บทที่54

เช้าตรู่วันใหม่มาเยือน ทว่าในจวนของโจวจางเหว่ยกลับไม่ได้เงียบสงบดังเช่นทุกวัน

ยามฟ้ายังไม่สว่างดี เหล่าคนรับใช้และองครักษ์ก็ต้องตื่นตัวเร็วกว่าปกติ หลังเหตุการณ์ลอบโจมตีเมื่อคืนนี้ ทุกคนต่างเพิ่มความระมัดระวังเป็นเท่าตัว ทางเดินบางช่วงจัดให้มีหน่วยตรวจเวรยามคอยจับตาดูตลอดเวลา

เมิ่งฮวาใช้เวลาทั้งคืนกับการถอดรหัส แม้กระทั่งยามพระอาทิตย์ใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้า นางก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ โดยที่รอบข้างเต็มไปด้วยกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า ตัวอักษรจำนวนมากถูกขีดเขียนไว้อย่างเป็นระเบียบ กระนั้นสติของนางก็ยังคงแจ่มชัด

“เจ้าไม่ยอมนอนเลยหรือ?” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆจากด้านหลัง เมิ่งฮวาหันไปพบกับโจวจางเหว่ยที่เดินเข้ามาใกล้อย่างเงียบเชียบ ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมปนกังวล

“ข้ายังไม่ง่วง” นางบอกพลางฝืนยิ้มน้อยๆ หากแต่สีหน้าอิดโรยเห็นได้ชัด

โจวจางเหว่ยเหลือบตามองกองกระดาษที่เกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถอนหายใจ “งั้นอย่างน้อย ก็ดื่มน้ำอุ่นนี่สักหน่อยเถอะ” เขาเลื่อนถ้วยน้ำอุ่นที่นำติดมือมาวางตรงหน้านาง

เมิ่งฮวาพยักหน้าเบาๆ ดื่มน้ำแล้วก็รู้สึกคอชุ่มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

“เมื่อคืนนี้… หลังจากที่คนชุดดำบุกเข้ามา ข้าก็เร่งมือถอดรหัสให้จบ ผลคือข้าพบข้อมูลน่าสนใจเกี่ยวกับชื่อ ‘อู่หวัง’ อย่างที่เห็นในรหัสนั่นแหละ” นางใช้นิ้วชี้ไปยังแผ่นกระดาษบางแผ่นที่จัดเรียงไว้เป็นลำดับ

“ในข้อความกล่าวถึง ‘อู่หวัง’ ว่าเป็น ‘สถานที่’ และเป็น ‘โบราณสถาน’ ที่ถูกทิ้งร้างมาช้านาน มีตำนานเล่าว่าที่นั่นเคยเป็นปราสาทโบราณของราชวงศ์ยุคก่อน…” เมิ่งฮวาวางถ้วยน้ำลง เสียงเริ่มเข้มขึ้น

“และบางช่วงยังบอกว่าผู้ที่ถือกุญแจแห่งอู่หวัง คือผู้สืบสายเลือดสำคัญของราชสกุลเก่า ซึ่งคนพวกนั้นกำลังหมายเอาชีวิต หรือพยายามจับตัว อาจเป็นตัวข้าเองก็ได้ เพื่อเปิดเส้นทางบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในอู่หวัง”

ดวงตาของโจวจางเหว่ยวาบขึ้นด้วยความสนใจ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พึมพำอย่างใช้ความคิด

“อู่หวัง… ปราสาทโบราณของราชวงศ์ยุคก่อน… หากนี่เป็นเรื่องจริง ก็สมเหตุสมผลว่าทำไมเจ้าถึงกลายเป็นเป้าหมายของกบฏ พวกมันอาจคิดว่าเจ้าคือ ‘กุญแจ’ ที่พวกมันต้องการ”

