บทที่41

สีหน้าของนางตอนนี้สะท้อนให้เห็นถึงความอับอายและความขุ่นเคือง

“ข้าจะกลับแล้ว ขอตัวนะเจ้าคะ!” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเผลอระเบิดความโกรธเคืองออกมา เขาเป็นบ้าอะไนกันแน่… กล้าทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง เขาชอบเธอหรือไง เฮอะ! จะบ้าหรือไง คนอย่างเขาจะมาชอบเธอได้ยังไง?

“เดี๋ยวข้าไปส่ง” เขาพยายามรั้งมือเรียวเอาไว้ แต่กับโดนสะบัดออกอย่างไม่ใยดี

“ไม่ต้อง!” เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำกิริยาไม่ดีออกไปเสียแล้ว “อ่า ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้ากลับเองได้”  เธอหันหลังกลับแล้วรีบเดินหนีออกมาเลยทันที ไม่รอให้บุรุษผู้นัันได้พูดอะไรต่อ

เธอเดินหนีออกมาทั้งที่ในตอนนี้ข้อเท้าของเธอนั้นรู้สึกเจ็บระบมไม่น้อย

‘เสี่ยวเปาข้าต้องเดินไปทางไหนต่อล่ะเนี่ย?’ เธอนึกถามเสี่ยวเปาออกมาทางความคิด เพราะตอนนี้เธอคิดว่าจนเองกำลังหลงทางแล้วล่ะ

[เจ้านี่จริงๆเลย ทางแค่นี้ก็จำไม่ได้] เสี่ยวเปาตำหนิให้เธออย่างไม่จริงจัง [เดินเลี้ยวขวาไป แล้วเลี้ยวซ้ายด้านหน้า]

เธอมองเส้นทางก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ ‘อ่า อื้ม!’

และเมื่อเดินตามทางที่เสี่ยวเปาบอกไม่นานก็ถึงทางออกเสียแล้ว ช่างดีจริงๆเลยที่ชีวิตเธอมีเสี่ยวเปา… เธอกลับไปที่ร้านบะหมี่เพื่อที่จะกลับไปเอาม้า แล้วกลับหมู่บ้าน

ณ หมู่บ้านซานซี เมืองเสียนหยาง

“กลับมาแล้วเหรออาเมิ่ง? เรื่องร้านบะหมี่เป็นอย่างไรบ้างเล่า” ลี่คุนเอ่ยถามออกมาทันทีที่เห็นเมิ่งฮวา

“ตอนนี้ร้านซ่อมแซมเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะเจ้าค่ะ เหลือตกแต่งแล้วก็เก็บงานอีกนิดหน่อยเท่านั้น ว่าแต่ท่านลุงเถิดเรื่องที่เราเคยคุยกันท่านลุง กับท่านป้าคิดว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

“อืม ลุงก็ลองไปคุยๆกับยายแก่แล้วล่ะ นางก็ไม่ได้ติดอะไรหรอกนะ แต่เรื่องเงินไม่จำเป็นต้องให้พวกเรามากมายหรอก อย่างไรก็แค่ไปช่วยดูแลร้านบะหมี่แทนเจ้าเอง” ลี่คุนเอ่ยบอกตามที่ได้คุยกับภรรยา พวกเขาไม่ได้เห็นแก่เรื่องเงินๆทองๆนักหรอก เพียงแค่อยากช่วยแบ่งเบาภาระของอาเมิ่งก็เท่านั้น

“อย่างไรท่านลุงกับท่านป้าก็ต้องใช้เงินนะเจ้าคะ แล้วแบบนี้ข้าจะคิดเอาเปรียบพวกท่านทั้งสองคนได้อย่างไร” เธอรีบส่ายหัวตอบอย่างจริงจัง “ท่านลุงกับท่านป้าอย่าได้นึกเกรงใจข้านักเลย อย่างไรเรื่องเงินก็ต้องจัดการให้ถูกต้อง เดี๋ยวเมื่อไหร่ที่ร้านบะหมี่เปิดแล้วท่านลุงท่านป้าก็ค่อยเข้าไปดูร้านนานๆครั้งก็ได้เจ้าค่ะ”

ลี่คุนที่เห็นว่าไม่ว่าตนเองจะพูดอย่างไรออกไปก็คงจะเถียงสู้หญิงสาวตรงหน้าได้แล้ว จึงได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ แล้วค่อยนำไปบอกแก่ภรรยา

