่วเบา พลางเลียริมฝีปากหนาด้วยความหักห้ามใจ

หลังจากที่ร่างสูงผละร่างหนาออกไป หญิงสาวก็ได้แต่เม้มปากอย่างเก้อกระดาก ก่อนจะค่อยๆเบนสายตาหนีไปทางอื่น

“…” บรรยากาศรอบกายตอนนี้ของเธอกับร่างสูงตอนนี้มันช่างแปลกพิลึกไปไม่น้อย ทว่าเธอกับไม่รู้ว่าควรจะที่จะต้องทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไปดี?

ทันทีที่ได้สติเขาก็รู้ตัวแล้วว่าตนเองทำผิดพลาดอะไรลงไป “ข้าขอโทษ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นข้าตั้งใจ…”

เมื่อได้ฟังคำพูดที่แสดงถึงความรู้สึกที่แท้จริงในใจ ก็ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนกลองรัว

ก่อนจะค่อยๆปลับลมหายใจและการเต้นของหัวใจที่สับสนไปหมดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา “…”

และไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว กว่าจะรู้ตัวก็ได้ยินเสียงประตูรั้วเปิดออกเสียแล้ว “อาเมิ่ง… ลุงกับป้ากลับมาแล้ว!”

เธอตกใจจนทำตัวไม่ถูก ก่อนจะหันกลับไปมองร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ตอนนี้ท่านลุงกับท่านป้ากลับมาแล้ว…” เธอรู้ดีว่าควรจะบอกเรื่องที่เธอคบหากับเขาให้แก่ท่านลุงท่านป้าได้รู้ แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่พร้อมเลยจริงๆ

และโจวจางเหว่ยที่เห็นแบบนั้นก็พอจะรับรู้ได้ และไม่ได้อยากจะบีบบังคับนางจนเกินไปนัก จึงทำได้เพียงยอมรับคำพูดของนางและตอบออกมาอย่างจริงใจ