เมิ่งฮวามองแผ่นกระดาษตรงหน้าอย่างครุ่นคิด

“ข้าก็ยังไม่แน่ใจนักว่าทำไมตัวข้าถึงเกี่ยวพันขนาดนั้น แต่ในรหัสนี้บอกเป็นนัยว่าตระกูลขุนนางใหญ่อีกฝ่ายหนึ่งก็เคยพยายามค้นหาอู่หวังมานานแล้ว เพื่อบางอย่างที่เรียกว่า ‘มรดกบัลลังก์เก่า’”

นางเม้มปาก “ถ้าใครได้มันไป อาจจะรวบรวมอำนาจทางการเมืองได้อย่างมหาศาล กระทั่งสามารถสั่นคลอนจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน”

โจวจางเหว่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่วต่ำเจือความเป็นห่วง

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีของข้าก็อาจตกอยู่ในอันตรายยิ่งกว่าเดิม เพราะข้าเป็นตัวขวางสำคัญในการรักษาความมั่นคงของราชบัลลังก์ปัจจุบัน พวกกบฏย่อมต้องกำจัดข้าเพื่อเปิดทาง… และแน่นอน รวมถึงใช้เจ้าเป็นกุญแจสู่โบราณสถานนั่น”

เมิ่งฮวาสบตาเขา เธอสัมผัสได้ถึงแรงกดดันขนาดใหญ่ที่ถาโถมเข้ามา ไม่ใช่แค่เรื่องของการถอดรหัสลับแล้ว แต่มันคือชะตากรรมของคนทั้งแคว้น

“เราต้องรีบไปอู่หวังให้ได้ก่อนที่พวกมันจะไปถึง” นางเอ่ยเสียงหนักแน่น “บางทีที่นั่นอาจจะมีหลักฐานหรือความลับบางอย่างเปิดเผยให้เห็นว่ากบฏพวกนั้นวางแผนอะไร… และอาจไขปริศนาเรื่องชาติกำเนิดของข้าด้วย”

โจวจางเหว่ยนิ่งฟัง ก่อนจะพยักหน้าเชื่องช้า

“แต่อย่างไรก็ดี เราต้องรอบคอบ ทางเดียวที่จะไปถึงอู่หวังได้อย่างปลอดภัย อาจต้องใช้ทหารจากทางการหรือพลังของราชสำนักช่วยเป็นกำลังสนับสนุน” เขาเว้นช่วงเล็กน้อย “และคนในราชสำนักเองก็ไว้ใจได้ไม่หมด… ข้าต้องคัดสรรคนที่ภักดีจริงๆเท่านั้น”

เมิ่งฮวาเบือนสายตาไปมองแสงแดดที่เริ่มส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ใจหนึ่งนางก็รู้ว่าการเดินทางไปอู่หวังเป็นเรื่องเสี่ยงอันตรายอย่างยิ่ง อีกใจหนึ่งกลับมุ่งมั่นอยากรู้ความจริงเสียจนไม่อาจห้ามตนเองได้

เวลาเดียวกันในลานด้านหน้าเรือน

เสียงกีบม้าดังขึ้นเมื่อกององครักษ์จำนวนหนึ่งขี่ม้าเข้ามาในจวน โจวจางเหว่ยที่ออกมายืนรับรายงานก็พบว่าเป็นกลุ่มองครักษ์ส่วนกลางที่เขาส่งออกไปสืบเบาะแส

“มีข่าวคืบหน้ารึ?” เขาถาม

หัวหน้าหน่วยองครักษ์ก้มโค้งคำนับ “ขอรับนายท่าน พวกเราพบความเคลื่อนไหวของกบฏ กลุ่มมันปิดบังตนอยู่ตามชายขอบเมืองเสียนหยาง เตรียมการเสบียงและอาวุธลับ คาดว่าคงพร้อมลงมือใหญ่ในไม่ช้านี้”

“อืม…” โจวจางเหว่ยกัดริมฝีปาก “แปลว่าพวกมันอาจใกล้จะลงมือในราชสำนักแล้ว คงเร่งหาทางเข้าถึง ‘อู่หวัง’ เพื่อกุมอำนาจเพิ่มเติม”