“ได้ได้ เจ้ารีบเข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะเดินทางมาเหนื่อยๆ”

“เจ้าค่ะท่านลุง” เธอตอบรับพลางหันหลังเดินกลับเข้าบ้านเพื่อจะไปอาบน้ำพักผ่อนเสียหน่อย แต่ทว่ากำลังจะเดินขึ้นบรรไดกลับห้องนอนเสียงของท่านป้าก็ดังขึ้นมาซะก่อน

และแม้ว่าจะรู้สึกว่ายังเจ็บข้อเท้าอยู่แค่ไหน เธอก็แสร้งทำเหมือนว่าไม่เป็นอะไรเพราะไม่อยากให้ท่านลุงกับท่านป้าต้องเป็นห่วง

“อาเมิ่งกลับมาแล้วงั้นหรือ กินอะไรมาหรือยัง?” เธอหันกลับไปมองก็เห็นว่าท่านป้ากำลังยกแก้วน้ำส้มคั้นและจานผลไม้ออกมาจากห้องครัวพอดี “มานี่สิ  มากินผลไม้กับน้ำส้มคั้นที่ป้าทำสักหน่อย แล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน”

เธอไม่ได้เอ่ยปฏิเสธอะไรออกมา แต่ค่อยๆเดินลงจากบรรไดแล้วหันกลับไปหาท่านป้าที่โต๊ะอาหาร

“ป้าเห็นว่าในห้องครัวมีผลไม้อยู่เยอะน่ะก็เลยลองปอก แล้วก็ลองคั้นน้ำส้มให้เจ้ากินดู เป็นอย่างไรบ้าง?”

“อืม อร่อยมากเลยเจ้าค่ะท่านป้า!” เธอแย้มยิ้ม พลางเอ่ยชมอย่างจริงใจ “ท่านป้าไม่ลองทำไปให้ท่านลุงกินดูบ้างล่ะเจ้าคะ ท่านลุงน่าจะต้องชอบมากแน่ๆ”

“จริงด้วยสิ เอาไว้ป้าค่อยเข้าไปทำเพิ่มให้ตาแก่ลองชิมสักหน่อย เจ้าก็กินเยอะๆหน่อยสิ” นางลี่จูเอ่ยอย่างยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับมาเร่งเร้าให้เธอกินเยอะๆ

และเมื่อเห็นว่าเธอกินเข้าไปได้ไม่น้อยแล้วจึงขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ “เจ้ากินไปก่อนนะอาเมิ่ง ป้าจะเข้าไปคั้นน้ำส้มกับปอกผลไม้ให้ตาแก่เพิ่มสักหน่อย อ้อ ถ้าหากอิ่มแล้วก็วางเอาไว้ตรงนี้แหละเดี๋ยวป้ามาเก็บเอง เจ้ารีบขึ้นไปพักผ่อนได้เลย”

เธอพยักหน้ารับคำท่านป้าอย่างไม่อิดออด “เจ้าค่าท่านป้า!” ท่านป้าเห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว

เธอกินผลไม้กับน้ำส้มคั้นต่อไปได้สักพักก็เริ่มจะรู้สึกอิ่มเสียแล้ว “ท่านป้า! ข้าขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ!” เธอส่งเสียงตะโกนบอกหญิงชราที่อยู่ภายในห้องครัว

“ได้ได้ เจ้าวางแก้วน้ำกับจานผลไม้ไว้ตรงนั้นแหละ รีบขึ้นไปพักผ่อนเถอะ” เสียงท่านป้าตะโกนตอบดังออกมาจากภายในห้องครัว

“รับทราบเจ้าค่ะท่านป้า!” เธอเดินขึ้นบรรไดเพื่อจะกลับไปที่ห้องนอน เพื่ออาบน้ำพักผ่อน เพราะขี่ม้าเดินทางทั้งวันเหงื่อไคล ไหนจะฝุ่นสกปรกนั่นอีก

“อ่า เหนื่อยจริงๆ อยากรีบนอนแล้ว… รีบไปอาบน้ำมานอนพักดีกว่า” เธอไม่รอช้ารีบแก้ผ้าเดินเข้าห้องน้ำทันที และแม้เธอจะมีเรื่องราวในหัวมากมายแค่ไหนเธอก็ได้แต่ส่ายหัวเพื่อขับไล่ความคิดอันแสนเพ้อเจ้อในหัวออก

“บ้าชะมัด! บุรุษหน้าตายเอ๊ย!”