นั่นยิ่งเร่งให้การเดินทางไปอู่หวังต้องเร็วขึ้นกว่าเดิม

ห้องรับรองภายในจวน

โจวจางเหว่ยเรียกเมิ่งฮวากับขุนนางคนสนิทอีกสองสามคนที่เขาไว้ใจได้มาประชุมลับกัน ท่าทีของทุกคนดูเคร่งเครียด เมื่อเห็นแผนที่โบราณที่กางอยู่บนโต๊ะ

“ตามที่เมิ่งฮวาถอดรหัสได้ คาดว่า ‘อู่หวัง’ อยู่ลึกเข้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเสียนหยาง ตรงเขตชายแดนภูเขาอวิ๋นหลงพอดี” โจวจางเหว่ยใช้ปลายพู่กันชี้ไปที่จุดหนึ่งบนแผนที่ “เป็นพื้นที่ทุรกันดาร ปกติไม่ค่อยมีคนสัญจร ถ้าไม่ได้มีหลักฐานชัดเจน คงไม่มีใครสนใจแน่”

เมิ่งฮวาสบตากับโจวจางเหว่ย ก่อนจะเพิ่มเติม “ตามบันทึกระบุว่า ‘อู่หวัง’ เคยเป็นปราสาทโบราณของราชวงศ์ที่ถูกโค่นไปเมื่อหลายสิบปีก่อน ขุนนางตระกูลที่ภักดีต่อราชวงศ์เดิมถูกกวาดล้าง จนเหลือเพียงตำนานเล่าขาน… นับแต่นั้นก็ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย”

ขุนนางคนสนิทของโจวจางเหว่ยเอ่ยขึ้นบ้าง

“ถ้าเช่นนั้น การเดินทางไปที่นั่นต้องใช้เวลาเกือบสองวันเต็มๆ ขึ้นเขาลาดชัน มีความเสี่ยงหลายอย่าง ทั้งภยันตรายตามธรรมชาติและมือสังหารที่อาจดักรอ…”

โจวจางเหว่ยพยักหน้า สีหน้ามุ่งมั่น

“ข้าตัดสินใจแล้ว จะส่งกองกำลังองครักษ์ที่ไว้ใจได้สักหน่วยหนึ่งเดินทางไปพร้อมข้าและเมิ่งฮวา ส่วนคนอื่นๆ จะกระจายกำลังสืบในเมืองหลวงต่อไป พวกเราต้องเร่งฝีเท้า ให้ถึงอู่หวังก่อนพวกมันจะลงมือชิงตัวเมิ่งฮวาหรือยึดครองที่นั่น”

เมิ่งฮวามองโจวจางเหว่ยด้วยความซาบซึ้งผสมกังวล

“เจ้าจะไปด้วยตัวเองหรือ? นั่นอันตรายเกินไปนะ โจวจางเหว่ย!” นางร้องเบาๆ อย่างลืมตัว

ชายหนุ่มหันมาสบตาเธอด้วยดวงตาแน่วแน่

“ยิ่งอันตราย ข้ายิ่งต้องเป็นคนไป หากปล่อยให้ใครสักคนดูแลเจ้าแทน ข้าก็คงไม่วางใจ” เขาพูดตรงไปตรงมา ไม่ปกปิดความเป็นห่วงใดๆ

เมิ่งฮวาหน้าแดงวูบ ไม่ได้โต้เถียงต่อ

คืนนั้น…

กระแสข่าวการเดินทางไปอู่หวังของโจวจางเหว่ยและเมิ่งฮวาย่อมไม่อาจเก็บเป็นความลับได้ทั้งหมด ถึงแม้พวกเขาจะพยายามปิดบัง แต่ฝ่ายศัตรูในราชสำนักย่อมมีสายลับแทรกซึมอยู่

ในเงามืดยามค่ำคืน ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันที่ตรอกลับแห่งหนึ่งในเมืองเสียนหยาง

“อัครมหาเสนาบดีวางแผนจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า เป้าหมายคือ ‘อู่หวัง’ แน่นอน” หนึ่งในชายชุดดำรายงาน

ร่างสูงในชุดดำสนิทที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าแค่นหัวเราะเย็นๆ

“ดูเหมือนคนของเราให้ ‘สัญญาณเตือน’ กับพวกมันไปเมื่อคืน… แต่ก็ไม่สามารถยับยั้งได้ทัน เจ้าคนดื้อดึงพวกนั้นช่างกล้า!”

ชายผู้นั้นลูบคมดาบที่ห้อยอยู่ข้างเอว

“หากมันอยากตาย ก็ยินดีจะส่งให้ถึงที่… อู่หวังจะเป็นสุสานของพวกมันเอง!”

ใต้ผ้าคลุมสีดำที่ปิดบังครึ่งหน้า มีดวงตาเรืองรองด้วยความเคียดแค้น

“ข้าจะส่งคนไปดักรอที่ทางผ่านเข้าสู่ภูเขาอวิ๋นหลง หากจำเป็นก็ฆ่ามันทิ้งเสียทั้งคู่ อย่าให้เหลือรอดแม้แต่กระดูก!”

เหล่านักฆ่าแห่งกลุ่ม “เสี้ยวจันทรา” ต่างแสดงสีหน้าพยักเพยิดรับคำ พลังมืดแห่งการลอบสังหารเริ่มเคลื่อนไหว

วันรุ่งขึ้น…

รุ่งอรุณยังไม่ทันทาบทาเส้นขอบฟ้าขบวนรถม้าของโจวจางเหว่ยก็เคลื่อนตัวออกจากจวนอย่างเงียบเชียบ ด้านหน้าและหลังมีองครักษ์ม้าจำนวนหนึ่งคุ้มกันแน่นหนา ขณะที่ชาวบ้านทั่วไปยังไม่ตื่นดีหรือไม่ทันสงสัย พวกเขาก็เร่งฝีเท้าตรงไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ

บนรถม้าเมิ่งฮวานั่งอยู่กับโจวจางเหว่ย นางยังรู้สึกอ่อนเพลียจากการอดนอนเมื่อคืนก่อน แต่ดวงตากลับแจ่มใส เตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับสิ่งที่รออยู่

“เจ้าพร้อมไหม?” โจวจางเหว่ยถามเสียงนุ่มขณะมองใบหน้าอ่อนล้าของเมิ่งฮวา

“อืม…” นางตอบสั้นๆ แต่แววตามุ่งมั่น “ข้าต้องรู้ให้ได้… ว่าข้าเป็นใคร และทำไมถึงต้องถูกตามไล่ล่าอย่างนี้”

โจวจางเหว่ยเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ย้ำความตั้งใจ “ไม่ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร… ข้าจะอยู่ข้างเจ้า”

เมิ่งฮวาเม้มปากเล็กน้อย สัมผัสถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านในอก รู้ว่ากำลังพึ่งพิงเขาได้อย่างเต็มใจ

และแล้ว…

ขบวนเดินทางมุ่งหน้าสู่เส้นทางอันเปลี่ยวร้าง ไต่ข้ามเขาเข้าสู่โซนทุรกันดารของภูเขาอวิ๋นหลง ตำนาน “อู่หวัง” ที่ถูกปิดตายมานานกำลังจะถูกเปิดเผย ในขณะเดียวกันกลุ่มกบฏและเงาสายลับก็ไม่อาจปล่อยให้พวกเขาบรรลุเป้าหมายได้ง่ายๆ

ศึกใหญ่กำลังจะปะทุระหว่างอำนาจมืดของผู้ก่อกบฏ กับขุนนางผู้ภักดีและหญิงสาวผู้ถือกุญแจสู่อดีต ท่ามกลางการเดินทางที่เต็มไปด้วยภัยรอบด้าน…

บททดสอบรออยู่เบื้องหน้า ว่าความกล้าและศรัทธาจะพอไหมที่จะเผชิญความจริงอันโหดร้าย หรือจะมีใครต้องสละชีพก่อนจะได้เห็นคำตอบ…